11/2 ดับร้อน

หลังลงจากเขาแล้ว ฉู่ซีเย่สั่งให้คนพาตัวเหยาอี้เหยากลับจวนและหากไม่มีคำสั่งของเขา ห้ามนางออกจากจวนแม้ครึ่งก้าว ส่วนเขาเดินทางไปยังจวนเจ้าเมืองฉู่เพื่อสอบสวนฟู่เจิ้งชิวด้วยตัวเอง

ฉู่ซีห่าวคอยอยู่แล้วเมื่อเขาไปถึง ทั้งยังสละเสื้อคลุมให้เขาอีกตัว แต่ตอนนี้ฉู่ซีเย่ร่างกายอบอุ่นยิ่ง ไม่ต้องการเสื้อคลุมใดๆ

“ข้าไม่หนาว”

“เจ้าทำให้ข้าเป็นห่วงแทบแย่” ฉู่ซีห่าวอดพูดไม่ได้

“ข้าสบายดี” ฉู่ซีเย่แย้มยิ้ม กลิ่นกายหอมกรุ่นของนางยังคงติดจมูก น่าเสียดายที่เขากอดนางได้ไม่นานเท่าที่ใจปรารถนา “ท่านพี่ คนแซ่ฟู่ล่ะ”

“อยู่ในคุกรอเจ้าแล้ว” ฉู่ซีห่าวพาเขาลงไปใต้ดิน ภายในคุกคุมกันแน่นหนาเพื่อไม่ให้ใครมาชิงฆ่านักโทษไปได้ รวมทั้งยังวางกำลังไว้จำนวนหนึ่งเพื่อจับตาดู จะได้ไม่มีเหตุการณ์ฆ่าตัวตายก่อนการสอบสวน

ทันทีที่ฉู่ซีเย่ปรากฏตัวขึ้น ฟู่เจิ้งชิวในชุดไต้ซือก็แสดงท่าทีตื่นตระหนก

ฉู่ซีเย่ไม่ได้เริ่มการสืบสวนทันที แต่เขาหันมาพูดกับฉู่ซีห่าวก่อน “จริงสิท่านพี่ ท่านเขียนจดหมายให้ท่านปู่ทราบแล้วหรือยัง”

“ยังเลย”

“เช่นนั้นระหว่างที่ข้าสอบสวนคนแซ่ฟู่ ท่านช่วยเขียนจดหมายถึงท่านปู่ได้หรือไม่”

ฉู่ซีห่าวไม่ปฏิเสธ เขาคิดจะเขียนบอกท่านปู่เช่นกัน แต่เพราะเกรงว่าจะมีคนร้ายบุกมาเก็บกวาดฟู่เจิ้งชิว เลยยังไม่ได้เขียน “ข้าจะไปเขียนเดี๋ยวนี้ แล้วจะรีบลงมาหาเจ้า”

“ไม่ต้องรีบหรอกท่านพี่ จนกว่าท่านจะมา ข้าจะยังไม่สอบสวนเรื่องสำคัญ”

ครั้นคล้อยหลังเจ้าเมืองโจวอี้ ใบหน้าที่ยิ้มนิดๆ ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา ฉู่ซีเย่สั่งให้คนในคุกถอยออกไปให้หมด ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในกรงขัง รังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านทำให้ฟู่เจิ้งชิวรู้สึกเหมือนยมทูตกำลังเดินเข้ามา อยากจะกัดลิ้นตายเพื่อเอาตัวรอด

“ข้าควรเรียกเจ้าว่าฟู่เจิ้งชิว หรือหู่เหิงดี?”

“ซะ...ซื่อจื่อ...” ฟู่เจิ้งชิวส่ายหน้าจนตาเหลือกลาน เข็มเงินเล็กๆ จนแทบมองไม่เห็นด้วยตาเปล่ากำลังทิ่มแทงเข้ามาในลำคอ

“ว่าอย่างไร” ฉู่ซีเย่ยิ้มเยือน แต่สำหรับคนอย่างฟู่เจิ้งชิวแล้ว รู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงไข่สันหลัง เขาอยากตายในวินาทีนั้น ดีกว่าต้องมาเผชิญหน้ากับคนอย่างฉู่ซีเย่

“ได้โปรดฆ่าข้าเถอะ” การร้องขอความตายที่ไม่ทุกข์ทรมานดูจะเป็นทางเลือกที่ดีแล้ว

“เช่นนั้นก็ขึ้นอยู่กับคำตอบของเจ้าแล้ว ว่าจะตอบได้ดีเพียงใด”

“ข้า...จะบอกท่านทุกอย่าง”

“ใครฆ่าเจ้าเมืองฉู่หลิน”

“...แม่ทัพหลิน”

ฉู่ซีเย่หยุดมือ ไม่ทรมานฟู่เจิ้งชิวแล้ว

ดวงตะวันลาลับขอบฟ้า ความมืดมาเยือนพร้อมสายลมแห่งความเหน็บหนาว

นอกด่านชั้นในมีกองทัพอันห้าวหาญของสกุลฉู่ตั้งอยู่อย่างมั่นคงในกำแพง บริเวณด้านบนของหอสังเกตการณ์ได้รับสัญญาณติดต่อก่อนหน้าที่ ‘จ้าวสือ’ ก่อนที่เขาจะขี่ม้ามาหยุดหน้าประตู ไม่เช่นนั้นคงโดนเกาทัณฑ์ยิงไปนานแล้ว

“ข้าชื่อจ้าวสือ เป็นคนของเจ้าเมืองฉู่ ฉู่ซีห่าว” จ้าวสือหยิบคบเพลิงที่ปักพื้นมาจ่อใบหน้าให้คนได้เห็นหน้าชัดๆ

“แม่ทัพจ้าว มีธุระอันใดจึงมาดึกดื่นเช่นนี้” ทหารรักษาการณ์รู้จักจ้าวสือเป็นอย่างดี เนื่องจากอีกฝ่ายเคยเป็นทหารชายแดนมาก่อน ภายหลังสู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่ฉู่ซีห่าวด้วยความเข้มแข็งเลยได้รับการปูนบำเหน็จให้กลายเป็นแม่ทัพคนสนิทของเจ้าเมืองฉู่ในปัจจุบัน

จ้าวสือ “มีจดหมายจากซื่อจื่อและเจ้าเมืองถึงฉู่อ๋อง”

“วางจดหมายไว้บนกล่อง แล้วไปได้” เนื่องจากระหว่างชายแดนมีความตึงเครียดหลายด้าน ดังนั้นทหารรักษาการณ์จึงไม่สามารถให้ผู้ใดเข้ามาภายในค่าย กระทั่งเป็นคนของเจ้าเมืองฉู่ก็ไม่ได้

“ไม่ได้ เรื่องนี้ท่านเจ้าเมืองกำชับให้ข้าส่งจดหมายถึงมือฉู่อ๋องเท่านั้น” จ้าวสือแสดงตราเจ้าเมือง ทหารรักษาการณ์คุกเข่าโดยพลัน

“ได้ จะเปิดประตูเดี๋ยวนี้”

บานประตูถูกเปิดออก สายลมพัดโชยเข้ามาจนทำให้เปลวเทียนถึงกับสั่นไหว อีกทั้งยังทำให้ก้อนผ้าห่มที่นั่งกอดเตาอุ่นถึงกับออกปากว่าหนาว

“หนาวยิ่ง”

“ขออภัยเจ้าค่ะคุณหนูเหยา” จิ่งเถียนหับประตูอย่างรวดเร็ว ทว่าก็ยังไม่เร็วพอจนทำให้เหยาอี้เหยาหนาวสะท้าน ต้องกระชับผ้านวมที่ห่มอยู่ถึงคอให้ชิดเข้ามาอีก

“ไม่เป็นไร” เหยาอี้เหยาตอบอู้อี้ ความหนาวเย็นบนเขาทำให้นางไอ เลยรบกวนให้จิ่งเถียนไปต้มยาลดอาการไอมา

“ข้าเอง” ซ่างเจวี๋ยรับยามาจะป้อนเหยาอี้เหยา แต่ด้วยสัญชาตญาณที่ระแวดระวังอาหารการกินทุกอย่างเลยดมก่อนเป็นอันดับแรก ครั้นได้กลิ่นที่ไม่คุ้นเคยก็รีบชิม “เหตุใดยาจึงมีรสชาติแปลกๆ”

ซ่างเจวี๋ยไม่ชำนาญเรื่องตำรับยา แต่เขามั่นใจว่ารสชาตินี้ไม่ถูกต้อง

จิ่งเถียนรีบอธิบาย “เรียนแม่ทัพซ่าง ตำรับยามีรสชาติที่แปลกไปเพราะใส่สมุนไพรที่แตกต่าง ซื่อจื่อท่านเรียนว่าคุณหนูเหยาอาจรับรสขมมากไม่ได้ ข้าน้อยเลยทำให้ยาทานง่ายขึ้น โดยเลือกใช้แค่ชิ่งเหยิน และไป๋ฟูหลิงซึ่งมีรสหวาน”

“เช่นนั้นก็แล้วไป” ซ่างเจวี๋ยวางใจ ส่งต่อให้เหยาอี้เหยาดื่มยา

“ขอบคุณเจ้ามากจิ่งเถียน” เหยาอี้เหยาดื่มหมดในรวดเดียว ยาแก้ไอชามนี้ไม่ขมเลย รื่นคอมาก

“เป็นหน้าที่อยู่แล้วเจ้าค่ะ หากคุณหนูเหยาต้องการสิ่งใดอีกสามารถเรียกข้าน้อยได้ทุกเมื่อ” จิ่งเถียนยอบกายลงแล้วถอยออกไปอย่างรู้หน้าที่

“สาวรับใช้คนนี้ใช้ได้นะ ทั้งเตรียมชุด ห้องหับ และยาให้เจ้า” ซ่างเจวี๋ยพูด ก่อนจะเดินไปเขี่ยถ่านในเตาให้นางอุ่นมากขึ้น

“จิ่งเถียนเป็นสาวรับใช้ที่รู้หน้าที่มากเจ้าค่ะ” ตั้งแต่นางเกิดมา จิ่งเถียนนับว่าเป็นสาวรับใช้ที่ดีที่สุดเช่นกัน เพียงแต่จิ่งเถียนไม่ใช่คนของนาง

“แต่ไม่ว่ายังไงนางก็เป็นคนของซื่อจื่อใช่หรือไม่”

เหยาอี้เหยาพยักหน้า “ข้าเลยไว้ใจนางไม่ได้”

“อี้เหยา ข้ารู้สึกได้ว่าจากนี้ไปจะมีแต่เรื่องราวไม่รู้จบสิ้น” ซ่างเจวี๋ยเอ่ย เขารู้ดีว่าห้ามนางไม่ให้สืบเรื่องฟู่เจิ้งชิวไม่ได้ “หากเป็นอย่างที่แม่ทัพกงพูด เกรงว่าเรื่องนี้จะนำอันตรายมาสู่เจ้า มิสู้เจ้าปล่อยให้ข้าจัดการ”

“ข้าน้อยจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ท่านก็รู้ว่าเรื่องนี้อันตรายยิ่ง” เส้นสนกลในของเรื่องลอบสังหารเจ้าเมืองฉู่เมื่อเกือบสิบปีก่อน นางต้องทำให้เรื่องทุกอย่างกระจ่างแจ้ง

“ข้าไม่อาจห้ามเจ้าสินะ” ซ่างเจวี๋ยถอนหายใจ

“หากเปลี่ยนเป็นแม่ทัพซ่าง ข้าน้อยก็มั่นใจว่าท่านจะต้องสืบเรื่องนี้ให้ถึงที่สุดเช่นกัน” เหยาอี้เหยาคลายผ้าห่มที่คลุมตัวลง ด้านในสวมชุดสีขาวไว้ทุกข์ และนางกำลังจะออกจากเรือนไปหาฉู่ซีเย่

“แน่นอนว่าข้าก็คงทำเช่นเจ้า” ซ่างเจวี๋ยหยิบเสื้อคลุมสีหม่นมาให้นาง พร้อมกับโคมไฟอีกดวง “แต่อี้เหยา อย่าลืมดูแลตัวเองให้ดีเช่นกัน”

เหยาอี้เหยารับโคมไฟมาถือ รับรู้ว่าซ่างเจวี๋ยเป็นห่วงนางมาก ราวกับนางเป็นน้องสาวคนหนึ่งของเขา

“แม่ทัพซ่าง ขอบคุณที่ตักเตือนเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะดูแลตัวเองให้ดี”

ทิศทางของเรือนนางอยู่ตรงข้ามกับเรือนบูรพาของฉู่ซีเย่ เหยาอี้เหยาเลยสามารถเดินตัดผ่านสวนดอกไม้ตรงไปยังเรือนเขาได้เลย

เหยาอี้เหยาจึงมุ่งหน้าไปตามทาง ระหว่างนั้นบ่าวรับใช้ที่กำลังจุดตะเกียงรีบค้อมตัวลงคาราวะนาง เหยาอี้เหยาพยักหน้าน้อยๆ นางจำเป็นต้องรับการคาราวะ ไม่เช่นนั้นบ่าวรับใช้จะไม่สามารถลุกขึ้นมายืนปกติได้

“ลุกขึ้นเถอะ”

“ขอบคุณขอรับ” บ่าวรับใช้ลุกขึ้น พร้อมบอกให้เหยาอี้เหยาระวัง “คุณหนูเหยา ทางเดินบนแผ่นหินค่อนข้างลื่น ท่านก้าวระวังนะขอรับ”

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณมาก” เหยาอี้เหยาเดินต่อไป ครั้นผ่านทางเดินหินก็เห็นว่าหิมะได้เคลือบบนชั้นหินไว้จึงลื่นเป็นพิเศษ นางเลยเดินช้าๆ ใช้เวลาสักพักถึงได้มาถึงเรือนบูรพา

ยามนั้นกงซุนหลางเปิดประตูออกมาจากเรือนของฉู่ซีเย่พอดี นางเลยยอบตัวลง “ท่านกุนซือ ข้าน้อยมาหาซื่อจื่อ”

กงซุนหลางยังไม่ทันพูดอะไร ฉู่ซีเย่ก็พูดขึ้นแล้ว

“ใคร”

“ข้าน้อยเองเจ้าค่ะ”

ฉู่ซีเย่อนุญาต “เข้ามา”

“เจ้าค่ะ” นางตอบ เคาะเท้าเพื่อสลัดหิมะ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในห้องหนังสือที่อยู่ติดกับเรือนรับรองจนสามารถเดินทะลุหากันได้

“มาหาข้าทำไมดึกดื่น” ฉู่ซีเย่ยืนอยู่อยู่ใกล้ม้วนหนังสือ ข้างๆ มีเชิงเทียนซึ่งส่องกระทบให้ใบหน้าของเขาสว่างครึ่งหนึ่ง มืดครึ่งหนึ่ง

ภาพใบหน้าและการแต่งกายที่ค่อนข้างสบายๆ ของฉู่ซีเย่ทำให้ในใจของนางผุดภาพบนเขาขึ้นมา แต่ท่าทีตอนนี้ของเขากลับไปเคร่งขรึมหยิ่งยโสดังเดิม ดังนั้นนางเลยปัดเรื่องในใจทิ้งไปอย่างหมดจด

ตอนนี้นางต้องสืบเรื่องฟู่เจิ้งชิว

“เมื่อช่วงเย็นข้าน้อยไปเรือนเจ้าเมืองฉู่เพราะมีเรื่องอยากสอบถามฟู่เจิ้งชิว แต่ท่านเจ้าเมืองบอกว่าต้องรอท่านก่อน ดังนั้นข้าน้อยเลยอยากทราบว่าท่านจะเดินทางไปเมื่อใดอีก หรือจะสามารถให้ข้าไปพบฟู่เจิ้งชิวสักครู่ได้หรือไม่” หลังลงมาจากเขา ฟ้าก็มืดแล้ว อีกทั้งฉู่ซีเย่ยังสั่งให้คนส่งเหยาอี้เหยากลับจวนทันที นางเลยไม่ได้ไปที่จวนเจ้าเมืองฉู่กับเขา ไม่รู้ว่าเขาสืบสวนฟู่เจิ้งชิวได้ความอย่างไรบ้าง

“มีอะไรที่เจ้าอยากสอบถามฟู่เจิ้งชิว” ก่อนหน้านี้ฉู่ซีเย่กำลังอ่านม้วนหนังสืออยู่ แต่ตอนนี้เขาปิดม้วนหนังสือ

“ข้าน้อยได้ยินมาว่าฟู่เจิ้งชิวเป็นนักโทษกบฏร่วมกับท่านตา เพียงแต่ข้าน้อยไม่เชื่อว่าเขาจะเป็นคนของท่านตา”

“เจ้าคิดจะพูดอะไร จะบอกว่าฟู่เจิ้งชิวไม่ใช่คนของท่านตาเจ้า แล้วอย่างไร เรื่องนี้จะทำให้อะไรต่างไปหรือ”

“ย่อมแตกต่าง เพราะหากฟู่เจิ้งชิวไม่ใช่คนของท่านตา นั้นก็หมายความว่าท่านตา...ถูกใส่ร้าย”

ฉู่ซีเย่พูด “เจ้าคิดจะสืบเรื่องนี้เพื่อล้างมลทินให้แม่ทัพหลิน”

“ข้าน้อยเพียงอยากคืนความยุติธรรมให้ท่านตา” เหยาอี้เหยาคุกเข่าลงคำนับเพราะกลัวว่าฉู่ซีเย่จะไม่ให้นางได้พบฟู่เจิ้งชิว เพราะอย่างที่กงจิ้งพูด หากจะล้างมลทินให้ท่านตา เช่นนั้นก็เท่ากับนางกำลังจะบอกว่าราชวงศ์ต้าหย่งและชาวแดนเหนือใส่ร้ายท่านตามาตลอด “ซื่อจื่อได้โปรดสนับสนุนข้าน้อยด้วย”

“เช่นนั้นก็ได้” ฉู่ซีเย่เผยท่าทีอ่านยาก “แต่หากเจ้าคุยกับฟู่เจิ้งชิวแล้วพบความจริงที่น่าตกตะลึง เจ้าจะรับได้หรือ”

“ฟู่เจิ้งชิวบอกอะไรท่าน” เขาได้สอบสวนก่อนแล้ว ดังนั้นอาจจะรู้อะไรมากกว่านาง

ฉู่ซีเย่ไม่บอกนาง “เรื่องนี้ข้าพูดเองไม่สะดวก เกรงว่าเจ้าคงคิดว่าข้าใส่ความ เอาเช่นนี้แล้วกัน ข้าจะให้เจ้าไปพบฟู่เจิ้งชิวได้...”

“ขอบคุณซื่อจื่อที่อนุญาต” เหยาอี้เหยาคำนับอีกรอบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอ่ยถาม “ข้าน้อยอยากไปพบหน้าฟู่เจิ้งชิวในตอนนี้เลย”

“ได้ แต่ข้ามีข้อแม้” ฉู่ซีเย่พูด “เจ้าต้องมานอนกับข้าที่นี้...ทุกคืน”

เหยาอี้เหยาเม้มปาก ท่าทีที่ราวกับอยากปฏิเสธของนางทำให้ฉู่ซีเย่พูดเสริม

“ไม่สะดวกหรือ ถ้าเช่นนั้น...”

“ได้เจ้าค่ะ ข้าน้อยจะมาหาท่าน”

ฉู่ซีเย่ยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม