แชร์

6/3 เจ้าเมืองโจวอี้

ผู้เขียน: แอปเปิลโซดา
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-12-18 15:59:40

แผนการทุกอย่างได้ตระเตรียมไว้แล้ว เหยาอี้เหยาระมัดระวังทุกฝีก้าวเพื่อไม่ให้ใครจับได้ โชคดีที่เมื่อวานมีคนก่อความวุ่นวายจึงทำให้ฉู่ซีเย่หันเหความสนใจไปจากนาง นางจึงฉวยโอกาสในเวลานั้นเพื่อหาทางติดต่อกับจี๋เฉวียน เพื่อขอความช่วยเหลือ

ฝ่ายจี๋เฉวียนหลบเลี่ยงทหารตระเวนเมืองจนมาพบนางได้ที่ท้ายตรอก เขาไม่เอ่ยถามว่าใครกันคือคนที่นางต้องการให้อารักขาไปยังจวนว่าการประจำเมืองในวันแต่งตั้งของฉู่ซีห่าวหรือนางต้องการทำอันใด เพราะเขาเคยบอกแล้ว ไม่ว่าเรื่องใด ขอแค่นางขอร้อง เขาจะทำให้

ยามอิ๋นท้องฟ้ายังมืดสนิท เหยาอี้เหยาลุกจากเตียงนอนก่อนจางลี่ นางผลัดเปลี่ยนชุดพิธีการตามที่ได้รับมอบมา ก่อนจะออกเดินทางไปสมทบกับคณะราชทูต นางนั่งบีบมือตนเองเพื่อระงับความตื่นเต้น แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถสงบใจลงได้

จิตใจนางหวั่นกลัว ยิ่งใกล้จวนว่าการเจ้าเมืองเท่าไหร่ นางก็ยิ่งกลัว

ขบวนของนางไปถึงจวนว่าการในลำดับแรกๆ ที่นั่งของนางอยู่ฝั่งตรงข้ามของลานที่ประดับประดาไว้ด้วยธงปลิวไสว ตรงกลางมียกพื้นสำหรับวางกลองประจำเมือง ผู้คนคลาคล่ำมากมายอยู่ภายในบริเวณงาน นอกจากนี้ บริเวณกำแพงด้านนอกยังเต็มไปด้วยชาวบ้านที่มารอสนับสนุนแม่ทัพฉู่ มวลชนเรือนหมื่นทำเอาเหยาอี้เหยากังวลว่าจี๋เฉวียนจะพาองค์หญิงมาถึงที่นี้ได้ทันเวลาหรือไม่

“อี้เหยา เจ้าสบายดีหรือเปล่า” ซ่างเจวี๋ยสังเกตมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้วว่านางมีสีหน้าซีดเซียว แววตากังวลปิดไม่มิด คล้ายมีเรื่องไม่สบายใจ

“เปล่าเจ้าค่ะ ข้าน้อยเพียงแค่รู้สึกตื่นเต้นกับงานในวันนี้เท่านั้น” เหยาอี้เหยาพยายามอยู่ใกล้ซ่างเจวี๋ย เพราะลู่หมิงหรือกงจิ้งล้วนเป็นสายของไท่จื่อและฝ่าบาท

ความจริงซ่างเจวี๋ยก็เป็นสายของราชวงศ์ แต่เขาไม่เคยพยายามทำอะไรเช่นนั้น ทั้งยังจริงใจและหวังดีกับนางประหนึ่งน้องสาว นางจึงไว้ใจซ่างเจวี๋ยมากกว่าคนอื่น

“ไม่ต้องกังวลไป มีข้าอยู่” ซ่างเจวี๋ยระบายยิ้มกว้าง จับมือนางเป็นการให้กำลังใจ เหยาอี้เหยาจึงคลายความกังวลลงบ้างและยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกของวัน จนกระทั่งเห็นว่ากงซุนหลางมองนางอยู่ สายตาเขาทำนางที่มีชนักติดหลังต้องหลั่งเหงื่อเย็นๆ

กงซุนหลางเป็นบัณฑิตหัวก้าวหน้าที่อยู่ข้างกายฉู่ซีเย่ ระดับสติปัญญาหรือความสามารถโดดเด่น หลายวันมานี้เขาไม่เคยปรากฏตัวให้เห็นเช่นนี้ เช่นเดียวกับฉู่ซีเย่ที่นางไม่ได้พบหน้านับตั้งแต่สองวันก่อน

“ว่าที่เจ้าเมืองฉู่มาแล้ว!”

เสียงตะโกนก้องด้วยความสรรเสริญดังขึ้นตั้งแต่ด้านนอกจวนว่าการ ชาวบ้านเรือนหมื่นที่ภักดีต่อสกุลฉู่ยินดีเป็นล้นพ้น ทุกคนยืนขึ้น ปรบมือต้อนรับการมาถึงของชายหนุ่มร่างสูงสง่าบนหลังอาชาสีปรอด สายตาทุกคู่ล้วนจับจ้องที่ว่าที่เจ้าเมืองคนใหม่ ทว่าเหยาอี้เหยาพยายามมองหาฉู่ซีเย่ แต่ไม่พบ

ท่ามกลางมวลชนเรือนหมื่น ไร้เงาของฉู่ซีเย่อย่างที่ควรจะเป็น ทั้งๆ ที่เขาควรมาอารักขา รักษาความปลอดภัยให้กับแม่ทัพฉู่

เขาไปไหน วันสำคัญของแม่ทัพฉู่แต่เขาไม่มาหรือ?

เหยาอี้เหยารู้สึกว่าเริ่มมีบางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้อง ครั้นเมื่อนางหันกลับไปหากงซุนหลางที่ยิ้มเล็กน้อยด้วยท่าทีสุภาพ ก่อนจะหันกายไปยังแท่นพิธี นางก็นั่งไม่ติดที่ อยากจะพบจี๋เฉวียนก่อนเวลา

“แม่ทัพกง ข้าน้อยอยากขอปลีกตัวสักครู่เพื่อทำธุระส่วนตัว”

“ให้ซ่างเจวี๋ยพาเจ้าไป” เหยาอี้เหยายอมให้ซ่างเจวี๋ยพาไป เพราะไม่งั้นลู่หมิงจะทำหน้าที่นี้แทน หลังจากนี้นางค่อยคิดหาทางแยกกับซ่างเจวี๋ยก็ไม่สาย

“วันนี้คนมาก อย่าเถลไถลแล้วรีบกลับมาโดยเร็ว” กงจิ้งย้ำเตือนเรื่องความปลอดภัย เนื่องจากวันนี้มีโอกาสที่จะเกิดเหตุลอบโจมตีสูง อยู่ที่ว่าจะเกิดรุนแรงเพียงใดเท่านั้น

“เจ้าค่ะ”

ฝูงชนมากมายอยู่รายล้อมรอบตัวนาง เหยาอี้เหยามองหาลู่ทางเพื่อแยกกับซ่างเจวี๋ยและจางลี่ ทว่าทั้งสองตามติดประชิดนางยากจะหาจังหวะได้ แต่ฟ้าเป็นใจให้นาง เบื้องหน้ามีเหตุวุ่นวายเล็กน้อยเนื่องจากมีคนเป็นลมหมดสติหลายคน แน่นอนว่าด้วยนิสัยแล้ว ซ่างเจวี๋ยย่อมต้องยื่นมือให้ความช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยาก

“อี้เหยา เจ้ารออยู่ตรงนี้สักครู่ เดี๋ยวข้ามา”

“เจ้าค่ะ ท่านไปช่วยคนเถอะ” เมื่อมั่นใจว่าซ่างเจวี๋ยได้หันหลังไปแล้ว เหยาอี้เหยาก็ต้องจัดการกับจางลี่ที่ยังคงอยู่กับนาง ซึ่งหลังจากที่ได้อยู่ร่วมกันมาสักพัก นางก็เรียนรู้วิธีที่จะรับมือกับจางลี่ได้แล้ว

“คุณหนูเหยา ท่านเดินออกมาตรงนี้ทำไมเจ้าคะ แม่ทัพซ่างให้ท่านรออยู่ที่ฝั่งโน้นก่อน”

เหยาอี้เหยาหันไปหาจางลี่ ด้วยท่าทีจริงจัง

“ข้ามีเรื่องสำคัญจะพูดกับเจ้า จางลี่ ข้ารู้ว่าที่ผ่านมาเจ้าไม่อยากรับใช้ข้า และไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตา ดังนั้นวันนี้ข้าจึงอยากยื่นข้อเสนอให้เจ้า ถ้าเจ้าคิดจะติดตามข้า เจ้าต้องฟังข้าเท่านั้น”

ถ้อยคำประกาศิตเช่นนี้ พึ่งออกจากปากคุณหนูเหยาครั้งแรก

“ข้าน้อยฟังท่านเจ้าค่ะ” แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่แดนเหนือมีเพียงคุณหนูเหยาที่จางลี่จะพึ่งพาได้ นางจึงตัดสินใจที่จะติดตามคุณหนูเหยานานแล้ว

“ดี ไปบอกแม่ทัพซ่างว่าข้าหายตัวไปแล้ว”

ผู้คนมากมายช่วยอำพรางให้นางสามารถออกจากจวนว่าการได้อย่างราบรื่น โดยไม่เตะตาทหารรักษาการณ์แม้แต่คนเดียว

เหยาอี้เหยากึ่งวิ่งกึ่งเดิน นางวางแผนให้จี๋เฉวียนไปที่ตรอกซ้ายในอีกครึ่งชั่วยามเพื่อพาตัวองค์หญิงซึ่งจะแอบลอบหนีออกมาจากตรอกขวา เพื่อเปิดตัวในจวนว่าการก่อนที่ฉู่ซีห่าวจะถูกแต่งตั้งขึ้นเป็นเจ้าเมืองฉู่ แน่นอนว่าการปรากฏตัวขององค์หญิงเจ็ดที่ตายไปแล้ว ย่อมทำให้งานแต่งตั้งเจ้าเมืองต้องหยุดชะงัก แต่ก็ไม่ได้ล่มงาน เพียงแต่ยืดเวลาออกไปเท่านั้น

ซึ่งเท่านี้ก็เพียงพอแล้วให้พี่ชายของนางถูกแต่งตั้งเป็นแม่ทัพ

ในแผนการเดิมนั้น นางจะไม่มาพบพวกเขาแต่จะอยู่ในงาน ทว่าหลังจากเห็นกงซุนหลางและไม่พบว่าฉู่ซีเย่อยู่ในงาน เหยาอี้เหยาก็รู้สึกว่านางต้องมา เผื่อว่าเกิดเหตุขัดข้องใดๆ ขึ้น นางจะได้ช่วยพวกเขาให้ไปทันเวลา

หลังห่างออกมาจากงาน ผู้คนสองข้างทางเริ่มบางตา ชาวเมืองทั้งหมดไปกระจุกตัวอยู่ที่จวนว่าการ กระทั่งคนจากตรอกซ้ายขวา ยังไปกันเกือบหมดจนเหมือนตรอกร้าง

เหยาอี้เหยาหอบเหนื่อย เหงื่อผุดพราวในวันอากาศหนาว นางวิ่งมาถึงตรอกซ้าย ยังจุดที่นัดหมายกับจี๋เฉวียน ทว่าเขาไม่อยู่ มีเพียงร่องรอยฝีเท้าของคนจำนวนมากและเลือดสีอ่อนที่ซึมอยู่ในพื้นหิมะ

มีการต่อสู้ที่นี่

จี๋เฉวียนจะเป็นยังไงบ้าง นางร้อนใจขึ้นมาทันที แต่ก็ไม่รู้จะไปตามหาเขาจากที่ไหนนอกจากไปหาองค์หญิง ในใจหวั่นกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับองค์หญิงจึงรีบไปที่เรือนของพระองค์ในตรอกขวาทันที

เท้าของนางทั้งเปียกชื้นและบาดเจ็บจากการเสียดสี แต่เรี่ยวแรงยังดีอยู่ กระทั่งวิ่งไปถึงตรอกขวาและได้เห็นว่ามีคนผู้หนึ่งนั่งจิบสุราอยู่ท่ามกลางหิมะโปรยปรายด้วยกิริยาสบายๆ

“ซื่อจื่อ...” เขานั่งอยู่หน้าเรือนขององค์หญิง บนร่างสวมชุดสีคราม ผมยาวเกลาไว้ด้วยเกี้ยว ระเบียบชุดเป็นทางการ เนื่องในโอกาสพิเศษ แต่งตั้งฉู่ซีห่าวขึ้นเป็นเจ้าเมือง

“มาเหนื่อยๆ กระหายหรือไม่”

ถ้วยคำนั้นเจือไปด้วยความเหยียดหยัน มุมปากหยักโค้งขึ้น ร่างกายของนางเหมือนพึ่งได้เผชิญกับพายุหิมะ รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมา

“ท่านรู้ทุกอย่างตั้งแต่เมื่อไหร่”

ฉู่ซีเย่จรดจอกสุราขึ้นมาลิ้มรส “ตั้งแต่ก่อนที่เจ้าจะวางแผน”

“เป็นท่านให้องค์หญิงส่งจดหมายมาหาข้า ให้ข้าวุ่นวายกับแผนการที่ไม่มีวันสำเร็จ”

เหยาอี้เหยาเข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้ว แผนการของนางล้วนอยู่ภายใต้การชักใยของเขา นางช่างโง่เขลา ไม่เอะใจตั้งแต่ที่เห็นว่าจดหมายจากองค์หญิงผ่านด่านเขามาถึงนาง สองวันมานี้นางเคร่งเครียดวิ่งวุ่นเพื่อหาทางขัดขวางแม่ทัพฉู่ โดยไม่รู้เลยว่านางได้ถูกเขาควบคุมไว้หมดตั้งแต่แรกแล้ว

นางเดินตามหมากที่เขาวางไว้ทุกอย่าง!

ฉู่ซีเย่ให้องค์หญิงส่งจดหมายให้นาง ล่อลวงให้เหยาอี้เหยาคิดว่าสามารถขัดขวางฉู่ซีห่าวได้ โดยไม่รู้ว่าเป็นเขาที่วางแผนขึ้นทั้งหมด

“ข้าแปลกใจที่เจ้าติดกับง่ายๆ เช่นนี้ จึงรู้สึกเบื่ออยู่บ้าง” ละครฉากนี้เขานั่งชมอย่างเบิกบานใจมาสองวันแล้ว ครั้นได้เห็นสีหน้าผิดหวังของนาง ยิ่งพอใจเข้าไปอีก

“ท่านทำอะไรจี๋เฉวียน” แผนการพังแล้วนางต้องยอมรับ แต่จี๋เฉวียนเล่า ร่องรอยต่อสู้ที่ตรอกซ้ายบ่งบอกว่ามีการสูญเสียเลือดเนื้อไม่น้อย

“อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่เกลือกกลั้วกับเหลือบไร” ฉู่ซีเย่เพียงส่งข่าวให้ไท่จื่อจัดการจี๋เฉวียน โดยใส่ความไปว่าเหยาอี้เหยากำลังคิดจะหนี เท่านี้ ไท่จื่อก็ไม่เอานางไว้แล้ว

เหยาอี้เหยากลับไปหาไท่จื่อไม่ได้ จี๋เฉวียนถูกทำร้ายบาดเจ็บ ยามนี้นางไร้ที่พึ่งแล้ว นอกจากฉู่ซีเย่

“ท่านสนุกมากเลยซินะ” เหยาอี้เหยารู้สึกว่านางตัวชา ตั้งแต่หัวจรดเท้าแทบจะไม่รู้สึกแล้ว

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มีทางเลือกเพราะไท่จื่อบีบเจ้า แต่ข้าบอกเจ้าแล้ว ว่าอย่าได้คิดจะทำอะไรเพ้อฝัน ไม่เช่นนั้นเจ้าอาจจะเจ็บตัวได้”

“ข้าน้อยเพียงอยากให้พี่ชายได้เป็นแม่ทัพ...”

“เจ้าทำตัวเอง”

ยามนั้นเสียงดังลั่นของกลองประจำเมืองดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าแม่ทัพฉู่ได้ถูกแต่งตั้งเป็นเจ้าเมืองโจวอี้คนต่อไป

เหยาอี้เหยาทรุดลงกับพื้นหิมะ แมลงคุณไสยได้กำเริบขึ้นมาแล้ว เส้นเลือดในกายพลันเดือดพล่านและจับตัวเป็นน้ำแข็งจนหัวใจแทบหยุดเต้น นางคลานไปหาฉู่ซีเย่โดยอัตโนมัติ เพราะร่างกายของเขามีความอบอุ่นที่นางกำลังโหยหา ทว่าฉู่ซีเย่ถอยหลัง

“ซื่อจื่อ...ช่วยข้า...ด้วย...”

ทุกครั้งที่นางจะคว้าเท้าของเขาเอาไว้ได้ เขาก็จะถอยหลัง เป็นเช่นนี้จนเหยาอี้เหยาคลานไปหนึ่งช่วงตัว ฉู่ซีเย่กลับไม่แยแส ขึ้นรถม้าจากไป สุ้มเสียงเขาทิ้งท้ายไว้ให้นางหนึ่งประโยค

“ถ้าเจ้าคลานมาหาข้าถึงจวนสกุลฉู่ได้ ข้าจะให้ยาระงับพิษกับเจ้า”

"ซื่อจื่อ..."

เหยาอี้เหยาถูกความเจ็บปวดทิ่มแทงจนเดินไม่ไหว จึงคลานไปบนพื้นหิมะเย็นเฉียบเพื่อไม่ให้ตนเองรู้สึกเจ็บเกินไป เพียรพยายามทุกอย่างเพื่อเอาชีวิตวิดรอดให้ได้ แต่นางก็ไปไม่ถึงจวนสกุลฉู่

นางนอนหงายมองท้องฟ้าขมุกขมัวพร้อมกับปุยหิมะสีเงินที่งดงามเหลือเกิน เหยาอี้เหยาหยิบปิ่นเงินของท่านแม่ออกมากอดไว้กับตัว นางร้องไห้แต่ไม่คร่ำครวญ เจ็บปวดแต่ไม่กรีดร้อง

"ท่านแม่ ท่านตา...อี้เหยาเจ็บมากเลยเจ้าค่ะ..."

หิมะโปรยปรายอย่างเงียบงัน เหยาอี้เหยานอนอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเขยื้อนอีกเลย

รถม้าที่แล่นจากไปกับมา ฉู่ซีเย่เลิกม่านขึ้น เห็นนางหมดสติอยู่นอกตรอกขวา บนร่างมีหิมะขาวโพลนปกคลุม เหมือนศพร่างหนึ่งที่เริ่มแข็งทื่อ น้ำเสียงราบเรียบไม่สื่ออารมณ์เอ่ยถาม

"ตายหรือยัง"

จินเฟยตอบหลังตรวจลมหายใจนาง"ยังขอรับ"

"อืม"

"นายท่านจะให้ข้าน้อยทำอย่างไรกับคุณหนูเหยาขอรับ" หากนายของตนอยากจะทิ้งนาง ย่อมไม่เลี้ยวรถม้ากลับมาอีก

ฉู่ซีเย่ไม่ใช่มีเมตตาธรรมกับคนที่คิดหักหลังเขา แต่เป็นเพราะท่านพี่ขอร้องเอาไว้ เขาเลยไว้ชีวิตนาง "เอาตัวนางไปให้ท่านลุง ไม่มีคำสั่งข้า ห้ามนางกลับเข้ามาในเมืองโจวอี้แม้แต่ครึ่งก้าว"

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   7/1 หอโคมเขียว

    หิมะตกหนักจนทั่วทุกแห่งหนขาวโพลนอาณาเขตกางกั้นระหว่างรัฐหลู่และนอกด่านมีกำแพงขวางกั้นสองชั้น แบ่งเป็นชั้นนอกและชั้นใน จินเฟยจอดรถม้าเมื่อถึงที่หมาย เขาห่อตัวเหยาอี้เหยาเอาไว้ในเสื่อเก่าๆ จึงดูไม่ต่างอะไรกับศพ อีกทั้งร่างกายของนางยังแผ่พลังหยินอันมหาศาล จนคนทั่วไปรู้สึกได้สิ่งที่อยู่ในห่อผ้าให้อารมณ์เฉกเช่นศพผู้อาวุโสฉู่ยืนอยู่หลังกำแพงชั้นใน หลุบตามองม้วนเสื่อเก่าๆ อย่างเงียบๆ เขาได้รับจดหมายจากฉู่ซีเย่ว่าวันนี้จะนำตัวสายของไท่จื่อหย่งสวินมาฝากไว้ ในความหมายเหมือนจะบอกให้เขาคุมขังนางไว้ในนอกด่านตลอดชีวิตนางทว่าด้วยสภาพของนางในตอนนี้ อาจจะไม่ใช้เวลานานก็เป็นไป ไม่แน่วันนี้มะรืนนี้ นางอาจจะจากไป เพราะพลังหยินของนางไม่สมดุล สายตาของผู้อาวุโสเฉียบคม วิชาแพทย์ขั้นสูงของเขาทำให้มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่านางถูกพิษแมลงคุณไสย ซึ่งไม่มียาถอนชีวิตนางคงอยู่ไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา“เรียนผู้อาวุโสฉู่ ซื่อจื่อให้บอกท่านว่านางเป็นของท่านแล้ว ท่านจะทำอย่างไรกับนางก็ถือเป็นสิทธิ์ขาดของท่าน ขอเพียงไม่ให้นางออกนอกด่านอีกเป็นพอขอรับ”“นางเป็นลูกหลานสกุลใด” อย่างน้อย หากนางตายไป เขาจะได้เขียนป้ายให้สักคำ“สกุ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18
  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   7/2 หอโคมเขียว

    หอสราญรมย์มีแขกผู้ไม่คาดฝันมาเยือนในยามวิกาล เจ้าของหอรีบลงมาต้อนรับโดยทันที ไม่กล้าชักช้า"หากผู้น้อยต้อนรับผิดพลาดประการใด ขอซื่อจื่อโปรดอภัย"หอสราญรมย์ขึ้นชื่อเรื่องอาหารและที่พัก แขกของหอเป็นคนชั้นสูงมีเงิน แต่ฉู่ซีเย่คือระดับสูงกว่านั้น จนทำให้หอเลื่องชื่อเป็นเพียงที่พักดาษดื่นเถ้าแก่ถึงกลับต้องตบหน้าตนเองสามครั้ง ถึงจะเชื่อว่าไม่ได้ฝันไป"ซื่อจื่อขอรับ ไม่ทราบว่าท่านต้องการห้องแบบใด ผู้น้อยจะจัดการหาให้ท่านโดยทันที"ฉู่ซีเย่กล่าวยิ้มๆ ไม่อยากให้ทำเป็นเรื่องใหญ่ "ขอทุกห้องที่ว่าง"รถม้าเคลื่อนที่ไปบนถนนหินของเมือง ผ่านร้านรวงสองข้างทาง จนออกมานอกงานเทศกาลฤดูหนาวอันครึกครื้นในเวลาต่อมากระแสอำมหิตที่นางเคยรู้สึกหายไปแล้ว จึงเตรียมตัวที่จะหลบหนีไปจากตรงนี้เหยาอี้เหยาแก้เชือกที่มัดมืออย่างรวดเร็ว ก่อนจะรั้งเชือกเอาไว้ในมือ ผูกเป็นปมให้คล้ายนางยังถูกมัดอยู่ แต่กระตุกนิดเดียวก็หลุดคนของแม่เล้าควบคุมรถม้าอยู่หนึ่งคน ส่วนที่เหลือขนาบข้างซ้ายขวา ดื่มสุราในขวดน้ำเต้าพร้อมพูดคุยอย่างออกรสชาติ มึนเมาพอสมควรถนนเส้นนี้เป็นถนนสายรอง ยามปกติก็ไม่ค่อยมีคน ยิ่งยามนี้มีงานเทศกาลฤดูหนาวพอดี จึ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18
  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   7/3 หอโคมเขียว

    “ใครให้เจ้าไป”สองเท้าของเหยาอี้เหยาหยุดโดยพลัน แต่ครั้นจะหันกลับมาอีกก็กลัวเหลือเกินว่าจะถูกเขาจับได้ นางกลัดกลุ้ม ไม่รู้ควรทำอย่างไร“รินสุราให้ข้า” เขาสั่งภายในห้องมีกาสุราอยู่ใกล้อ่างไม้ ขอเพียงฉู่ซีเย่เอื้อมมือไปหยิบเท่านั้น ทว่าเขาเหมือนเกียจคร้านเกินกว่าที่จะทำเอง“ไม่ได้ยินรึ ข้าสั่งเจ้าให้รินสุรา” น้ำเสียงเขาเริ่มเข้มขึ้น นางจึงต้องค้อมตัวอ้อมหลังเขาไปรินสุราให้อย่างระมัดระวัง พยายามก้มหน้าก้มหน้าไม่เปิดเผยพิรุธเมื่อรินสุราให้แล้ว นางก็ค่อมกายคารวะถอยห่างออกไปยืนข้างๆ ฉากกั้น ใช้สมองคิดว่าควรจะทำเช่นไรเพื่อหลบออกไปจากสถานการณ์ในตอนนี้ โดยไม่รู้เลยว่านางตกอยู่ในสายตาของฉู่ซีเย่ผ่านกระจกทองเหลืองนัยน์ตาเขามองนางอย่างจับจ้องทุกสัดส่วน ขณะใช้นิ้วเรียวจับจอกสุรา มองวิเคราะห์ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือตั้งแต่หัวคิ้วลงมาถึงริมฝีปาก หกปีก่อนนางเป็นเพียงเด็กหญิง ทว่าบัดนี้เริ่มเผยเค้าโครงของหญิงสาวในคราบเด็กหนุ่มหน้าดำฉู่ซีเย่ยอมรับว่านางไม่เหมือนเดิม พูดให้ถูกคือเขาคงจำนางไม่ได้หากพบกันตามถนนหนทาง แต่บนร่างนางมีพลังหยินเย็นยะเยือก เขารู้สึกถึงนาง ก่อนที่นางจะปรากฏตัวขึ้นเสียอีกเหยาอี้เ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18
  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   8/1 ไม่ตอบสนอง

    ท้องฟ้าด้านนอกขมุกขมัว อากาศเย็นทำให้เหยาอี้เหยาต้องพกเตาอุ่นสองตัว นางเดินกับเมียนเมี่ยนไปบนทางสายหนึ่งเพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงน้ำชาป้าจางนางเข้าใจในสิ่งที่ผู้อาวุโสฉู่กล่าว ทั้งยังเชื่อในสิ่งที่เขาพูดทุกคำ ทว่านางได้นัดหมายไว้แล้ว อีกทั้งท่านไป๋เซียนหลางเป็นผู้แตกฉานในเรื่องพิษยิ่งกว่าผู้ใดจากเจียงหนาน ชาตินี้นางอาจจะไม่มีโอกาสได้พบเขาอีกเลยก็ได้ ดังนั้นแม้นางจะรู้แล้วว่าพบท่านไป๋เซียนหลางก็อาจจะไม่สามารถหายาถอนพิษได้ แต่นางอาจจะได้เรียนรู้เรื่องดีๆ จากเขาก็ได้เหยาอี้เหยาคิดว่าการขอร้องให้ฉู่ซีเย่นอนข้างนางเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากยิ่ง นางจึงอยากลองหาวิธีอื่นๆ เผื่อไว้ในกรณีฉุกเฉินผู้อาวุโสฉู่ไม่ได้ห้ามนางมาพบท่านไป๋เซียนหลาง เขาเพียงบอกว่าให้นางรีบกลับไปในวันสองวันนี้ เขาจะได้ฝากนางกลับเข้าไปในจวนสกุลฉู่หิมะตกหนาหลายชุ่นปกคลุมอยู่เหนือหลังคาทรงสูง บริเวณชั้นสองของระเบียงที่ยื่นออกมามีชายผู้หนึ่งนั่งดื่มน้ำชาอยู่บนนั้น ใบหน้าซ่อนอยู่ใต้หมวกสีขาว สีเดียวกับชุดที่สวมอยู่บนร่าง ท่วงท่าสง่างามเรียบง่ายของเขาทำให้ผู้พบเห็นไม่อยากเสียมารยาทด้วย“ผู้นั้นแหละ ไป๋เซียนหลาง เขาไม่อนุญาตให้

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18
  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   8/2 ไม่ตอบสนอง

    บทสนทนาทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องรับรองอยู่ในการรับรู้ของเหยาอี้เหยา กระนั้นนางก็ไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าผู้อาวุโสกับฉู่ซีเย่พูดเรื่องอันใดกันอยู่ฉู่เซียนเซิงบอกว่าข้าไม่เข้าใจรึ?ไม่สิ นางเข้าใจในสิ่งที่ผู้อาวุโสฉู่พูดแน่นอน การนอนกับซื่อจื่อ ก็คือการร่วมเตียงนอนหลับด้วยกันมิใช่หรือ?หรือว่านางจะฟังผิดไปกันแน่ บางที อาจจะไม่ง่ายเช่นนั้นก็ได้ คิดได้อย่างนั้นนางจึงแนบหูฟังอย่างจดจ่อ จะได้ไม่ตีความอันใดผิด ระหว่างนี้นางก็คิดทบทวน เมื่อครู่ตอนผู้อาวุโสขอร้องให้นาง ฉู่ซีเย่ไม่ได้ปฏิเสธอันใดนี่แสดงว่าซื่อจื่อรับนางกลับไปแล้วใช่หรือไม่?แต่ในห้องไม่พูดอันใดแล้ว ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ อีก นางรออยู่ประมาณครึ่งถ้วยชา ถึงได้ยินฉู่ซีเย่กล่าวลาผู้อาวุโสฉู่“ข้างนอกอากาศเย็น ข้าจะให้จินเฟยไปส่งท่าน”เขาจะไปแล้วรึ?นางเล่า?เท้าของนางรวดเร็วกว่าสมองอยู่บ้าง เมื่อได้ยิน เส้นชีพจรเท้าก็รีบออกเดินไปก่อน แม้นางจะเตรียมตัวเตรียมใจมาบ้างว่าคงต้องอยู่กับฉู่ซีเย่ แต่ผู้อาวุโสฉู่จะทิ้งนางได้อย่างไรกันอย่างน้อยนางก็อยากจะให้เขาอยู่กับนางด้วย ระหว่างที่ต้องนอนหลับกับฉู่ซีเย่ แต่จะว่าไปนางก็ไม่ได้ถามผู้อาวุโสเ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18
  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   8/3 ไม่ตอบสนอง

    เมื่อถึงนอกด่าน เหยาอี้เหยารีบจัดเก็บเสื้อผ้าของใช้ของตนเอง รวมทั้งขอให้ผู้ดูแลจิ่ง จากกรมสำรวจสำมโนครัวตรอกซ้ายโอนย้ายชื่อของนางกลับเข้าเมือง ตามที่ฉู่ซีเย่ได้อนุญาตเป็นรายลักษณ์อักษร เหยาอี้เหยาบอกลาฟั่นฟั่นแล้วจึงเดินทางไปอยู่กับเมียนเมี่ยน จี๋เฉวียน และอามู่อีกหนึ่งวัน เมื่อได้ร่ำลาทุกคนแล้ว นางจึงเดินทางเข้าเมือง โดยมีผู้อาวุโสฉู่ไปส่งที่ประตูเมือง ใช้เวลาเตรียมตัวทั้งหมดสามวัน “ฉู่เซียนเซิง ข้าน้อยขออนุญาตจอดรถม้าตรงนี้สักครู่ได้หรือไม่เจ้าคะ “วันนี้เป็นวันครบรอบวันเสียชีวิตของท่านตา นางจึงตั้งใจนำสุรามาเซ่นไหว้ แต่นางมีพลังหยินมาก ทำให้เข้าใกล้สุสานซึ่งมีแต่พลังหยินของศพไร้ญาติไม่ได้ ตลอดหกปีมานี้ จึงไม่ได้มาเลย “ข้าน้อยไม่เข้าใกล้หรอกเจ้าค่ะ แค่อยากอยู่ตรงนี้สักครู่” “จอด” ฉู่ซวิ่นส่งเสียงขึ้นโดยที่ไม่ลืมตา “ใช้เวลาตามสบายเถิด” “ขอบคุณเจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาลงจากรถม้า เหนือเนินเขาอันขาวโพลนมีกิ่งก้านต้นไม้แห้งแล้งยืนต้นอย่างเดียวดาย ส่วนอีกฟากมีที่รกร้างสำหรับฝังศพอนาถาและนักโทษ… สายลมหนาวพัดโชยจนเสื้อคลุมปลิว เตาอุ่นในมือดับลง กระนั้นเหยาอี้เหยาก็ยังเดินต่อไป จนแรงต้านของพล

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18
  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   9/1 คืนแรก

    เมืองหลวง ต้าหย่งปีนี้ฮูหยินผู้เฒ่ามีอายุเจ็ดสิบปีทางด้านบุตรชายคนโตอย่างเหยาซือหม่าจึงตั้งใจจัดงานฉลองวันคล้ายวันเกิดให้มารดา แม้จะไม่ใช่งานใหญ่โต แต่ก็มีหน้าตาในระดับหนึ่งหลายปีมานี้สกุลเหยาได้รับการพระราชทานตำแหน่งจากฝ่าบาทจนมีหน้ามีตาขึ้น เช่น หลานสาวคนที่ห้า ได้เป็นถึงท่านหญิงแห่งต้าหย่ง หรือหลานชายคนรองซึ่งได้รับการเลื่อนขั้นเป็นแม่ทัพจากผลงานการปราบจลาจลที่ท่าเรือสินค้า และคุณหนูสามยังได้ออกเรือนไปกับคุณชายกง ทำให้เวลานี้ สกุลเหยา นับว่าสามารถกู้ชื่อเสียงในอดีตได้บ้างบรรดาแขกเหรื่อที่มาร่วมงานจึงมีแขกระดับสูง ห้าสกุลใหญ่แห่งเจียงหนานยังเดินทางมาร่วมงานด้วย พร้อมทั้งมีการทาบทามเพื่อเจรจาเรื่องหมั้นหมายของคุณหนูสี่ที่ยังไม่ออกเรือนคุณหนูสี่ เหยาหลิงหว่าน อายุสิบหกปี เป็นสาวงามผุดผาดที่สะพรั่งพร้อม ในเมืองหลวงแห่งนี้ ชื่อเสียงความงดงามของนางเลื่องลือยิ่ง อีกทั้งนางยังบรรเลงเพลงพิณได้ไร้ที่ติ ความสามารถยิ่งเสริมความงามของนางให้เจิดจรัสฮูหยินผู้เฒ่าจึงเชิดหน้าได้อย่างเต็มภาคภูมิเวลาคนเอ่ยชมหลานสาวคนนี้ของนางไหนจะมีคุณชายรองอย่างแม่ทัพเหยาอี้ร่างอีก คืนนี้ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มแย้ม

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18
  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   9/2 คืนแรก

    เลยยามเว่ยแล้วเมื่อฉู่ซีเย่กลับมาที่จวนด้วยรถม้าเสียงฝีเท้าของบ่าวรับใช้ทำนางตื่น ทุกคนในจวนเริ่มงานเพื่อรับรองฉู่ซีเย่อย่างเป็นระบบและชำนาญการ ไม่มีขาดตกบกพร่อง“เขากลับมาแล้ว”เหยาอี้เหยาหยิกเนื้อตัวเองให้ตื่นเต็มตา จัดเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้พร้อมแล้วรีบถือโคมไฟออกมารอเขาที่ประตูด้านนอกจวน ระหว่างนั้นนางปั้นหน้ายิ้มแย้ม จัดระเบียบความเรียบร้อยของเสื้อผ้าให้สะอาดสะอ้าน ไม่นานฉู่ซีเย่ก็เดินผ่านเงาพระจันทร์มาให้เห็น กลิ่นหอมของสมุนไพรและสุราโชยมากับสายลมไอความแข็งกร้าวที่อาบไล้ตัวเขาพาลให้นางรู้สึกหวั่นกลัวอยู่บ้าง“ซื่อจื่อ ท่านกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ” เหยาอี้เหยาเก็บอาการสีหน้าไม่อยู่ ราวกับสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ ที่ตื่นเต้นเสียเต็มประดาเมื่อเจ้าของกลับมาบ้าน แต่ในนั้นก็เจือความกลัวไว้ชั้นหนึ่ง“อืม” ฉู่ซีเย่รับรู้ถึงนางก่อนแล้วจึงไม่แปลกใจอะไร ในมือเขาถือขวดสุรา พอเห็นนางก็โยนให้ถือโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า เหยาอี้เหยาผวารับขวดสุราจนตัวเซ“ห้ามทำตก ไม่งั้นข้าจะให้เจ้าชดใช้”“เจ้าค่ะ” นางกอดขวดสุราแนบอกในทันที สุราชนิดนี้แพงมาก ขืนตกไปคงชดใช้ไม่ไหว“เจ้ามาทำอันใดตรงนี้”“ข้าน้อยมารอท่าน”“รอ? ท

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18

บทล่าสุด

  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   23/2 ความรักที่สุกงอม

    ฤดูใบไม้ผลิของแดนเหนืออบอุ่นและงดงาม ต้นไม้ที่หลับใหลในฤดูเหมันต์ผลิใบอ่อน แสงแดดลอดเงาผ่านช่องว่างต้นถั่วแดงเข้ามาเป็นลำแสง ต้นถั่วแดงหงฉู่โตวเป็นไม้ยืนต้นที่ใช้เวลาหลับใหลในฤดูหนาวเช่นกัน แต่เพราะมันเติบโตในแดนใต้ที่อากาศอุ่น ก่อนจะถูกขุดล้อมแล้วย้ายขึ้นมาที่เมืองโจวอี้ ต้นถั่วแดงจึงเจริญเติบโตขึ้นมาก เหยาอี้เหยามักจะมารดน้ำต้นถั่วด้วยตนเอง นางจำได้ว่าช่วงสามปีแรก ต้นถั่วโตช้ายิ่ง จนกระถางเล็กๆ ยังโตไม่เต็ม ครั้นลงดินที่อำเภอซานถง เพียงไม่นานก็สูงเอาๆ แต่พอมาคิดดู เหยาอี้เหยาคิดว่าสาเหตุที่ต้นถั่วโตช้าตอนอยู่ในกระถาง เพราะพื้นที่ไม่พอ สารอาหารขาดแคลน พอได้รับแสงแดด สายลม พื้นที่เหมาะสม พริบตาเดียวก็สูงขึ้นจนต้องแหนหน้ามองแล้ว ร่มเงาของกิ่งก้านที่แผ่ขยายออกเป็นพุ่มงาม ใบไม้เสียดสีเบาๆ ราวกับกำลังอวยพรให้นาง เหยาอี้เหยาพนมมือรับพรด้วยน้ำตา แต่คำอวยพรบางอย่างก็ไม่สามารถเกิดขึ้นได้... “อยู่นี่เอง” ฉู่ซีเย่เดินเข้ามาบริเวณสวนดอกไม้ ตรงกลางมีต้นถั่วยืนต้นโดดเด่น ใต้ร่มเงามีหญิงงามในชุดผ้าคลุมตัวยาว ช่วงนี้อากาศเริ่มร้อนแล้ว กระนั้นเหยาอี้เหยาก็ยังสวมชุดฤดูหนาว “ท่านหาข้าอยู่หรือ” เ

  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   23/1 ความรักที่สุกงอม

    เดินทางจากอำเภอซานถงถึงแดนเหนือใช้เวลาสองสัปดาห์ เหยาอี้เหยาตกลงใจใช้ชีวิตอยู่กับฉู่ซีเย่ บางวันหวานชื่น บางวันรักร้อนแรง หรือทะเลาะกันบ้าง เพราะนางอยากออกไปทำงานสำรวจสำมโนครัวแบบเมื่อก่อน เพราะอยู่เฉยๆ เบื่อเกินไปฉู่ซีเย่คัดค้านหัวชนฝา เขาไม่อยากให้นางออกไปทำงานข้างนอก กลัวว่าจะมีคนมาชมชอบนาง ก็นางงามขนาดนี้ มีแต่คนตาบอดเท่านั้นที่ไม่มอง“แน่ใจนะว่าท่านไม่อนุญาต”“แน่นอน”“งั้นคืนนี้ท่านไปนอนที่อื่น”ฉู่ซีเย่ลุกพรึ่บ “ไม่ได้”“ได้ ก็นี่ห้องข้า เสียก็แต่ว่าท่านจะยึดคืน” เหยาอี้เหยาลุกขึ้น นางคว้าหมอนและผ้าห่มของฉู่ซีเย่ออกไปทิ้งด้านนอกห้อง“อี้เหยา” ฉู่ซีเย่ตามไปเก็บแล้ววางที่เดิม ก่อนจะประกาศก้อง “คืนนี้ข้าจะนอนที่นี้”“ท่านอ๋อง ท่านไม่สิทธิ์รุกล้ำพื้นที่นะ ยิ่งเจ้าของไม่อนุญาต ยิ่งไม่ได้”“แล้วไง ใครสน” ฉู่ซีเย่นั่งลงบนเตียง เขาเอนนอนเอาแขนชันศีรษะ “ข้าพอใจจะนอนที่นี้”“ก็ได้ งั้นข้าจะไปนอนที่อื่น” เหยาอี้เหยาเดินไปที่ประตู ฉู่ซีเย่ดีดตัวลุกขึ้นมาขวาง เขายืนขวางประตู ก่อนจะถอนหายใจ เขายอมถอยให้นาง“เอาล่ะ พอก่อน มาคุยกันดีๆ เถอะ”“ก็ได้” เหยาอี้เหยาเห็นเขายอมถอย นางก็ถอยหนึ่งก้าว “

  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   22/2 แก้แค้นสิบปีก็ไม่สาย

    “เจ้าต้องเข้าใจว่าข้าไม่อาจสบายใจได้ ตราบใดที่มีเจ้า” หย่งสวินกล่าวอย่างลำบากใจ แต่ดวงตากลับเฝ้ารอ ในใจคงจินตนาการวันที่ได้ฆ่าฉู่ซีเย่มานับครั้งไม่ถ้วน“คนที่คิดจะฆ่าข้า ไม่ตายดีสักคน” ฉู่ซีเย่ไม่กลัวว่าหย่งสวินจะเอาดาบแทงตน เพราะคนเหลี่ยมจัดอย่างหย่งสวิน ไม่เล่นในเกมที่ตกเป็นรอง“เจ้าต้องมีชีวิตอยู่นานๆ หน่อย จะได้รู้ว่าข้าจะได้ตายดีหรือไม่ แต่น่าเสียดาย คงไม่มีวันนั้นแล้ว” หย่งสวินยกดาบขึ้น ก่อนจะฟันใส่แขนขวาจนขาด เขาส่งเสียงร้องโหยหวน“ช่วยข้าด้วย! ต้าเป่ยอ๋องจะสังหารข้า!”ประตูท้องพระโรงเปิดออกในยามรุ่งสาง ฉู่ซีเย่ถูกคุมตัวออกมามุ่งหน้าไปยังลานประหารในโทษฐานลอบทำร้ายประมุขของประเทศ ความรีบร้อนในการประหารเขาทันที เป็นความต้องการของหย่งสวินคลื่นลมในวังเปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างมั่นใจแน่แล้วว่าหย่งสวินจะได้เป็นฮ่องเต้องค์ต่อไป ด้วยไท่จื่อก็สิ้นแล้ว หย่งมู่ที่กลัวตายก็รีบหอบผ้าหนีเอาตัวรอด ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้ากังขาหรือคัดค้านแม้เพียงนิดที่หย่งสวินคิดจะสังหารฉู่ซีเย่อย่างไรก็ตาม การประหารใช่จะทำได้เลยในทันที เพราะความวุ่นวายจากทางฝั่งของคนสนับสนุนไท่จื่อก็ไม่ยินยอมเช่นกัน

  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   22/1 แก้แค้นสิบปีก็ไม่สาย

    “เจ้าไม่เป็นห่วงชายผู้นั้นของเจ้าหรือ”ชายผู้นั้นของกงจิ้ง ย่อมหมายถึงฉู่ซีเย่ “ได้ยินว่าทางวังกำลังเผชิญหน้ากับพายุใหญ่ ไม่แน่ว่าชายผู้นั้นของเจ้า อาจพบอันตรายร้ายแรง”“ก็อาจจะพบอันตราย แต่ข้าไม่ห่วงมากเท่าไหร่” นางล้างผัก ท่าทีผ่อนคลายกงจิ้งทำหน้าประหลาด เหยาอี้เหยาดูไม่ร้อนใจเท่าที่ควร“สามปี” เหยาอี้เหยาพูดขณะมองตรงไปหน้าผืนนา “เขาใช้เวลาสามปีวางแผนแก้แค้น ดังนั้นข้าจึงเชื่อมั่นว่าเขาจะไม่เป็นอะไร ต่อให้ถูกใครคิดปองร้าย ทุกอย่างก็อยู่ในการคาดเดาของเขา”กงจิ้งมองนาง “เป็นเจ้าที่เข้าใจเขาอย่างลึกซึ้ง”“ความจริงข้าไม่เข้าใจเขาหรอก ใครจะกล้าพูดว่าเข้าใจเขาได้”กงจิ้งเห็นด้วย “ข้าแปลกใจเสมอที่รู้ว่าเขาไม่อยากเป็นหนึ่งในผู้ชิงบัลลังก์"“ข้าไม่แปลกใจ”“เพราะอะไร” ขอเพียงมีใจนึกอยาก ไม่ใช่ว่าจะชิงมาไม่ได้“เขาเป็นคนเจ้าเล่ห์และยโสโอหังมาก แต่ก็เป็นคนที่รักษาคำสัตย์ยิ่งชีพมากเช่นกัน อะไรที่รับปากคนอื่นไว้แล้ว ต่อให้ดินถล่มฟ้าแหวกออก เขาก็จะทำให้ได้ ในงานพิธีรับตำแหน่งต้าเป่ยอ๋อง เขาชัดเจนแล้วว่าเลือกแดนเหนือ”“เข้าใจแล้ว”ฉู่ซีเย่ไม่ได้ให้คำสัตย์ว่าจะไม่ชิงบัลลังก์ แต่เขาให้คำสัตย์ว่าจะตา

  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   21/2 ความรักที่งอกงาม

    ต้าหย่ง...ชายเสื้อปักดิ้นทองเคลื่อนไหวเพียงบางเบา แต่สามารถทำให้ตะเกียงบนโต๊ะด้านหน้าสั่นไหว เงาใหญ่ยักษ์ที่ทอดลงหลังฉากพระที่นั่งวิจิตรงดงาม แลดูแปลกตา ยิ่งเมื่อขยับเคลื่อนไหว เงาสีดำยิ่งชวนให้รู้สึกขนกายลุกพองหย่งฉียังคงทรงงานแม้จะค่อนคืนเข้าไปแล้ว พระขนงมีมีร่องรอยยับย่น หมึกเปื้อนพระหัตถ์เป็นปื้นสีดำทั้งสองข้าง ลามไปถึงชายแขนเสื้อที่ถูกหมึกสีดำทำลายความประณีตลงหลายเท่าตัวหลังตั้งตรงเริ่มตกลู่ หย่งฉีในปีนี้อายุเพียงสี่สิบกว่าปี ทว่าความเคร่งเครียดและการตรากตรำอยู่ในตำแหน่งมายาวนานกว่าสามสิบปี ทำให้ใบหน้านั้นแก่ชรา ริ้วรอยแห่งวัยทอดแนวอยู่บนหน้าพระพักตร์หมองคล้ำ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวลครั้นมองลงมาภายในโถงพระที่นั่งอันหนาวเหน็บและช่างว่างเปล่า หย่งฉีคล้ายจะยิ้มเย้ยให้ตนเองอย่างสมเพชข้าวของมากมายหล่นเกลื้อนกลาดแทบเท้า ทุกสิ่งทุกอย่างพังไม่เป็นชิ้นดี กระนั้นท้องพระโรงที่เละเทะเช่นนี้ ก็ยังเทียบไม่ได้กับภายในจิตใจของเขาหย่งฉีทิ้งพู่กันในมือ เขาส่งเสียงออกมาอย่างเหนื่อยล้าราวกับแทบขาดใจ“ขันทีโม่...”โม่หานยืนก้มหน้าตามระเบียบประเพณี ในมือมีพวงแส้ม้านุ่มสลวย ทองคำซึ่งหลอมอยู

  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   21/1 ความรักที่งอกงาม

    เหยาอี้เหยา “ก่อนจะให้ท่านพูดอธิบาย อยากจะขอรบกวนให้ท่านอาบน้ำล้างตัวเสียหน่อย” กลิ่นสาบจากตัวเขาทำให้ภายในบ้านถูกกลิ่นบูดรมควัน ดังนั้นนางจึงนำเสื้อผ้าที่เขาทิ้งไว้คราวก่อนออกมาให้เขา พร้อมชี้ทางว่าสามารถไปอาบน้ำที่ลำธารใกล้กับแปลงผักจี๋ฉายได้ ทั้งยังรุนหลัง ให้เขาไปไวๆ ฉู่ซีเย่ไม่อิดออด เขาก็เริ่มได้กลิ่นจากตัวเองเช่นกัน “ได้ ข้าจะไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน หลังจากนั้นค่อยสนทนาเรื่องที่เข้าใจผิด” ถึงอย่างงั้นในใจของเขาก็มีความน้อยใจเล็กๆ ที่นางดูราวกับไม่ใส่ใจเขาเลย จะถามไถ่สักคำว่าเดินทางมาเหน็ดเหนื่อยหรือเปล่าก็ไม่มี ยังมีตบของนางอีก แม้แรงนางจะไม่ระคายผิวหนังหนาด้านของเขา แต่จิตใจบอบช้ำยิ่ง “ท่านอ๋อง” เหยาอี้เหยากล่าวรั้ง ใบหน้าคมกระหยิ่มยิ้มย่อง แต่เมื่อหันหน้ามาก็กลบเกลื่อนให้หมดสิ้น “ว่าอย่างไรรึ” ใบหน้าของฉู่ซีเย่ในตอนนี้สามารถพูดได้คำเดียวว่าเขาสำนึกผิดแล้ว “เมื่อครู่ข้าขอโทษที่ตบท่าน ท่านเจ็บมากหรือไม่” การตบตีเขาไม่เคยอยู่ในสมองนางมาก่อน แต่พอเห็นเขามายืนอยู่ตรงหน้า แรงอารมณ์ที่ถูกกดไว้ตลอดทั้งเดือนก็ปะทุ รู้ตัวอีกทีก็ตบเขาเสียฉาดใหญ่ “แรงเท่ามดของเจ้าจะทำอะไรข้าได้กัน”

  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   20/3 เป็นแค่นางอุ่นเตียง

    การมาเยือนขององค์หญิงสิบเอ็ดเปลี่ยนบรรยากาศในบ้านไปในฉับพลัน มื้ออาหารที่ควรจะผ่อนคลายมีแต่ความเงียบงัน กงจิ้งลอบมองใบหน้าเหยาอี้เหยาด้วยความเห็นใจ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกันกงจิ้งจำใบหน้าซีดเผือกของนางเมื่อเขากลับมาถึงบ้านได้ รวมทั้งสีหน้าสะอกสะใจขององค์หญิง ที่ได้เหยียมหยามนาง ทำเอากงจิ้งอยากไล่ตะเพิดไปไกลๆ“...” ลุงกู่เห็นเหยาอี้เหยาเศร้า ก็ตักน้ำแกงผักให้ชามใหญ่ เขาเอ็นดูนางมาก ไม่อยากเห็นนางเป็นทุกข์ใดๆเวลานั้นเอง เหยาอี้เหยาที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกลับหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของนางใสกังวาน รอยยิ้มที่เผยกว้างบ่งบอกว่านางไม่ได้เสแสร้ง แต่นางกำลังหัวเราะอย่างจริงใจ“เจ้าหัวเราะอะไร”หรือเสียใจจนเสียสติไปแล้ว?“ข้าเปล่านะ ข้าปกติดี” เหยาอี้เหยายกชามน้ำแกงดื่มจนหมดรวดเดียวก่อนจะยิ้มอีกรอบ “ข้าแค่ดีใจนะ ที่วันนี้แสดงละครได้ดี”กงจิ้งและลุงกู่พากันขมวดคิ้วเหยาอี้เหยาเฉลย “ข้ารู้เรื่องนางอยู่แล้ว แต่คิดว่าถ้าทำเป็นรู้อยู่แล้ว นางคงไม่พอใจเท่าไหร่ จนอาจจะลงไม้ลงมือกับข้าก็ได้”กงจิ้ง “แสดงว่าเมื่อครู่เจ้าแสดงละคร”“ก็ไม่ทั้งหมดนะเจ้าคะ ความจริงก็เจ็บอยู่” แรกทีเดียวนางก็แสดงละคร แต่หลั

  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   20/2 เป็นแค่นางอุ่นเตียง

    “อดทนเพื่อข้าได้หรือไม่…” ฉู่ซีเย่จูบไซ้กลีบปากบางที่สั่นระริก ปลายจมูกคลอเคลียปลอบโยน เขาอดทนเพื่อให้นางเปิดใจ ต่อให้ร่างกายใกล้จะระเบิดเต็มที“งั้น…งั้นช้าๆ นะ” นางเห็นเม็ดเหงื่อผุดพราวทั่วใบหน้าเขา รวมทั้งสันกรามที่ถูกขบกัดจนนูน บ่งบอกว่าเขาเองก็ต้องอดทนมากเช่นกัน“แน่นอน…” ฉู่ซีเย่ไม่บุ่มบ่าม เขาค่อยๆ กดตัวตนเข้าไปหานางอย่างละมุนละม่อน ถึงยังงั้นเอวบางก็ขยับหนีตามสัญชาตญาณ เขาจึงรั้งเรียวขานางไว้แรงเสียดทานจากท่อนกายอันเข้มแข็งทำให้ความอ่อนนุ่มต้องเผชิญกับความท้าทายอันใหญ่หลวงความเจ็บร้าวที่แผ่ซ่านคลี่คลุมจนตัวชา ถึงอย่างนั้นจุมพิตขอโทษจากเขาก็ทำให้นางอดทน พร้อมโอบรับความแข็งแกร่งของเขาทั้งหมดสองมือเรียวเกาะไหล่หนา สองขาเรียวอยู่ระห่างเอวสอบที่กำลังเคลื่อนไหว“ท่าน…อื้อ!”“อีกนิดนะ…” เสียงเขาแหบพร่า ริมฝีปากงับไล่ติ่งหูสะอาด เขาโอบรัดคลุกเคล้ากับร่างกายนางทุกตารางนิ้ว“ได้…” นางสัมผัสได้ถึงความใส่ใจของเขา จึงเปิดเปลือยทุกความกังวลลง รองรับแก่นกายใหญ่โตเข้ามา“อี้เหยา…” แรงตอดรัดจากนางทำฉู่ซีเย่กลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่า เขารวบเอวนางให้กดต่ำ สอดตัวเข้าไปหานาง…ไม่รุนแรง แต่นางห

  • ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน   20/1 เป็นแค่นางอุ่นเตียง

    “ซ่างเจวี๋ยไม่เป็นอะไรแล้ว “ฉู่ซีเย่พูด ถอนเข็มที่ปักอยู่ทั่วร่างออก เว้นเข็มบริเวณหน้าผาก เพื่อให้หลับต่อไป “แต่ก็อย่างที่เห็น ตอนนี้นางไม่สามารถใช้ชีวิตเร่ร่อนแล้วฝากยาไว้กับสำนักคุ้มภัยอีกแล้ว แบบนั้นไม่ปลอดภัย ดังนั้นเพื่อผลประโยชน์ของนางเอง ข้าแนะนำให้ส่งนางขึ้นเหนือ”กงจิ้งตอบ “ข้าเห็นด้วย แบบนั้นคงปลอดภัยกว่า”“แต่ทางเหนือหนาวเกินไป แม่ทัพซ่างจะไม่เป็นอะไรหรือ” ในฐานะที่เหยาอี้เหยามีประสบการณ์ตอนพิษกำเริบมาก่อน นางรู้ซึ้งดีเลยว่า อากาศหนาวของเเดนเหนือ ทำให้ทุกข์ทรมานเพิ่มอีกหลายเท่าแล้วพิษแมลงคุณไสยก็ยิ่งไม่ถูกกับอากาศหนาวอย่างยิ่ง นี่จึงอาจเป็นเหตุผลที่ซ่างเจวี๋ยเร่ร่อนไปทั่วทางใต้เพื่อลี้ภัยอากาศหนาว“เป็นแน่ แต่ไม่ตายหรอก” ฉู่ซีเย่ย้ำให้เห็นความจริง "นางจะตายถ้ายังเร่ร่อนอยู่ที่นี่มากกว่า"“ท่านอ๋อง ท่านยังไม่พบวิธีแก้พิษแมลงคุณไสยหรือ ข้าไม่อยากเห็นแม่ทัพซ่างบาดเจ็บอีกแล้ว”“เงื่อนไขของนางไม่เหมือนของเจ้า” ฉู่ซีเย่มองนาง “แต่เจ้าวางใจเถอะ แมลงในตัวซ่างเจวี๋ยว่าง่ายกว่าตอนอยู่ในตัวเจ้า ตราบใดที่กินยาเสมอไม่ขาด จะไม่ส่งผลร้ายใดๆ”เมื่อพูดถึงเรื่องกินยาอย่างสม่ำเสมอแล้ว ดูเหม

DMCA.com Protection Status