ย้อนเวลาไปเป็นจิ้งจอกได้ไงวะ(ฺBL)

ย้อนเวลาไปเป็นจิ้งจอกได้ไงวะ(ฺBL)

last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26
โดย:  หลิวซินอี้  อัปเดตเมื่อครู่นี้
ภาษา: Thai
goodnovel18goodnovel
คะแนนไม่เพียงพอ
19บท
3views
อ่าน
เพิ่มลงในห้องสมุด

แชร์:  

รายงาน
ภาพรวม
แค็ตตาล็อก
แสดงความคิดเห็นของคุณในแอพพลิเคชัน

อุบัติเหตุในครั้งนั้นทำให้เขาย้อนเวลาไปในร่างของ หมาทรงเลี้ยงของฮ่องเต้ จากสุนัขพันธ์เชาเชาเป็นจิ้งจอกก็ฉลาดล้ำลึก กลางวันเป็นจิ้งจอกลางคืนกลายเป็น หนุ่มหล่อ

ดูเพิ่มเติม

บทล่าสุด

การดูตัวอย่างฟรี

กลายร่าง

เสียงนาฬิกา เตือนเวลาถึงเวลาตื่นแล้วชลชลก้าว ขยับตัวบนที่นอนยวบยาบ“เฮ้ยวันนี้ต้องไปสัมภาษณ์งานนี้ สายป่านนี้แล้ววิ่งลงบันไดอย่างเร็วรี่เสียบกระติกน้ำร้อน ต้มน้ำชงกาแฟ วิ่งกลับขึ้นไปคว้าผ้าขนหนูพันกายลวกๆ เข้าไปในห้องน้ำเสียงฝักบัวซู่ซ่า“วันนี้วันเกิดปานระพีนี่หว่า”คิดถึงเพื่อนร่วมรุ่นที่แอบมีใจ ปานระพี หนุ่มหล่อเดือนมหาลัย เดือนคณะ ที่ทั้งหล่อทั้งเท่ห์สะกดทุกสายตา ชลชลยิ้ม เมื่อคืนหลับไปทั้งที่มือยังกำโทรศัพท์ แวะไปเสียหน่อย ไปสุขสันต์วันเกิดเซอร์ไฟรส์เล็กๆ ของขัวญที่เตรียมไว้อยู่ในกล่องสวยงามใครจะว่าสายเปย์ก็ช่างในเมื่อ ชลชลรักของเขา ปานระพี สุภาพอ่อนหวานแม้จะไม่เคยเปิดตัว แต่ปานระพีก็ไม่เคยรังเกียจในความเป็นชลชลคอนโดสูงของปานระพี หรุหราใจกลางเมือนความที่ ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แล้วยังเป็นเดือนของคณะ ทุกอย่างดูจะเฟอร์เฟค งานที่ทำหรือแม้แต่ที่อยู่ก็ต้องดีที่สุดคีย์การ์ดสำรองที่ได้มาไม่อยากจะอวด ว่าความสัมพันธ์กับปานระพีถึงขั้นไหน จะว่าไปชลชลก็มาทำความสะอาดห้องให้เขาเก็บนู่นเก็บนี่ให้ปานระพีเหมือน ...ภรรยาคนหนึ่งควรจะกระทำประตูลิฟต์เปิดออก ก้าวขายาวๆ ไปยังห้อง1905แตะคีย์การ์ดที่

หนังสือน่าสนใจจากยุคเดียวกัน

ความคิดเห็น

ไม่มีความคิดเห็น
19

กลายร่าง

เสียงนาฬิกา เตือนเวลาถึงเวลาตื่นแล้วชลชลก้าว ขยับตัวบนที่นอนยวบยาบ“เฮ้ยวันนี้ต้องไปสัมภาษณ์งานนี้ สายป่านนี้แล้ววิ่งลงบันไดอย่างเร็วรี่เสียบกระติกน้ำร้อน ต้มน้ำชงกาแฟ วิ่งกลับขึ้นไปคว้าผ้าขนหนูพันกายลวกๆ เข้าไปในห้องน้ำเสียงฝักบัวซู่ซ่า“วันนี้วันเกิดปานระพีนี่หว่า”คิดถึงเพื่อนร่วมรุ่นที่แอบมีใจ ปานระพี หนุ่มหล่อเดือนมหาลัย เดือนคณะ ที่ทั้งหล่อทั้งเท่ห์สะกดทุกสายตา ชลชลยิ้ม เมื่อคืนหลับไปทั้งที่มือยังกำโทรศัพท์ แวะไปเสียหน่อย ไปสุขสันต์วันเกิดเซอร์ไฟรส์เล็กๆ ของขัวญที่เตรียมไว้อยู่ในกล่องสวยงามใครจะว่าสายเปย์ก็ช่างในเมื่อ ชลชลรักของเขา ปานระพี สุภาพอ่อนหวานแม้จะไม่เคยเปิดตัว แต่ปานระพีก็ไม่เคยรังเกียจในความเป็นชลชลคอนโดสูงของปานระพี หรุหราใจกลางเมือนความที่ ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แล้วยังเป็นเดือนของคณะ ทุกอย่างดูจะเฟอร์เฟค งานที่ทำหรือแม้แต่ที่อยู่ก็ต้องดีที่สุดคีย์การ์ดสำรองที่ได้มาไม่อยากจะอวด ว่าความสัมพันธ์กับปานระพีถึงขั้นไหน จะว่าไปชลชลก็มาทำความสะอาดห้องให้เขาเก็บนู่นเก็บนี่ให้ปานระพีเหมือน ...ภรรยาคนหนึ่งควรจะกระทำประตูลิฟต์เปิดออก ก้าวขายาวๆ ไปยังห้อง1905แตะคีย์การ์ดที่
อ่านเพิ่มเติม

กลายร่างอีกแล้ว

นั่งหลับตานิ่งอยู่ข้างอ่างไม้ จะว่าไปเพิ่งจะอกหักมายกๆ ทำไมต้องมาเจออะไรที่ทำให้ โดกิๆ (ใจสั่น) แบบนี้ด้วย"ไม่ลงมาเล่นน้ำหรือเสี่ยวเปา อืมทำเป็นหลับตา ทุกวันเห็นลงมาเล่นน้ำด้วยประจำ"รอยยิ้มละมุนกับสองเขี้ยวที่มุมปาก แอบเหลือบตามอง"เฮ้อวันนี้ เสี่ยวเปาแปลกไป ไปไปกินข้าวกันดีกว่า คงจะหิวใช่ไหมถึงทำหน้าตาไม่รื่นเริงเลย""โฮ้งๆ (อย่านะ) "หลับตาปี๋เมื่อฮ่องเต้หนุ่มลุกขึ้นยืนทั้งตัวโชว์บางอย่างที่ชลชล (ชะละชน) แอบกลืนน้ำลายชลชลหันหลังให้ในทันทีดึงผ้ามาคลุมร่างสูงทั้งตัว กลิ่นผกาหอมกรุ่น"ทำมาหันหลังให้ มานี่เลย มานี่"อุ้มชลชลขึ้นมาหนีบไว้ที่ข้างเอวผิวเนื่อแน่นเสียดสีขนปุกปุย"โฮ้งๆๆๆๆ (ปล่อย ฉันนะเว๊ย) ฉับ"งับเข้าที่แขนเบาๆ แต่ก็ทำให้คนอุ้มตกใจปล่อยร้างปุกปุยร่วงลงพื้นชลชลวิ่งปรืดเดียวไปยืนอยู่ หน้าประตู"เสี่ยวเปาจะมากไปแล้วนะ ทำไมต้องกัดข้าด้วย"ถลกผ้าคลุมขึ้นดูบาดแผลเขียวคล้ำ"อย่ามาตรหน้าซื่อมานี่ มานี่"ส่งเสียงดังชลชลยืนนิ่ง"มานี่"หันไปตะกุยประตู เพื่อจะหนี ไม่อยู่แล้วดูสายตาดุดันนั่นสิ เวรกรรมอะไรกัน ย้อนดอีตมาในจีนโบราณแล้วยังซวย ดันมาอยู่ในร่างของสุนัขพันธ์ุเชาเชาประตูเปิดออก ขั
อ่านเพิ่มเติม

กลายร่าง2

“แล้วแต่พวกเขาข้าคงไม่อาจเปลี่ยนตัวเองง่ายดายเพียงนี้”ซินอ๋องส่ายหน้า หันมามองงหน้าปุกปุยของชลชล“ใต้เท้าเสี่ยวเปา ่วยหน่อยช่วยทำให้นายของเจ้ากลับมาเป็นฮ่องเต้คนเดิมฮ่องเต้ที่เต้มไปด้วยแรงผลักดัน เป็นฮ่องเต้ที่ไม่มีใครกล้าปรามาสได้”“โฮ้งโฮ้ง (แน่นอน) ”เรียนจบจิตวิทยาการปรึกษามา เรื่องง่ายดายแค่นี้ซินอ๋องจากไป หลงตี้นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างจ้านกงอะรไนั่นคงสำคัญกับหลงตี้ผู้นี้ยิ่งนักไหนไหนก็มาอยู่แบบนี้แล้ว หาทางช่วยฮ่องเต้คนนี้ก่อน คงจะดีไม่น้อยทดสอบจิตใจตัวเองไปด้วยชลชลก็เศร้าหลงตี้เองก็กำลังเศร้า บางทีนี่อาจเป็นสวรรค์กำหนดไว้แล้วเวลาผ่านไปด้วยการที่ชลชลนั่งมอง หลงตี้เหม่อมองออกนอกหน้าต่างเจ้าเวลาล่วงเลย ฟ้ามืดครึ้งมอยากจะปิดปากหาว วันนี้ทั้งวันนั่งโง่ๆ เป็นหมาโง่ อยู่ตรงหน้า ฮ่องเต้สุดหล่อ“ง่วงหรือยังไปนอนกันเถอะ”อุ้มชลชลขึ้นไปบนแท่นนอน ชลชลเปิดปากหาว เดินวนสามรอบ ไม่พบ ท่าที่เหมาะจนอน เดินวนอีกสามรอบ เสี่ยวหัวเราะใสใสของหลงตี้ที่เป็นท่าที เดินวนของชลชล ดึงร่างปุกปุยมากอด“นอนได้แล้วเสี่ยวเปา”ความอบอุ่นจากอ้อมกอด ทำเอาชลชลแทบจะกลั้นน้ำตาไม่ไหว เมื่อคิดถึงอ้อมกอดของปานระพีเส
อ่านเพิ่มเติม

อบอุ่นปกป้องจริงใจ

หลงตี้ลุกขึ้นเท้าคางมอง ชลชลด้วยสายตาหลากหลายทั้งชื่นชมตื่นเต้น ดีใจและประหลาดใจ“น่าจะพูดได้น้า แต่แบบนี้ก็ดีข้ากำลังเหงา เจ้ามาทันเวลาพอดี”ดึงร่างเล็กกว่ามากอดแนบแน่น ความอบอุ่นอ่อนโยนแล่นเข้าสู่หัวใจ“ปล่อยนะโว๊ย”เผลอตะโกนออกไปยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อมันเปล่งเสียงออกมาเป็นภาษาคน“อย่าดิ้นสิ อุ่นเสียจริง อุ่นเข้าไปข้างในเลยเชียว อบอุ่นใจของข้ายิ่งนักเฮ๊ย มะมะเมื่อกี้ จะจะเจ้าพูดได้แล้วนี่”ชลชลเบ้ปาก ผลักร่างใหญ่ออกห่าง“โฮ้งโฮ้ง (ถอยไป) ” อ้าวทำไมกลายเป็นเห่าอีกแล้ว สวรรค์กำลังเล่นตลกอะไรกันแน่ เดี๋ยวคนเดี๋ยวหมา"หูฟาดไป"หลงตี้ยิ้ม ยียวน“เฮ้อ ไม่ยอมให้กอด ข้านี้ใจบางเลยก็ได้ ข้านอนห่างหน่อยก็ได้ แต่ขออย่างเดียวอย่าจากข้าไปไหนอย่าหนีไปไหนก็พอ”อยู่ๆ หลงตี้ก็รู้สึกว่าหัวใจเปี่ยมสุข นอนหลับตาไปพร้อมกับรอยยิ้ม"เฮ้อ" ชลชลนั่งสัปหงกบนแท่นนอน กับผ้าห่มหนึ่งผืนจนรุ่งสาง อากาศเริ่มเย็นลงขยับตัวกอดผ้าห่ม“เฮ้ย ขนมาไงอีกเนี๊ยะ”กลายเป็นเสี่ยวเปาเหมือนเดิม หลงตี้ลุกขึ้นนั่งมองตาค้าง“จริงๆ ด้วยเจ้ากลายร่างจากคนเป็นหมา สวรรค์สวรรค์เป็นสวรรค์ที่ส่งเจ้ามา ส่งหมาเฮ้ยคนในร่างหมาหรือหมาในร่างคน เ
อ่านเพิ่มเติม

ป้อจ้าน

“ฝ่าบาทมาด้วยตัวเองเป็นนิมิตหมายอันดียิ่งนักเสี่ยวเปาเจ้านี่แจ๋วจริงพาฝ่าบาทมาที่นี่ได้ แล้วยังมาคอยคุ้มกันฝ่าบาทด้วยตัวเอง” ชลชลยิ้มแฮะๆ ลิ้นห้อยหูลู่ตามแบบหมาอารมณ์ดี ซินอ๋องลูบหัวเบาๆ“ เชิญ ฝ่าบาทบนบัลลังก์วันนี้ข้อราชการมากมาย”ชลชลเดินอกผายไหล่ผึ่งขึ้นไปนั่งข้างๆ หลงตี้บนบัลลังก์มังกรเฮ้อบัลลังก์มังกร แต่...ยังไม่ทันจะได้ ยืดอก“ฝ่าบาทข้าน้อยเห็นว่าไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะให้หมาขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์เคียงข้างฝ่าบาท”“ไม่นั่งก็ได้วะ”หลงตี้ขมวดคิ้ว ใต้เท้าหลัวพูดขึ้น เฮ้อน่าเบื่อเมื่อไหร่จะเลิกพูดเรื่องนี้เสียทีชลชลเดินลงจากบัลลังก์ มายืน ข้างๆ องครักษ์“ใต้เท้าหลัว สุนัขทรงเลี้ยงของข้าตัวนี้ มักชอบไปไหนมาไหนกับข้า เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบัลลังก์นี่สำคัญเพียงใดเหมือนที่ข้าเองก็ไม่เคยสนใจว่าบัลลังก์นี่สำคัญถึงกับต้องแย่งชิงกันด้วยหรือ การแย่งชิงทำลายทุกอย่างแม้กระทั่งมิตรภาพ”“ฝ่าบาท หากคิดว่าบัลลังก์นี้ไม่สำคัญก็ทรงสละมันเสีย”ใต้เท้าหลัว พูดขึ้นด้วยท่าทีจริงจังไม่มีความหวั่นเกรงในอำนาจของหลงตี้“หากข้ายอมสละมัน แล้วชีวิตของแม่ทัพจ้านกงก็ไม่อาจคืนกลับมาเพราะการแย่งชิงเขาจึงต้องตายข้าประกา
อ่านเพิ่มเติม

แค่ฝัน

"ซินอ๋อง ข้าว่าควรเป็นหมานั่นมากกว่าที่จะต้องตายฝ่าบาทโปรดปรานเจ้าหมาตัวนั้นมากหากมันตายไปคงจะต้องตรอมใจแน่ แต่ซินอ๋องกับพวกเรายังพอต่อรองกันได้"ใต้เท้าหลัวโบกมือห้าม"ซินอ๋องเป็นน้องชายแท้ๆ เห็นได้ชัดว่าไม่เคยไม่ภักดี กับพวกเราก็แค่รอมชอมก็เท่านั้นไม่ได้เห็นพวกเราในสายตา""แล้วหากเป็นการลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาทเหมือนที่เราเคยทำนั่นเล่า"ใครคนหนึ่งเสนอความเห็น"หุบปากเจ้าเสีย ที่นี่มีคนของหลงตี้อยู่ไม่น้อย ไม่ควรพูดหากจะลงมือก็เร่งลงมือในทันที"หลายคน ยิ้มมุมปากตำหนักฮ่องเต้“คืนนี้ข้าจะไม่นอน รอดูว่าเจ้าจะกลายร่างเป็นคนอีกหรือไม่”“โฮ้งโฮ้ง (ตามใจ) ”ชลชลเดินวนสามรอบก่อนจะ ทิ้งตัวลงนอนขดกลมเหมือนกองอะไรสักอย่าง หลงตี้นั่งเท้าคางมองตาแป่วสักพักหนึ่ง ชลชลก็ลืมตามองคนตัวสูงที่ยังจ้องชลชลตาไม่กะพริบ เที่ยงคืนแล้วกระมั้ง“จ้านกง เป็น ..เป็นอะไรกับฝ่าบาท”บทจะพูดก็พูดได้ บทจะพูดไม่ได้ก็กลายเป็นเห่า“ จ้านกงเป็นความทรงจำที่งดงามของข้า เป็นดังชีวิตและ...หัวใจ”“แล้วฝ่าบาท ทำไมถึงยอมให้เขาจากไป”คิดแล้วอยากตบปากตัวเองเสียจริงถามอะไรที่ทำให้อีกคนจนกับคำตอบ เรียนจิตวิทยามาได้อย่างไร“ข้าแค่เพียง ไม่อา
อ่านเพิ่มเติม

จ้านกง

“องครักษ์มือสังหารอีกคนหนีไปแล้วเสี่ยวเปาคงตามหมอนั่นไป”หลงตี้ก้าวนำออกไปทันที ชลชลถอนหายใจโล่งอก เมื่อทุกคนเงียบเสียงลงไปทิ้งตัวนอนหงาย ใต้แท่นนอน ก่อนจะผุดลุกขึ้นด้วยเหมือนเพิ่งจะนึกอะไรขึ้นได้ วิ่งไปคว้าอาภรณ์มาสวมแบบลวกๆวิ่งตาม หลงตี้ออกไปแต่ ยังไม่ทันจะออกพ้นประตูคมกระบี่ขององครักษ์ขวางหน้าไว้“ปล่อยเขา”หลงตี้ตวาดลั่น“ฝ่าบาท คนผู้นี้”“ขะขะข้า”ชื่ออะไรดีวะเอาวะ นึกชื่อใครไม่ออก“ขะข้าป๋อจ้าน องครักษ์คนใหม่ของฝ่าบาท”เอาชื่อนี้ละวะนึกออกชื่อเดียว เอาตัวรอดกับปัญหาเฉพาะหน้าที่ออกมาเพราะห่วงหลงตี้กลัวว่าจะพบกับอันตราย แต่นึกไม่ถึงว่า องครักษ์ตอนนี้ตรึงกำลังไว้ทั่วตำหนักจากเหตุการณ์เมื่อครู่“ป๋อจ้าน”“เขาเป็นองครักษ์ของข้า”ซินอ๋องขมวดคิ้ว หลงตี้เดินเข้ามาใกล้ๆ ชลชล“เจ้าปลอดภัยดีไหม” น้ำเสียงอ่อนโยนห่วงใย“ปลอดภัย ฝ่าบาทเล่า ปลอดภัยหรือไม่”“ข้าเป็นห่วงเจ้าแทบแย่”“ฝ่าบาทแล้วเสี่ยวเปาเล่า”ซินอ๋องถามขึ้น“ข้าจะเรียกเขาเอง พวกเจ้ากลับไปพักผ่อนได้แล้ว”“รักษาตัวด้วย ซินอ๋องทูลลา องครักษ์ลาดตะเวณตำหนักใหญ่เพิ่มกำลังสองเท่า”สั่งการก่อนจะก้าวออกไแ“ป๋อจ้านเข้าไปข้างใน” ชลชลถอนหายใจอยู่
อ่านเพิ่มเติม

เจ้าหมาโง่ตั๊ลร้ากกก

"เมื่อไหร่จะได้อยู่กับป๋อจ้านทั้งวันไม่ต้องเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบนี้""โฮ้ง โฮ้ง (น่านสิ) หลงตี้กอดชลชลยิ้มกว้าง"แต่แบบนี้ก็ดีน่ารักที่สุดเสี่ยวเปาของข้า"ชลชลไม่อาจห้ามลิ้นยาวที่แลบลิ้นเลียใบหน้าหล่อแสดงความรักความภักดีเหมือนอย่างที่สุนัขมักจะทำภายใน ตำหนักใหญ่กลางหุบเขา จ้านกงเอนตัวลงนอนจิบสุรารสเลิศใบหน้าหล่อเหลาองอาจ พูดกับคนข้างๆ“ปีหนึ่งแล้ว ที่ข้าแสร้งว่าตายคงถึงเวลาที่จะกลับไปแล้ว ในเมื่อตอนนี้ หลงตี้คงยินดีไม่น้อยหากข้ากลับไปแล้วต่อไปจะขอสิ่งใดย่อมง่ายดาย“ท่านแม่ทัพ จะบอกฝ่าบาทว่าอย่างไรในเมื่อทุกคนต่างเห็นได้ชัดว่าร่างไร้วิญญาณท่านแม่ทัพถูกเผาเป็นเถ้าธุรลี”“หลงตี้เห็นข้าก็คงดีใจจน ไม่สงสัยเรื่องการกลับมา จะหลอกล่อเช่นไรก็ ไม่เป็นพิรุธ”“ท่านแม่ทัพครั้งนี้แน่ใจหรือว่าจะได้ครองบัลลังก์”“ครั้งนั้น ใต้เท้าหลัวส่งคนลอบสังหารหลงตี้ ข้ายอมรับกระบี่แทนเพื่อการนี้ ครั้งนี้กลับมาบัลลังก์นั่นจะต้องเป็นของข้า”ยิ้มมุมปาก หลงตี้ไว้ใจ และวางใจเขา จนลืมมองว่าเขามีความตั้งใจ อย่างไร ใต้เท้าหลัวตั้งใจกำจัดเขาเพราะคิดว่าหลงตี้ จะต้องหมดกำลังแรงใจจนอยากจะสละบัลลังก์เสีย แต่มาครั้งนี้ หลงตี
อ่านเพิ่มเติม

เขารักกันใช่ไหม

ชลชล ก้มลงงับ ขาหมูในถาดใหญ่อย่างเอร็ดอร่อยจ้านกง เดินออกมาจากห้องของ หลงตี้ หยุดยืนที่ชลชลกินขาหมูอยู่มือใหญ่ไวเท่าความคิดปัดถาดขาหมูร่วงกระจายลงพื้นตู้กังวิ่งเข้ามาทันที ชลชลอ้าปากค้างหูตกหางตก“ใต้เท้าจ้านกง ใต้เท้าเสี่ยวเปาเกิดอะไรขึ้น”“เจ้าหมานี่ กระโจนใส่ข้าจน ขาหมูในถาดหกเสียสิ้น”หลงตี้ ก้าวขาออกมายืนมอง ชลชลที่ทำปากขมุบขมิบ“ตอแหลปานระพีทำไมนายมันตอแหลอย่างนี้ ถ้าหากรู้ว่าเป็นฉันนายจะกล้าตอแหลไหม เดี๋ยวกัดเนื้อหลุดเลย”ไม่มีใครได้ยินนอกจากหลงตี้คนเดียว“เสี่ยวเปา”หลงตี้ได้ยินทุกถ้อยคำชัดเจน ผิวปากพร้อมกับเรียกชลชล“ฝ่าบาทเห็นไหมหมอนั่นตอแหล เขาเป็นคนปัดถาด ขาหมูของข้า”“ตอแหล” พึมพำเบาๆ จ้านกงขมวดคิ้วสงสัยกับ สิ่งที่หลงตี้พูด“โกหกคนอะไรโกหกเก่งที่สุด”“เสี่ยวเปากลับเข้าไปในห้อง ตู้กังไปนำขาหมูมาให้เสี่ยวเปาในห้อง คงยังไม่ทันอิ่ม”“ฝ่าบาท หมาแบบไหนกันที่มีโอกาสกินขาหมูเป็นถาดๆ แทนอาหารเหลือจากห้องเครื่อง”จ้านกงพูดขึ้น ชลชลเบ้ปาก ปานระพี นิสัยแท้จริงของเขาก็แบบนี้ ชลชลไม่เข้าใจว่าคนที่ชอบวางท่ากับชอบบูลลี่คนอื่นทำไมชลชลถึงไปชอบเขาได้ ตอนนี้ยังนึกน้อยใจกับคำพูดของจ้านกงที่บั
อ่านเพิ่มเติม

กระดูก

ชลชลเดินหนีไม่สนใจจะฟัง ไม่ได้จัดการกับหลงตี้เสียหน่อยจะจัดการกับจ้านกงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับชลชล ที่พึ่งสุดท้ายแบบหลงตี้ก็จะปลอดภัย….แต่ๆ เดี๋ยวก่อน“จัดการ หลงตี้เสียก่อน จ้านกงผู้มุทะลุนั่นหากไม่มีหลงตี้หนุนหลังก็คงเป็นเพียงหมาตัวหนึ่งเหมือนเจ้าหมาเสี่ยวเปาตัวนั้นไม่อาจทำอะไรพวกเราได้”นี่ชลชลเป็นอะไรไปทำไมรู้สึกสงสารหลงตี้ ทำไมรู้สึกสมน้ำหน้าจ้านกง“ส่งมือสังหารไปอีกครั้ง ไม่ว่าจะกี่ครั้งหลงตี้ก็ไม่มีทางสืบหาหรือไต่สวน”ทำไม ทำไมไม่ไต่สวน น่าสงสัย ต้องสืบ“แปลกใจเหตุใดหลงตี้ไม่ยอมไต่สวนเรื่องมือสังหาร”คนสนิทถามเหมือนรู้ใจชลชล"หลงตี้ เดิมเป็นคนที่ไร้ปากเสียงไม่นิยมความยุ่งยากมารดาที่เป็นสนมเลี้ยงดูด้วยความรักและอ่อนโยนเขาจึงกลายเป็นคนที่ไม่ชอบมีปัญหากับใคร""ใต้เท้า"เจ้าหมานั่นแอบฟังเรา"ฉิบหายแล้ว เ_ือกเห็น วิ่งแน่บหางจุกตูดด้วยความไวกว่าแสง ชนเข้ากับร่างสูงของ จ้านกง"ไอ้หมา เ_ร"เงื้อมือขึ้นตั้งใจจะฟาดมือลงบนแผ่นหลังปุกปุยของชลชล""หวีดหวิววว"หลงตี้ผิวปากชลชลกระโจนพรวดเดียวไปยืนเกาะขาหลงตี้สองขาหน้าอยู่ที่อกแน่น แล้วไอ้อาการนี้ อาการดีใจจนออกนอกหน้า มันไม่ใช่นิสัยของชลชล"พอแล้
อ่านเพิ่มเติม
DMCA.com Protection Status