ตบปากๆๆ

“หา ฝ่าบาทจะทำเช่นนั้นไม่ได้ ใต้เท้าหลัวเป็นที่เคารพนับถือเป็นถึง เสนาบดีแล้วยังเป็นผู้นำสี่ตระกูลใหญ่ฝ่าบาทสั่งลงทัณฑ์ เหมือนกับใต้เท้าเป็นขันทีหรือนางกำนัลเป็นการลดเกียรติ...ของใต้เท้าหลัว”หลงตี้ยิ้ม

“ดี คุกเข่าไม่เหมาะกับ ตำแหน่งเช่นนั้นข้าขอสั่งให้ลดเบี้ยหวัดหนึ่งเดือน ต่อไปใครไม่มาประชุมขุนนางหนึ่งครั้งไม่ต้องจ่ายเบี้ยหวัดหนึ่งเดือน”

“ฝ่าบาท กว่าปีมานี้ฝ่าบาทก็ไม่เคยเข้าประชุมขุนนาง”

“ตบปาก ตบปากเลย พูดชี้นำคนอื่นดีนัก”ชลชลส่งเสียเบาๆ ในลำคอหลงตี้ส่ายหน้า ไม่ทำให้เห็นก็จะไม่มีใครกลัวที่ผ่านมาเขาใจดีเกินไป

“ดี องครักษ์จับตัวคนพูด มาตบปาก”องครักษ์หันหน้าหันหลัง

“องครักษ์ไม่ได้ยินพระบัญชาหรือไร”ซินอ๋องตวาดดังๆ

“โฮ้งโฮ้ง แฮร่ๆๆๆๆ ”องครักษ์รีบจับตัวคนสอพลอต่อใต้เท้าหลัวมาข้างหน้าตบปากไปสองสามที

“ฝ่าบาทโปรดประทานอภัยข้าน้อยสมควรตาย ต่อไปข้าน้อยไม่กล้าแล้ว”ทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้นแค่สองสามทีก็ถึงกับทรุดได้ผลไม่น้อย

“ไม่ได้ให้ตาย แต่ก็ดีแล้วพูดมาแบบนี้ข้า จะได้รู้ว่าใครภักดีต่อข้าใครภักดีต่อใต้เท้าหลัว” จ้านกงเดินเข้ามาในท้องพระโรงพร้อมกับเสียงปรบมือ

“ยอดเยี่ยม ฝ่าบาทสมควรยิ่งแล้ว”ซินอ๋อง หันไปมองจ้านกงเต็มตา ชลชลเบ้ปากหมาๆ ของตัวเอง จนลิ้นห้อยออกมาข้างๆ

“พวกเจ้ายังไม่รีบขอประทานอภัยฝ่าบาท พวกเจ้าไม่มีความภักดีหลงเหลืออยู่หรือว่าไม่เคยภักดี ต่อไป ข้าจะเป็นอีกคนที่จะคอยจับตา พวกเจ้าแทนฝ่าบาท”

ความตอแหลไม่มีสิ้นสุด ทั้งๆ ที่กลิ่นกับสีหน้าไม่ได้เป็นอย่างนั้น ชลชลสามารถรัูกลิ่นได้ดี แล้วไหนจะน้ำเสียงที่แกว่งในตอนท้ายนั่นอีก

“พระอาญาไม่พ้นเกล้า ขุนนางหลายฝ่ายต่างคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความกลัว ในการบิ้วของจ้านกง

ชลชลยิ้ม หลงตี้ยกมือขึ้นลูบหัวของชลชลเบาๆ ชลชล กระโดดขึ้นนั่งบนตักของหลงตี้ นอนขดบนตักอุ่นด้วยความรู้สึกหลายอย่างปะปน เจ้าหมาเจ้าเริ่มชอบเขาแล้วสิ เริ่มมีความสุขเมื่อเข้าใกล้เขา เริ่มดีใจเมื่อเห็นรอยยิ้มและเห็นแววตามีความสุขของเขาแล้วสิ

“ขอบคุณเจ้าเสี่ยวเปา”ชลชลหลบตาแต่เอาคางเกยบนตักอุ่น ซึมซับความรู้สึกเป็นสุขไว้จนเต็มหัวใจ

ทำไมถึงรู้สึกดีแบบนี้

"ไว้ข้าตอบแทนเจ้าดีไหม อยากได้อะไร"ชลชลทะลึ่งพรวดลุกขึ้นยืนเลืยปากเลียหน้าหลงตี้ ต่อหน้าคนนับร้อย

ไอ้หมาบ้่าเอ๊ย สำรวมหน่อยสำรวมหน่อยอย่าทำเป็นดีใจจนออกนอกหน้าแบบนี้เขาเป็นถึงฮ่องเต้เลยนะ

“เหิมเกริม ลืมไปแล้วหรือว่าเสี้ยนตี้ ฮ่องเต้องค์ก่อนให้ความวางใจข้าเพียงใด ตั้งใจจะลงทัณฑ์ข้าเพื่อให้คนอื่นไม่กล้าที่จะเอาเยี่ยงอย่าง หลงตี้คิดได้เพียงนี้คาดว่าต่อไปคงตั้งใจที่จะจัดการกับข้าอยู่ร่ำไป เป็นเช่นนี้เห็นทีจะต้องรีบดำเนินตามแผนการโดยเร็ว”

“ใต้เท้าแล้วจะทำอย่างไรกับทรัพย์สินมีค่าที่เรากำลังจะโยกย้ายมันมาที่นี่เดิมคิดว่าฝ่าบาทจะมาสนใจเรื่องราวในวังหลวงทุกอย่างจึงง่าย มาบัดนี้ฝ่าบาทหันมาสนใจเรื่องในราชสำนัก เกรงว่าการทำเรื่องเช่นนี้จะไม่ง่ายอย่างแน่นอน”

“ของพวกนั้นเดิมมันเป็นของมีค่าควรเมือง หลงตี้หาให้ความสนใจมันไม่ ข้าเอาออกมาจึงดีมาอยู่กับข้าที่เห็นคุณค่าของมัน ส่วนหลงตี้ในเมื่อไม่เห็นค่าก็ไม่มีควรมีของเหล่านั้นไว้ คืนนี้เหมาะยิ่งนักส่งคนขนข้าวของเหล่านั้นใส่มาในเกี้ยวทำทีเหมือนว่าเป็นของไม่สำคัญ อาจมีพวกที่ยังโง่งมเข้าข้างหลงตี้อยู่บ้างกลัวว่าจะคาบข่าวไปบอกแต่คนในวังหลวงส่วนมากเป็นคนของเรานั่นยิ่งไม่ต้องห่วงเท่าไหร่”

“ขอรับใต้เท้าคืนนี้ข้าน้อยจะส่งคนเข้าไปในวังหลวงทันที”ใต้เท้าหลัวยิ้ม โดนตัดเงินเบี้ยหวัดแค่เดือนเดียวจะแลกกับทรัพย์มีค่าของราชสำนักได้หรือไรเขาอุตส่าห์เก็บเล็กผสมน้อย เพื่อเอามาเป็นของตัวเอง แต่คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆหลงตี้จะหันมาสนใจเรื่องในวังหลวงขึ้นมาจะว่าเป็นเพราะจ้านกงก็ไม่น่าจะใช่ หลงตี้เข้าไปที่ท้องพระโรงตั้งแต่ก่อนหน้าที่จ้านกงจะมา

ค่ำคืนมืดมิด จ้านกงเร้นกายออกจากจวนแม่ทัพยังตำหนักขององค์หญิงเจียจิว ชลชลออกมาอึท่ามกลางดอกเหมยบานสะพรั่ง เอากับเขาสิสุนัขมักจะชอบทุ่งหญ้าและสายลมเวลาปลดทุกข์ เห็นท่าทีลับๆ ล่อๆ ของจ้านกงไม่สู้ชอบใจนัก

“เจ้าหมอนั่นกำลังจะไปไหนท่าทางไม่ชอบมาพากล ตามต้องตาม”ย่องตามไปช้าๆ