1/1 ท่านหญิงแห่งต้าหย่ง

“ขอให้ฝ่าบาททรงอายุยืนหมื่นปี หมื่นๆ ปี”

สิ้นเสียงกล่าว ม้าเร็วพร้อมกงกงผู้เดินทางมามอบราชโองการแต่งตั้ง ‘ท่านหญิงแห่งต้าหย่ง’ ถึงหน้าสกุลเหยาก็จากไปอย่างเร็ว ฮูหยินผู้เฒ่าหยัดกายลุกขึ้นมาอย่างเหนื่อยล้า ต้องพึ่งแรงพยุงจากบุตรชายของนาง แต่นางก็ยังทรงตัวไม่ได้เนื่องจากจิตใจได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง

ฮูหยินผู้เฒ่าสูดลมหายใจเคล้าความเย็นเข้าปอด ราชโองการแต่งตั้งหลานสาวอยู่ในมืออันเหี่ยวย่น แม้ตลอดเวลาที่ผ่านมาหญิงชราจะไม่โปรดปรานเหยาอี้เหยา แต่ก็ไม่เคยคิดจะส่งหลานสาวให้ไปเผชิญชะตากรรมอันโหดร้าย อย่างไรเหยาอี้เหยาก็ได้ชื่อว่าเป็นคนสกุลเหยา

แต่ทำอย่างไรได้ ราชโองการจากฝ่าบาทอยู่ในมือแล้ว หากฮูหยินผู้เฒ่าไม่ตัดสินให้รอบคอบรัดกุม สกุลเหยาคงจะประสบเคราะห์ร้ายอย่างไม่ต้องสงสัย

“ท่านแม่ ท่านไหวหรือไม่”

“ข้าไหว” ฮูหยินผู้เฒ่าคว้ามือบุตรชายไว้ สมองที่ยังแหลมคมอยู่ครุ่นคิดหาทางออกที่ดีที่สุด นางไม่สนใจจะมองผู้ใดที่นั่งคุกเข่าอยู่กลางโถง “พาข้ากลับไปที่เรือน”

เมื่อถึงเรือนแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่ารับชาจากสาวใช้คนสนิทมาจิบคำหนึ่ง ดวงตาสีจางหลุบต่ำมองม้วนอักษรวิจิตรสีทองซึ่งเสียดแทงใจนางยิ่งนัก การแต่งตั้งหลานสาวของนาง เป็นท่านหญิง คือบทลงโทษที่เมื่อสามปีก่อนที่สกุลเหยาได้ทำเรื่องหายนะเอาไว้

“เจ้าไปตามเหยาอี้เหยามาพบข้าที”

“ท่านแม่ ท่านจะส่งอี้เหยาไปจริงหรือ” เหยาซือหม่าย่อมมองความนัยที่ฝ่าบาททรงพระราชโองการแต่งตั้งบุตรสาวคนที่ห้าของเขาให้เป็นท่านหญิงที่แดนเหนือ แม้เขาจะไม่ใคร่โปรดปรานบุตรสาวคนนี้นัก แต่อย่างไรก็เป็นบุตรสาวของเขา ดีชั่วอย่างไรก็รักประมาณหนึ่ง เขาเองก็ทำใจให้นางต้องไปแดนเหนือไม่ได้ แต่เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะปฏิเสธได้ พวกเขาเองก็ได้แต่กล้ำกลืน เหมือนเช่นที่กล้ำกลืนมาตลอดสามปี

“เรื่องนี้ย่อมต้องให้อี้เหยารับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว” คนทั้งจวนต้องแบกรับความผิดแทนนางอยู่สามปี ตอนนี้ได้เวลาให้เด็กไม่รู้ความคนนั้นต้องรับผิดชอบเช่นกัน

“นางหมั้นหมายไว้กับคุณชายหลี่ หากทำเช่นนี้เกรงว่าสกุลหลี่คง...”

"เจ้ายังมองสิ่งนี้ไม่ออกอีกรึ” ฮูหยินผู้เฒ่าแทบจะอยากทุบถ้วยชาให้แตก เมื่อคิดไปถึงท่าทีอันเย็นชาและกลับกลอกของคนสกุลหลี่ ตลอดสามปีนับตั้งแต่เมื่อเหยาอี้เหยาก่อเรื่องไว้ หลี่โหวก็แสดงท่าทีไม่อยากข้องเกี่ยว ราวกับน้ำบ่อไม่ยุ่งน้ำคลอง “ฝ่าบาทไม่มีทางสนใจในตัวอี้เหยาหากไม่ใช่เพราะหลี่เซ่าอยากจะหาข้ออ้างดีๆ เพื่อถอนหมั้น เขาต้องเป็นผู้ชี้นำให้ฝ่าบาทนึกถึงเรื่องในอดีตจนอยากจะลงโทษสกุลเราอีกครั้ง หลี่เซ่าตาแก่ผีเน่า! หาเรื่องตัดขาดสกุลเราไม่พอ ยังยุแยงให้ฝ่าบาทแคลงใจในตัวสกุลเหยา”

ครานี้หากสกุลเหยาไม่ทำตามราชโองการไม่ว่าจะมีเหตุผลดีปานใด วันหน้าสกุลเหยาในวงสังคมย่อมไม่มีที่ยืนอีก การถูกตัดขาดจากสกุลหลี่คือตัวอย่าง

“ท่านแม่พูดถูกแล้วพี่ใหญ่ ท่านและข้าต่างทราบดีว่าสถานการณ์ของสกุลเราหมิ่นเหม่นัก สามปีมาแล้วที่ข้าได้เบี้ยหวัดครึ่งเดียว อี้ร่างไม่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งทั้งๆ ที่ผลงานเป็นประจักษ์ เช่นนี้ท่านยังทำอะไรได้อีก จะให้สกุลเราจะพังทลายตามสกุลหลินไปหรือ...”

“อี้เหยาไม่มีทางรอดชีวิตในแดนเหนือ...”

ผู้คนที่แดนเหนือไม่โปรดปรานนาง เคียดแค้นนาง นี่ยังไม่กล่าวถึงการถูกส่งตัวไปให้ฉู่ซื่อจื่อ…

เหยาซื่อหม่าจดจำใบหน้าของฉู่ซื่อจื่อผู้นั้นได้ แค่นึกถึงเหยาซือหม่าก็รู้สึกหดเกร็งหน้าท้อง

“สกุลเหยาครึ่งร้อยต้องตายหากขัดราชโองการ”

“ท่านแม่ ท่านตัดสินใจเถิด เพราะข้าไม่อาจทำได้” เหยาซือหม่าหมองเศร้า เขานึกถึงใบหน้าเล็กๆ เท่าครึ่งฝ่ามือของอี้เหยา เด็กคนนั้นหน้าตาถอดแบบมารดาของนางทุกกระเบียดนิ้ว ทั้งยังสดใสร่าเริงเสมอจนไม่อาจจะทำร้ายนางลง ทว่าอี้ร่างบุตรชายคนโตของเขาก็ประสบเคราะห์เพราะนางมามากเช่นกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบุตรสาวอีกสามคนที่สุ่มเสี่ยงจะถูกถอนหมั้นจากสกุลต่างๆ

“เจ้าเป็นพ่อนาง เจ้าเป็นผู้นำตระกูล เจ้าตัดสินใจเถิด” ฮูหยินผู้เฒ่าหลุบตาลง ใช้มือหมุนกำไลลูกประคำในมือ หญิงชราหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้สกุลเหยาสุ่มเสี่ยงล่มสลาย อันที่จริงแล้ว ความผิดของเหยาอี้เหยามิได้ร้ายแรงปานนั้น สามปีก่อนนางอายุเพียงห้าขวบ จะสามารถทำอะไรผู้ใดได้

เพียงแต่ในสถานการณ์บางอย่าง เรื่องราวย่อมต่างออกไป ยิ่งเมื่อไม่สามารถถามหาผู้คนให้มารับผิดชอบในเรื่องที่เกิดขึ้นได้เหยาอี้เหยาจึงต้องรับผิดชอบ เหมือนที่คนสกุลเหยารับผิดชอบมาสามปี

“ความจริงอี้เหยาไม่มีส่วนใดผิดเลย นางไม่ได้ทำอันใดผิด ความผิดเดียวของนางคือ...นางอยู่ที่นั่น”

สกุลเหยาเป็นเพียงสกุลชนชั้นกลางท่ามกลางตรอกชนชั้นสูง อดีตเคยรุ่งเรืองอยู่บ้าง แต่ปัจจุบันค่อนข้างตกต่ำ ได้แต่อาศัยบุญเก่าของบรรพบุรุษเพื่อยืนในวงสังคม

กลางปีนี้เหยาอี้เหยาก็มีอายุครบแปดขวบ นางเป็นบุตรสาวคนที่ห้าของ เหยาซือหม่ามารดาคือฮูหยินหลินแน่นอนว่านางย่อมไม่ใช่บุตรสาวคนโปรด ถึงอย่างนั้นนางก็ได้รับการดูแลอย่างดีสมฐานะ จนกระทั่งปีนั้นเมื่อสามปีก่อน

รอยแผลเป็นจากเหตุการณ์ครั้งนั้นยังคงทิ้งรอยอยู่กลางฝ่ามือ นางใช้นิ้วมืออีกข้างลูบมือด้านขวาอย่างเหม่อลอย เนื่องจากเหตุการณ์คราวนั้น ได้ทำให้มาตรฐานชีวิตของนางจึงดิ่งลงเหว ต่ำต้อยจนไม่อาจเทียบได้กับพี่น้องร่วมสายเลือด

เรือนของเหยาอี้เหยาไม่ทรุดโทรมแต่ไม่มีของใช้ชิ้นใดที่ดูใหม่ เสื้อผ้าเครื่องประดับของนางมีไม่มาก และส่วนใหญ่ล้วนเป็นสิ่งของที่ได้จากครอบครัวท่านแม่ ทว่านี้ไม่ใช่เรื่องที่แย่ที่สุด แต่นางอาศัยอยู่เรือนหลังเล็ก ตรงส่วนของอาณาเขตที่ไม่มีแสงแดดส่องถึง ฤดูฝนบริเวณนั้นน้ำจะนอง ฤดูหนาวหิมะจะถล่มจนเพดานขึ้นรา

ทว่าเรื่องเหล่านี้ย่อมไม่มีใครสนใจกล่าวถึง ในเมื่อนางคือเหยาอี้เหยา ผู้ที่ท่านย่าไม่โปรดปราน

เรื่องความโปรดปรานของท่านย่านั้น เหยาอี้เหยาก็ไม่ทราบว่าเกิดความผิดพลาดที่ใดจึงทำให้ท่านย่าเย็นชาต่อนางนักเพราะเมื่อครั้งที่นางยังเด็ก ท่านย่าดีต่อนางไม่น้อย แต่พอคิดย้อนกลับไป นางก็เหมือนจะพอคาดเดาสาเหตุที่ทำให้ท่านย่ามีท่าทีเช่นนี้ต่อนางได้

ตอนนั้นนางมีอายุเพียงห้าขวบ เดินทางกลับบ้านเดิมมารดาเพื่อไว้อาลัยร่วมกับท่านตา ระหว่างทางผ่านเมืองโจวอี้ ยามนั้นมีเทศกาลฤดูหนาว นางไม่เคยเที่ยวชมงานครึกครื้นมาก่อน จึงขอให้ท่านตาจึงแวะพักเที่ยวชม แต่ในเวลาแห่งความสุขคนร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดก็ปรากฏ

ลูกธนูฝั่งหัวเหล็กพุ่งเข้ามาปักทะลุผิวไม้เฉียดมือขวานางไป ท่านตาดันนางซ่อนในรถม้าจึงรอดมาได้แต่ท่านตาไม่...

ท่านตาสียชีวิตพร้อมกับถูกตราหน้าว่าเป็นคนสังหารเจ้าเมืองฉู่หลิน ซึ่งนางมั่นใจมากว่าท่านตาไม่มีทางทำร้ายผู้ใด แต่เพราะนางจำไม่ได้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง จึงแก้ต่างให้ท่านตาไม่ได้

อีกทั้งด้วยความที่ ‘ฉู่หลิน’ คือหัวใจของชาวแดนเหนือ เขาเป็นผู้ปกครองเมืองโจวอี้ที่เที่ยงธรรมเก่งกาจ ครั้นฉู่หลินถูกแม่ทัพหลินสังหาร ชาวเมืองโจวอี้จึงไม่พอใจสกุลหลินและสกุลเหยา เรียกร้องความรับผิดชอบและการสำนึกผิด ฝ่าบาทแม้ไม่ทรงตรัสอันใดนอกจากบอกว่าในเมื่อคนลงมือก็ตายไปแล้ว คงยากจะลงโทษอีก แต่ในพระทัยย่อมมีความขุ่นข้อง สามปีมานี้นางถึงได้ถูกขังอยู่ในเรือน ห้ามก้าวเท้าออกไปไหนแม้เพียงครึ่งก้าว

เพื่อสำนึกผิด...

ด้วยเหตุนี้กระมังท่านย่าจึงเว้นระยะห่างจากนาง ไม่ใกล้ชิด ไม่พูดคุย ทำเหมือนนางไร้ตัวตนอย่างเย็นชา ถ้าหากว่าท่านย่าส่งนางออกไปบ้านนอกได้ ท่านย่าคงทำไปแล้ว

ท่าทีของท่านย่าที่ปฏิบัติต่อนางคือแม่แบบซึ่งเหล่าสาวใช้ ใช้ปฏิบัติต่อนางเช่นกัน นางไม่มีสาวรับใช้ ทั้งยังต้องไปเป็นสาวรับใช้ให้เรือนพี่สามเพื่อจะได้ร่ำเรียนหนังสือจากใต้เรือน วันดีคืนดีโดนพี่ใหญ่กดขี่กลั่นแกล้งก็ต้องอดทน

แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนในจวนจะไม่โปรดปรานนางเสียหมด ‘เหยาอี้ร่าง’ พี่รองของนางใจดีกับนางเสมอเพียงแต่ยามนี้พี่รองประจำการอยู่ในค่ายทหารแถบเมืองชง ไม่กลับบ้านมาสามปีแล้ว

ซึ่งนั้นก็เป็นเพราะนาง เวลาท่านพ่อเมามายมักจะหลุดพูดคำนี้บ่อยๆ จนนางจำขึ้นใจ ‘เพราะเจ้าอี้เหยา เพราะเจ้าอี้ร่างของข้าจึงถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม อี้ร่างของบิดา เจ้าต้องถูกลงโทษในสิ่งที่ไม่ได้ทำ’

ทุกคนกล่าวโทษอี้เหยา ราวกับว่าเหยาอี้เหยาเป็นคนยิงลูกธนูใส่ฉู่หลินเอง ทุกคนจึงได้คาดโทษนางเช่นนี้

ฟ้ายังไม่ทันสาง สาวใช้จากเรือนท่านย่าให้คนมาตามนางไปพบ พร้อมกับเรียนให้นางสวมชุดให้เรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

เหยาอี้เหยาจึงละงานในมือเพื่อแต่งตัว ก่อนจะรีบตามคนของท่านย่าไปที่เรือน ในใจคิดไปต่างๆ นานา ว่าท่านย่ามีสิ่งใดจะพูดกับนางกันแน่ เพราะตลอดสามปีมานี้ ท่านย่าไม่เคยเรียกตัวนางเลย

“คารวะท่านย่า คารวะท่านพ่อ คารวะท่านอารอง คารวะท่านอาสาม” เหยาอี้เหยาคำนับตามลำดับ นางทำได้อย่างดีก่อนจะคอยให้ท่านย่าอนุญาตจึงยืนประจำตำแหน่ง

“อี้เหยา มารับสิ่งนี้ไปอ่าน” ฮูหยินผู้เฒ่ามอบหนังสือแต่งตั้งให้นาง ด้วยวัยนี้ของเหยาอี้เหยา นางย่อมอ่านออกเขียนได้

“ท่านย่า นี่คือสิ่งใดหรือเจ้าคะ” เหยาอี้เหยาสอบถาม นางอ่านหนังสือแล้วงุงงงเล็กน้อย แต่งตั้งนางเป็นท่านหญิงงั้นหรือ?

“เจ้าอ่านไม่ออกรึ ฝ่าบาททรงมีเมตตาแต่งตั้งเจ้าเป็นท่านหญิง คนเช่นเจ้ามีวาสนาได้เป็นถึงท่านหญิงแห่งต้าหย่ง” ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้ม “ดีใจล่ะซี อย่างไรเป็นท่านหญิงก็ย่อมดีกว่าเป็นนายหญิงให้หลี่หลินผู่อยู่แล้ว”

หลี่หลินผู่คือคู่หมั้นของเหยาอี้เหยา

“คุณชายหลินถอนหมั้นข้าหรือเจ้าคะท่านย่า” นางคิดไว้อยู่บ้างว่าสักวันนางคงถูกถอนหมั้น เพราะตลอดสามปีมานี้ นางไม่พบหน้าคุณชายหลี่เลย เหมือนเฉกเช่นที่ผู้คนรอบข้างตีตัวออกห่าง

“เจ้าถูกแต่งตั้งเป็นท่านหญิงแห่งต้าหย่ง ต้องเดินทางไปเป็นทูตเจริญสัมพันธไมตรีกับแดนเหนือ ย่อมไม่อาจมีเรื่องรักใคร่ติดพันอยู่ทางนี้ได้ ข้าคิดว่าตัดขาดจากสกุลหลี่ไป ย่อมดีที่สุด วันหน้าหากเจ้ายินดี ข้าจะหาสามีที่เหมาะสมให้เจ้า”

พูดเสียดิบดีว่าตัดขาดความผูกพัน แต่ความจริงคงถูกถอนหมั้นมากกว่า

“ท่านย่า ท่านหมายถึงข้าจะต้องไปแดนเหนือหรือ? ไปยังเมืองโจวอี้หรือเจ้าคะ” คนที่นั้นไม่ต้อนรับนาง และนางก็ไม่อยากไปที่นั่นแม้แต่น้อย “ท่านย่า...”

“เจ้าต้องไป!” ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวเสียงเด็ดขาด แววตานางทอประกายดุจเครื่องหมายอาญาสิทธิ์ “เจ้าคือต้นเรื่องของเคราะห์กรรมที่คนสกุลหลินและเหยาต้องแบกรับมาสามปี พ่อเจ้า ท่านอาเจ้า อี๋เหนียงรอง ป้าสะใภ้เจ้า ทุกคนล้วนลำบากจนไม่อาจหายใจทั่วท้อง จะพูดอันใด จะทำอันใดก็ต้องมองหน้าผู้อื่น นี่ยังไม่นับรวมพี่สาวและพี่ชายของเจ้า ทุกคนต้องแบกรับเอาไว้ด้วยความกล้ำกลืน แล้วเจ้าเล่าอี้เหยา เจ้าแบกรับอันใด แน่ล่ะว่านี่มิใช่ความผิดของเจ้า หรือต่อให้เจ้าถูกก็ไม่มีอันใดเปลี่ยนไม่มีใครสนใจดอก ในสายตาของคนนอก เจ้าไม่ต่างอะไรกับคนที่ยิงธนูดอกนั้นใส่เจ้าเมืองฉู่...อี้เหยา ตอนนี้ได้เวลาที่เจ้าต้องรับผิดชอบแล้ว”

เหยาอี้เหยาไม่อาจพูดอะไรอีก สิ่งที่ท่านย่าพูดออกมา คือความจริงที่นางรู้ดีมาตลอด ที่แท้นางก็ทำให้คนสกุลหลินและสกุลเหยาพบเจอเรื่องย่ำแย่เช่นนี้

นางสมควรจะต้องรับผิดชอบจริงๆ

“ข้าทราบแล้ว ท่านย่า ขอบคุณท่านที่เมตตาเลี้ยงดูข้ามาตลอดชีวิต อี้เหยาซาบซึ้งใจเสมอ ข้าขอสัญญาต่อท่านไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะไม่ทำให้ท่านต้องลำบากอีกแล้ว ท่านย่า ข้าไม่รู้มาก่อนว่าเรื่องที่ข้าอยากเที่ยวงานฤดูหนาวจะส่งผลต่อมาไม่สิ้นสุด ข้าเสียใจจริงๆ หากย้อนเวลาได้ข้าจะไม่ดื้อดึงเที่ยวงานเทศกาลอีก แต่ข้าย้อนเวลาไม่ได้ ดังนั้นได้โปรดให้อภัยข้าเถิดท่านย่า” นางโขกศีรษะลงกับพื้นเย็นเฉียบ นางกลั้นลมหายใจ บอกตัวเองว่ายังไม่ได้ ให้น้ำตาหยดตอนนี้ไม่ได้

เหยาอี้เหยาไม่ได้เงยหน้า นางจึงไม่ได้เห็นม่านน้ำตาในดวงตาซีดจางของฮูหยินผู้เฒ่า

"จงเตรียมตัวให้พร้อม มะรืนต้องออกเดินทางแล้ว"