14/1 ฉู่ซีเย่

ลูกธนูพุ่งมาอย่างรวดเร็วจนไม่สามารถหลบพ้น

เหยาอี้เหยามองเห็นลูกธนูผ่านม่านหิมะ เสี้ยววินาทีนั้นแสนสั้นแต่เหมือนได้เห็นภาพบางอย่างที่ยาวนานในหัว ทุกสรรพสิ่งเหมือนหมุนย้อนกลับ แต่แล้วสัญชาตญาณของการเอาตัวรอดทำให้นางตัดสินใจหลบ

แต่ช้าเกินไป เหยาอี้เหยารู้ตัวว่าถูกยิงเข้าที่ต้นขา แต่นางไม่คิดมัวโอ้เอ้ กัดฟันกลั้นความเจ็บแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งหนี

คนร้ายในชุดดำปิดบังใบหน้าไต่กำแพงตามอย่างกระชั้นชิด พร้อมง้างธนูพุ่งเข้ามาหานางด้วยความอาฆาตมุ่งร้าย

“ช่วยด้วย!” นางวิ่งได้ช้าเพราะขาซ้ายเจ็บ เบื้องหน้าเป็นตรอกตันไร้ผู้คน นางหันไปมองด้านหลังครู่เดียวก่อนจะพุ่งตัวหลบไปอีกด้านหนีลูกธนู ร่างไถลไปกับพื้นโคลนจนธนูหักคาต้นขา

ความเจ็บปวดแล่นริ้วขึ้นสมอง เวลานั้นนางจะหยิบนกหวีดขึ้นมาเป่าหาซ่างเจวี๋ย ทว่าคนร้ายกระชากทิ้งอย่างไม่ใยดี

เหยาอี้เหยาสู้ไม่ได้จึงถอยหลังจนหิมะกระจาย ด้านหลังนางคือกำแพงทึบสูง ส่วนตรงหน้าคือคนร้ายที่ถือธนูเล็งมาตรงศีรษะ

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใคร หรือผู้ใดส่งเจ้ามา แต่อย่างน้อยก็บอกเหตุผลที่จะฆ่าข้าหน่อยเถอะ” จมูกนางได้กลิ่นสนิทเข้มข้น เลือดอุ่นๆ จากบาดแผลกำลังหยดลงพื้นหิมะสีขาวโพลนราวกับดอกไม้บานสะพรั่ง

คนร้ายไม่เอ่ยคำ หยิบธนูมาง้างจนตึง เตรียมจะปลิดชีพนางในระยะเผาขน

“อย่าๆ พี่ชาย อย่าทำข้าเลยนะ ข้ากลัวแล้ว” เหยาอี้เหยาแสร้งทำหวาดกลัว แต่ในชั่ววินาทีนั้น นางสะบัดผงพิษออกไป ผงเถาคันทำร้ายเขาไม่ได้มาก แต่อย่างน้อยก็พอซื้อเวลาให้เหยาอี้เหยาได้หนี

กระนั้นดูท่าสวรรค์จะเกลียดชังนางเป็นพิเศษ คนร้ายไม่สะท้านกับผงเถาคันแม้แต่น้อย ทั้งยังหันกลับมาใช้คันธนูหนักอึ้งฟาดนางจนทรุดลงกับพื้นอันเย็บเฉียบ ด้านหลังนางชาไปทั้งแถบ

เหยาอี้เหยาเหมือนจะสลบไปชั่วอึดใจ ครั้นพอได้สตินางก็เห็นหัวธนูสีเงินตรงหน้า นางมองเลยไปที่แววตา ซ้อนทับด้วยภาพของใครบางคนที่นางหลงลืมไป รอยแผลกลางฝ่ามือคล้ายจะร้อนจัดจนต้องกุมไว้แน่นๆ

ในช่วงเวลานั้นเหยาอี้เหยาไม่ได้สนใจเรื่องตรงหน้า แต่นางหลุดเข้าไปในความทรงจำ ทำให้หากใครจะฆ่านางในตอนนี้ก็คงไม่ยากอะไร

แต่พริบตานั้นคนผู้หนึ่งกลับมาขัดขวาง เขาใช้กระบี่ฉับเดียว คนร้ายผู้นั้นก็หมดลมในทันที

“เจ้าเป็นอันใดไหม”

เหยาอี้เหยานิ่งงันราวกับก้อนหิน เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ได้ขุดความทรงจำที่ปิดล็อกอยู่ในก้นทะเลสาบขึ้นมา นางจดจำแววตาของคนที่ยิงธนูใส่นางเมื่อสิบปีก่อนจนทิ้งแผลเป็นไว้กลางฝ่ามือจนถึงตอนนี้ได้แล้ว

‘ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครจำข้าได้หรอก’

ใช่แล้ว นางก็จำเขาไม่ได้

จำไม่ได้ว่าฉู่ซีเย่คือคนที่ยิงธนูใส่นางเมื่อสิบปีก่อน

“อี้เหยา” น้ำเสียงอบอุ่นราวฤดูร้อนที่อบอุ่นปัดเป่าความหนาวให้หนีไปไกล เขาถือวิสาสะจับมือเย็นที่กำปิ่นจนแน่นของนาง ส่วนมืออีกข้างสัมผัสแก้มขาวซีดให้เงยมองเขา เนื่องจากว่าตอนนี้นางดูจิตใจหลุดลอย

“อย่ามาจับข้า” สัมผัสจากเขาทำให้เหยาอี้เหยาได้สติ นางถอยหลังเร็วๆ จนลื่นล้ม สะเทือนไปถึงบาดแผลสดใหม่

“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ทำร้ายเจ้า” ฉู่ซีห่าวเอ่ย เขาถอยเมื่อเห็นว่านางดูตื่นตกใจอย่างมาก “อี้เหยา เจ้าปลอดภัยแล้ว ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว”

ใช้เวลาหลายอึดใจกว่าเหยาอี้เหยาจะสามารถตั้งสติได้ นางไม่ได้ตกใจเหตุการณ์ในตอนนี้ แต่ตกใจความทรงจำในอดีตต่างหาก

“ท่านเจ้าเมือง…” เหยาอี้เหยาหวาดกลัวเมื่อพบว่าคนตรงหน้าคือผู้ใด เวลานี้นางไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น “ท่านมาฆ่าข้าหรือ”

“ไม่ ข้าไม่มีวันทำร้ายเจ้า”

“แต่ซื่อจื่อ...”

“อี้เหยา หากข้าบอกว่าข้าไม่รู้มาก่อน เจ้าจะเชื่อข้าไหม”

เหยาอี้เหยาร้องไห้ นางกรีดร้องออกมาด้วยความอดกลั้นเมื่อพบว่าถูกฉู่ซีเย่หลอกมาตลอด

สิบปีก่อน

กลิ่นดอกเหมยแสนหวานอบอวลในอากาศ เหยาอี้เหยาแอบยื่นมือเล็กป้อมออกไปรับปุยหิมะผ่านหน้าต่างรถม้า ความซุกซนของนางอยู่ในสายตาของผู้เป็นตาเสมอ

“เสี่ยวเหยา ทำเช่นนี้จะไม่สบายได้นะ เอามือเข้ามาเร็วเข้า”

“อีกนิดนะเจ้าคะ เสี่ยวเหยาจะคว้าหิมะได้แล้ว”

“เมื่อครู่เจ้าก็บอกเช่นนี้ พอแล้วล่ะ หากไม่สบายขึ้นมา ท่านตาจะเอายาขมให้กินหลายชามนะ”

คำขู่นั้นไม่ได้น่ากลัวเลย นางยังแบมืออวดเกล็ดหิมะให้ท่านตาดู นางอยู่ทางใต้ตลอด น้อยมากที่จะได้เห็นหิมะขาวโพลนราวกับพร้อมจะแช่แข็งทุกสรรพสิ่งไว้ในความหนาวเย็น จึงตื่นเต้นเป็นพิเศษ

“ท่านตา ปุยหิมะเจ้าค่ะ” อุณหภูมิอันอบอุ่นจากฝ่ามือทำให้ไม่นานหิมะก็ละลายเป็นน้ำ ใบหน้าเล็กจึงผิดหวังที่ไม่ได้อวดท่านตา

“ไม่เป็นไรเสี่ยวเหยา ท่านตาเห็นแล้ว” แม่ทัพหลินชวนวางมือบนศีรษะเล็ก แววตาอบอุ่นยิ่ง นางจึงกลับมายิ้มได้อีกครั้ง

“ท่านตา ได้ยินว่าวันนี้ทางเหนือมีงานใหญ่หรือเจ้าคะ” เมืองก่อนหน้านี้มีประกาศจัดงานของเมืองโจวอี้ นางเห็นภาพวาดประกอบแล้วอยากไป

“ใช่ เป็นเทศกาลฤดูหนาวของเมืองโจวอี้ สมัยก่อนท่านตาเคยพาท่านแม่ของเจ้าไปเที่ยวประจำ นางชอบเดินตลาดมาก เดินได้ทั้งคืนไม่มีบ่นเหนื่อย”

“ท่านตา เสี่ยวเหยาอยากไปด้วย” ดวงตานางสดใสเปล่งประกาย

“เช่นนั้นต้องดูว่าเจ้าเชื่อฟังแค่ไหน แล้วท่านตาจะพาไป”

“เสี่ยวเหยาเชื่อฟังเจ้าค่ะ” นางรีบเอามือกลับเข้ามาในรถม้าแล้วเกาะแขนท่านตา ใบหน้าเล็กซุกลงกับพุงกลมๆ อันแสนอบอุ่นเพื่อออดอ้อน “ท่านตา พาเสี่ยวเหยาไปนะเจ้าคะ”

หลินชวนยิ้มจนตาโค้ง “เป็นเด็กดีรู้ความเช่นนี้ ท่านตาพาเจ้าไปอยู่แล้ว”

“เย้! ท่านตาดีที่สุด” นางชูสองมือขึ้น รถม้าหันหัวเปลี่ยนเส้นทางเข้าเมืองโจวอี้

ในทันทีที่เข้าสู่เมือง เหยาอี้เหยาลุกขึ้นมานั่งชันขา ยื่นศีรษะที่คลุมด้วยหมวกออกไปนอกรถ สายตานางมองทุกสิ่งอย่างด้วยความสนใจและตื่นเต้น บ้านเรือนที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลนอยู่ในดวงตาที่สุกใส

“ท่านตา เมืองโจวอี้สวยจังเลย” จัตุรัสกลางเมืองครึกครื้นเต็มไปด้วยผู้คน บ้านเรือนประดับประดาด้วยโคมไฟหลากสีดึงดูดสายตา ยิ่งมีหิมะโปรยปราย เมืองโจวอี้ยิ่งสวยจนแทบหยุดหายใจ

“ท่านตา เสี่ยวเหยาอยากลงแล้ว” นางมองเห็นร้านขายถังหูลู่ อยากรีบวิ่งไปซื้อในทันใด

“ได้ เจ้าลงมา” หลินชวนลงไปก่อน แต่พริบตาที่เท้าถึงพื้น จัตุรัสที่เคยรื่นเริงเต็มไปด้วยความสุขพลันเกิดเหตุจลาจล ลูกธนูจุดไฟพุ่งมาถูกร้านค้าจนเกิดเพลิงใหม่

แค่อึดใจเดียว ท้องฟ้าพลันเกิดแสงสว่างวาบ

“เข้าไปเสี่ยวเหยา” หลินชวนดันตัวหลานสาวเข้าไปด้านในรถม้า เขาคิดจะตามขึ้นไป แต่ถูกขอทานซึ่งอาศัยเวลาวุ่นวายเข้าประทุษร้าย ต้องจำใจลงมือจนอีกฝ่ายหมดสติ

“ไป!”

ลุงเมิ่งคนขับรถม้าควบหนี จัตุรัสลุกเป็นไฟจนต้องหนีออกจากกลางเมืองให้เร็วที่สุด

“ท่านตา!” เหยาอี้เหยาร้อง เมื่อรถม้าสั่นคลอนรุนแรง เสียงด้านนอกน่ากลัวจนปิดหู

ในเวลาต่อมารถม้าเสียสมดุลจนชนกับแผง เพราะลุงเมิ่งถูกยิงตาย หลินชวนจึงต้องโหนตัวไปขับเอง

“เสี่ยวเหยา เดี๋ยวท่านตาไปขับรถม้า เจ้าอยู่ในนี้ให้ดี เดี๋ยวท่านตากลับมา”

“ท่านตา เสี่ยวเหยากลัว”

หลินชวนปลอบมอบปิ่นปักผมให้นางกุมไว้ “เวลากลัวให้เจ้าคิดถึงท่านแม่และท่านตา แล้วเจ้าจะปลอดภัย”

“อือ” เหยาอี้เหยากุมปิ่นไว้แน่น ท่านตาโหนตัวไปขับรถม้า นางจึงเกาะผนัง แนบหน้าเพื่อดูสถานการณ์ภายนอกรถม้า เวลานั้นท่านตาแย่งคันธนูจากคนมาง้าง

ทันทีที่ท่านตายิงออกไป ร่างของใครคนหนึ่งพลันร่วงหล่น ก่อนที่รถม้าจะถูกระดมยิงพร้อมถ้อยคำที่ตะโกนก้องขึ้นมา

“มีคนสังหารเจ้าเมืองฉู่!”

เหยาอี้เหยามองไปเหนือหอสังเกตการณ์ ก่อนที่ธนูจะยิงมาใส่นาง หากท่านตาไม่มาช่วยนางคงตายไปแล้ว

เหยาอี้เหยาร้องไห้ มือร้อนฉ่าและเจ็บจนทนไม่ไหว

“ฮือ..ท่านตาเสี่ยวเหยาเจ็บ”

ฉับพลันต่อมา ทหารมากกว่าสิบกองร้อยดาหน้าเข้ามาล้อมรถม้า นางคลานออกมาจากรถม้าเพื่อพบว่าท่านตาถูกยิงตายต่อหน้าต่อตา

“ท่านตา…”

เหยาอี้เหยายืนนิ่งอย่างโง่งม ท่านตาล้มหงายแนบพื้นหิมะด้วยดวงตาที่ปิดไม่มิด

ร่างกายของนางเย็นเฉียบ ลำคอคล้ายถูกคนบีบจนส่งเสียงไม่ได้ นางเงยหน้ามองคนที่ยืนเหนือหอสังเกตการณ์

เมื่อก่อนนางจำเขาไม่ได้ แต่ตอนนี้นางจำแผ่นหลังที่เคยเห็นได้แล้ว

เขาคือฉู่ซีเย่

ฉู่ซีเย่กลับมาถึงจวนสกุลฉู่ในเวลาหัวค่ำ บนร่างมีหิมะจับตัวอยู่เป็นกลุ่มก้อน กระนั้นเขาไม่ใส่ใจ รีบสาวเท้าเดินเข้าจวน

ใบหน้าราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ แต่ภายในใจคงเดือดจัด

ช่วงขาเรียวยาวอันทรงพลังก้าวข้ามธรณีประตู การเคลื่อนไหวหนักแน่นรวดเร็ว ครู่เดียวก็มาถึงเรือนกลางที่ใหญ่สุดในจวน

ก่อนที่เขาจะหยุดลงเมื่อพบคนที่ตามหา

นอกชานเรือนมีแผ่นหลังของฉู่เหวยยืนอยู่เหนือสระที่จับตัวเป็นแผ่นน้ำแข็ง แต่น้ำภายในยังอุ่นจนปลาแหวกว่ายได้อย่างอิสระ

แผ่นหลังของฉู่เหวยตั้งตรงดั่งต้นไม้ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานับหมื่นครั้ง เขาหันหลังกลับมา กล่าวทักทายหลานชายที่ไม่ได้พบหน้ามานับสิบปี แววตาคมกริบไม่มีคลื่นความสั่นไหว

“อิ่นจื่อ”

ฉู่ซีเย่ใบหน้าอึมครึม สิ่งเดียวที่ส่งเสียงในตอนนี้คือเสียงเดือดของสุราในกา

“ท่านปู่” เป็นเวลาพักใหญ่กว่าที่ฉู่ซีเย่จะพูด เขาคุกเข่าลงคำนับ “หลานอกตัญญู ไม่ได้ไปรับท่าน”

“เป็นข้าหลอกเจ้าให้ไปผิดเวลา จะถือว่าอกตัญญูได้อย่างไร” ฉู่เหวยหันมาเทสุราลงจอก กาลเวลาไม่อาจทำลายความเหี้ยมที่แฝงเร้นอยู่ในดวงตา กลับกันยิ่งทวีคูณขึ้น “อิ่นจื่อ นางเป็นหลานสาวแม่ทัพหลินหรือ”

“อืม”

“เจ้าไม่อยากให้ข้าฆ่านางกระมัง”

“นางมีประโยชน์”

คำพูดประโยคนี้คือการ 'ห้าม' ฉู่เหวย แตะต้องนาง

ฉู่เหวยแย้มยิ้ม นัยน์ตาเรียบ “อย่างไร”

ฉู่ซีเย่ปลดเข็มขัดออก เขาเปิดสาบเสื้อเพื่อเลื่อนชุดออกมาจนเผยให้เห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยเส้นสายของพิษร้าย…

“ไม่มีนางข้าก็ตาย”

ฉู่เหวยจิบสุราเงียบๆ เขาย่อมรู้ว่าหลานชายเลือกเลี้ยงแมลงคุณไสยจนถูกพิษเสียเอง “หากนางปากโป้งเรื่องในอดีต เจ้าจะทำอย่างไร”

“ข้าพานางไปที่เกิดเหตุ แต่นางจำไม่ได้”

ความจริงแล้วสิ่งที่ฉู่ซีเย่บอกเหยาอี้เหยาเป็นเพียงความจริงครึ่งเดียว สิบปีก่อนคนที่คิดจะฆ่าเขาคือเจ้าเมืองฉู่ แม่ทัพหลินจึงยิงธนูสังหารฉู่หลินเพื่อช่วยเขา เพียงแต่หากความจริงรั่วไหลออกไป ฉู่ซีห่าวต้องถูกปลดออกจากตำแหน่ง รวมทั้งอาจต้องโทษของบิดา ฉู่ซีเย่ในตอนนั้นจึงสังหารแม่ทัพหลิน แล้วโยนความผิดให้เขาเป็นแพะรับบาป

เขารู้ว่าการกระทำของเขาต่ำช้าเลวทราม แต่เขาก็แค่อยากปกป้องพี่ชาย

และเขาไม่เคยรู้สึกผิด

"ท่านปู่ ต่อให้นางจำได้ขึ้นมา ข้าก็จะทำให้แน่ใจว่านางจะไม่พูด"