เขารักกันใช่ไหม

ชลชล ก้มลงงับ ขาหมูในถาดใหญ่อย่างเอร็ดอร่อย

จ้านกง เดินออกมาจากห้องของ หลงตี้ หยุดยืนที่ชลชลกินขาหมูอยู่มือใหญ่ไวเท่าความคิดปัดถาดขาหมูร่วงกระจายลงพื้น

ตู้กังวิ่งเข้ามาทันที ชลชลอ้าปากค้างหูตกหางตก

“ใต้เท้าจ้านกง ใต้เท้าเสี่ยวเปาเกิดอะไรขึ้น”

“เจ้าหมานี่ กระโจนใส่ข้าจน ขาหมูในถาดหกเสียสิ้น”

หลงตี้ ก้าวขาออกมายืนมอง ชลชลที่ทำปากขมุบขมิบ

“ตอแหลปานระพีทำไมนายมันตอแหลอย่างนี้ ถ้าหากรู้ว่าเป็นฉันนายจะกล้าตอแหลไหม เดี๋ยวกัดเนื้อหลุดเลย”ไม่มีใครได้ยินนอกจากหลงตี้คนเดียว

“เสี่ยวเปา”หลงตี้ได้ยินทุกถ้อยคำชัดเจน ผิวปากพร้อมกับเรียกชลชล

“ฝ่าบาทเห็นไหมหมอนั่นตอแหล เขาเป็นคนปัดถาด ขาหมูของข้า”

“ตอแหล” พึมพำเบาๆ จ้านกงขมวดคิ้วสงสัยกับ สิ่งที่หลงตี้พูด

“โกหกคนอะไรโกหกเก่งที่สุด”

“เสี่ยวเปากลับเข้าไปในห้อง ตู้กังไปนำขาหมูมาให้เสี่ยวเปาในห้อง คงยังไม่ทันอิ่ม”

“ฝ่าบาท หมาแบบไหนกันที่มีโอกาสกินขาหมูเป็นถาดๆ แทนอาหารเหลือจากห้องเครื่อง”

จ้านกงพูดขึ้น ชลชลเบ้ปาก ปานระพี นิสัยแท้จริงของเขาก็แบบนี้ ชลชลไม่เข้าใจว่าคนที่ชอบวางท่ากับชอบบูลลี่คนอื่นทำไมชลชลถึงไปชอบเขาได้ ตอนนี้ยังนึกน้อยใจกับคำพูดของจ้านกงที่บังเอิญหน้าเหมือนปานระพี แต่คำพูดของจ้านกงกง ที่หน้าเหมือนปานระพีนี้ทำให้เกิด ความขุ่นเคืองได้ไม่น้อย

“อย่าเผลอเชียวจะกัดให้จมเขี้ยว”

“เสี่ยวเปา เข้าไปข้างใน”หลงตี้ตวาดลั่นชลชลกระโจนพลวดเลียหน้าของหลงตี้ เอาสิจะกล้าทำอะไรไหม เลียหน้าเลียปากกระดิกหาง ยิ้มที่หู หลงตี้ส่ายหน้าไปมา อุ้มชลชลไว้ในอ้อมแขน

“เจ้าหมาบ้า ลามเป็นอะไรเลย ฝ่าบาทคงตามใจมันจนเคยตัว”

“โฮ้ง โฮ้ง โฮ้ง โฮ้งโฮ้ง (ไม่ใช่กงการของเจ้า) ”หลงตี้ ยิ้มสดใสด้วยความลืมตัว

“ไม่เอาน่าเสี่ยวเปา ข้าไม่ดุแล้วเข้าไปข้างในก่อนเดี๋ยวตู้กังก็เอา ขาหมูมาให้เจ้าอีกถาด”

ชลชล กระโดดลงจากอ้อมแขนยืนสองขา ลิ้นห้อย หูตก หน้ายิ้ม หลงตี้ส่ายหน้ายิ้มๆ ชลชลวิ่งแน่บเข้าไปในห้องทันที

กินขาหมูไปก็ได้คิดไป

เดิมปานระพีเป็นหนุ่มฮอต สาวๆ รุมล้อมหนุ่มๆ รุมตอมเขาทำตัวไม่สนใจใครวันๆ เล่นแต่บาส เขาเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่บางสายตาที่เขามองคนอื่น มีความเหยียดหยามอย่างเห็นได้ชัด

“อิ่มแล้ว”ตู้กังหันมาเมื่อได้ยินเสียงแว่วๆ

“ตู้กัง”

“ขอรับ” หันหน้าหันหลัง ประมาณว่าใครกำลังเรียก ชลชลยิ้มแสดงว่าตู้กังได้ยินที่เขาพูดไม่ชัดเจนเท่าไหร่

“ตู้กัง”

“หูฝาดไปแน่เลย ใต้เท้าเสี่ยวเปาอย่าทำเสียงแปลกๆ แล้วทำไมไม่กินหรือว่าอิ่มแล้ว”

ก็อิ่มแล้วดิ ก่อนหน้านั้นก็ถาดหนึ่ง กินเกือบจะหมดถ้าคนตอแหลคนนั้นไม่มาผลักถาดร่วงกับพื้นเสียก่อน

คนตอแหล นี่ชลชลโมโหอะไร จ้านกงหนักหนาหรือว่าเพราะจ้านกงมีใบหน้าเหมือนกับปานระพีเลยส่งผลให้ชลชลงอนเขาไม่พอใจเขา ไม่สิ หลงตี้ที่อบอุ่นอ่อนโยนต่างกันลิบลับกับปานระพี แต่ทำไมชลชลกลับไปชอบปานระพีได้ ทั้งๆที่หลายคนที่สนิทสนมต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ปานระพีนิสัยแย่ หรืออาจเป็นเพราะความรักบังตาเหมือนเขาว่า ..ความรักทำให้คนตาบอด

ไปสอดแนมอิ่มแล้วออกไปสอดแนม สอดแนม ชลชลเริ่มรู้สึกขัดแย้งในใจ ใจหนึ่งรู้สึกว่าจ้านกงมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลแต่อีกใจกลับอยากเห็นหน้าเขา ไม่สิเขามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลนั่นล่ะสิ่งที่ ชลชลจะต้องไปสอดแนม เพื่อ ..เพื่อ หลงตี้ ผู้ใสซื่อและอบอุ่นคนนั้น

แล้วจะต้องไปตรงไหน สูดดมกลิ่นของจ้านกง แต่ได้กลิ่นแปลกๆ ลอยลมมาไม่ไกลนัก หางชี้หูตั้ง วิ่งแน่บไปยังต้นตอของกลิ่น

“จ้านกงกลับมาแล้ว ข้าสงสัยแต่แรกแล้วว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดา การตายของเขาช่างง่ายดายจนข้าสงสัย ปกติจ้านกงเป็นคนที่ มีอุปนิสัยดุดันเฉียบขาดแต่นี่กลับอ่อนปวกเปียก"ใต้เท้าหลัว พูดขึ้นเบาๆ กับคนใกล้ชิด

“ใต้เท้าแล้วจะจัดการอย่างไรกับ จ้านกงผู้นั้น”