เผลอใจจูบ

จวนแม่ทัพ

"ท่านหมอ ท่านแม่ทัพเป็นอย่างไรบ้าง"รั้งหมอหลวงไม่ให้ออกมาจากห้องให้ตรวจดูอาการของตัวเองผ่านไปถึงสามชั่วยาม

"ฝ่าบาท ท่านแม่ทัพบาดแผลฉกรรจ์ยิ่งนัก อีกทั้งน้ำลายของ สุนัขเสี่ยวเปา ที่ปนไปด้วยอาหารคาวหวานยิ่งส่งผลให้บาดแผลยิ่งรุนแรง"

"ถึงเพียงนั้นเชียวหรือ"

"คมเขี้ยวของสัตว์เมื่อต้องผิวเนื้อของมนุษย์มักจะทำให้บาดแผลยากหาย ฝ่าบาทสุนัขทรงเลี้ยงตัวนั้นอาจมี อาการคลุ้มคลั่ง ฝ่าบาทคงต้องจัดสรรที่อยู่ของสุนัขเสี่ยวเปาให้ดี"

หลงตี้ถอนหายใจ ปกป้องชลชลก็ยิ่งจะทำให้จ้านกงไม่พอใจ ในใจรู้ดีว่าจ้านกง เป็นคนเช่นไรที่แสร้งทำเป็นดุชลชลเพราะไม่อยากให้จ้านกงเคียดแค้นเช่นนั้นเขาจึงไม่อาจปกป้องชลชลได้คนอย่างจ้านกง ทำเรื่องเลวร้ายไม่มีทางรู้ได้หากเขาไม่อยากให้รู้

"ท่านต่อไปไม่ต้องไปที่ตำหนัก ข้าจะมาหาท่านที่นี่"

"ฝ่าบาทห่วงใยข้าหรือว่ากลัวว่าข้าจะไปเอาเรื่องสุนัขอ้วนตัวนั่น"

"เสี่ยวเปาพักนี้ไม่รู้เป็นอะไร ข้าห่วงว่าท่านแม่ทัพจะถูกเสี่ยวเปากัดเอาอีก ข้าอยากจะขอร้องไม่อยากให้ท่านต้องลำบาก"

"ก็ได้ จ้านกงรับบัญชาต่อไปจะไม่ไปที่นั่นหากไม่จำเป็น"

แต่ภายในใจกลับคิดว่า เสี่ยวเปาเจ้าหมาโง่ก็อย่าได้ออกมาเพ่นพ่านข้าจะจัดการเสียให้เข็ด

"ค่ำมืดแล้ว ข้าคงต้องกลับตำหนัก"จ้านกงคว้าข้อมือของหลงตี้ไว้ทันที

"จ้านกงบาดเจ็บเพียงนี้ฝ่าบาทยังรีบกลับอีกหรือ"

หลงตี้ถอนหายใจสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดใดออกมาทั้งๆ ที่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย

"จ้านกงให้สาวใช้ยกเครื่องเสวย ฝ่าบาทหนึ่งปีที่ผ่านมาจ้านกงคิดถึงฝ่าบาทที่สุด"

หลงตี้สะดุดใจยิ่งนักก่อนหน้านั้นเขา ก็รู้สึกเหมือนโลกจะแตกดับลงตรงหน้าเมื่อคิดขึ้นมาในครั้งใดว่าจ้านกงไม่อยู่ที่นี่แล้ว แต่ยามนี้ทำไมรู้สึกไม่ยินดียินร้ายหรือใจเต้นกับคำพูดของจ้านกงแม้แต่น้อย

ชลชลนอนขด ด้านล่างแท่นบรรทมหนาวจนขดตัวกลมจนเวลาล่วงเลย เสียงบอกโมงยามจากการตีเหล็กบอกเวลาเที่ยงคืน

ร่างเปลือยนอนขดกับพื้น หลงตี้เปิดประตูเข้ามาอย่างเบามือปิดประตูลงช้าๆ

เดินย่องไปหยิบผ้าห่มบนแท่นนอน มาคลุมร่างเปลือยขาวโพลนผิวเนื้อเนียนละอียดงดงาม หลงตี้กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ไม่อยากจะมองร่างงดงามกลัวจะเผลอใจเอื้อมมือลูบไล้เสียไม่ได้

"ปานระพี ผมคิดถึงคุณ" ผวาเข้ากอดร่างอุ่นของหลงตี้ซบหน้าลงบนไหล่กว้างเหมือนเด็กๆ

"อย่าทิ้งผมไป"หลงตี้นิ่งงัน ร่างเปลือยเย็นเฉียบ ก้มมองใบหน้าใสริมฝีปากแดงระเรื่อ บางอย่างบอกให้เขากดริมฝีปากลงบนปากบางที่ขนับขึ้นลงทั้งๆ ที่ดวงตาปิดสนิท

"อย่าทิ้งผมไป"กดปิดริมฝีปากอ่อนโยนบดเบียดนุ่มนวลอ่อนหวาน อีกคนเผยอริมฝีปากรับรสจูบหวานฉ่ำ หลงตี้สอดมือเข้าไปในผ้าห่มลูบไล้ผิวเนียนนุ่ม กดร่างเปลีอยของชลชลลงบนพื่นเย็นเฉียบไม่ยอมปล่อยริมฝีปากที่เหมือนมีแม่เหล็กกดติดไว้ไม่อาจแยกจากกัน

ชลชลลืมตาขึ้นตาเหลือกด้วยความตกใจ

"ปล่อยนะ ผลั๊ก"หมัดน้อยๆ ชกเข้าที่ปากครึ่งจมูกของ หลงตี้

"เจ้าชกข้าทำไม"เช็ดริมปากอย่างแรง

"อ่า อะอ่า นายๆ มาจูบฉันทำไมฉันไม่ได้ง่ายแบบนั้นนะ นายจะมาทำแบบนี้ไม่ได้ถึงฉันจะเคยจูบนายไม่สิเลียหน้านายก่อนฉันก็ไม่ได้อยากให้นายมาจูบฉันหรอกนะ"พูดเร็วปรื้อ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอาย

หลงตี้อมยิ้ม แลบลิ้นเลียริมฝีปาก

"จูบหวานเลยหวงแหน ก็น่าจะเป็นแบบนั้น"

"เฮ๊ย อย่ามาคิดเกินเลยกับฉันนะ ถึงตอนที่อยู่ในร่างหมาฉันจะทำท่าดีใจเมื่อเจอนายก็เถอะ แต่นั่นมันคือเจ้าเสี่ยวเปาหรอกไม่ใช่ฉันเสียหน่อย"โกหกทั้งๆที่ใจรู้ดี

หลงตี้เดินไปที่แท่นนอน ทิ้งตัวหงายหลังลงบนแท่นนอนมือสองข้างสอดประสานที่ท้ายท้อยหลับตายิ้มๆ หัวใจเปี่ยมสุข

"ขอบคุณ ที่เจ้าไม่ใจง่าย ขอบคุณที่จูบเจ้าหวานเพียงนี้" ชลชลเขินจนหน้าแดงถึงใบหู กับคำพูดอ่อนโยนของหลงตี้

คนพูดส่งเสียงกร่นเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้าชลชลถอนหายใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกอดผ้าห่มทั้งตัวลงนอนหลับใหลเช่นกัน

แสงอาทิตย์ส่องลอดหน้าต่างแยงม่านตาที่ปรือขึ้นมองแขนที่ปกคลุมด้วยขนปุกปุย

"ฝ่าบาท ท่านแม่ทัพจ้านกง บะ บะ บอกว่าจะมาร่วมเสวยที่นี่"

หลงตี้ขมวดคิ้วเหลือบตามองชลชลที่แกล้งหลับตาขดตัวกลมอยู่บนกองผ้าห่ม

"ไหนเขาสัญญากับข้าว่าจะไม่มาที่นี่สักพัก"

"ตอนนี้ท่านแม่ทัพรออยู่ด้านนอกแล้วพร้อมกับ เครื่องเสวยมากมาย"

"ให้เขาเข้ามา"ตู้กังเปิดประตูให้จ้านกงเข้ามาข้างใน พร้อมกับนางกำนัลที่ยกเครื่องเสวยร้อนๆ เข้ามา