7/1 หอโคมเขียว

หิมะตกหนักจนทั่วทุกแห่งหนขาวโพลน

อาณาเขตกางกั้นระหว่างรัฐหลู่และนอกด่านมีกำแพงขวางกั้นสองชั้น แบ่งเป็นชั้นนอกและชั้นใน จินเฟยจอดรถม้าเมื่อถึงที่หมาย เขาห่อตัวเหยาอี้เหยาเอาไว้ในเสื่อเก่าๆ จึงดูไม่ต่างอะไรกับศพ อีกทั้งร่างกายของนางยังแผ่พลังหยินอันมหาศาล จนคนทั่วไปรู้สึกได้

สิ่งที่อยู่ในห่อผ้าให้อารมณ์เฉกเช่นศพ

ผู้อาวุโสฉู่ยืนอยู่หลังกำแพงชั้นใน หลุบตามองม้วนเสื่อเก่าๆ อย่างเงียบๆ เขาได้รับจดหมายจากฉู่ซีเย่ว่าวันนี้จะนำตัวสายของไท่จื่อหย่งสวินมาฝากไว้ ในความหมายเหมือนจะบอกให้เขาคุมขังนางไว้ในนอกด่านตลอดชีวิตนาง

ทว่าด้วยสภาพของนางในตอนนี้ อาจจะไม่ใช้เวลานานก็เป็นไป ไม่แน่วันนี้มะรืนนี้ นางอาจจะจากไป เพราะพลังหยินของนางไม่สมดุล สายตาของผู้อาวุโสเฉียบคม วิชาแพทย์ขั้นสูงของเขาทำให้มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่านางถูกพิษแมลงคุณไสย ซึ่งไม่มียาถอน

ชีวิตนางคงอยู่ไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา

“เรียนผู้อาวุโสฉู่ ซื่อจื่อให้บอกท่านว่านางเป็นของท่านแล้ว ท่านจะทำอย่างไรกับนางก็ถือเป็นสิทธิ์ขาดของท่าน ขอเพียงไม่ให้นางออกนอกด่านอีกเป็นพอขอรับ”

“นางเป็นลูกหลานสกุลใด” อย่างน้อย หากนางตายไป เขาจะได้เขียนป้ายให้สักคำ

“สกุลเหยาขอรับ เป็นบุตรสาวของเหยาซือหม่า”

ผู้อาวุโสฉู่เงียบไปพักหนึ่ง หลังจากนั้นจึงเปิดม้วนเสื่อออก เหยาอี้เหยายังคงอยู่ในท่าเดิมคือกอดปิ่นเงินของท่านแม่นางไว้แนบอกราวกับของรักของหวง

ปิ่นเงินนั้นเรียบง่ายธรรมดา ทว่าตรงปลายด้ามกลับสลักตัวอักษรไว้ตัวหนึ่ง เป็นชื่อของผู้อาวุโสฉู่...สุยโจว

ผู้อาวุโสฉู่หันกลับมามองเหยาอี้เหยา สายตาเขาบอกว่าชัดว่าตราบใดที่เขายังอยู่ นางก็จะไม่ตาย

รัชศกต้าหย่ง ปีที่ 44

ราชวงค์ต้าหย่งเป็นที่ครหาของประชาชน เนื่องด้วยเรื่องในอดีตซึ่งไท่จื่อหย่งสวินเคยกระทำต่อพี่น้องร่วมสายโลหิตอย่างองค์หญิงเจ็ดแดงขึ้นมา แรกทีเดียวไม่มีผู้ใดกล้าเชื่อว่าองค์หญิงซึ่งจากไปหกปียังคงมีพระชมม์ชีพอยู่ แต่การปรากฏตัวของพระองค์คือหลักฐานอันไม่อาจปฏิเสธได้

ด้วยเหตุนี้ ไท่จื่อหย่งสวินจึงถูกปลดออกจากตำแหน่งและเนรเทศออกจากเมืองหลวง

ฮ่องเต้หย่งฉีได้แต่งตั้งองค์หย่งหยวนหยวน ขึ้นเป็นองค์ชายรัชทายาท

นับตั้งแต่วันประกาศ ทิศทางคลื่นลมในวังไม่สงบอีกเลย

6 ปีต่อมา

ถ่านสีดำสนิทถูกหยิบขึ้นมาจากตะกร้า เหยาอี้เหยากำลังบรรจงขีดเส้นทับไปบนเสาของห้องตนเอง ก่อนจะถอยออกมามองด้วยความกลัดกลุ้มจนใบหน้านวลที่เริ่มเผยโฉมของความงดงามต้องหม่นหมอง

“ปีหน้าข้าจะอายุสิบห้าแล้ว...” เหยาอี้เหยาจดจำได้ไม่ลืม เมื่อหกปีก่อนฉู่ซีเย่บอกนางไว้ว่าต่อให้นางจะกินยาระงับพิษ แต่นางจะมีชีวิตอยู่ได้ถึงแค่อายุสิบห้าปี

ตอนนั้นนางไม่ค่อยเชื่อ ทั้งยังมีความหวังว่าฉู่ซีเย่อาจจะคิดค้นยาถอนพิษขึ้นมาได้ แต่ไม่เลย เขาไม่ได้คิดค้นยาถอนพิษใดๆ และส่งตัวนางมาอยู่นอกด่านกับผู้อาวุโสฉู่ที่ไม่โปรดปรานนางแม้แต่น้อย ไม่เช่นนั้นเขาจะเมินเฉยต่อนางเช่นนี้หรือ

เหยาอี้เหยาจำได้ดีว่าถึงวันแรกที่ฟื้นขึ้นมาจากการหลับใหลนั้นถูกปฏิบัติอย่างเย็นชาเพียงใด

ผู้อาวุโสฉู่ให้คนนำนางไปอยู่ในเรือนหลังเล็ก ติดกับกำแพงชั้นในของด่าน ตั้งกฎเกณฑ์และข้อห้ามกระทำให้นางปฏิบัติ เช่น ห้ามออกนอกด่าน ห้ามไปที่สุสานของท่านตา และห้ามนางเรียนวิชาแพทย์

ข้อห้ามออกนอกด่านนางเข้าใจดีว่าเป็นฉู่ซีเย่ไม่ให้นางทำ ส่วนห้ามไปสุสานท่านตานั้นเป็นเพราะว่าในตัวของนางมีแมลงคุณไสย พลังหยินในสุสานเป็นปรปักษ์ต่อนาง แต่ห้ามเรียนวิชาแพทย์คืออันใด?

ตอนนั้นนางคิดว่าไม่เป็นอะไร เขาไม่สอนนาง นางไปหาอาจารย์ท่านอื่นก็ได้ ทว่าชุมชนนอกด่านคับแคบ เมื่อผู้อาวุโสฉู่ไม่สอนนาง ใครก็ไม่กล้าสอนนางเช่นกัน

ความจริงเหยาอี้เหยาไม่สนใจวิชาแพทย์นักหรอก นางชอบงานสำรวจสำมโนครัวที่นางทำในตอนนี้มากกว่า ทว่าร่างกายของนางมีสิ่งมีชีวิตซึ่งสามารถพรากลมหายใจนางไปได้ นางจึงสนใจวิชาแพทย์เหนือสิ่งอื่นใด แต่กลับไม่มีผู้สอน ไม่มีหนังสือ ตำราหรือความรู้ใดๆ ให้ศึกษาเรียนรู้

เหยาอี้เหยาอยู่ใกล้ชิดผู้อาวุโสฉู่หกปี เขาพูดกับนางแค่สี่ประโยค คือข้อห้ามทั้งหมดที่กล่าวมา หลังจากนั้นแค่หน้านางเขาก็ไม่มอง ปล่อยให้นางเติบโตเพียงลำพังในซอกกำแพง ให้ยาระงับพิษนางทุกๆ เดือนไม่ขาด เลี้ยงนางให้ไม่ตายเท่านั้น

วันเวลาผ่านพ้นอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็หกปีแล้ว ปีนี้นางสิบสี่ปี เหลือเวลาอีกหนึ่งปีก่อนที่จะต้องตาย คิดแล้วนางก็เศร้า

แต่ชีวิตมักเล่นตลกกับนางเสมอ นางจึงมีแนวคิดในการเอาชนะความยากลำบาก เชื่อเสมอว่ามันต้องมีหนทางในการเอาตัวรอดแน่

หากประตูปิดสิบบาน หน้าต่างต้องเปิดอยู่แน่

บานหน้าต่างที่เปิดอยู่คือเมียนเมี่ยน เหยาอี้เหยาพบกับนางตั้งแต่เดือนแรกที่มาถึงนอกด่าน และเป็นนางอีกเช่นกันที่คอยคุ้มกันไม่ให้คนนอกด่านทำร้ายตนได้ นางจึงได้เติบโตขึ้นมาท่ามกลางแผ่นดินอันนองเลือด นอกจากนี้เมียนเมี่ยนยังเป็นธุระคอยส่งข่าวจากทางจี๋เฉวียนและพี่ชายให้นาง ไม่เช่นนั้นนางคงไม่สบายใจเช่นนี้

ทุกวันเหยาอี้เหยาจะไปทำงานที่กรมสำรวจสำมโนครัวที่มีนางเป็นเจ้าหน้าที่เพียงคนเดียว หน้าที่ความรับผิดชอบของนางคือการลงทะเบียนเข้าออกของคนในด่านและนอกด่าน

แม้ว่างานสำรวจสำมโนครัวจะดูไม่น่าเชิดหน้าชูตา แต่งานสำรวจสำคัญมาก ทำให้รู้จำนวนประชากรที่อยู่ในด่านทั้งหมด การส่งเสริมให้คนลงทะเบียนมีตัวตนลดการก่ออาชญากรรมได้ ทั้งยังเป็นฐานข้อมูลสำคัญในการบริหารจัดการทรัพยากรที่จำกัด รวมทั้งยังสามารถใช้ข้อมูลในทะเบียนบ้านเพื่อตามหาคนที่นางต้องการ

เช่นคนที่รู้เรื่องพิษแมลงคุณไสย...

กรมสำมโนครัวอยู่ทิศใต้ของกำแพง ห่างจากด่านชั้นนอกไม่มาก วันนี้เหยาอี้เหยาพบเรื่องสำคัญเข้าแล้ว นางจึงเรียกเด็กรับใช้ซึ่งทำงานปัดกวาดในกรมมาส่งจดหมายไปหาเมียนเมี่ยน ไม่นานเด็กรับใช้ชื่อ ‘ฟั่นฟั่น’ ก็กลับมารายงาน

“นายน้อย นายหญิงตกลงที่นัดหมายตามที่เขียนในจดหมาย แต่ขอเปลี่ยนเวลาเป็นตอน*จงอู่ (ตอนเที่ยง) ” เหยาอี้เหยาพยักหน้าพอใจ แล้วให้เงินฟั่นฟั่นไป ทว่าเจ้าหนูยังอยู่ที่เดิม ท่าทางเหมือนมีเรื่องอยากจะพูดอีก

“มีอันใดอีก”

“ข้อน้อยมีข่าวจะรายงานท่านด้วย” แน่นอนว่าข่าวทุกอย่างคือเงิน ฟั่นฟั่นแบมือขอพร้อมกระพริบตาปริบๆ “สองอีแปะ ลดให้ท่านสองเท่าเพราะเป็นลูกค้าประจำ”

“ติดไว้ก่อน ถ้าเป็นข่าวสำคัญพรุ่งนี้จะเอามาให้สี่อีแปะ”

“ย่อมเป็นเรื่องสำคัญ” ฟั่นฟั่นกวักมือว่าให้เหยาอี้เหยาเอียงหูมาฟังดีๆ “นายน้อย ข้าได้ข่าวของแม่นางที่ท่านพยายามตามหาแล้ว นางถูกย้ายมาจากหอโคมเขียวที่เมือง ใช้ชื่อว่าจางเม่ยเหมย”

“แน่ใจรึว่าเป็นจางลี่”

ฟั่นฟั่นยืนยัน “นางมีหน้าตาเหมือนภาพที่ท่านวาด เป็นนางแน่ๆ”

เหยาอี้เหยาจุ่มพู่กัน กางกระดาษ นางไม่ได้ข่าวคราวของจางลี่นับตั้งแต่เมื่อหกปีก่อน ทั้งๆ ที่คณะราชทูตทุกคนยังพอสืบหาข่าวได้ นางจึงเป็นกังวลและพยายามตามหาจางลี่มาตลอด ด้วยรู้ว่านางถูกขายต่อให้หอโคมเขียว

“ฟั่นฟั่น เอาจดหมายไปให้เมียนเมี่ยนอีกรอบ บอกนางว่าข้าขอเลื่อนนัดเป็นมะรืน วันสองวันนี้ข้าจะไปทำธุระก่อน”

“จะออกนอกด่านรึขอรับ แล้วเงินข้าเล่า”

“กลับมาแล้วข้าจะให้เจ้า”

แม้ผู้อาวุโสฉู่จะมีกฎข้อห้ามไม่ให้นางออกจากนอกด่าน แต่เหยาอี้เหยาไม่เคยทำตาม นางเคยแอบลอบหนีออกไปนอกด่านแถวๆ เส้นเขตแดนของรัฐเยี่ยนสองสามครั้งในระหว่างปีนี้เพื่อหาวิธีรักษาตัวเอง แม้จะไม่พบวิธีใดๆ แต่นางก็ได้ประสบการณ์ใหม่ๆ

เรื่องนี้ผู้อาวุโสฉู่เองก็คงจะรู้แจ้ง แต่เพราะนางไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้โดยปราศจากยาระงับพิษ เขาจึงไม่ได้ขัดขวางห้ามปราม ยังไงนางก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่ดี

เหยาอี้เหยาผลัดชุดจากคนนอกด่านเป็นชุดของชาวแดนเหนือ เวลานี้เป็นเทศกาลฤดูหนาว ประตูที่ปิดตายของชายแดนจึงเปิดออก การเข้าออกง่ายกว่าช่วงเวลาอื่นๆ เพียงแต่ต้องมีป้ายชื่อ ซึ่งนี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่นางชอบงานในกรมสำมโนครัว

...เพราะนางปลอมป้ายชื่อได้

“ป้ายชื่อ”

“นี่ขอรับพี่ชาย” เหยาอี้เหยาดัดเสียงให้ต่ำเล็กน้อย นางแต่งตัวเป็นบุรุษตั้งแต่ในด่านเพื่อปกป้องตัวเอง เขตชายแดนเป็นพื้นที่ป่าเถื่อน นางต้องระมัดระวังตนเองให้ดี ไม่เช่นนั้นอาจถูกลากไปทำร้ายก็ได้

“เข้าไปได้” ทหารรักษาการณ์ให้นางเข้าไปได้ เหยาอี้เหยากล่าวขอบคุณซ้ำๆ ก่อนจะแทรกซึมเข้าไปในเมืองโจวอี้เป็นครั้งแรกในรอบหกปี

เมื่อถึงตัวเมืองอันเป็นศูนย์กลางย่านเริงรมย์ในยามกลางคืน ฟ้าก็ได้มืดสนิทแล้ว เหยาอี้เหยาไม่ได้ตรงไปที่หอโคมเขียวเลย แต่นางลอบสังเกตการณ์และดูลาดเลาอยู่แถวนั้น ไม่เข้าไปใกล้

หอโคมเขียวหรูหราประดับประดาไปด้วยไฟหลากสี กลิ่นเครื่องหอมจรุงใจลอยอวลอยู่ในหอประหนึ่งร้านขายถุงหอมจนโชยออกมาด้านนอก เหล่าหญิงงามและแขกของหอกำลังหยอกล้อคลอเคลีย นางใดซึ่งได้ตกลงซื้อขายกันแล้ว ต่างพากันขึ้นไปเสพสังวาสด้านบน

เหยาอี้เหยาซึ่งภายนอกเหมือนเด็กหนุ่มหน้าหวานผู้มาเปิดประสบการณ์ชีวิตครั้งแรกเป็นเป้าสายตาของแม่เล้าในทันที ทั้งๆ ที่นางอยู่ในชุดมอมแมมยิ่ง

หากได้คุณชายมาเป็นเด็กในหอโคมเขียว กิจการต้องรุ่งเรืองแน่

“คุณชายน้อยท่านนี้ ไม่ทราบว่าเป็นคุณชายบ้านใดหรือเจ้าคะ” สายตาเฉียบแหลมของแม่เล้าจดจ้องนาง มองด้วยประสบการณ์อันช่ำชอง ปราดเดียวก็ดูออกว่าเหยาอี้เหยาไม่ใช่คุณชายน้อยขี้เหร่ทั้งยังมีรูปร่างหน้าตาที่น่าทะนุถนอมยิ่ง...

“เรียนแม่นาง ข้าน้อยมาตามหาคนผู้หนึ่ง” เหยาอี้เหยายิ้มน้อยๆ พยายามไม่แสดงความรู้สึกเมื่อถูกแม่เล้าประชิดตัวอย่างรวดเร็ว

“ผู้ใดกันจึงทำให้คุณชายน้อยถึงขั้นมาตามหาได้ มิสู้เรามานั่งคุยกันในหอของข้าดีหรือไม่” แม่เล้ายิ้มหวาน ลอบมองเด็กหนุ่มที่งดงามอ่อนเยาว์ด้วยหัวใจเต้นระรัว ผิวกายเนียนนุ่มละเอียดดุจผิวทารกใสกระจ่าง ใบหน้าจิ้มลิ้มหวานละมุน ผมเงาดำขลับดุจเส้นไหม ดวงตากลมโตสุกใสดั่งดวงดารา...เด็กหนุ่มคนนี้สามารถทำเงินให้นางในระดับมหาศาลได้แน่

“ไม่รบกวนแม่นางดีกว่าขอรับ ข้าน้อยสวมชุดไม่สะอาด เกรงจะทำกิจการของท่านมัวหมอง” เหยาอี้เหยามั่นใจว่าตนเองปลอมตัวได้ดีมาก แล้วเหตุใดแม่เล้าผู้นี้จึงทำเหมือนจะอยากได้ตัวนางไปเป็นเด็กในเล้า หรือแม่เล้าจะขายเด็กหนุ่มด้วย?

แม้จะไม่ใช่เรื่องแปลก แต่นางไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าหอโคมเขียวขายบริการเด็กหนุ่มด้วย

“คุณชายน้อย ท่านจะไปไหนเจ้าคะ” เหยื่อเริ่มรู้สึกตัวแล้ว นางจึงคว้าแขนไว้

“ข้ามีธุระ แม่นาง ข้าขอตัวก่อน” เหยาอี้เหยารั้งแขนตนเองกลับมาจากมือของแม่เล้าแล้วรีบสืบเท้าจากไป ทว่าแม่เล้าถูกใจนางยิ่ง

“ไปจับตัวคุณชายน้อยมาให้ข้า”

มีคนไล่ตามมา เหยาอี้เหยาประสบเรื่องยุ่งยากเข้าเสียแล้ว

เบื้องหน้านางคือทางตันสายหนึ่ง เหยาอี้เหยาไม่เคยหัดวรยุทธ์เพราะเมียนเมี่ยนบอกว่านางไม่มีกระดูกของผู้ฝึกยุทธ์ ทั้งร่างกายยังมีแมลงคุณไสย นางจึงอ่อนแอกว่าคนทั่วไป ทำให้นางต้องคิดหาทางเอาตัวรอดโดยอาศัยสมองอย่างเดียวเท่านั้น

เหยาอี้เหยาตัวเล็ก นางสามารถมุดเข้าไปในซอกกำแพงหรือช่องเล็กๆ ได้ แต่นางเสียเปรียบเรื่องความรู้ทางภูมิศาสตร์ของตรอกซอกซอยต่างๆ ทั้งคนของแม่เล้ายังเป็นคนงานที่ใช้ได้ ตามติดชนิดนายพรานล่าเหยื่อ นางจึงถูกต้อนเข้าไปในงานเทศกาลฤดูหนาว ทั้งๆ ที่นางรู้ดีว่าการมาเยือนในสถานที่แห่งนี้ เสี่ยงมากที่จะบังเอิญพบกับฉู่ซีเย่

แต่ไม่มีทางเลือกแล้ว

ทันทีที่นางวิ่งเข้างานเทศกาลฤดูหนาวได้ คนในงานนับหมื่นคนช่วยรั้งคนของแม่เล้าไว้ที่ปากทาง ส่วนเหยาอี้เหยาที่ตัวปราดเปรียวผอมบาง วิ่งแทรกซึมไหลไปตามมวลชนจนพ้นแล้ว

ทว่าก็ยังวางใจไม่ได้ นางเกรงว่าจะมีคนคอยดักนางอยู่ที่ทางเข้า จึงตัดสินใจออกไปทางด้านหลังของงาน ซึ่งนั้นหมายความว่านางจะต้องเดินไปจนสุดถนนสายนี้ให้เร็วที่สุด

สายลมพัดโชยมาจากทางเหนือพัดผ่านร่างเขาไป ฉู่ซีเย่หยุดมือที่กำลังยกจอกสุรา เขาจดจำพลังหยินที่รุนแรงเช่นนี้ได้

...นางแอบหนีมาหรือ?

“มีอะไรหรืออิ่นจื่อ”

ฉู่ซีเย่ยิ้มเล็กน้อย พลางจิบสุราทิ้งท้าย

“ไม่มีอะไร”

ฉู่ซีห่าว “ไม่มีอะไรแล้วเจ้าจะไปที่ใด”

“จับลูกหนู ข้าได้กลิ่นมันมาปวนเปี้ยนแถวนี้” ฉู่ซีเย่เดินลงจากหอชมจันทร์ถึงชั้นสี่ ประสาทสัมผัสพลันตื่นขึ้น เขาไวต่อพลังหยินของนางจนไม่อาจจะนิ่งเฉย ดวงตาสีอ่อนราวผลึกแก้วหลุบลง สายลมพัดโชย ระบุตำแหน่งของนางที่อยู่ระหว่างร้านสินค้าของนอกด่าน

นางดู...โตขึ้นไม่น้อย?

แผ่นหลังของนางพลันร้อนผ่าน ราวกับมีสายตาของคนผู้หนึ่งจดจ้องอยู่ เหยาอี้เหยาสอดส่ายสายตาไปทั่ว นางรู้สึกว่ามีคนมองจากที่ไหนสักที่

แต่ที่ไหนหรือใครกัน นางยากจะระบุทิศทางหรือตำแหน่ง

น่ากลัวยิ่ง ใครกันที่จ้องนางปานจะฆ่าแกง!

เหยาอี้เหยาไม่สบายอย่างยิ่ง นางจึงสาวเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม หวังว่าจะรีบออกไปจากงานเทศกาลให้เร็วขึ้นอีกสักนิด แต่คนของแม่เล้าแสระยิ้มอยู่สุดทางเดิน ครั้นนางรู้ตัว ทางทั้งหมดก็ถูกล้อมเอาไว้แล้ว

“คุณชายน้อย อย่าหนีให้เหนื่อยอีกเลย ไปกับพวกข้าดีๆ จะได้พอใจกันทุกฝ่าย”

เหยาอี้เหยาปั้นหน้ายิ้ม นางสัมผัสได้ว่าคนที่จ้องนางกับคนของแม่เล้าเป็นคนละกลุ่มกัน “พี่ชายท่านนี้ ข้าน้อยไม่เข้าใจว่าเหตุใดต้องไปกับพวกท่านด้วย ข้าติดหนี้อะไรพวกท่านงั้นหรือ”

“ไม่ติดหนี้พวกข้า แต่เจ้าต้องไปพบนายหญิงกับพวกข้า”

“ย่อมได้ๆ แต่วิ่งหนีมานานรู้สึกเหนื่อยมาก คงจะเดินต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะพี่ชาย ถ้าท่านอยากให้ข้าไปด้วย ขอรถม้าสักคันเถอะนะ” ไม่รู้ทำไม แต่นางรู้สึกว่าสายตาของคนที่มองนางน่ากลัวคนของแม่เล้า ดังนั้นขอไปกับคนของแม่เล้าดีกว่า

“ได้ แต่เพื่อกันเจ้าหนี คงต้องมัดมือสักหน่อย” คนพวกนั้นมองหน้ากัน ก่อนจะยอมรับเงื่อนไข ด้วยนางคือสินค้าชั้นยอดในอนาคต

“ได้สิ” เหยาอี้เหยายอมให้มัดมือดีๆ ก่อนจะขึ้นไปบนรถม้า นางทำตัวว่านอนสอนง่ายไม่ดื้อรั้น เก็บเรี่ยวแรงเอาไว้เพื่อเล่นงานคนพวกนี้ทีหลัง

พ้นจากภัยอันตรายของคนในมุมมืดเมื่อไหร่ นางจะสั่งสอนคนพวกนี้แน่ คอยดูเถิด!