เพื่อนเก่าเวลาใหม่

หลังจากเลิกงานอ้นนั้นได้เดินตามจ๊อบ ไปพบลูกค้าที่นัดไว้ ในระหว่างที่เดินไปที่รถของจ๊อบที่จอดรอหน้าโรงงาน อ้นได้เดินผ่านหน้าเอและตั้มกับตูน ซึ่งอ้นก็เห็นทั้งสามแต่อ้นแลเป็นไม่เห็น เพราะไม่อยากเห็นหน้าเอที่ทำให้เขาเจ็บซ้ำน้ำใจในอดีต

   เมื่ออ้นเดินผ่านทั้งสามหนุ่ม ในส่วนของตั้มและตูนก็มองตามหลังจากนั้นก็หันหน้ามามองกันเอง

   “ไอ้อ้นนี่มันร้ายนะ เดินตามบอสต้อยๆเลย”ตั้มพูดขึ้น

   “โอ้โห ไอ้อ้นขึ้นรถไปกับบอสเห็นไหมไอ้เอ”ตูนหันมามองหน้าเอแวบหนึ่งแล้วหันไปมองอ้น

   “มึงเสียดายไหมไอ้เอ ที่ทิ้งเขาไปแต่ตอนนี้เขากับได้ดีกว่ามึงอีก”ตั้มหัวเราะ

   “ไอ้ตั้มถ้าไม่หยุดพูดเจอกูต่อยแน่”ในความรู้สึกของเอตอนนี้ เหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงหัวใจอย่างที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน

   “พูดแค่นี้ทำเป็นโมโหหรือว่าพูดแทงใจดำมึงวะ”

   “กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับไอ้อ้น กูจะไปเสียดายมันทำไม”

   “แล้วมึงรู้สึกกับใครบ้างวะ”ตูนหันมาถามเอ

   “กูไม่รู้สึกกับใครทั้งนั้นแหละ”เอพูดเสียงเข้ม

   “เลิกพูดเรื่องไอ้อ้นดีกว่า เรามาคิดกันว่าเย็นนี้จะไปกินเบียร์ที่ไหนดีกว่าไหม”ตั้มเอ่ยขึ้น

   “จริงด้วยพูดแล้วเปรี้ยวปาก”ตูนถึงกับเลียริมฝีปากทีเดียว

   “ก็ดีเหมือนกันกำลังอยากกินอยู่พอดี”เอพูดขึ้นและได้ชวน ตั้มและตูนไปกินร้านประจำที่อยู่ข้างห้องพักคนงาน   

  เมื่อสามหนุ่มพูดจบก็เปลื่ยนทางเดินทันที มุ่งไปที่ยังร้านเหล้าหลังโรงงาน ซึ่งเป็นที่ประจำสำหรับสามหนุ่ม

   ช่วงเวลาเย็นตั้งแต่หลังเลิกงานยันสองทุ่ม อ้นได้ติดตามจ๊อบไปทุกทีที่เขาไปหาลูกค้า ไม่ว่าจะเป็นต่างชาติหรือคนไทย ซึ่งอ้นก็ตามจดทุกอย่างที่จ๊อบพูด และตกลงกับลูกค้าคร่าวๆและจริงจัง เมื่อพบกับลูกค้าเสร็จเรียบร้อย จ๊อบก็รับประทานข้าวต่อทันทีในสถานที่นัดพบ และกินอย่างเร่งรีบคำต่อคำ จึงส่งผลให้อ้นต้องกินอย่างเร่งรีบตามไปด้วย และทั้งสองก็อิ่มในเวลาไม่ถึงสิบนาที

   เมื่อจ๊อบกับอ้นกินข้าวจนอิ่ม จ๊อบก็ขับรถพาอ้นมาส่งที่ห้อง ในระหว่างทางจ๊อบจึงมีเวลาได้ถามไถ่เรื่องส่วนตัวบางเรื่องที่เขาอยากรู้

   “พักอยู่ไกลเหมือนกันนี่”จ๊อบพูดข้น

   “ครับบอส”

   “ค่าห้องเท่าไร”

   “สามพันครับ”

   “ค่าห้องสามพัน ค่าน้ำค่าไฟค่าเดินทาง ไหนจะค่ากินอีก เงินเดือนแค่หมื่นกว่าบาทพอใช้เหรอ”

   “ก็เกือบๆไม่พอใช้ครับ”

   “คุณมาเป็นเลขาของผมเงินเดือนก็เพิ่มอีกเท่าตัวเลยนะ ก็ประมาณสามหมื่นอัพคิดน่าจะพอใช้ไหม”

   “ก็พอครับ”อ้นคำนวณแล้วว่าน่าจะได้สามหมื่นกว่า ซึ่งน่าจะเหลือใช้ด้วยซ้ำเพราะเขาค่อนข้างประหยัดพอสมควร

   “ตัวคนเดียวคงไม่ใช้อะไรเยอะหรอกมั้ง ถ้าไม่หาคนมาช่วยใช้”จ๊อบแอบชำเลืองมองอ้น

   “ไม่มีหรอกครับคนช่วยใช้”

   “มันก็ไม่แน่นะ ดูจากหน้าตาและนิสัยน่าจะสายเปย์”

   “ผมไม่เปย์ใครหรอกครับเข็ด”อ้นหยุดพูดกะทันหัน เพราะคิดได้ว่าเผลอพูดเรื่องส่วนตัวออกไป

   “ผมว่าแล้วเชียว ผมขอเตือนไว้ก่อนนะ”

   “ครับ”

   “ถ้าผมจำไม่ผิดคุณอยู่คนเดียวใช่ไหม”

   “ใช่ครับ”

   “ถ้างั้นผมจะให้ไปอยู่ห้องพักของโรงงาน คุณจะประหยัดค่าห้องค่าเดินทาง ส่วนค่าน้ำค่าไฟให้มาเบิกที่ผมได้”

   “จะดีเหรอครับ”อ้นอ้ำอึ้ง

   “ดีซิ พนักงานหลายคนพักอยู่ สำหรับคนโสดไม่น่ามีปัญหา ยกเว้นคุณไม่โสดแต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”

   “โสดครับ ไม่มีปัญหาไปอยู่ก็ได้ครับ”อ้นแอบยิ้มในใจ เพราะจะได้มีเงินเก็บเพิ่มขึ้นอีก

   “ดีมาก ผมไม่ชอบคนขัดใจและไม่เด็ดขาด”จ๊อบมีความรู้สึกแปลกๆทันที เมื่อได้ยินว่าอ้นนั้นโสด

   “ครับบอส”

   “ถ้างั้นวันหยุดผมจะให้คนขับรถมาช่วยขนของ”

   “ครับ”

   “ใกล้ถึงหรือยังเนี่ย”จ๊อบเลี้ยวเขาซอยตามที่อ้นบอก เมื่อเขาเห็นห้องเช่าสองชั้นขนาดเล็ก จึงถามเพื่อความแน่ใจ

   “ถึงแล้วครับตรงนี้แหละ”

   “ดูจากภายนอกห้องค่อนข้างเล็ก ที่ผมจะให้คุณไปอยู่ใหญ่กว่านี่พอสมควร”

   “ขอบคุณบอสมากครับ”

   “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ในเมื่อคุณเป็นเลขาของผม คุณก็ต้องได้สิ่งที่ดีที่สุดที่ผมต้องการจะให้คุณ”

   “ครับ”อ้นรับคำและลงจากรถ

   จ๊อบมองอ้นผ่านกระจกรถ เขาเห็นอ้นเดินกระดุกกระดิกเข้าไปยังห้องเช่า จ๊อบอดยิ้มในความน่ารักของอ้นไม่ได้ เขามองจนอ้นเดินไปจนลับตา หลังจากนั้นจ๊อบจึงขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี

  เอ ตูน ตั้ม ยังนั่งดื่มเบียร์อยู่เพราะติดลม จนยากที่จะเลิกดื่มได้เพราะเมากำลังได้ที่ ทั้งที่พรุ่งนี้ก็ยังต้องไปทำงานอยู่เช่นทุกวัน

   “เฮ้ย ไอ้เจนโทรมา เดี๋ยวรับโทรศัพท์มันก่อนนะ”ตูนกดรับโทรศัพท์ทันที

   “ฮัลโหลว่าไงเจน”

   “อยู่ไหนกันเนี่ย กูมาที่ห้องแล้วไม่เจอพวกมึงเลย”

   “มากินเบียร์วะ แล้วมึงมาได้อย่างไงว่ะเนี่ย”

   “เหาะมามั้งไอ้นี่ถามมาได้”

   “แล้วมึงมาทำไมไอ้นี่”ตูนย้อนทันที

   “กูมาหาพวกมึงไม่ได้เลยเหรอวะ ถ้างั้นกูกลับแล้วนะเว้ย”

   “ขี้น้อยใจไปได้ มึงมาที่หลังโรงงานเลย พวกกูอยู่นี้ทั้งสามคนเลย กำลังหาคนเลี้ยงเบียร์อยู่พอดีเลย”

   “พวกมึงต่างหากที่ต้องเลี้ยงกู ทำงานกันแล้วนี่ กูพึ่งจะเริ่มทำงานพรุ่งนี้เป็นวันแรก”

   “เอ่อ ไม่ต้องพูดมากเลย เดี๋ยวค่อยคุยกันที่นี่”ตูนกดวางมือถือ

   “ไอ้เจนมันจะมา พรุ่งนี้มันก็จะเริ่มทำงานแล้ว”

   “ก็ดีซิวะอยู่กันพร้อมหน้าเลย คราวนี้สนุกแน่ๆ”ตั้มหัวเราะ

   “มึงเป็นไรวะ เพื่อนมาไม่เห็นดีใจเลย ทำหน้าชักกะตายไปได้”ตูนหันไปมองเอ

   “ดีใจซิวะเพื่อนมา แต่กูไม่ได้แสดงออกเยอะอย่างพวกมึงนี่หว่า”

   “ไอ้เอมันว่ามึงว่ะ ไอ้ตั้ม”

   “มึงด้วยแหละไอ้ตูน”

   “ไม่ต้องเถียงกันพวกมึงทั้งสองคนนั่นแหละ”

   เอมีความรู้สึกหลายทาง เมื่อได้ยินว่าเจนจะมา เพราะเขายังจำได้ ตอนเรียนจบหลังจากเขาหนีออกจากห้องของอ้น ที่อยู่ร่วมห้องไม่กี่วันและมาพักที่ห้องเจนหนึ่งคืน และคืนนั้นเองที่เขาโดนเจนลักหลับ แต่เขาก็ไม่ได้โกรธเจนหรอก เพราะเขาก็เคยมีควาสัมพันธ์ทางกายกับอ้นมาก่อนหน้านี้ พอมาเจอเจนลักหลับก็แค่โกรธประเดี๋ยวประด๋าว หลังจากนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาก็ยังพูดคุยเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน แต่กับครั้งนี้ที่ไม่ได้เจอกันสองปีกว่า เขากลับรู้สึก กลัวการมาของเจนในครั้งนี้

  “โน้น ไอ้เจนมาแล้ว”ตูนยื่นปากไปทางเจนที่กำลังเดินมา

   เมื่อเจนเดินมาถึงเขาก็นั่งลงใกล้ๆเอทันที ถึงแม้ตูนจะขยับให้นั่งใกล้ๆ แต่เจนก็ไม่สนใจตูนแม้แต่น้อย

   “ไม่เจอกันนานหล่อขึ้นนะมึงเนี่ย”ตั้มพูดขึ้น

   “คงหล่อสู้ไอ้เอไม่ได้หรอกว่ะ”เจนยิ้มให้เอ

   “มันแน่อยู่แล้ว ไอ้เอมันหล่อตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว ไม่งั้นไอ้อ้นมันจะติดแจหรอวะ”ตูนพูด

   “หุบปากไปเลยไอ้ตูน ไอ้นี่พูดจาไม่น่าฟังเลย”

   “ติดต่อกันอยู่เหรอ”เจนมีสีหน้าที่ตกใจ

   “ไม่ได้ติดต่อหรอก บังเอิญหรือว่าบุพเพก็ไม่รู้ ไอ้อ้นดันมาทำงานที่โรงงานนี้เหมือนกัน”ตั้มเป็นฝ่ายพูดแทน

   “อ๋อ”

   เจนถึงจะโล่งอก แต่ยังไม่เบาใจเลยเรื่องของอ้น ถึงแม้เขาจะไม่เจอเอสองปี แต่ความรักที่เขามีให้ต่อเอกลับเพิ่มมากขึ้น อยากครอบครองเอไว้แต่เพียงผู้เดียว การมาครั้งนี้ของเจนเขากะมาสานต่อความสัมพันธ์กับเอให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น

   “อย่าไปพูดเรื่องคนอื่นเลย มาพูดเรื่องของพวกเราดีกว่า ไม่ได้เจอกันนานมีเรื่องคุยกันยาวเลยคืนนี้”ตั้มพูดขึ้น

   “มึงคุยไปคนเดียวเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน เอาไว้วันหยุดดีกว่าค่อยคุยกัน”เอพูดจบก็มองหน้าที่ละคน

   “เอ่อจริงว่ะ ถ้างั้นพอแค่นี้เหอะ ไอ้เจนมึงอย่าโกรธพวกกูนะ”ตูนพูด

   “ใครจะไปโกรธพวกมึงได้ กูก็ต้องทำงานในวันพรุ่งนี้เหมือนกัน ถ้างั้นกลับกันดีกว่า กูก็จะกลับห้องเหมือนกัน”

   “แล้วมึงอยู่ที่ไหนล่ะ”เอถาม

   “ก็อยู่ใกล้ๆนี่แหละห้องเช่านอกโรงงาน”

   “อ๋อ”เอพยักหน้า

   “จะได้มาหาพวกมึงบ่อยๆไง โดยเฉพาะมึงไอ้เอ”เจนกระซิบข้างหู

   “เฮ้ยกระซิบอะไรกัน จะแอบไปกินเหล้ากันสองคนเหรอ”ตั้มพูดเสียงดัง

   “ไม่มีอะไรหรอก”เจนหันไปยิ้มให้ตั้ม

   “มึงมีเรื่องอะไรจะคุยกับกู”

   “เรื่องคุยไม่มีหรอก แต่มีอย่างอื่นมากกว่า อย่างที่เราเคยทำกัน”

   “มึงทำกูฝ่ายเดียว กูไม่ได้ทำอะไรมึงเลย”เอคิดถึงเหตุการณ์นั้นเขาถึงกับเสียวสันหลัง

   “ก็กูกลับมาให้มึงทำไงสนป่ะ”

   “กูไม่สนหรอก ขืนมึงพูดอีก กูจะเตะมึงให้มอบตรงนี้เลย”

   “กลัวจังเลย”เจนทำท่ากลัวจนตัวสั่น

   “เฮ้ย พวกมึงสองคนมีความลับอะไรกัน”ตูนตะโกนถาม

   “ไม่มี”เอตะโกนกลับ   

   “มึงกลับห้องมึงได้แล้ว กูก็จะไปห้องกูในโรงงาน”

   “โอเค พรุ่งนี้เจอกัน”

   เจนพูดจบก็เดินออกนอกโรงงานไป ส่วนสามหนุ่มก็เดินไปที่ห้องพักคนงาน และแยกเข้าห้องใครห้องมัน