13/3 วันส่งท้ายปีเก่า

ท้องฟ้าสว่างมากแล้ว เมื่อฉู่ซีเย่ควบม้ามาถึงประตูเมือง

ร่างสูงในชุดสีดำองอาจลงจากอาชา เขาเหยียบย่ำหิมะเพื่อขึ้นไปบนหอสังเกตการณ์

ทหารรักษาประตูเมืองคาดไม่ถึงว่าฉู่ซีเย่จะมาในวันนี้ จึงไม่ได้เตรียมการต้อนรับ กระทั่งไม่มีเวลาแต่งกายให้เรียบร้อย ท่าทีจึงลนลานและประหม่าอย่างเห็นได้ชัด

ฉู่ซีเย่เห็นท่าทีของทหารก็ได้แสดงสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้พูดแต่ตำหนิทางสายตาจนคนอยากกระโดดหอในทันที

"ขอซื่อจื่อโปรดลงโทษ ข้าน้อยผิดไปแล้ว"

ช่วงนี้ใกล้วันส่งท้ายปีเก่า ทหารบางรายอาจหละหลวมไปบ้าง ฉู่ซีเย่จึงคาดโทษไว้ แต่หากมีครั้งหน้า ย่อมไม่เอาไว้

"ลุกขึ้น ไปแต่งกายให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉู่อ๋องจะกลับมา"ฉู่ซีเย่ไม่อยากให้ท่านตามาเห็นเหล่าทหารในสภาพนี้

แม่ทัพแสดงสีหน้ามึนงงยิ่ง "ซื่อจื่อ มิใช่ว่าท่านอ๋องเข้าเมืองมาแล้วหรือ?"

ฉู่ซีเย่หันไปมองธงด้านตรงข้าม ปกติหัวธงประจำกองทัพจะไม่ขึ้น เพื่อบอกว่าฉู่อ๋องไม่อยู่ เมื่อครู่เขาไม่เห็นเพราะหมอกหนาตา ครั้นเห็นชัดเต็มสองตา มือเรียวข้างลำตัวกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดสีน้ำเงิน

"ฉู่อ๋องเข้าเมืองมาเมื่อใด"

"มะ...เมื่อคืนขอรับ"

ความอำมหิตอันเข้มข้นนี่คืออันใด?

ฉู่ซีเย่แทบจะพุ่งลงจากหอสังเกตการณ์หลังจบประโยค และยังไม่ทันที่ทหารรักษาการณ์จะทันได้ลงมาส่ง เขาก็ควบม้าไปไกลลิบจนมองเห็นเพียงจุดสีดำ

"ท่านปู่ ท่านคิดจะทำอันใดกันแน่..."

ฉู่ซีเย่ใบหน้าอึมครึม เขาถูกท่านปู่ล่อให้ออกมาจากเมือง

เรือนพักนอกชานเมืองของเหล่าคณะทูตจากต้าหย่งมีงานแต่เช้า พวกเขากำลังเร่งมือตกแต่งให้ทันก่อนงานวันฉูซี วันส่งท้ายปีเก่าในวันพรุ่งนี้

เหนือกำแพงมีร่างสูงของกงจิ้ง ในมือถือไม้กวาดเหล็ก เขากวาดตามองหลังคาที่สะอาดไร้หิมะ ก่อนจะเหินลงมายืนบนลาน เวลานั้นซ่างเจวี๋ยซึ่งรับหน้าที่ออกไปจับจ่ายข้าวของสำหรับงานกลับมาพร้อมสิ่งของเต็มอ้อมแขนและรถเข็นคันใหญ่

“ช่วยข้าหน่อย”

ลู่หมิงวางพู่กันทันที เมื่อครู่เขาเขียนตุ้ยเหลียนเพื่อติดตามวงกบประตู รวมทั้งคำว่า ฝู กลับหัว อันมีความหมายว่าความสุขได้มาถึงแล้ว

“ซื้ออันใดเยอะแยะ” ลู่หมิงช่วยหิ้วตะกร้าผลไม้มงคลมากมายทั้งส้ม ทับทิม ยังมีไก่ ปลา ขนมเข่ง ขนมเหนียนเกา แต่สิ่งที่เยอะที่สุดคือประทัด ดอกไม้ไฟ ซ่างเจวี๋ยเหมือนเหมามาหมดทั้งร้านค้า

“เจ้าซื้อมาเผาบ้านใคร"

“บ้านเจ้านะซิ ปีนี้พบเรื่องบัดซบมามาก อยากจะฉลองส่งท้ายปีอย่างอลังการเสียหน่อย”

“เป็นคุณชายตระกูลใหญ่ดีเช่นนี้เอง” กงจิ้งพับแขนเสื้อ ซ่างเจวี๋ยคิดว่าเขาจะมาช่วยหยิบจับสิ่งของจึงยื่นตะกร้าอาหารเช้า แต่เขากลับหันไปหยิบผลไม้ทำท่าจะกิน

“องุ่นนี้ท่านกินไม่ได้” ซ่างเจวี๋ยรีบแย่งมา ปีนี้อากาศหนาวมากเป็นพิเศษทั้งยังเผชิญหน้าแล้ง องุ่นแดงเลยราคาแพงลิบ

ทว่ากงจิ้งพลิกมือ โยนผลองุ่นเข้าปากแล้ว ซ่างเจวี๋ยทำได้แค่ฮึดฮัด คว้าองุ่นทั้งพวงมากอดไว้

“นี่ซื้อมาให้อี้เหยานะ”

“เข้าปากแล้ว”

ลู่หมิงวางผลไม้บนที่พัก “ได้ยินว่าปีนี้ฉู่อ๋องกลับเมืองในรอบสิบปี เกรงว่าคงกลับมาเพราะจัดการเรื่องในอดีตให้เรียบร้อย”

สิบปีก่อนมีเหตุการณ์ลอบสังหาร จนทำให้เจ้าเมืองโจวอี้เสียชีวิต ผู้บงการในเรื่องนี้คาดว่าจะเป็นคนมีอำนาจมากจนคนสกุลฉู่และต้าหย่งอยากปิดเงียบเพื่อรักษาความสัมพันธ์ ทว่าคนสำคัญยิ่งอย่างฉู่หลินตาย ย่อมต้องมีคนมารับผิดชอบ จึงโยนความผิดทั้งหมดให้แม่ทัพหลินชวนและปิดเรื่องให้เงียบ แต่อีกสิบปีต่อมาฉู่ซีเย่กลับจับฟู่เจิ้งชิวได้ ดังนั้นเพื่อให้แผลเก่าไม่ถูกเปิดขึ้นมาอีกครา ย่อมต้องรีบกำจัดให้สิ้นซาก

ซ่างเจวี๋ยหน้าเคร่ง “วันก่อนอี้เหยานัดพบจี๋เฉวียนกับเมียนเมี่ยน นางคิดจะทำอะไรบางอย่าง"

ความผิดของแม่ทัพหลินชวนทำให้คนสกุลหลินและสกุลเหยาเดือดร้อน หลายสิบปีมานี้ถูกกดขี่กีดกันไม่หยุดหย่อน ไม่เช่นนั้นเหยาอี้เหยาต้องชดใช้ด้วยการเดินทางขึ้นเหนือมาหรือ

ดังนั้นหากนางรู้ว่าความผิดของท่านตานางเป็นการใส่ร้าย รวมทั้งแม่ทัพหลินชวนคือเหยื่อที่ถูกบีบบังคับให้สังหารเจ้าเมืองฉู่ เกรงว่าด้วยนิสัยแล้วนางคงไม่อยู่เฉย

“แน่นอนว่านางคงอยากทำ แต่เกรงว่าคงทำอะไรไม่ได้” หากนางทำ ก็เหมือนเปิดศึกครั้งใหญ่กับต้าหย่ง ดีไม่ดีจะพากันตายทั้งตระกูล

กงจิ้ง “คุณหนูเหยาเป็นคนฉลาด นางรู้ดีว่าถ้านางเปิดเผยเรื่องแม่ทัพหลิน คนที่ต้องรับเคราะห์คือคนทั้งหมดจากสองสกุล ความบริสุทธิ์ไม่อาจทำให้อิ่มท้อง นางไม่ทำอันใดหรอก”

“ข้าสงสารอี้เหยามาก นางคงต้องกล้ำกลืนใจทั้งที่รู้ความจริงทุกอย่าง” ซ่างเจวี๋ยหันไปมองตัวอักษรฝู ไม่แน่ใจว่าปีใหม่จะมีเรื่องดีๆ เข้ามามากเพียงใด

ความยุติธรรมบางทีก็มาพร้อมความสูญเสียใหญ่หลวง

“ข้าสงสัยอย่างหนึ่ง” ซ่างเจวี๋ยหันไปมองกงจิ้ง “เป้าหมายในการสังหารเมื่อสิบปีก่อนเป็นใครกันแน่”

ลู่หมิงตอบ “ดูจากการที่ต้าหย่งหรือสกุลฉู่อยากปิดเงียบเพียงนี้ ดูท่าเป้าหมายคือฉู่ซีเย่…”

ซ่างเจวี๋ยเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงต้องปิดบังเหตุการณ์ในคืนนั้น เพราะหากรู้ว่าเป้าหมายคือฉู่ซื่อจื่อ ผู้คนคงคาดเดาได้มากกว่าเจ็ดแปดส่วนว่าผู้ลงมือคือไทเฮา

“เหตุใดพระนางจึงอยากสังหารฉู่ซีเย่ เวลานั้นเขาพึ่งสิบกว่าขวบเท่านั้นไม่ใช่หรือ”

“ใครบ้างไม่อยากสังหารฉู่ซีเย่” กงจิ้งยิ้มเล็กน้อย “แค่เกิดมาเป็นเขา ความตายก็เคียงข้างดั่งเงาตามตัว”

ซ่างเจวี๋ยหูกระดิก "มีคนมา"

เสียงเคาะวงจับประตูดังขึ้นทันที ก่อนที่บานประตูจะเปิดออก

ผู้มาคือกงซุนหลาง

"ขออภัยที่เสียมารยาท พอดีมีจดหมายจากซื่อจื่อถึงพวกท่าน"

กงจิ้งรับมาอ่าน หัวคิ้วขยับมาติดกันตรงกลาง "นี่หมายความว่าอย่างไร"

กงซุนหลางแย้มยิ้มสุภาพยิ่ง "ซื่อจื่อเห็นว่าคณะทูตจากต้าหย่งมานับสิบปีแล้ว คงคะนึงหาบ้านเกิดไม่น้อย จึงอยากให้พวกท่านได้ลาพักกลับบ้านได้ในช่วงปีใหม่"

"ซื่อจื่อคิดจะไล่พวกเรากลับต้าหย่งงั้นรึ"

"มิกล้าๆ แม่ทัพซ่างโปรดอย่าเข้าใจผิด ซื่อจื่อเห็นว่าพวกท่านทุ่มเทกับงานไม่ได้หยุดพัก จึงมอบวันหยุดให้เท่านั้น"

กงจิ้งยิ้มขัน เรียกวันหยุดให้ดูดี แต่ความจริงคือขับไล่พวกเขากลับต้าหย่งอย่างสุภาพ

ลู่หมิงยิ้มไร้อารมณ์ "ขัดขืนไม่ได้เช่นนี้ คงเรียกความหวังดีไม่ได้"

กงซุนหลางยิ้มกว้าง "ขอพวกท่านโปรดเดินทางกลับอย่างระมัดระวัง"

"เช่นนั้นพวกเราจะกลับพร้อมคุณหนูเหยา"กงจิ้งพูดต่อ "หรือถ้าไม่มีนาง พวกเราย่อมไม่กลับ"

"แม่ทัพกง เช่นนี้จะหาว่าเมืองโจวอี้ขับไล่พวกท่านมิได้หรอกนะ"

"ชัดๆ อยู่ว่าไล่ ยังมีอะไรให้เกรงใจกันอีก"

"เช่นนั้นมิต้องเกรงใจกัน คณะทูตจากต้าหย่ง ข้าขอเชิญพวกท่านออกจากเมืองโจวอี้"กงซุนหลางเอ่ย ทหารหลายกองดาหน้าเข้ามาโอบล้อม

แต่เดิมคณะทูตจากต้าหย่งถูกส่งมาเพื่อสอดแนมทางเหนืออยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลให้อยู่ต่อ

ลู่หมิงเจรจา "กะทันหันเช่นนี้ คงเตรียมตัวไม่ทัน"

กงซุนหลางยืดหยุ่น แต่ก็แฝงความเด็ดขาด "สามวันให้หลังจงออกไปจากเมืองโจวอี้ทันที"

ด้านนอกสว่างแล้ว เหยาอี้เหยาแต่งกายด้วยชุดสีเรียบออกมาจากเรือนเพื่อช่วยเหลือบ่าวในจัดเตรียมสิ่งของในวันส่งท้ายปีเก่า รวมทั้งเนื่องจากวันพรุ่งนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดฉู่ซีเย่ บ่าวรับใช้จึงตระเตรียมสิ่งของสำหรับการเฉลิมฉลอง

เมื่อเรียบร้อยแล้ว ช่วงเที่ยงนางขออนุญาตจิ่งเถียนออกไปข้างนอกตามลำพัง

“ให้บ่าวไปซื้อให้คุณหนูแทนดีกว่านะเจ้าคะ วันนี้ด้านนอกค่อนข้างวุ่นวายพอสมควร” จิ่งเถียนได้รับคำสั่งให้ดูแลเหยาอี้เหยา “ไม่อย่างนั้นก็ให้บ่าวไปด้วย”

“ข้าไปเองดีกว่า อยากไปซื้อของขวัญให้ซื่อจื่อด้วย” เหยาอี้เหยามีนัดหมายกับจี๋เฉวียนและเมียนเมี่ยนเพื่อพูดคุยยกเลิกแผนการที่หารือกันไว้ เนื่องจากตอนนี้ไม่จำเป็นต้องช่วยฟู่เจิ้งชิวอีก ส่วนของขวัญของฉู่ซีเย่ นางถักกำไลให้เขาไว้แล้ว

“แต่ว่าซื่อจื่อให้บ่าวติดตามคุณหนูไม่ให้ห่าง”

“ครู่เดียวเท่านั้น ไม่นานก็กลับมาแล้ว นะจิ่งเถียน ข้าร้องขอ”

จิ่งเถียนไม่อาจโต้เถียงนางอีก เพราะได้คำสั่งมาให้ตามใจนางเช่นกัน อีกทั้งท่าทีออดอ้อนของนางก็ยากจะปฏิเสธ “ถ้าอย่างนั้นคุณหนูเหยารีบกลับมานะเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวซื่อจื่อกลับมาไม่พบท่าน บ่าวคงโดนตำหนิ”

“ได้ ข้าจะกลับมาให้เร็วที่สุด” เหยาอี้เหยายิ้มกว้าง นางคว้าย่ามมาสวมทับชุดคลุมสีดำกันลม ก่อนจะออกจากจวนทางประตูเล็กเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนอื่นรู้ แต่แล้วในระหว่างนั้นเห็นชายคนหนึ่งยืนคุยอยู่กับกงซุนหลาง

ระยะห่างไม่ใกล้ไม่ไกล ทำให้นางได้ยินบ้าง ไม่ได้ยินบ้าง แต่เท่าที่จับใจความสำคัญได้ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะมาส่งจดหมายให้ฉู่ซีเย่

จดหมายอะไร ถึงต้องมาส่งกันในที่ลับ?

เหยาอี้เหยาจ้องมอง เวลาถัดมาชายส่งจดหมายหยิบม้วนไม้ออกมามอบให้อย่างนอบน้อม ฝ่ายกงซุนหลางตอบแทนน้ำใจด้วยกระเป๋าเงินหนึ่งถุง ก่อนจะกลับเข้าจวนทางประตูใหญ่

เมื่อทางประตูเล็กปลอดคน นางจึงออกมาจากที่ซ่อน ในสมองมีภาพม้วนไม้เก็บจดหมายด้วยความสงสัยว่าคนจากเมืองเซียงฝาน คนไหนฝากจดหมายให้ฉู่ซีเย่ โดยสาเหตุที่ทำให้นางมั่นใจว่าคนส่งจดหมายมาจากเซียงฝาน เพราะสำเนียงการพูดที่ติดคำพื้นถิ่น นางเคยทำงานในกรมสำรวจสำมะโนครัว เลยพอจะรู้จักพื้นเพคนแต่ละพื้นที่ ฟังสำเนียงก็รู้แล้ว

ทว่าเวลาในตอนนี้ไม่คอยท่า นางจึงปัดเรื่องคนส่งจดหมายที่กวนใจทิ้งก่อนจะมุ่งหน้าไปยังร้านสุราข้างตรอกซ้าย

บรรยากาศภายในเมืองโจวอี้ค่อนข้างครึกครื้น ชาวบ้านต่างพร้อมใจกันออกมาจับจ่ายใช้สอย ถนนหนทางประดับตกแต่งด้วยของมงคลสีแดง ประตูบานใหญ่ติดตัวอักษรฝูเต้ากันหมดเพื่อเสริมสิริมงคล

บนถนนคลาคล่ำไปด้วยรถม้าและผู้คน นางเบียดเสียดจนตัวลีบกว่าจะผ่านแต่ละตรอกมาได้ กระทั่งกลางฝ่ามือรู้สึกเหมือนถูกใครจับยัดอะไรให้ ครั้นยกมาดูก็พบกระดาษแผ่นหนึ่ง

‘ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่มาช่วยข้าแล้ว แต่คุณหนูเหยา มาที่คุกอีกครั้งเถอะ’

เหยาอี้เหยาเงยหน้าขึ้น นางหันไปมองรอบตัวก็ไม่พบคนส่ง รอบข้างมีแต่ผู้คนแปลกหน้า เลยก้มลงอ่านอีกรอบพร้อมตัดสินใจ

ในชั่วเวลานั้น จู่ๆ เหยาอี้เหยาก็นึกขึ้นได้ว่าคนจากเมืองเซียนฝานคนใดที่จะส่งจดหมายมาหาฉู่ซีเย่ได้…อดีตองค์รัชทายาท!

คิดได้ดังนั้นเหยาอี้เหยารีบวิ่ง เอ่ยปากขอโทษแล้วเบียดเคนจนไปถึงร้านขายกระดาษ นางหยิบพู่กันทดลองมาเขียนข้อความยกเลิกแผนการกับจี๋เฉวียนและเมียนเมี่ยน นำเงินมาจ่ายจ้างเด็กขอทานในโรงน้ำชาไปส่งจดหมาย ส่วนนางรีบเดินทางไปจวนเจ้าเมืองฉู่

ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงมาที่นี้อีกครั้ง แต่สิ่งที่รู้คือนางไม่ได้ตั้งใจมาฟังคำนี้

“ท่านพูดว่าอันใดนะ”

“เรียนคุณหนู ฟู่เจิ้งชิวฆ่าตัวตายเมื่อเช้าตรู่ ตอนนี้ได้ย้ายร่างไปชันสูตรที่โรงแพทย์”

เหยาอี้เหยางงงัน จดหมายในแขนเสื้อพลันร้อนขึ้น “ข้าเข้าใจแล้ว เช่นนั้นให้ข้าลงไปที่คุกอีกรอบได้หรือไม่”

“เกรงว่าจะไม่ได้ ขอคุณหนูโปรดเข้าใจ”

“เช่นนั้นไม่เป็นไร”

เหยาอี้เหยาเดินออกมาจากจวนเจ้าเมืองฉู่ นางหยิบจดหมายออกมาอ่านอีกรอบ โดยพลิกดูด้านหลัง

ด้านหลังเขียนอักษรไว้สามคำ

‘ระวังตัว’

สายลมพัดมาปะทะตัว ความหนาวยะเยือกทำนางหวั่นใจ

เหยาอี้เหยามั่นใจว่าฟู่เจิ้งชิวไม่ได้ฆ่าตัวตาย และจดหมายฉบับนี้ เขาก็ไม่ได้เขียน

ฉับพลันนั้นนางพึ่งรู้ตัวว่าพลาดแล้ว จึงคิดจะก้าวเท้ากลับไป แต่พริบตาเดียวเท่านั้นธนูอันคมกริบดุจมีดแหลมพุ่งมาหานางอย่างไร้สุ้มเสียง

เหยาอี้เหยาถูกลวงมาสังหาร!