5/3 คนลับๆ ของฉู่ซื่อจื่อ

ท้องฟ้ามืดครึ้มคล้ายพายุหิมะกำลังก่อตัวอยู่อีกฟากของขอบฟ้า

นางรู้สึกตัวเพราะแรงกระแทก สิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรกเมื่อลืมตา คือด้านหลังของม้าที่ฉู่กวงหลินกำลังควบขี่ ความหนาวเย็นเสียดกระดูกทำให้เหยาอี้เหยาไอ ตอนนี้นางอยู่ในกรงขังโลหะที่ลากไปบนพื้นด้วยความเร็ว

สมองของนางประมวลผลเชื่องช้าด้วยผลกระทบจากการขาดยาทำให้ร่างกายอ่อนแอลงอย่างฉับพลัน ถึงอย่างนั้นนางก็ยังจำได้ว่าตนเองถูกพาตัวออกมาจากคุกเพื่อเป็นตัวประกัน

ฉากหลังของเส้นทางอันขรุขระคือกงจิ้ง เขากำลังไล่กวดฉู่กวงหลินมาในระยะกระชั้นชิด ส่วนซ่างเจวี๋ยแยกตัวไปขนาบข้าง พวกเขาไม่กล้ายิงธนูส่งเดช ด้วยกลัวจะถูกนาง

ทว่าฉู่กวงหลินและคนของเขาไม่ใช่ ธนูนับสิบพุ่งเฉี่ยวร่างกายกงจิ้ง ซ่างเจวี๋ยรับมือกับคนของฉู่กวงหลินที่ดาหน้าเข้าใส่ในระยะประชิด

“อี้เหยา! อดทนเอาไว้!”

ซ่างเจวี๋ยส่งเสียงก้องกังวาน เนื้อตัวเปอะเปื้อนไปด้วยโลหิต พยายามทุ่มเทกำลังเพื่อช่วยนางเต็มที่

ทว่าเหยาอี้เหยาอ่อนแอนัก ลมหายใจนางแผ่วลงเรื่อยๆ พร้อมกับลมหนาวที่พัดวูบเข้ามาในร่าง

ไม่รู้เพราะเหตุใด แต่นางหนาวยิ่ง

หนาวจนเหมือนกำลังอยู่ในกองหิมะเย็นเฉียบ…

“ไอ้พวกบัดซบ ฆ่าให้หมด!” ฉู่กวงหลินควบม้าด้วยใบหน้าเครียด เขาสั่งให้คนทั้งหมดหยุดกงจิ้งและซ่างเจวี๋ยให้ได้

“ไม่นะ…”

เหยาอี้เหยามองผ่านซี่กรง ลูกธนูพุ่งฉิวออกไปจากมือของฉู่กวงหลิน ลูกธนูปักโดนร่างของซ่างเจวี๋ย เขาตกจากหลังม้ากลิ้งไถลไปกับพื้นหิมะจนตกเขา

“แม่ทัพซ่าง!”

“ข้าจะตามไปช่วยเจ้าแน่ ข้ากำลังไป”

ขณะนั้นกงจิ้งถูกคนร้ายลอบโจมตีด้านหลัง ถูกรุมทึ้งด้วยแร้งกาจนไม่สามารถไล่ตามมาได้ทัน เหยาอี้เหยากัดฟันฮึดพยายามหยัดยืนขึ้นมาให้ได้

เบื้องหน้าคือจุดสิ้นสุดอาณาเขตเมืองโจวอี้ ต่อไปจากนี้คือเมืองชง แม้ว่าฉู่ซีเย่จะเป็นใหญ่ในแดนเหนือ ทว่าเขายังไม่ได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋อง อำนาจในมือย่อมน้อยกว่าที่ควรจะเป็น อีกทั้งนางยังไม่รู้ว่าฉู่ซีเย่มาถึงแล้วหรือต่อให้เขามาถึง แต่ตอนนี้เมืองโจวอี้ชุลมุนวุ่นวาย เขาคงไม่มีเวลามาช่วยนางแน่ นางจึงดิ้นรนเอาชีวิตรอดด้วยตนเอง

“ท่านแม่ ปิ่นนี้อาจจะต้องแปดเปื้อนสักหน่อย” เหยาอี้เหยารู้ตัวว่าโง่อยู่สักหน่อยที่ตัดสินใจทำเช่นนี้ แต่อาณาเขตเมืองชงไม่อยู่ในอำนาจของฉู่ซีเย่ หากนางข้ามไป เขาจะช่วยอะไรนางไม่ได้อีก

เหยาอี้เหยากำปิ่นแน่น ซี่กรงมีขนาดพอให้มือของนางสอดผ่านออกไปได้ มือข้างขวาของนางเงื้อขึ้น มือซ้ายจับกรงไว้แน่น ใช้กำลังเฮือกสุดท้าย แทงปิ่นลงไปบนตัวม้า

ม้าส่งเสียงขึ้นด้วยความเจ็บและตื่นตระหนก ฉู่กวงหลินบังคับม้าให้สงบ ทว่าเหยาอี้เหยาดึงปิ่นออกมาแล้วแทงอีก ม้าสะบัดพลางยกขาหน้าขึ้น เหยาอี้เหยาคว่ำไปกับกรง กลิ้งหลายตลบลงเนินไปด้วยกันกับฉู่กวงหลิน ก่อนจะถูกลากออกจากกรง

“ออกมา! นังเด็กเวร!” ฝ่ามือของฉู่กวงหลินสะบัดใส่หน้านางอย่างจังจนล้มกองกับพื้น กลิ่นคาวเลือดกำจายในปากเคล้าความเย็น

“ปล่อยข้า!” เหยาอี้เหยาทั้งถีบทั้งเตะ นางพยายามฝืนไม่ให้คนของฉู่กวงหลินลากนางไปด้วย ทว่าเรี่ยวแรงของนางไม่สู้แรงของชายฉกรรจ์ สุดท้ายนางก็ถูกลากไปด้วย

“มานี้ เจ้าต้องมาคุ้มกันข้า” ฉู่กวงหลินนำตัวนางมาด้วยเพราะรู้ว่าต้องผ่านช่องหุบเขา ซึ่งเป็นแหล่งซ่องสุมกองกำลังของจี๋เฉวียน

ฉู่กวงหลินรู้สึกได้ เวลานี้จี๋เฉวียนดักอยู่ไม่ไกล เกาทัณฑ์กำลังเล็งศีรษะเขาอยู่ จึงยิ่งร้อนรนเมื่อเหยาอี้เหยาทรุดตัวลงกับพื้นน้ำแข็งราวกับใบไม้ที่หลุดจากขั้ว

“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!” ฉู่กวงหลินกระชากตัวนางขึ้นจากพื้นน้ำแข็ง ส่งเสียงถึงจี๋เฉวียน “เจ้ากล้ายิงข้าก็ทำ! แต่คุณหนูเหยาต้องตายก่อน!”

“ข้าไม่ยิง ขอแค่เจ้าทิ้งคุณหนูเหยาไว้ ข้าจะให้เจ้าข้ามไปโดยสดุดี” จี๋เฉวียนยืนอยู่บนฝั่ง เขาคุ้นชินกับทะเลสาบดี แอบชำเลืองเห็นรอยแตกบางๆ บนแผ่นน้ำแข็ง

“จี๋เฉวียน ช่วยด้วย…” นางฝืนต้าน จึงถูกลากไปทั้งอย่างนั้น ในเวลานั้นเอง เงาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นอย่างเงียบงันพร้อมเเส้ในมือ ตีฝ่าวงล้อมเข้าไปถึงตัวฉู่กวงหลินในเวลาอันสั้น

“เข้ามาอีกก้าว ข้าจะฆ่านางซะ!” มีดคมปลาบวางชิดลำคอ ทว่าเพียงครู่เดียว ปลายแส้ก็ตวัดมารั้งมือของจี๋เฉวียนเพื่อพลิกมีดออกจากลำคอเหยาอี้เหยา

กำลังของสตรีในชุดสีหม่นสวมผ้าปิดหน้ามหาศาล เหวี่ยงตัวของฉู่กวงหลินกระแทกพื้นน้ำแข็ง ก่อนจะตามด้วยการฟาดไม่ยั้งด้วยแส้

ฉู่กวงหลินถูกฟาดหลายครั้ง จนพอตั้งหลักได้จึงเริ่มสู้กลับ เดิมเขามีวิชายุทธ์ในขั้นสูง พอจะประมือกับแส้ของสตรีในชุดหม่นได้บ้าง

จี๋เฉวียนห้ามคนขึ้นไปเพิ่มความเสี่ยงให้แผ่นน้ำแข็งแตก แค่คนที่สู้กันอยู่บนฝั่งก็พอแล้ว

“คุณหนูเหยา! กลับฝั่งมาเร็ว!”

เหยาอี้เหยาปลิวออกจากฝั่งจนถึงกลางทะเลสาบ แส้เส้นนั้นของเมียนเมี่ยนพยายามจะดึงตัวนางกลับเข้าฝั่งแต่ทุกครั้งต้องถูกสกัดโดยฉู่กวงหลิน

“จะตายก็ต้องตายด้วยกันซี!” ฉู่กวงหลินทุบแผ่นน้ำแข็ง รอยร้าวเล็กๆ เคลื่อนไหวพร้อมเสียงลั่น เหยาอี้เหยาคลานหนีสุดชีวิตพยายามไขว่คว้าปลายแส้ของเมียนเมี่ยน แต่ไม่ทัน

ปลายนิ้วนางคว้าได้เพียงอากาศ ก่อนจะถูกสายน้ำเย็นเฉียบกลืนกินลงไปในทะเลสาบอันหนาวเหน็บ

นางว่ายน้ำ พยายามผุดขึ้นเหนือน้ำให้ได้ แต่ร่างกายพลันชะงักงัน เจ็บแปลบเพราะฤทธิ์แมลงคุณไสยกำเริบอีกแล้วนางเกร็งตัวหงิกงอ ใบหน้าขาวซีดปรากฏเส้นขีดสีแดงก่ำ ราวกับว่าพิษกำลังแล่นไปที่หัวใจ

นางทรมานยิ่ง เจ็บปวดจนไร้คำบรรยาย ทุกอย่างทิ่มแทงจนนางไม่อาจจะกระดิกตัวขึ้นมาจากน้ำ

ความหนาวเย็นทำให้ตัวชา นางมองฟองอากาศด้วยความทึ่มทื่อ ความหนักอึ้งและไร้ที่สิ้นสุดของทะเลสาบพานางจมดิ่งลงไป

นางสงบลงหลังยอมรับความจริงว่าคงไม่รอดแน่แล้ว ความทรงจำในอดีตหลั่งไหลเข้ามาซ้อนทับกับภาพใบหน้าของฉู่ซีเย่

เหยาอี้เหยาไม่รู้เลยว่านี่คือฝันหรือความจริง ทว่าปลายลิ้นนางรับรู้ได้ถึงรสชาติของยาอันขมปร่า

ทะเลสาบในช่องหุบเขาเย็นยะเยือกจนเป็นที่กล่าวขาน แม้กระทั่งคนที่เติบโตมากับสภาพแวดล้อมโหดร้ายอย่างจี๋เฉวียนยังขยับตัวไม่ได้เมื่อลงน้ำ

ทว่าฉู่ซีเย่ต่างออกไป เขาเป็นคนประหลาดที่ไม่ค่อยสะท้านกับความหนาว เนื่องด้วยร่างกายมีพลังหยางคอยให้ความอบอุ่น

เมื่อกระโจนลงทะเลสาบอันเยือกแข็ง เขาสามารถว่ายน้ำช่วยเหยาอี้เหยาขึ้นจากน้ำได้อย่างฉิวเฉียด

“ลมหายใจนางอ่อนนัก” เมียนเมี่ยนถอดเสื้อคลุมให้นาง “ต้องรีบพานางไปรักษา”

จี๋เฉวียนตัวสั่นพึ่งขึ้นจากน้ำต้องรีบหันหลังจากไปเพราะคนของฉู่ซีเย่ยกโขยงมาแล้ว

“คนแซ่ฉู่ ไว้พบกัน”

ฉู่ซีเย่ไม่ใส่ใจจี๋เฉวียน สายตามองไปยังฉู่กวงหลินที่กำลังหนีไปดวงใบหน้าอันเรียบนิ่ง เขาง้างธนูขึ้นมา พร้อมที่จะสังหารฉู่กวงหลิน แต่เสียงของเมียนเมี่ยน ทำฉู่ซีเย่หยุดมือ

“ซื่อจื่อ คุณหนูเหยาไม่หายใจ…”

“นางตายรึ” นางไม่ขยับ ใบหน้าขาวไร้ร่องรอยของวิญญาณ

“ไม่ เนื้อตัวยังอุ่นอยู่” เมียนเมี่ยนยังสัมผัสได้ถึงชีพจรอันที่เต้นอย่างอ่อนแรง “ซื่อจื่อ ได้โปรด ช่วยคุณหนูเหยาด้วย”

“ถอยไป” ฉู่ซีเย่คล่ำมือบนร่างนาง พบว่าพลังหยินของนางคือปัญหา ยิ่งเมื่อมีแมลงคุณไสยในตัว ร่างกายนางแทบจะเหมือนไม้ผุๆ ท่อนหนึ่ง

“คุณหนูเหยาเป็นอย่างไรบ้าง”

ฉู่ซีเย่ไม่ตอบใช้มือจับคอเสื้อนางขึ้นมาพาดบ่า ปลายเท้าแตะพื้นน้ำแข็งแล้วโฉบกลับเข้าฝั่งอย่างรวดเร็ว หลังสามารถขึ้นขี่บนหลังม้า ใครก็ไม่เห็นฉู่ซีเย่กับเหยาอี้เหยาอีก เขาไม่ได้พานางกลับจวน แต่พาเข้าไปในหุบเขาทิศเหนือ

เหยาอี้เหยารู้สึกว่าฝันไปหนึ่งตื่นเมื่อรู้สึกตัวขึ้นบนหลังม้า โดยที่มีไออุ่นราวกับแสงอาทิตย์คอยทำให้รู้สึกดีขึ้น แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ยังดี

แผ่นหลังที่นางเห็นหรือกลิ่นหอมอันเย็นสดชื่นทำให้นางรู้ว่าคนที่นางกอดเอวอยู่คือฉู่ซีเย่ นางจึงไม่กล้ากอดเอวเขาอีก

“อย่าโง่หน่อยเลย ข้าคร้านจะเก็บเจ้าขึ้นมาอีกรอบ”

เหยาอี้เหยาไม่มีกำลังพอที่จะนั่งบนหลังม้าที่ควบขึ้นเนินเขาหิมะโดยไม่เกาะฉู่ซีเย่ แม้เขาจะไม่ชอบ แต่ก็พอกัดฟันทนได้

“ข้าน้อยขออนุญาตเจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยากอดเอวเท่าที่จำเป็น เมื่อหลบอยู่หลังฉู่ซีเย่ ความเย็นจับกระดูกราวกับถูกพัดหายไป “ซื่อจื่อ ท่านจะพาข้าไปไหนหรือ”

“ถลกหนังเจ้าออกมาตุ๋นน้ำแกง”

เหยาอี้เหยาไม่พูดอะไรอีก แต่กอดแน่นขึ้นซบหน้าลงกับแผ่นหลังเขา

“อย่าให้มันมากนัก” ไอความเย็นจากตัวนางทำฉู่ซีเย่ขมวดคิ้ว

“ท่านอุ่นยิ่ง” ร่างกายฉู่ซีเย่เหมือนเตาไฟ นางไม่อยากห่างเขา อยากกอดเขาเอาไว้แน่นๆ จะได้ไม่รู้สึกเจ็บ “ท่านอุ่นมากอุ่นยิ่งกว่าเตาในเรือนเสียอีก”

“ข้าไม่ใช่เตาอุ่นของเจ้า ทำอะไรมีมารยาทบ้าง” ฉู่ซีเย่หยุดม้า พลิกลงจากหลังอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะรั้งตัวนางลงมาในถ้ำ

“ซื่อจื่อ ข้าอยากกอดท่านอีก” เหยาอี้เหยาโผตัวกอดขา ฉู่ซีเย่ถอยหลังไม่ยอมให้นางแตะต้องง่ายๆ

“คุณหนูเหยา สำรวมกิริยาด้วย”

“ข้าหนาวยิ่ง” นางพุ่งเข้าหา โถมทั้งตัวใส่ฉู่ซีเย่ แต่ผลคือเขาหลบอย่างรวดเร็ว นางพุ่งกอดกองหิมะแทน เดือดร้อนฉู่ซีเย่ต้องมาช่วยนางขึ้นจากกองสีขาวโพลน

“ลงไปในสระเสีย น้ำจากใต้หุบเขาจะช่วยขจัดปรับสมดุลหยินในตัวเจ้า” เขาลากนางไปขอบสระที่ไอเย็นลอยเหนือน้ำ

“ไม่! ข้าหนาว” เหยาอี้เหยากรีดร้องไปก็เท่านั้น เมื่อฉู่ซีเย่ โยนนางลงไปในสระแล้ว

“คุณหนูเหยา อดทนหน่อย เดี๋ยวก็ดีขึ้น” ฉู่ซีเย่แกะมือนางออกจากขอบสระ ก่อนจะผลักนางลงไปอีกรอบ ทว่านางฝืนจะขึ้นให้ได้ ฉู่ซีเย่จึงต้องลงไปจับนางมัดเพื่อแช่น้ำปรับสมดุลหยินดีๆ

“ซื่อจื่อ กอดข้าหน่อยเถอะ” นางอ้อนวอน ความเย็นยะเยือกกำลังทำนางจะเป็นบ้า

“ข้าไม่มีทางกอดเจ้าแน่”

“งั้นให้ข้ากอดท่านเถอะ”

“ข้าไม่มีทางให้เจ้ากอดข้า” ฉู่ซีเย่หันหลัง เดินกลับออกไป

“ซื่อจื่อ! ข้าขอโทษ ท่านกลับมาเถอะ กลับมาอยู่เป็นเพื่อนข้าก็ได้”

เหยาอี้เหยาสะอื้น นางร้องไห้ไปแช่น้ำไป ความหนาวเย็นจากทะเลสาบปะทะกับความหนาวเย็นจากใต้พื้นพิภพ ทำให้นางประเดี๋ยวร้อนประเดี๋ยวหนาว ทุกข์ทรมานจนต้องจิกมือเข้าด้วยกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป นางก็เริ่มรู้สึกดีขึ้น ไอเย็นถูกความบริสุทธิ์ของสายน้ำชะล้าง พลังหยินที่สับสนสงบลงบ้าง นางคอพับคออ่อน หลับไปทั้งอย่างนั้น

ฉู่ซีเย่กลับเข้ามาอีกทีเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังหยินที่ค่อยๆ ดีขึ้นของนาง เขาลงไปในสระ แก้มัดแล้วเอนตัวนางลงกับบ่า

“คุณหนูเหยา” เขาเรียกดู เมื่อมั่นใจว่านางหลับสนิทจึงสอดมือเข้าไปจนถึงสาบเสื้อใน วางฝ่ามือนาบลงกลางอก ใช้ความร้อนขับไล่พลังหยินที่มากเกินไปให้นาง

น้ำในสระที่หนาวเย็นอุ่นขึ้นเรื่อยๆ บนหน้าผากฉู่ซีเย่มีหยาดเหงื่อผุดพราว...