กระดูก

ชลชลเดินหนีไม่สนใจจะฟัง ไม่ได้จัดการกับหลงตี้เสียหน่อยจะจัดการกับจ้านกงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับชลชล ที่พึ่งสุดท้ายแบบหลงตี้ก็จะปลอดภัย….แต่ๆ เดี๋ยวก่อน

“จัดการ หลงตี้เสียก่อน จ้านกงผู้มุทะลุนั่นหากไม่มีหลงตี้หนุนหลังก็คงเป็นเพียงหมาตัวหนึ่งเหมือนเจ้าหมาเสี่ยวเปาตัวนั้นไม่อาจทำอะไรพวกเราได้”

นี่ชลชลเป็นอะไรไปทำไมรู้สึกสงสารหลงตี้ ทำไมรู้สึกสมน้ำหน้าจ้านกง

“ส่งมือสังหารไปอีกครั้ง ไม่ว่าจะกี่ครั้งหลงตี้ก็ไม่มีทางสืบหาหรือไต่สวน”

ทำไม ทำไมไม่ไต่สวน น่าสงสัย ต้องสืบ

“แปลกใจเหตุใดหลงตี้ไม่ยอมไต่สวนเรื่องมือสังหาร”คนสนิทถามเหมือนรู้ใจชลชล

"หลงตี้ เดิมเป็นคนที่ไร้ปากเสียงไม่นิยมความยุ่งยากมารดาที่เป็นสนมเลี้ยงดูด้วยความรักและอ่อนโยนเขาจึงกลายเป็นคนที่ไม่ชอบมีปัญหากับใคร"

"ใต้เท้า"เจ้าหมานั่นแอบฟังเรา"

ฉิบหายแล้ว เ_ือกเห็น วิ่งแน่บหางจุกตูดด้วยความไวกว่าแสง ชนเข้ากับร่างสูงของ จ้านกง

"ไอ้หมา เ_ร"เงื้อมือขึ้นตั้งใจจะฟาดมือลงบนแผ่นหลังปุกปุยของชลชล"

"หวีดหวิววว"หลงตี้ผิวปากชลชลกระโจนพรวดเดียวไปยืนเกาะขาหลงตี้สองขาหน้าอยู่ที่อกแน่น แล้วไอ้อาการนี้ อาการดีใจจนออกนอกหน้า มันไม่ใช่นิสัยของชลชล

"พอแล้ว รู้แล้วว่ารักข้า"พูดด้วยน้ำเสียงปนขบขัน

"ดูก็รู้ว่าฝ่าบาทคงเหงามาก"จ้านกงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"แฮร่..แฮร่ "ขยับตัวเรียกร้องความสนใจลิ้นห้อยตายิ้มหูยิ้ม จ้านกงผลักหัวของชลชล ออกห่าง

"งั้ม"งับเข้าให้

"โอ๊ย อื้อ"จ้านกงเงื้อมือ หลงตี้รีบทรุดกายกอดรอบลำคอของชลชลไว้

"เสี่ยวเปา ไม่คุ้นกลิ่นของท่านจ้านกงโปรดยั้งมือด้วย"

เจ้านกงยิ้มมุมปากทั้งสีหน้าและแววตาเหมือนปานระพีไม่มีผิดเพื้ยนจากที่ชลชลเคยคิดว่าน่ามองมาในตอนนี้กลับคิดว่าไม่น่าให้อภัย

แต่เพียงครู่ หลงตี้เหมือนเพิ่งจะนึกอะไรบางอย่างได้

"ตู้กัง ตู้กังตามหมอหลวง"ตู้กังหน้าตาเหลอหลา

"เอาเสี่ยวเปาไปเก็บ หลงตี้คว้ามือที่มีรอยกัด ของจ้านกง

"เจ็บไหม"จ้านกงยิ้ม

“ตู้กังขังเสี่ยวเปาไว้ในห้องจนกว่าข้าจะมีคำสั่งเปลี่ยนแปลง"

อ้าวเอ๊ยไหงเป็นงั้นอะเห็นๆ ว่า ไอ้เจ้านั้นมันผลักชลชลก่อน นี่ถ้าไม่ติดที่เป็นหมานะพ่อจะตะบันหน้าให้คว่ำเลย

ตู้กังอุ้มชลชลอย่างทถลักทุเลเข้าไปในห้องบรรทมของหลงตี้

“โฮ้งๆๆๆๆๆๆๆๆ โฮ้ง บรู๋รรรรรรบูร๋”ส่งเสียเห่าหอนด้วยความคับแค้นใจ ไม่ใช่ความผิดของชลชลเสียหน่อยอีกอย่างจานกงหน้าหล่อนั่นก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากนักแค่เพียงมีเลือดหยอดติ๋งติ๋งเท่านั้นเอง

“ใต้เท้าเสี่ยวเปา เงียบเสียงไเด้แล้ว ปะเดี่ยวฝ่าบามทรงลำคาญจะจับ ท่านใส่ตระกร้อที่ปาก”

หามีตะกร้อด้วยหรือนี่มันยุคจีนโบราณนะไม่มีตระกร้อใส่ปากหมา หุบปากนิ่งตู้กังยก ขนมเปี๋ยวางให้ตรงหน้าชลชล

“เฮ้อ ใต้เท้าเสี่ยวเปาก็ไม่น่าไปกัด ใต้เท้าจ้านกง ใครบ้างในวังหลวงแห่งนี้จะไม่รู้ว่าใต้เท้าจ้านกงแตะต้องไม่ได้แล้วอีกอย่างฝ่าบาทตามใจใต้เท้าจ้านกงยิ่งนัก จึงทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองสำคัญ ข้าน้อยไม่แปลกใจเลยหากสักวัน...สักวันเขาจะทำร้ายใต้เท้าเสี่ยวเปา"

“ข้าเห็นด้วยคนแบบนี้น่ากลัวที่สุด”ตู้กังหันขวับ

“หูฝาดอีกแล้ว พักนี้สงสัยจะนอนน้อยไปหน่อย หูแว่วบ่อยๆ

“โฮ้งโฮ้งโฮ้งโฮ้งโฮ้ง (นายหูไม่ฝาดหรอก) ”

“อย่าเห่าขอรับ เงียบเสียงไว้เสียจึงดี รอให้ฝ่าบาท ทำให้ท่านแม่ทัพจ้านกงหายโกรธเสียก่อน ใต้เท้าทนอยู่ที่นี่ต่อไปอีกสักครู่”

ตู้กังผู้ภักดีและใสซื่อไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลงตี้ถึงไว้ใจเขา

จ้านกงอุปนิสัยเหมือนปานระพียิ่งนักหล่อ เท่ ร้ายๆ และเจ้าคิดเจ้าแค้นแต่ถึงอย่างนั้น ชลชลก็รักปานระพีหัวปักหัวปำ

"แค่ฝ่าบาทห่วงใยความเจ็บก็บรรเทาเบาบาง"

"เห้อ หวานจนเลี่ยน"ตู้กังดึงตัวชลชลเข้าไปด้านใน

"โฮ่งโฮ้ง โฮ้ง โฮ้ง (ฝากไว้ .ก่อน.เถอะ)

"ไม่น่าเลย ค่อไปจะต้องใช้วิชาตอแหลบ้างแล้วจะปล่อยให้หลงตี้หลงกลคนที่ไม่ดีคนนั้นไม่ได้ คนไม่ดีที่ไม่มีอะไรดีสักอย่างนอกจากหล่อเทห์ ปากหวาน เอาใจเก่งและที่สำคัญร้ายจนชลชลต้องยอมใจอ่อนหากครั้งนี้ไม่หลงกลจ้านกงที่เหมือนกับปานระพีได้แสดงว่าชลชลสอบผ่าน

หมุนตัวสามรอบนอนขดเอาหัวหนุนขาหน้าเหม่อมองไปที่ประตู เมื่อไหร่จะปลอบกันเสร็จเมื่อไหร่หลงตี้จะมาพอเขาไม่อยู่ใกล้ก็เหงาสิ่นดี

"ใต้เท้าเสี่ยวเปา ข้าได้กระดูกหมูที่เขาเลาะออกมายังมีเศษเนื้อติดอยู่น่ากินยิ่งนัก"

ตู้กังวางกระดูกชิ้นโตลงตรงหน้า

"อ้าวไม่ชอบใจหรือขอรับเพิ่งตุ๋นสุกใหม่ๆ ดูสิยังอุ่นๆ อยู่เลย" ทีแรกจะทำเป็นงอนแต่พอได้กลิ่นหอมของไขกระดูกข้างใน น้ำลายเจ้ากรรมพาลไหล

"555 ลองชิมดูขอรับ ดีกว่านอนรอฝ่าบาทอย่างเหงาๆ "เอาวะกระดูกหอมหอมกับวันเหงาๆ

นอนแทะกระดูกจนเวลาล่วงเลย ฟ้าเริ่มมืดแล้ว เวลาผ่านไปเนิ่นนานแต่หลงตี้ก็ไม่กลับมาสักที