ยืมมือ

“ฝ่าบาท เจ้าสุนัขตัวนี้สร้างความปั่นป่วนในท้องพระโรงฝ่าบาทควรจะให้ใครนำตัวออกไปเสียก่อนตอนนี้มีเรื่องสำคัญต้องหาหรือ ฝ่าบาทเช่นไรถึงพระทัยดียิ่งนักให้สุนัขเข้ามาถึงในนี้”

“แฮร่ ๆๆๆ ฮึ่มมม”ชลชลส่งเสียงขู่ ใต้เท้าหลัวที่พูดพาดพิง

“เสี่ยวเปามานี่”ชลชลวิ่งแน่บกระดิกหางรัวเร็ว กระโดดขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ ลิ้นห้อยหูตั้ง เมื่อไหร่จะเลิก ตื่นเต้นเวลาเจ้านาย ไม่สิคนหล่อเรียกเสียที หลงตี้ยกมือลูบศีรษะเบาๆ

“ตู้กังนำเสี่ยวเปาไปที่ห้องเครื่องหาอะไรให้เสี่ยวเปาเป็นของกำนัลรองท้อง สายๆ ข้าจะไปรับที่นั่น”

ชลชลยิ้มที่หูรู้ที่หาง ลิ้นห้อยน้ำลายไหล เป็นที่รู้กันว่างานสำเร็จไปแล้วหลงตี้รู้ตัวคนบงการแล้วต่อไปเป็นหน้าที่ของหลงตี้ที่จะต้องทำตามแผนการที่วางไว้กับชลชลเมื่อคืนทำให้อดนอน กันทั้งสองคนตกลงกันว่าจะตลบหลังคนบงการอย่างไร ชลชลเป็นคนวางแผนเสียทั้งหมดหลงตี้อดที่จะชื่นชม ชลชลเสียไม่ได้ สมกับที่เป็นจิ้งจอก อย่างที่หลงตี้เรียกแผนการรัดกุมยิ่งนัก

“ใต้เท้าหลัวท่านคิดว่าข้าควรจะจัดการเช่นไรเรื่องนี้”ใต้เท้าหลัวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นทั้งๆ ที่ทำใจไว้แล้วว่าจะไม่แสดงพิรุธ

“ฝ่าบาทสิ่งของเหล่านี้เป็นของมีค่าควรเมือง ในเมื่อมีคนยักยอก จากวังหลวงก็ควรส่งคืนท้องพระคลังเสีย”หลงตี้คิด ปลากำลังติดเบ็ด

“ของเหล่านี้เดิมข้าไม่เคยรู้ว่ามีอยู่ในวังหลวงอีกทั้งไม่เคยสนใจว่ามีอยู่ บางที่คนที่บงการคงคิดเช่นนั้นจึงได้ยักยอก เพราะคิดว่าอย่างไรข้าก็ไม่รู้ ข้าเองก็ไม่รู้จริงๆ ว่ามีอยู่เช่นนั้นก็เลยไม่ต้องเสียดาย เจียงหยาเมื่อคืนเจ้านำกำลังคนไปกี่คนกัน”หันไปถามหัวหน้าองครักษ์ที่ยืนนิ่ง

“สิบสองคนพ่ะย่ะค่ะ”

“ดี เช่นนั้นในเมื่อพวกเจ้าสามารถยึดของเหล่านั้นได้ไม่ให้คนร้ายนำมันออกไปข้าจึงยินดีมอบของเหล่านั้นให้กับพวกเจ้าทั้งสิบสองคนไปจัดสรรปันส่วนอย่างยุติธรรม เพื่อตอบแทนน้ำใจของพวกเจ้า”

“ฝ่าบาท ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”ใต้เท้าหลัวขัดขึ้นทันที แสนเสียดายสิ่งของมีค่าควรเมืองที่ กำลังจะตกเป็นของตัวเองหากหลงตี้ส่งคืนคลังยังพอยักยอกได้อีกแต่นี่มอบให้กับเหล่าองครักษ์ยากที่จะรวบรวมกลับคืน ของทั้งหมดเป็นของที่ใต้เท้าหลัวเลือกเฟ้นเองกับมือว่าเป็นของที่มีค่าควรเมืองจริงๆ และเป็นของที่เมื่อเห็นในครั้งแรกก็ถูกใจต้องการครอบครอง

“ทำไมกันในเมื่อพวกเขาเป็นผู้ที่ตรวจยึดของเหล่านั้นได้”หลงตี้ยังแสร้งไขสือ

“ฝ่าบาทเรื่องนี้ต้องหาคนผิด ของเหล่านั้นถือเป็นของกลางจึงเหมาะที่จะเก็บไว้กับส่วนกลางเพื่อรอสอบสวนหาผู้บงการและผู้ที่ยักยอกของเหล่านี้ไปมาลงทัณฑ์”

ในใจ ปรามาสว่าหลงตี้ไม่มีทางที่จะจับเขาได้รอให้เรื่องเงียบๆ ก็จะส่งคนมา ขนของเหล่านี้ออกไปจากวังหลวงอย่างไร้ร่องรอยคราวนี้ไม่มีทางพลาด แต่ถ้าแจกจ่ายไปแล้วทำอย่างไรจะรวบรวมคืนมาได้ หลงตี้ไม่เสียดายของเหล่านี้ แต่ใต้เท้าหลัวเสียดายยิ่งนัก

“ให้ใครคอยดูแลสิ่งของเหล่านั้นกันเล่า”แสร้งขอความเห็น

“ฝ่าบาทเรื่องนี้ควรเป็นท่านแม่ทัพจ้านกงเหมาะสมที่สุด”คิดว่าหลงตี้อย่างไรเสียก็ยังเชื่อใจจ้านกง

“จ้านกงยินดี รับบัญชาฝ่าบาท”จ้านกงเหลือบตามองใต้เท้าหลัว ยิ้มๆ ไก่เห็นตีนงูงูเห็นนมไก่ ชัดเจนว่าจ้านกงเห็นแก่ผลประโยชน์ของ ใต้เท้าหลัวหลงตี้เริ่มคลางแคลงใจในตัวจ้านกง

“ได้ เอาตามนี้เจียงหยาเจ้า และองครักษ์ทั้งสิบสองคนมีหน้าที่อารักขาของเหล่านี้อีกชั้น หากการสอบสวนไม่มีความคืบหน้าก็ต้องรอต่อไป แต่หากหาตัวคนผิดได้ ของเหล่านี้จะเป็นของพวกเจ้า”

ใต้เท้าหลัวยิ้ม คิดว่าหลงตี้คล้อยตาม แต่หารู้ไม่ว่าเป็นแผนการยืมมือฆ่าคน ของเหล่านั้นมีค่าควรเมือง ยิ่งนักแค่สัญญาว่าจะให้ ใครบ้างจะไม่อยากได้ เช่นนั้นเหล่าองครักษ์และเจียงหยาจะต้องปกป้อง ของเหล่านั้นอย่างดีมีคนสอดส่องให้อย่างดี

“จิ้งจอกน้อยของข้าช่างรัดกุมยิ่งนักแผนการของเจ้าได้ผลดีกับคนเช่นใต้เท้าหลัว แต่ที่ข้าไม่เข้าใจคือทำไมใต้เท้าหลัวจึงวางใจ ให้จ้านกง ดูแล ทรัพย์สินมีค่าควรเมืองเหล่านั้นยิ่ง...ทำให้ให้ข้าคลางแคลงใจในตัวจ้านกงเปฌนไปได้หรือคนที่ไม่เคยญาติดีค่อกันจะสามัคคีได้เพียงนี้”ชลชลเบ้ปากนั่งชันเข่ามอง หลงตี้ที่ แววตามีแววครุ่นคิด

บางอย่างในตัวหลงจี้ตอนนี้เหมือนชลชลในครั้งหนึ่งที่เคยหลงเชื่อปานระพี ว่าจะมีชลชลเพียงคนเดียวไม่มีคนอื่น หลงเชื่อทุกอย่างที่เขาพูดเชื่อทุกอย่างที่เขาเอ่ยคำหวาน

“เฮ้ออออ จะพูดอย่างไรดี เอาอย่างนี้ฝ่าบาทอยากจะลองใจ จ้านกงดูสักครั้งไหม”

“ลองใจ?”