Nobela ni หลิวซินอี้

“เสี่ยวเปา”พึมพำออกมาเบาๆ ด้วยเสียงแหบแห้ง“ตามหมอหลวง ใครก็ได้ตามหมอหลวง” ดึง เสื้อคลุมของตัวเองออกมาคลุมให้กับ ชลชลที่นอนหงายเหยียดยาว“ฝ่าบาทโปรดไตร่ตรองนั่นเสื้อคลุมมังกร คนผู้นี้ไม่ทราบว่าเป็นใครกัน”ตู้กังกับเจียงหยา ทรุดกายลงคุกเข่า“เสื้อคลุมมังกรแล้วอย่างไร” ยิ้มทั้งสีหน้าและแววตา เจียจิว มองหลงตี้ตาไม่กะพริบ ก้มลงแนบใบหูกับอกข้างซ้ายประสานมือกดไปที่ช่องออกทำซีพีอาร์ ก้มลงแนบหูกับออกก่อนจะกดริมฝีปากกับปากบางเป่าลมหายใจเข้าไปช่วยชีวิต ชลชลอย่างสุดกำลัง“แค่กๆๆๆ อ่อกกๆๆ ”ร่างของชลชลสะท้อนขึ้นมาข้างบน สำลักน้ำออกมาจากลำคอลืมตาขึ้น พร้อมกับรอยยิ้ม“ฝ่าบาท” หลงตี้กอดซบชลชลไว้ในอ้อมแขน น้ำตาไหลรินไม่อายสายตาของคนทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้น“ข้าคิดถึงเจ้า ข้าคิดถึงเจ้าที่สุด แล้วสวรรค์ก็เมตตาส่งเจ้ามาพบกับข้าอีกครั้ง”ชลชล อมยิ้มช่าง โชคดีเหลือเกินว่าแต่ ไอ้หมอนั่นคนที่ชนชลชลจนตกสะพานนั่นมา มัน ใต้เท้าหลัวชัดๆแต่เป้นสมัยหนุ่มๆ“บ็อกๆๆๆๆ ”เสียง ลุกหมาตัวน้อยเห่าขู่คนทั้งหมด หลงตี้หันไปมองสุนัขตัวน้อยก่อนจะส่งเสียงหัวเราะขึ้นพร้อมกันกับชลชล“ฝ่าบาทว่าแต่ เจ้าตัวน้อยเป็นหมาของใคร”“ข้ายกให

เฉิงตูโลกปัจจุบัน ชลสอดมือลงไปในกระเป๋ากางเกง เดินทอดน่องมองทิวทัศน์รอบๆ ที่แสนจะงดงามของเมืองเฉิงตู บางอย่างของเฉิงตู รูู้สึกคุ้นเคยเสียจริงชลชลอมยิ้มนี่เขาเป็นเอามาก เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่ฝันไม่ได้เป็นความจริงเสียหน่อยคนบ้าที่ไหนจะย้อนเวลาได้มีเฉพาะในนิยายเท่านั้น แล้วยังย้อนเวลาไปเป็นหมาอีกเสียงไกด์นำเที่ยวส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ไทยกับจีนปนกันไปมา ชลชลพอจะฟังออกบางคำบางคำก้ผสมปนเปกันมั่วไปหมดสวนสวย ด้านข้างกับรูปแกะสลักสุนัขพันธ์ุเชาเชา ชลชลอดที่จะเดินไปที่นั่นไม่ได้แหงนหน้ามองรูปสลักก่อนจะยิ้ม ใครช่างทำ เหมือนของจริงเปี๊ยบเลยหยุดยืนอยู่นานสองนานก่อนจะทอดสายตาออกไปสะพาน สูงที่งดงามจนไม่อาจละสายตาชลชลก้าวขาขึ้นไปบนสะพาน“เดี๋ยวก่อน คุณจะไปไหน”เสียงหญิงชาวจีนคนหนึ่ง ตวาดแวดใส่สามีหรือคู่รักไม่อาจทราบได้ ชลชลก็แค่เหลือบตามองไม่ทันได้เห็นใบหน้าของคนผู้ชายที่ยืนหันหลัง“ผมเบื่อแล้ว แม้แต่ตอนมาเที่ยวคุณยังหาเรื่องทะเลาะกับผม”“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”ยังตวาดไม่เลิกไม่อายสายตาใคร“ใครบอกไม่ได้ ผมบอกว่าได้ก็ได้สิ”ก้าวขาจากไป หญิงชาวจีน กระชากแขนสุดแรงก่อนที่ร่างสูงของอีกคนจะเซถลาชนเข้ากับร่างส

โลกปัจจุบัน“พี่ชล พี่ปานระพีมาเยี่ยม พี่”ธารธาร เดินเข้ามากอดอกที่หน้าประตูด้วยใบหน้า เบื่อหน่ายเต็มกำลัง“เชิญพี่เขาเข้ามา”“แต่พี่เขามากับ...ใครอีกคน”“เชิญเขาเข้ามา พี่ไม่ได้อะไรกับเขาแล้ว”ธารธารถอนหายใจ หันหลังเดินออกจากห้องไป“ชลเป็นอย่างไรบ้าง หายหรือยัง”น้ำเสียงห่วงใย ชลชลยิ้ม“พี่ปานระพีเล่าสบายดีไหม”“ก็ต้องสบายดิ ไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย พี่มีใครจะแนะนำ”ชลชลกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ แม้จะทำใจไว้แล้วแต่ก้อดที่จะใจสั่น ไหววูบคล้ายจะเป็นลมเสียไม่ได้“นี่ ปัญยภัทร...เขาเป็น...อืมเราสองคนกำลังคบกันปัญยพัทรเขาย้ายเข้าไปอยู่ในคอนโดของพี่”พูดรัวเร็ว ชลชลยิ้มบางๆ กับใบหน้าที่คุ้นตาของหลงต่าชินอ๋องใน นามปัญยพัทร“ยินดีที่รู้จัก “อีกคนยิ้มเจื่อนๆ“ชลไม่โกรธพี่นะ”“ม่ายยย ไม่ โกรธจะโกรธเรื่องอะไรพี่สบายดีก็ดีแล้วมีความสุขก็ดีแล้วอีกอย่าง ชลก็ว่าเขา เป็นคนดีนะ”“ชลรู้ได้อย่างไร”“อ่อ เอิ่ม คือ ไม่สิ รู้สึกว่าถูกชะตากับน้องเขา”“อืม พี่ กลัวว่าชลจะโกรธแต่ได้ยินแบบนี้ ก็โล่งใจ”ปัญยภัทรยิ้ม แห้งๆ“ไม่ต้องกังวล ไม่มีอะไรแล้วตอนนี้ ชลเองก็ ...กำลังมองหาใครสักคนเหมือนกัน”“อืมไม่มีอะไรแล้วพี่กลับก่อน

จวนเสนาบดี“555สำเร็จสำเร็จไปขั้นหนึ่ง ของมีค่าเหล่านั้นข้าชนออกมาจนสิ้น สับเปลี่ยนบ้างหยิบฉวยออกมาเฉยๆ บ้าง เจ้าหน้าโง่ จ้านกงก็ไม่มีทางต่อกรกับข้า ฝ่าบาทก็เอาแต่เศร้าโศกเสียใจเรื่อง หมาป่วย แบบนี้อีกไม่นาน บีบให้สละบัลลังก์เสียก้ไม่ยาก หรือจะส่งมือสังหารอีกที”คนสนิทยิ้มกริ่ม“ใต้เท้า สิ่งของมีค่าควรเมืองเหล่านั้นมาอยู่ที่นี่หมดแล้ว ใต้เท้าจะไม่เชยชมมันหน่อยหรือไร”สอพลอ ใต้เท้าหลัวยิ้ม ก่อนจะก้าวขาไปเปิด หีบห่อของสิ่งของมีค่าเหล่านั้นที่สับเปลี่ยนหยิบฉวยมา“ข้านี้สุดแสนจะ ภูมิใจ”อ้าปากค้างเมื่อเห็นสิ่งของ ในนั้นว่าไม่ใช่สิ่งของมีค่าอย่างที่ควรจะเป็น ปาสิ่งของในมือลงบนพื้นแตกกระจาย กำมัดแน่นด้วยความรู้สึกเจ็บแค้นอย่างที่สุดก่อนหน้านั้น“ฝ่าบาทก็แค่ สับเปลี่ยนของพวกนั้นเสียเชื่อว่าไม่นานใต้เท้าหลัวจะต้องส่งคนมาชิงของพวกนั้นคืนไปหรือดีหน่อยอาจหาทางยักยอกหรือสับเปลี่ยนอย่างนั้นไม่สู้เราสับเปลี่ยนเสียก่อน”ชลชลนั่งอธิบายแผนการให้หลงตี้ฟังก่อนวันที่จ้านกงจะมาขอรับผิดชอบสิ่งของมีค่าควรเมืองเหล่านั้น“เจ้าเชื่อว่าข้าจะต้องมาชิงเอาของไปอย่างนั้นหรือ”“ของที่กำลังจะเป็นของเขา ฝ่าบาท คิดว่าเขา

วังหลวงภพอดีต"ท่านหมอ เสี่ยวเปาเป็นอย่างไรบ้าง""ฝ่าบาทพระอาญาไม่พ้นเกล้า อาการของใต้เท้าเสี่ยวเปาสาหัสยิ่งนัก ข้าน้อยเกรงว่า..."ตู้กังปาดน้ำตา"ทำอย่างไรจึงจะช่วยเจ้าหมาตัวนี้ได้""ฝ่าบาทลูกดอกทำลายหัวใจ ข้าน้อยไม่แน่ใจว่าจะฟื้นฟูมันกลับขึ้นมาได้""ข้าควรทำเช่นไร""ฝ่าบาท มีทางเดียวจำต้องป่าวประกาศออกไปหาคนที่มีความถนัดด้านสรีระและการรักษาสัตว์โดยเฉพาะ""ตู้กังป่าวประกาศออกไปทั่วแคว้นใครสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเสี่ยวเปาให้ดีขึ้นมาได้ข้าจะปูนบำเหน็จให้อย่างงาม""ฝ่าบาท นั่นแค่หมาทำไมต้องทุ่มเทเพียงนี้"จ้านกงก้าวขาเข้ามาข้างในตู้กังกับหมอหลวงจากไปหลงตี้กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น"เสี่ยวเปาไม่ใช่แค่หมา เสี่ยวเปาคือทุกอย่างของข้า""ฝ่าบาท เลิกคิดว่าเจ้าหมานั่นเป็นทุกอย่างได้แล้วเราคือมนุษย์พวกมันก็แค่สัตว์เลี้ยงหย่อนใจ""ไม่ไม่ จ้านกงท่านเลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วนอกจากเสี่ยวเปา ข้าไม่ต้องการสิ่งใด”จ้านกงกอดรวบลำตัวของหลงตี้ไว้แน่น“ฝ่าบาท ฝ่าบาทลืมเลือนความสัมพันธ์ของเราแล้วหรือ ฝ่าบาทลืมจ้านกงแล้วหรือ ฝ่าบาทลืมรสจูบของจ้านกงแล้วหรือ”หลงตี้ดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของจ้านกง จ้านกงพลิกร่างของ

จวนเสนาบดีของใต้เท้าหลัว"พลาดย่างนั้นหรือข้าให้เจ้าสังหารหลงตี้แต่พลาดไปโดนเจ้าหมาโง่นั่นได้อย่างไร""ใต้เท้าเจ้าหมานั่น รู้ได้ทันทีว่าข้ากำลังเล็งธนูไปที่ฝ่าบาท""อืม ไม่น่าเชื่อเจ้าหมานั่นจะฉลาดเพียงนั้น""ใต้เท้า"จ้านกงประสานมือ"มีเรื่องใด"โบกมือให้มือสังหารออกไปก่อนกลัวว่าความลับเรื่องส่งมือสังหารสังหารหลงตี้จะสร้างความไม่พอใจให้กับจ้านกงเขาประเมินจ้านกงต่ำไป"ของสำคัญใต้เท้าจ้านกงนำมันมาเก็บไว้ที่จวนแม่ทัพเรียบร้อยแล้วใต้เท้าส่งของเลียนแบบไปสับเปลี่ยนได้เต็มที่ระหว่างนี้ทยอยนำออกมาเสีย""555ไม่น่าเชื่อ ท่านแม่ทัพช่างทำงานได้รวดเร็วเพียงนี้""แล้วเรื่องที่ข้าไหว้วานใต้เท้า"ยิ้มมุมปาก"ข้า ส่งคนลอบสังหารทว่ากลับเป็นเจ้าหมาโง่นั่นที่รับลูกดอกแทน""เจ้าหมาโง่555สมน้ำหน้ายิ่งนัก อยากเห็นเหลือเกินว่าที่นี่จะเห่าหอนอย่างไร""เป็นเรื่องดีใช่หรือไม่""เป็นเรื่องดีที่สุดเจ้าหมานั่นสมควรตายอย่างที่สุดส่วนคนผู้นั้นไว้ข้านั่งบนบัลลังก์จึงค่อยกำจัดเขายังไม่สาย"ใต้เท้าหลัวยิ้มมุมปาก"ข้าจะทยอยส่งของเข้าไปสับเปลี่ยนเสียทั้งหมดในเร็ววัน วันนี้พบเจอเรื่องดี เด็กๆ นำสุราอาหารมาฉลองมิตรภาพของข้ากับ

ภายในห้องหนังสือที่สงบและเต็มไปด้วยกลิ่นสมุนไพรของท่านราชครูโม่ชิงเหยียน แม่ทัพไป๋เหวินหลงในชุดเกราะที่ประดับด้วยเครื่องหมายประจำตระกูลยืนอยู่ข้างๆ องค์หญิงใหญ่หว่านชิงที่ยืนอยู่ในชุดสีอ่อนยาวสวย รอยยิ้มของหว่านชิงฉายแสงความอบอุ่นขณะที่อุ้มแมวขาวตัวใหญ่ที่น่ารักไปด้วยท่าทีที่มีชีวิตชีวา แมวตัวนี้มีขนขาวบริสุทธิ์และดวงตาสีทองที่สดใสเหมือนดวงอาทิตย์“นี่คือของขวัญสำหรับท่าน” หว่านชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเบาแต่มีความตั้งใจ ชูแมวตัวนั้นขึ้นเล็กน้อยเหมือนเพื่อแสดงให้เห็นถึงความพิถีพิถันในการเลือกของขวัญโม่ชิงเหยียนที่ยืนอยู่ตรงโต๊ะทำงานเงยหน้าขึ้นมองไปที่แมวขาวในมือของหว่านชิง ขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ยังคงมีท่าทีสงบ มองไปที่แม่ทัพไป๋เหวินหลงและหว่านชิงก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างระมัดระวัง “เรื่องจริงหรือล้อเล่นกันแน่... ของขวัญสำหรับข้าคือแมวอย่างนั้นหรือ” กลืนน้ำลายลงคอช้าๆหว่านชิงยิ้มอย่างขำๆ ก่อนจะยักไหล่เบาๆ และโยกตัวหลบไปข้างหลังไป๋เหวินหลง ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังได้เผยตัวออกมาในจังหวะนั้น ดวงตาของท่านราชครูโม่ชิงเหยียนเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย มือเล็กที่เกาะหลังวหว่านชิงนั่นคือเด็กสาวค

แดดยามเช้าทำให้ท้องฟ้าฉายแสงทองสุกสว่าง ลมเย็นพัดผ่าน ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ทอดยาวไปทั่วสนามซ้อม กระบี่ไม้เล่มยาวถูกหมุนไปตามจังหวะอันเฉียบคม เสียงไม้กระทบกันดังอย่างชัดเจนกลางการฝึกซ้อมหว่านชิงยืนอยู่ที่ข้างสนาม ดวงตาอ่อนหวานจ้องมองไปที่สองพ่อลูกที่กำลังซ้อมกระบี่อย่างตั้งใจ ไป๋เหวินหลงที่มั่นคงและมีท่าทีองอาจยืนเป็นคู่ฝึกให้กับลูกชายสุดที่รัก องค์ชายน้อยไป๋ชิงหลงลูกชายที่เป็นผลจากความรักของหว่านชิงกับไป๋เหวินหลง ยิ้มแย้มและเต็มไปด้วยพลังความมั่นใจ ท่าทางของเขายังสะท้อนถึงมารดาและรอยยิ้มของบิดา“ท่านพ่อข้าใกล้จะเก่งเท่าท่านแล้วนะ”เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ เมื่อไป๋ชิงหลงพลาดท่าล้มลงไปที่พื้น หว่านชิงหัวเราะออกมาเสียงเบา ยิ้มกว้างไปยังลูกชายที่กำลังลุกขึ้นมาจากพื้น ท่าทางขัดเขินน้อยๆ ของเขาทำให้หัวใจอบอุ่นและเต็มไปด้วยความสุขฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้มองไปที่หลานชายตัวน้อย หยุดก้าวเดิน ยืนห่างๆ จากหว่านชิง สายตาอ่อนโยนและภาคภูมิใจที่ได้เห็นครอบครัวของหว่านชิงที่เติบโตและงดงาม"มันงดงามมากเลยภาพที่ข้าเห้นนี้มันงดงามจริงๆ" เสียงฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ดังขึ้นแผ่วๆ พูดกับหว่านชิงที่ยืนอยู่ข้างๆหว่าน

ตำหนักกลางน้ำที่ตั้งอยู่ในที่ที่ลึกและห่างไกลจากความวุ่นวายภายในวังหลวง สถานที่แห่งนี้มีน้ำลึกเกือบ 30 เมตร ไม่มีสะพานเข้าออก มีเพียงการส่งอาหารและสิ่งของที่เชือกชักรอกตำหนักนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้เป็นที่อยู่อาศัยสำหรับฮองเฮาจงหลันซื่อและองค์หญิงเยี่ยนอิงหลังจากเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งคู่ไม่สามารถกลับมาใช้ชีวิตในวังได้อีก จึงถูกกักขังในที่แห่งนี้ ไม่มีโอกาสได้พบปะกับใครและการเข้าเยี่ยมก็ทำได้เพียงแค่เห็นจากระยะไกล ไม่มีการพูดคุยกัน“ถึงแล้วหรือ”ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้พร้อมด้วยกุ้ยเฟยหยุนชินและไท่จือหยางหลินเดินทางมาถึงตำหนักกลางน้ำที่เงียบสงัดและห่างไกลจากวังหลวงฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้เดินขึ้นไปบนเนินเล็กๆ ที่มองเห็นตำหนักในระยะไกล พอเห็นท่าทางสงบของสถานที่นี้ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวกับหยางหลินและกุ้ยเฟยหยุนชินด้วยสีหน้าหนักใจ“ในที่สุดแล้ว ข้าก็ไม่อาจตัดใจประหารพวกเขาได้…ถึงแม้ข้าจะบอกว่าไม่รัก แต่…ในใจข้ายังมีความผูกพันกับหลันซื่อ…ตอนนี้นางอยู่ไม่สู้ตายแล้ว ส่วนเยี่ยนอิงก็พูดจาเลอะเทอะไปหมด…จิตใจของเยี่ยนอิงเองคงบอบช้ำไม่น้อยข้าเองก็ไม่อาจทนเห้นพวกเขาต้องทนทุกข์” หลี่เซวียนอี้

เสียงพิณและขลุ่ยดังขึ้นเบาๆท่ามกลางความงดงามของสวนที่ประดับด้วยดอกไม้สีสันสดใส ทั้งท้องฟ้าและแสงแดดที่อ่อนโยนได้สร้างบรรยากาศอันแสนโรแมนติกขันทีจือกงพยุงฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ที่เป็นประธานในงานวันนี้ พยักหน้าให้แก่ผู้คนที่อยู่รอบข้าง ใบหน้ายิ้มกว้างกว่าทุกครั้ง“ห่าวๆๆๆวันนี้วันดี”ส่งสียงหัวเราะดังลั่นโม่ชิงเหยียนยืนอยู่ในมุมหนึ่งของงาน ยิ้มเศร้าๆแม้ในใจเขาจะยินดีอย่างบริสุทธิ์ก็เจ็บปวดเล็กน้อยเช่นกัน แต่ในที่สุดเขาก็ยินดีให้กับความสุขของหว่านชิงกับเพื่อนรักจากใจ มือข้างหนึ่งล้วงหยิบเอาหยกพยัคฆ์ขาวออกมา นี่คือของขวัญวันแต่งงานของหว่านชิงที่เขาตั้งใจส่งคืนนางเสียหยางหลินที่ยืนอยู่ข้างๆไป๋เหวินหลงท่าทีองอาจภูมิใจ เขาเดินตรงไปยังตำแหน่งที่ถูกเตรียมไว้ในฐานะไท่จือผู้ที่จะช่วยปัดเป่าปัญหาภายในวังหลวง ไม่ใช่เด็กอีกต่อไปและวันนี้ก็มั่นใจว่าเขาทำหน้าที่ได้ดีมากขึ้น เขาเป้นไท่จือที่ไร้ข้อบงพร่องแล้วในขณะที่ไป๋เหวินหลงในฐานะเจ้าบ่าวที่องอาจงดงาม ได้ขี่ม้าสีดำที่ประดับด้วยริ้วผ้าสีแดงสดใส ร่างสูงสง่าของเขาเหมือนเทพบุตร สร้างความตื่นเต้นให้กับทุกคนในงานหว่านชิงในชุดเจ้าสาวสีแดงโดดเด่นที่ถูกปัก

ท่านโหวจงซื่อที่บาดเจ็บจากการโจมตีของไป๋เหวินหลงและหานเฟิงดึงตัวเองออกไปได้อย่าลำบากแต่ไม่อาจสู้ต่อไปได้อีกแล้ว ล้มลงไปข้างหน้า ไม่มีเสียงใดๆ จากท่านโหวเลือดสีแดงสดท่วมตัวเขาเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากทางด้านหลัง ฮองเฮาหลี่หลันซือที่ถูกกักบริเวณแต่ผู้คุมกันข้างกายทำลายประตูตำหนักและช่วยออกมา เมื่อได้ยินข่าวก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของนางซีดเซียวเต็มไปด้วยความตกใจ และเมื่อเห็นท่านโหวจงซื่อล้มลงไปกับพื้น ร่างของฮองเฮาหลี่หลันซือสะดุดหยุดลงทันที"ท่านโหว!" ฮองเฮากรีดร้องเสียงดังวิ่งไปข้างหน้าแล้วประคองร่างอ่อนแรงของท่านโหวขึ้นมา โดยไม่สนใจว่าตอนนี้ท่านโหวได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก หยดน้ำตาของฮองเฮาหลี่หลันซือไหลออกจากดวงตาหยดลงบนแก้มท่านโหวจงซื่อ ฮองเฮากล่าวเสียงอ่อนด้วยความเสียใจราวกับดวงใจแตกสลาย"ท่านโหว...ท่านโหว ข้าขอโทษ…ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาจะ…รุมทำร้ายท่านเช่นนี้…"หว่านชิงที่กอดหยางหลินอยู่มองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและหันไปมองไป๋เหวินหลงและโม่ชิงเหยียนที่ยังคงยืนเคียงข้าง“อาจาร์ย รีบตามหมอหลวงและทหารมา” หว่านชิงรีบพูดอย่างร้อนใจ มือกดห้ามเลือดหยางหลินแน่นโม่ชิงเหยียนเข้าใจทันทีร

แม้ว่าหยางหลินจะมีแผนอยู่แล้ว แต่การเห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็ทำให้เขาเกิดความกลัวและกังวลอย่างเลี่ยงไม่ได้ท่านโหวหันไปมองหยางหลินด้วยท่าทางเย็นชาพลางส่ายหัวไปมา ใครจะอยากปล่อยหอกข้างแคร่นี้ไปกันเล่า ท่านโหวไม่ละสายตาจากหว่านชิง แม้จะเห็นความสับสนในน้ำเสียงของหยางหลินไป๋เหวินหลงจ้องท่านโหวด้วยสายตาเย็นเยียบและพยายามที่จะหาทางเอาตัวเองเข้าช่วยหว่านชิงให้ได้ แต่ทุกการเคลื่อนไหวกลับถูกหยุดยั้งด้วยกระบี่ที่กดคอหว่านชิงเอาไว้หว่านชิงที่ยืนอยู่ในตำแหน่งที่ยากจะหนี ได้แต่กัดฟันแน่น"หยางหลิน...พี่หว่านชิงไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเจ้า" น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจพยายามที่จะทำให้หยางหลินเข้าใจแต่ก็รู้ดีว่ามันคงยากในสถานการณ์แบบนี้ อาจจะสายไปแล้วไม่รู้หยางหลินจะยังรับฟังหรือไม่หรืออาจจะคิดว่าหว่านชิงเพียงพูดจาหลอกล่ออ้อนวอนขอชีวิต"ไท่จือไหนคนของท่าน เรียกคนของท่านและส่งสัญญาณถึงคนของข้าได้แล้ว!" ท่านโหวจงซื่อปายเหลียวรีบจะตะคอกขึ้นดังๆเสียงของท่านโหวที่ก้องกังวานไปทั่วท้องพระโรง ทุกสายตาพุ่งมาที่หยางหลินเป็นฉับพลันหยางหลินยิ้มมุมปากก้าวไปข้างหน้า มือข้างหนึ่งเลื่อนคมกระบี่ขึ้นอย่างเฉียบคม แววตาข

แสงจันทร์ลอดผ่านช่องหน้าต่างของตำหนักเทียนฮวา คืนนี้ลมหนาวพัดแผ่วเหมือนฟ้ากำลังกล่อมให้ทุกสิ่งเข้าสู่นิทรา จิ้งจอกน้อยที่งีบหลับอยู่บนตั่งผ้าขนสัตว์ขยับตัวเล็กน้อยก่อนซุกหน้าลงกับแขนของตนเองอย่างสบายใจ แต่องค์ชายสี่หยงเจี้ยนกลับยังลืมตาอยู่กลางห้องเงียบๆ ราวกับหัวใจยังเดินวนไม่ยอมหยุดพักบนโต๊ะไม้เคลือบเงามีชาร้อนกำลังส่งกลิ่นอบอุ่น ขนมสีสวยเรียงรายอย่างประณีต ทุกอย่างถูกเตรียมไว้อย่างละเมียดละไมเพื่อแขกเพียงคนเดียว แขกที่เขาเฝ้ารอจนลืมความหนาวของค่ำคืนนี้ไปสิ้นเสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นข้างนอก ประตูถูกผลักออกอย่างแผ่วเบา เผยร่างของมิ่นหมิ่นที่คลุมใบหน้าบางส่วนด้วยผ้าบางเบาสีดำเช่นเคย มิ่นหมิ่นก้าวเข้ามาอย่างเงียบสงบ แต่เพียงแค่เห็นเงาของนาง หัวใจของหยงเจี้ยนก็สว่างราวกับฟ้าตอนตีห้าเขารีบลุกไปต้อนรับแทบจะทันที"แม่นางมิ่นหมิ่น คืนนี้ลมหนาวนัก เข้ามาข้างในเถอะ ข้า…เตรียมชาไว้สำหรับท่านโดยเฉพาะชากำลังร้อนๆ ได้ที่"มิ่นหมิ่นก้มหน้าเล็กน้อยราวกับกลัวว่าจะแผ่ความงามออกมามากเกินไป และยอมให้เขาพาไปนั่งยังเบาะนุ่มที่จัดเตรียมไว้ มิ่นหมิ่นนั่งลงอย่างสงบเรียบร้อย และงามราวหยาดน้ำค้างบนยอดบัวหยง

หยงเจี้ยนยิ้มขึ้นมุมปากอย่างยียวน ก่อนจะพูดด้วยเสียงยั่วยุ "แต่แม่นางน้อยม่านม่านคงไม่ยินดีที่ชาร่วมดื่มชาสินะ" พูดเหมือนจะล้อเลียนขำๆม่านม่านถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินชมตำหนักบูรพาอย่างไม่สะทกสะท้าน ในขณะที่หยงเจี้ยนและหยงซินยืนอยู่ที่ทางเข้าของตำหนักบูรพา เสียงของหยงซินดังขึ้นอีกครั้ง"พี่สี่ ข้าก็ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านต้องมายุ่งวุ่นวายกับข้า ทั้งๆ ที่ข้าเองก็ไม่เคยไปยุ่งอะไรกับท่าน..."หยงเจี้ยนหันไปมองน้องชายอย่างเย็นชา "นั่นมันเรื่องของเจ้า และนี่ก็เรื่องของข้า ข้าก็ไม่ได้อยากยุ่งกับเจ้าซะหน่อย น่ารำคาญจริงๆ เลย" หยงเจี้ยนแสดงท่าทีรำคาญชัดเจน เดินไปทันทีทิ้งหยงซินมองตามม่านม่านและหยงเจี้ยนที่เดินไปอย่างเงียบๆ …หยงเจี้ยนยืนอยู่ข้างโต๊ะชงชา เขาก้มหน้าลงอย่างตั้งใจในการเตรียมชา มองดูน้ำร้อนที่ไหลลงจากกาน้ำในมืออย่างละเอียดถี่ถ้วน ราวกับกำลังทำบางสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตมือของหยงเจี้ยนเคลื่อนไหวอย่างละเมียดละไม พิถีพิถันในการเลือกและชงชา ค่อยๆ เติมน้ำร้อนลงในกาน้ำชา ด้วยท่าทางอ่อนโยนไม่รีบร้อน หลังจากนั้นก็ยกกาน้ำชาและเทชาลงในจอกสองใบตรงหน้าอย่างประณีต โดยไม่ให้มีหยดใดตกหล่นลงบนโต๊

ตำหนักบูรพา"ลมอะไรกันที่สามารถหอบนางสวรรค์ม่านม่านมาถึงนี่ได้"หยงซินพูดทีเล่นทีจริง เสียงเย้ยหยันขบขันทำให้บรรยากาศในห้องดูไม่เป็นทางการเอาเสียเลย หยงซินหัวเราะเบาๆ พร้อมจ้องมองม่านม่านที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้มบางๆม่านม่านยิ้มหวานหยด ไม่ยี่หระกับการพูดไม่ให้เกียรติของหยงซิน ก่อนจะพูดเสียงเบา“ข้าได้ยินว่า…ไท่จือสองสามวันก่อนนอนไม่ค่อยหลับ ข้าจึงนำชานอนหลับมามอบให้ด้วยตัวเอง”หยงซินมองม่านม่านด้วยสายตาประหลาดใจ"เจ้าช่างมีน้ำใจจริงๆ ช่วยเหลือดูแลคนในวังหลวงไม่ว่าจะสูงต่ำเพียงใด" เขาพูดพลางยิ้มอย่างขบขัน อี้จือและซีหยินเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ อี้จือมองแวบหนึ่งไปที่หยงซินแล้วหันไปมองม่านม่าน สายตาดูไม่ค่อยจะเป็นมิตรนักแต่ก็พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้“มาแล้วหรือข้ากำลังรออยู่พอดีเลย” คำพูดของเขาทำให้บรรยากาศในห้องกลับมาเครียดอีกครั้ง อี้จือที่เคยชินกับคำพูดรุนแรงนี้ไม่ยอมหลบเลี่ยง"หญิงแพศยา เจ้ายังมาทำอะไรแบบนี้ได้อีกหรือ ข้าได้ยินว่าเจ้าตกน้ำแล้วหายเข้าไปในห้องของพี่สี่ตั้งนานสองนาน อย่าคิดว่าข้าจะหูหนวกตาบอดนะ""พี่ห้า ฮะฮ่าาาา ท่านก็อย่าโมโหไปหน่อยเลยน่า ข้าอยู่ที่นั่นต

อี้จือที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆ ซีหยินหันมองตาม เบิกตามองหลินซินไปชั่วครู่ สายตาแวววาวหากแต่ไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆ นางก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นเสียงต่ำ"นั่นคือหลินซิน…เจ้าก็เคยพบเขาแล้วนี่”ซีหยินหันไปมองอี้จือก่อนจะค่อยๆ พยักหน้าเล็กน้อย เสียงของหลินซินดังขึ้นเบาๆ ในระยะห่างจากพวกเขา"ข้าแค่ผ่านไป…ขออภัยทั้งสองด้วย" หลินซินกล่าวเสียงเรียบก่อนที่จะเดินหายไปทั้งสองมองตามร่างของหลินซินไปเงียบๆ ช่วงเวลานั้นเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ซีหยินมองตามหลินซินด้วยดวงตาเคลิ้มฝัน“คนอะไร ทั้งสุภาพและอ่อนโยน ขี้เกรงใจอีกต่างหาก งู้ยยย…ข้าจะต้องหาทางรู้จักเขาให้มากกว่านี้ให้จงได้”ในตำหนักใหญ่ของฮ่องเต้แสงคบเพลิงสะท้อนเงาของขุนนางและองครักษ์ที่หมอบเรียงรายอยู่เบื้องหน้า เสียงลมหายใจหอบสั้นตึงเครียดปะปนกับเสียงสั่นเครือของผู้ที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าฮ่องเต้หยงฉี"ฝ่าบาทได้โปรด…ฝ่าบาทได้โปรด ข้าน้อยสมควรตาย…" เสียงนั้นแตกพร่าด้วยความสั่นกลัว"ฉับ!"ยังไม่ทันที่เสียงสะอื้นจะจบลง คมกระบี่สับลงดั่งสายฟ้าฟาดด้วยมือของฮ่องเต้หยงฉี ลำคอของขุนนางคนนั้นขาดสะบั้นหลุดล่วงจากบ่ากลิ้งบนพื้นไปไกล เลือดฉีดพุ่งกร

"ว่ามา" หยงเจี้ยนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน"ระหว่างนี้…ท่านห้ามมองหญิงงามล่มสวรรค์คนนั้น ห้ามใส่ใจนาง ห้ามเข้าใกล้นาง ห้ามพูดกับนางและ…ท่านห้ามชอบนาง เพราะข้าริษยานาง ที่ท่านสี่ใส่ใจนางมากกว่าข้า" อี้จือพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน แสดงความริษยาออกมาอย่างชัดเจนหยงเจี้ยนยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาเข้าใจความรู้สึกของอี้จือเป็นอย่างดี"เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ให้ใครมาเข้ามาแย่งความสนใจของข้าไปจากเจ้าได้" พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ยกมือขึ้นมาแตะใบหน้าของอี้จือ ลูบเบาๆ ตามแก้มนุ่มอี้จือเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้งอย่างดีใจ ก่อนหน้านี้หยงเจี้ยนคงสับสนอยู่บ้างเพราะตนเองเป็นไท่จือเฟยจึงผลักไส แต่ในที่สุดไม่ว่าอย่างไรหยงเจี้ยนก็ยังคงรักตนเองที่สุด ยังให้คำมั่นสัญญา จากที่ไม่คิดทำอะไรในตอนนี้ถึงกลับลงมือเคลื่อนไหวแล้วเพื่อข้า…เช่นนั้นข้าจะรอหยงเจี้ยนกับอี้จือก้าวออกมานอกตำหนัก เสี่ยวเอ๋อร์เดินเข้ามาช้าๆ ก้าวเบาๆ ถึงขั้นย่องเข้ามา ก่อนจะโน้มตัวเข้าหาหยงเจี้ยนแล้วเอ่ยกระซิบเสียงเบา"องค์ชายขอรับ…ข้าน้อยเห็นว่าแม่นางน้อยม่านม่านไม่ได้ไปที่ตำหนักฝ่าบาทนะขอรับ นางเดินไปทางตำหนักบูรพาแล้วขอรับ…"อี้

ในห้องเงียบสงัดอี้จือนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งในตำหนักของหยงเจี้ยน ขณะที่ซวนซ้วนยืนข้างๆ คอยเช็ดผมที่เปียกหมาดๆ ของอี้จืออย่างระมัดระวัง มือบางของอี้จือจับที่ขอบโต๊ะแน่น ใบหน้าของนางสะท้อนอยู่ในกระจกเงา รอยน้ำตายังคงพร่ามัวในดวงตาของนาง ดวงตาแสดงถึงความเหนื่อยล้าและความเจ็บปวดอย่างมากมายเสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาหยงเจี้ยนเดินเข้ามาในห้องและยืนอยู่ที่ประตูสักครู่ก่อนจะเดินตรงไปที่ซวนซ้วน คว้าผ้าเช็ดผมจากมือของซวนซ้วนแล้วเริ่มเช็ดผมให้กับอี้จือด้วยมือของตนเอง อี้จือมองผ่านกระจกเงาไปที่หยงเจี้ยน น้ำตาค่อยๆ หยดลง ขณะที่มือบางของอี้จือกระชับมือของหยงเจี้ยนเอาไว้แน่น"ท่านพี่...ท่านช่วยพาข้าออกจากตรงนี้ที"เสียงของอี้จือแผ่วเบาและเปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวด น้ำตายังคงไหลริน ราวกับไม่สามารถทนต่อความอัดอั้นที่อยู่ภายในได้อีกแล้ว เสียงสะอื้นที่มาพร้อมกับคำขอทำดูน่าสงสารจับใจหยงเจี้ยนหรี่ตาลงและตอบกลับเสียงแหบเบา"อดทนรอ..." เพียงคำพูดสั้นๆ แต่มันก็มีน้ำหนักมากมาย หากเขาบอกให้รอ นางก็จะรอ แม้จะยากเพียงใดก็ตามอี้จือก้มหน้า น้ำตาที่พยายามจะซ่อนไว้ก็หยดลงมาอีกครั้ง หลับตาลงและยิ้มให้กับคำพูดนั้น แม