12/2 นักโทษ

หลังออกมาจากคุกใต้ดินที่ตั้งอยู่ด้านทิศใต้ เหยาอี้เหยาตั้งใจเดินทางกลับจวนสกุลฉู่ทันที ทว่าเวลานั้นฝนหิมะโปรยปรายลงมาหนักหน่วงจนมืดฟ้ามัวดิน หากคิดจะเดินฝ่าพายุอันหนาวเหน็บ พรุ่งนี้นางต้องจับไข้แน่

จ้าวสือที่เห็นว่าสภาพอากาศเลวร้าย เลยแนะให้นางอยู่ก่อน “ฝนหิมะตกหนักยิ่ง เกรงว่าคุณหนูเหยาอาจจะเดินทางกลับไปจวนไม่สะดวกนัก มิสู้รอสักครู่ ข้าจะให้คนไปเรียกเกวียนมาให้”

จวนเจ้าเมืองกับจวนสกุลฉู่อยู่ไม่ไกลกันมาก แต่หากให้เดินตากฝนปนหิมะกลับไป เกรงว่าจะไม่ไหว ยิ่งรู้ว่าถ้ากลับไปต้องเจอออะไร นางก็ยิ่งหมดแรงยกเท้า

“เช่นนั้นคงต้องรบกวนท่านแล้ว”

“เป็นหน้าที่ คุณหนูอย่าได้เกรงใจ” จ้าวสือผายมือ “ระหว่างรอเกวียน เชิญคุณหนูและแม่ทัพซ่างพักผ่อนด้านนี้”

“ไม่ลำบากท่านแม่ทัพจ้าว ข้าน้อยกับแม่ทัพซ่างขอยืนรอตรงนี้จะเป็นการดีกว่า “เหยาอี้เหยาพูดอย่างเกรงใจ ขณะนั้นเสียงรถม้าดังให้ได้ยินมาแต่ไกล คาดว่าคนในรถม้าคงเป็นเจ้าเมืองฉู่ แล้วก็เป็นเขาจริงๆ

เมื่อรถม้าจอดลงตรงประตูจวน ฉู่ซีห่าวในชุดคลุมเดินลงมาจากรถ ร่มกระดาษในมือไม่สามารถปกป้องเข้าจากสายฝนได้มากนัก ทำให้ร่างกายเปียกชื้น ซึ่งหากเป็นคนปกติทั่วไป เกรงว่าคงหนาวสั่น แต่ฉู่ซีห่าวเป็นแม่ทัพรบอยู่แนวหน้านอกด่านมานาน ดังนั้นจึงไม่สะท้านกับฝนหนาวเลย

“คุณหนูเหยา แม่ทัพซ่าง” ฉู่ซีห่าวเห็นนางแต่ไกล เนื่องจากนางสวมชุดสีขาวคลุมด้วยชุดไว้ทุกข์ จนเตะตา อีกทั้งเส้นผมดำขลับดุจขนกายังขับเน้นให้ดวงหน้าวัยเยาว์ดูน่าสงสารลงอีกหลายเท่า

ซ่างเจวี๋ยคาราวะ ถอยไปหลายก้าวตามจ้าวสือ

“คำนับเจ้าเมืองฉู่” เหยาอี้เหยาถอยสามก้าว ตอนนี้พวกนางอยู่ด้านหน้าเรือน ระหว่างประตูจวนกับประตูใหญ่

“ตามสบายเถอะ คุณหนูเหยา ได้พบหน้าฟู่เจิ้งชิวแล้วหรือไม่” ฉู่ซีห่าวเอ่ยถาม เมื่อครู่เขาเดินฝ่าสายฝนมายังไม่รู้สึกหนาวเท่ายืนอยู่ใกล้นาง

“พบแล้วเจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาตอบ ไม่กล้าสู้หน้าเขา หรือหากเป็นไปได้ นางอยากคุกเข่าขอโทษเขาสักครั้งกับสิ่งที่ท่านตาทำ

ฉู่ซีห่าวไม่ได้ถามต่อ เขารู้อยู่แล้วว่านางมาพบฟู่เจิ้งชิวด้วยเรื่องใด ทั้งยังรู้ว่าคำตอบที่ได้คงทำนางปวดใจไม่น้อย

“ท่านฝ่าฝนมาคงหนาวน่าดู” เหยาอี้เหยากระชับเสื้อคลุม อากาศทั้งชื้นและเย็น

“ข้าไม่เป็นไร” เขายืดมือออก ท่าทีอบอุ่น

“ท่านเจ้าเมืองร่างกายแข็งแรงมาก ฝนหิมะยังทำอะไรท่านไม่ได้” เหยาอี้เหยาแสร้งไอ ในใจลึกๆ ยังไม่พร้อมจะกลับจวน อีกทั้งท่าทีของฉู่ซีเย่ในวันนี้ยังทำให้นางไม่อยากกลับ

กระนั้นอีกใจนางก็หวั่นว่าเขาอาจจะไม่พอใจที่นางผิดคำพูด แต่ถ้านางทำเหมือนไม่ได้ตั้งใจผิดคำพูด แต่มีเหตุบังเอิญเล่า…เช่นฝนหิมะในคืนนี้

เขาจะมาเอาผิดนางได้อย่างไร จริงหรือไม่?

“ฝนหิมะในวันใกล้ปีใหม่จะเหน็บหนาวเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงไม่ควรโดนร่าง ไม่งั้นคืนนี้เจ้าก็นอนที่จวนของข้าสักคืน พรุ่งนี้ค่อยกลับไป”

“ข้าน้อยไม่กล้าเจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาเกรงใจยิ่ง “อีกอย่างก่อนหน้านี้ข้าน้อยขออนุญาตซื่อจื่อออกมาเพียงครู่เดียว เกรงว่าหากไม่กลับไป คงดูเป็นการไม่รักษาคำพูด”

ฉู่ซีห่าวยิ้มเอ็นดู ฟังออกว่านางกำลังพูดอ้อมๆ ให้เขาออกหน้าให้ที

“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะให้คนไปบอกเขาเอง” ฉู่ซีห่าวไม่ทิ้งช่องว่างให้ปฏิเสธ “ตกลงเอาตามนี้ จ้าวสือ พาคุณหนูเหยาและแม่ทัพซ่างไปพักผ่อน”

“ขอบคุณที่กรุณาเจ้าค่ะ”

“เรื่องเล็กน้อย” ฉู่ซีห่าวเดินห่างออกไป เหยาอี้เหยาเงยหน้ามองแผ่นหลังของเขาด้วยความรู้สึกปวดใจ

เขารู้ดีว่านางเป็นหลานสาวของคนที่สังหารบิดาของตน แต่ก็ยังดีต่อนางเพียงนี้…ช่างทำให้นางรู้สึกละอายใจจริงๆ จนนอนข่มตาแทบไม่หลับ

แต่วันนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย อีกทั้งนางยังเหน็ดเหนื่อยทั้งกายใจ จึงทำให้พอเอนตัวลงนอน ก็หลับใหลอย่างรวดเร็ว

ใกล้ยามอิ๋น เหยาอี้เหยานอนกระสับกระส่าย เหงื่อผุดพราวออกมาตามกรอบหน้าและฝ่ามือฝ่าเท้า นางสะบัดร้อนสะบัดหนาวจนอยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น

จนกระทั่งรู้สึกว่ามีไอร้อนโอบรัดเข้ามา รวมทั้งมือแกร่งที่สอดเข้ามาในสาบเสื้อก็ทำให้นางสะดุ้งตื่น

เหยาอี้เหยาลืมตาในความสลัวอย่างตื่นตระหนก นางนอนหันข้างจึงเห็นเงาสะท้อนผ่านคันฉ่องว่ามีเงาขนาดใหญ่ซ่อนทับอยู่ด้านหลัง ทว่ากลิ่นสมุนไพรและไอร้อนอันคุ้นเคยทำให้นางรู้ว่าเขาคือใคร

“ซื่อจื่อ…” เหยาอี้เหยาประคองสติ ร่างกายแข็งทื่อโดยพลันพร้อมคิดว่าฉู่ซีเย่เข้ามาตอนไหน

"อี้เหยา… " เขาพูดเสียงเบาแต่ชิดริมหู รวมทั้งยังจงใจเป่ารดลมหายใจใส่ต้นคอนาง "ข้าบอกให้เจ้ากลับมาหาข้าไม่ใช่หรือ”

ฉู่ซีเย่สอดมือเข้าไปอีก เขาไม่ได้ทำอะไร แค่สอดมือแล้ววางไว้เหนือเนินอกนาง แต่เพียงเท่านี้ก็ทำให้เหยาอี้เหยาหายใจไม่สะดวกแล้ว

"ข้าน้อยเหน็ดเหนื่อยยิ่ง อีกทั้งฝนหิมะยังตกหนักจนเดินทางกลับไม่ได้ จึงคิดว่าคงดีกว่า หากนอนพักที่จวนเจ้าเมืองสักคืน” ฝนหิมะด้านนอกยังคงตกกระหน่ำจนหนาวเหน็บ แต่ภายในห้องตอนนี้ร้อนระอุเพราะสายตาจ้องเขม็งของฉู่ซีเย่

“ไม่ใช่ว่าเจ้าตั้งใจหลบหน้าข้าหรือ” ฉู่ซีเย่ใช้สันจมูกถูไถซอกคอนาง ก่อนจะกัดเบาๆ ราวกับเป็นการลงโทษ

“มะ…ไม่เจ้าค่ะ “เหยาอี้เหยาตอบเสียงสั่น เมื่อกำลังถูกฉู่ซีเย่รั้งตัวเข้าไปใกล้เขาจนแนบสนิท

“ข้าไม่เชื่อ” ฉู่ซีเย่สูดกลิ่นหอมบนผมนุ่มดุจแพรไหม เขาไม่แน่ใจว่านางใช้อะไร ถึงทำให้มีกลิ่นกายที่หอมละมุนขนาดนี้ อีกทั้งร่างกายเย็นๆ ของนาง ก็ทำให้ร่างกายที่ร้อนจัดเพราะพลังหยางไม่สมดุลของเขาดีขึ้น

ฉู่ซีเย่เลยดั้นด้นมาหานางเพื่อดับความร้อนเท่านั้น ไม่มีความหมายอื่น

“ซะ…ซื่อจื่อ ข้าไม่พร้อมสำหรับเรื่องนั้น” นางกลัวยิ่ง กลัวจนร่างกายแทบจะกลายเป็นหิน

“ไม่ฝืนเจ้า”

“เช่นนั้น…เช่นนั้นท่านอย่าใกล้ข้าขนาดนี้ได้หรือไม่”

ได้ แต่เขาไม่อยากทำ

“ข้าร้อน”

“ซื่อจื่อ หากท่านบังคับให้ข้าน้อยทำเช่นนั้นอีก ข้าจะตัดมือทิ้ง” คำพูดนางทำฉู่ซีเย่หัวเราะ

“งั้นถ้าข้าให้เจ้าใช้ปาก เจ้าจะตัดปากทิ้ง?”

เหยาอี้เหยาตื่นตระหนกเท่าทวีคูณ

“วางใจเถอะ ข้าแค่อยากหายร้อนเท่านั้น” ฉู่ซีเย่เอามือออกจากสาบเสื้อให้นางสบายใจ “สาบานว่าข้าจะไม่ทำอะไรเจ้า แค่นอนด้วยก็พอ”

ฉู่ซีเย่นอนไม่หลับเพราะร่างกายอันร้อนจัดมาหลายวันแล้ว แต่พอได้กอดร่างกายที่เย็นกว่าคนปกติของนาง เขาก็เริ่มง่วง

“ข้าน้อย…”

“ข้าง่วงแล้ว”

ฉู่ซีเย่รั้งนางไว้ในอ้อมกอด จมูกวางอยู่ใกล้ต้นคอ เขารู้สึกว่ากลิ่นของนางทำให้ความง่วงทำงานดีขึ้น จนหลับไปในเวลาอันสั้น

แต่เหยาอี้เหยานอนไม่หลับเลย นางพยายามงัดมือและขาซึ่งเกยตัวของฉู่ซีเย่ทั้งคืน แต่เขาไม่ปล่อยเลย แถมเวลาพลิกตัว ยังหอบนางไปด้วย

เหยาอี้เหยาระย่อท้อ แล้วนางก็หลับไปในเวลาต่อมา

ฝนหิมะหยุดลงในตอนรุ่งสาง เหยาอี้เหยาตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะเรียกจากฉู่ซีห่าว ครั้นนางหันไปทางที่นอนข้างๆ ฉู่ซีเย่ก็นอนตะแคงมองนางด้วยสายตาไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“ท่านเจ้าเมืองมา” นางคิดว่าคงจะกลับไปแล้ว ไม่คาดว่ายังอยู่ ทำให้ลนลานกลัวคนอื่นรู้ว่าเมื่อคืนนอนหลับกับฉู่ซีเย่

“อืม” เขาพูดสั้นๆ ไม่เดือดเนื้อร้อนใจ

“เรื่องนี้…ข้าน้อยหมายถึง ท่านคงไม่อยากให้ผู้ใดรู้เป็นแน่ เช่นนั้นเอาเช่นนี้ดีกว่า” นางปีนลงจากเตียงหยิบเสื้อคลุมมาสวมอย่างรวดเร็ว เคราะห์ดีที่เมื่อคืนอากาศหนาว นางเลยไม่ได้ถอดเสื้อนอก “ซื่อจื่อ ประเดี๋ยวข้าน้อยจะออกไปรับหน้า ท่านฉวยโอกาสเวลานั้น ออกไปเงียบๆ นะเจ้าคะ”

ไม่มีเสียงตอบรับ ดังนั้นเหยาอี้เหยาเลยหันไปมองว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่สิ่งที่เห็นคือฉู่ซีเย่เดินไปเปิดประตูแล้ว

แย่แล้ว! เขาทำอะไรนะ

เหยาอี้เหยารีบวิ่งไปซ่อนแต่ไม่ทันแล้ว

“อื่นจื่อ?” ฉู่ซีห่าวเผยสีหน้างุนงง เมื่อคนมาเปิดประตูคือน้องชาย “เจ้ามาที่จวนตั้งแต่เมื่อใด?”

“เมื่อคะ…”

“เมื่อครู่เจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยารีบพูด นางกลัวว่าเขาจะพูดว่าเมื่อคืน "ซื่อจื่อมาเมื่อครู่"

“ดียิ่ง มาแล้วก็ดี จะได้คุยเรื่องคดีความของวัดชิงเฉิน” ฉู่ซีห่าวเห็นชุดก็พอเดาได้ว่าน้องชายคงมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ไม่อยากพูดออกไป เกรงจะส่งผลกระทบไม่ดีต่อเหยาอี้เหยา แต่ภายหลังต้องสอบถามเรื่องนี้ให้ชัดเจน

“ท่านพี่รอสักครู่ เดี๋ยวข้าตามไป”

“ได้ ข้ารอเจ้าที่ห้องหนังสือ” ฉู่ซีห่าวหันหลัง แต่นึกขึ้นได้ว่ามาหาเหยาอี้เหยาเพราะมีเรื่อง “จริงสิคุณหนูเหยา ข้ามีเรื่องจะบอกเจ้า พอดีทางกองทัพเรียกตัวแม่ทัพซ่างด่วน เขาเลยต้องรีบไปโดยไม่ลาเจ้า”

“เจ้าค่ะ ข้าน้อยทราบแล้ว” เหยาอี้เหยาเชื่อว่านี่เป็นฝีมือฉู่ซีเย่ เขาตั้งใจตัดกำลังนาง

“กลับไปรอข้าที่จวน ข้ากลับไปต้องเห็นเจ้า” ฉู่ซีเย่ทิ้งท้ายก่อนจะไป

“เจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยารับคำไปก่อน แต่พอพ้นจากสายตาคนของฉู่ซีเย่ที่จับตามองนางทุกฝีก้าว นางก็ปีนหนีออกไปข้างนอกเพื่อพบกับเมียนเมี่ยนและจี๋เฉวียนอย่างลับๆ

หากจะช่วยฟู่เจิ้งชิวออกมาจากคุกใต้ดิน นางจำเป็นต้องมีพรรคพวกและวางแผนอย่างรัดกุม

ทว่าเมื่อไปถึง จดหมายฝากฝั่งจากพี่ชายก็ทำให้เหยาอี้เหยารู้สึกหวั่นใจยิ่ง

“มีเรื่องอันใดหรือ ถึงได้เคร่งเครียดนัก” เมียนเมี่ยนรับฝากจดหมายจากเหยาอี้ร่างมาตลอด เพราะรู้ว่าถ้าส่งทางช่องทางปกติ กว่าจะถึงมืออี้เหยา ต้องถึงมือฉู่ซีเย่ก่อน

“คุณชายหลี่ที่เคยหมั้นหมายกับข้าในตอนเด็ก กำลังทำเรื่องสู่ขอข้าอีกครั้ง”

จี๋เฉวี่ยน “ไม่ใช่ว่าถอนหมั้นไปแล้ว?”

“ถอนแล้ว แต่เอาเข้าจริงๆ ไม่มีหนังสือถอนหมั้น ดังนั้นในทางกฏหมาย ยังมีสัญญาอยู่ “เหยาอี้เหยารู้สึกตัวชา ตอนนี้ชีวิตนางขึ้นอยู่กับฉู่ซีเย่ แล้วเหตุใดต้องมีเรื่องแต่งงานเข้ามาแทรกด้วย

“ผู้ชายคนนี้ดียิ่ง มาได้จังหวะหายนะพอดิบพอดี”

“ให้ข้าลงมือเถอะ” จี๋เฉวี่ยนพร้อมลงมือ

“ไม่ได้ คุณชายหลี่มีศักดิ์เป็นหลานของไทเฮา แถมยังได้รับการแต่งตั้งเป็นหลี่โหว หากเขามาตายที่นี้อีกคน เกรงว่าต้าหย่งคงไม่อยู่เฉย”

“หากฉู่ซื่อจื่อรู้เข้า เขาไม่มีทางช่วยเจ้าอีกแน่”

เหยาอี้เหยารู้ ฉู่ซีเย่ช่วยเพราะเขาคิดว่านางจะอยู่ทำประโยชน์ให้เขาในแดนเหนือ แต่ถ้านางจะแต่งงานกับหลี่โหว ต่อให้อ้อนวอนขอร้องเพียงใด เขาไม่มีทางช่วยนางแน่

…ดีไม่ดีเขาจะฆ่านางเพื่อปิดปากที่รู้มากไป

“อี้เหยา ข้าว่าเจ้าควรเร่งมือแก้พิษแมลงคุณไสยในเร็ววัน ให้ดีคือก่อนที่หลี่โหวจะมาถึง จะได้หนีได้" เมียนเมี่ยนพูดพร้อมบีบมือนาง

"ข้าจะพยายามให้เร็วที่สุด”

เหยาอี้เหยากดดันยิ่ง นางรู้ว่าเงื่อนไขเวลาบีบรัด ดังนั้นเพื่อเอาตัวรอดจากความตาย นางก็พอหลับตาให้ผ่านไปได้ แต่ฉู่ซีเย่ไม่โง่ ถ้านางแสดงท่าทีอยากร่วมหอมากเกินไป เขาต้องจับสังเกตได้แน่ว่านางต้องการแก้พิษแมลงคุณไสยเพื่อแต่งงานกับหลี่โหว

แต่เรื่องนี้เอาไว้ก่อนชั่วคราว นางต้องหาแผนการช่วยฟู่เจิ้งชิวในอีกสองวันข้างหน้าก่อน

“จัดการเจ้าเมืองฉู่ไม่ง่าย แต่จัดการฉู่ซีเย่นั้นยากกว่า คนผู้นี้ฉลาดเจ้าเล่ห์ หากไม่ระวังแม้เพียงครึ่งก้าว พวกเราพ่ายแพ้ยับเยินแน่” จี๋เฉวียนพูด

“ไม่ใช่ มีคนน่ากลัวกว่านั้น” เมียนเมี่ยนพูดอย่างมั่นใจ “วันเกิดฉู่ซีเย่ปีนี้ ฉู่อ๋องจะกลับเมืองโจวอี้”

เหยาอี้เหยาคาด “เขากลับมาเพราะเรื่องฟู่เจิ้งชิว”

“คิดดูว่าฉู่อ๋องที่ไม่กลับมาเหยียบเมืองโจวอี้นับสิบปี กลับมาเพราะนักโทษอย่างฟู่เจิ้งชิว”

เหยาอี้เหยามองออกไปด้านนอก นางรู้สึกว่าท้องฟ้าสีหม่นวันนี้ทำให้ทุกอย่างดูอึมครึม

"เรื่องราวดูจะยากกว่าที่ข้าคิดไว้มาก"