อบอุ่น

"ไม่ได้พบกันแค่เพียงปีเดียว ดูเจ้าสิ องค์หญิงเจ้าบัดนี้ติดตราตรึงใจจ้านกงยิ่งนัก”

ด้วยเพิ่งจะเข้าสู่วัยสาว เจียจิว จึงไม่เคยต้องมือชายหัวใจดวงน้อยสั่นไหวจนน่ากลัว

“ท่านแม่ทัพ อย่าล้อเจียจิวเล่น”

“ไม่สิ เจ้างดงามเกินใคร คนอย่างจ้านกง จะกล้าล้อเจ้าเล่นหรือไร ก้มลงจรดริมฝีปากที่ริมฝีปากบางเบาๆ เจียจิวตัวสั่นงันงกทำอะไรไม่ถูกมือไม่เย็นเฉียบ

“เห็นหรือไม่ว่าข้าพูดจริงองค์หญิงงดงามจนข้าไม่อาจห้ามใจ” ดันร่างเล็กจนไปติดกับต้นไม้ใหญ่ ก้มมองสบตากลมที่มีแต่แววตาเขินอาย

“กลับมาครั้งนี้คุ้มค่ายิ่งนักพบกับองค์หญิงที่งดงามขึ้นผิดหูผิดตา จ้านกงคงต้องมององค์หญิงเสียใหม่”

“ท่านแม่ทัพปากหวานยิ่งนัก”

“องค์หญิงจ้านกงไม่เคยล้อท่านเล่น หวังว่าองค์หญิงจะเมตตา”เจียจิว อ่อนระทวยทั้งใจและกาย จ้านกงซ่อนยิ้มในหน้า สำเร็จในเมื่อหลงตี้ไม่ใส่ใจเขายังมีเหยื่อที่โง่งมเช่นเจียจิวให้เลือกเฟ้น

ชลชลในร่างมนุษย์หอบผ้าห่มลงไปที่พื้นด้านล่าง อดที่จะเหลือบตามองร่างเปลือยท่อนบน อกแน่นกล้ามเป็นมัดที่กำลังจะทิ้งตัวลงนอนบนแท่นนอนหนาเสียไม่ได้

“มาตรงนี้”ตบข้างๆ แท่นนอน

“ไม่เอา ฝ่าบาทนอนไปเถอะข้าแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง นอนด้านล่างดีแค่ไหนแล้วอีกไม่นานก็คงจะไปแล้วไม่ต้องให้ความสำคัญเพียงนี้”

ร่างสูงทะลึ่งพรวดลุกขึ้นจากแท่นนอนทรุดกายลงนั่งตรงหน้า

“จะไปไหน ใครให้ไป ข้าไม่อนุญาตห้ามไป ข้าเป็นฮ่องเต้ไม่ให้ไปใครกล้าขัดบัญชา”

“ขอร้องสิ อะไรกันขู่เอาขู่เอา ตอนมา ข้าก็มาเองตอนไปก็คงต้องไป แบบไม่บอกกล่าวเช่นกัน”

“ไม่ให้ไป สงสัย จะต้องผูกมัดเจ้าไว้เสียก่อนที่เจ้าจะจากข้าไป”ชลชลหน้าแดงผูกมัด ใช้อะไรผูกมัดหนอ

“จะใช้โซ่ล่ามข้าไว้หรือไร”หลงตี้ยิ้ม ก้มลงกดริมฝีปากกับปากบางอย่างรวดเร็วแบบที่ชลชลไม่ทันตั้งตัว

“อือ อือ อุ้ย อือ ปะปล่อย ฉันไม่ใช้ของเล่นนะ”แต่ช้าไป พยายามคลานหนีแต่กับถูกรั้งเอวเข้าหาตัว

“ไม่ยอมอย่างนั้นนอนกอดเฉยๆ ได้ไหม”ชลชลถอนหายใจ ใจเต้นแทบทะลุออกจากอก แต่ตัดมาที่หลงตี้บอกว่านอนกอดเฉยๆ นี่โมเม้นท์เปลี่ยนเป็นอ่อนหวานอ่อนโยน ละมุนจนเคลิ้มตาม

“กอดเหมือนที่กอดเสี่ยวเปา”ชลชลนิ่ง ยอมให้กอดโดยดี

ก่อนหน้านั้น

“พี่ขอขอกอดชลเฉยๆจะได้ไหม แค่นอนกอดกันให้อุ่น แทนผ้าห่ม”

ชลชลอมยิ้มความสุภาพและคำหลอกล่อ มันมีเส้นแบ่งกันแค่เพียงนิดเดียวจากกอดกลายเป็น จูบ จากจูบก็กลายเป็นมากกว่านั้นสุดท้ายลงเอยที่เสียงร้องครางดังลั่นห้องกว้างในคอนโด ของปานระพี ห้องที่ชลชลแวะเวียนเข้าออกและภาพสุดท้ายที่เห็นคือร่างเปลือยสองร่างที่นอนกอดก่ายกันบนที่นอนหน้านุ่ม ที่ที่ชลชลเคยเป็นคนที่อยู่บนนั้น ในอ้อมกอดของปานระพี ใจเอ๊ยใจทำไมถึงยังไม่ลืมคนที่ทำให้เจ็บซ้ำ ทำไมถึงไม่จำสิ่งที่เขาทำให้เจ็บปวด

"ข้าสัญญาไม่ใช่วันนี้ จะรอจนกว่าเจ้าพร้อม"

หลงตี้ดึงมือ ชลชลขึ้นไปบนแท่นนอน กอดรวบจากด้านหลังซบหน้าลงที่ซอกหู หลับใหล ไม่ล่วงเกินมากไปกว่านั้นทั้งๆ ที่ชลชล แทบจะลืมหายใจเมื่ออยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของหลงตี้ คำสุภาพของหลงตี้มิใช่คำหลอกล่อ เขานอนกอดชลชลหลับใหลดังคำสัญญา ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้าไปถึงหัวใจ คนผู้นี้มิใช่ปานระพี เขาไม่มีทางผิดสัญญา

จ้านกงสาวเท้า เข้ามาในห้องบรรทมยืนจ้องมองร่าง เปลือยท่อนบนของหลงตี้ที่กอดชลชลหลับใหลในอ้อมแขน ความรู้สึกหวงแหนความรู้สึก เจ็บแค้นบังเกิดขึ้นกับจ้านกงทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นเขาคิดว่าหลงตี้แค่เพียงของเล่นและของตาย มาบัดนี้ ใบหน้าหล่อเหลาใสซื่อของ ใครคนนั้น ที่หลงตี้นอนกอดอยู่ทำให้ จ้านกงเผลอยกมือขึ้นหมายจะซัดฝ่ามือเข้าใส่ชลชลให้ตายดับลงไปตรงนั้น

แต่กลับยั้งมือไว้ทัน คนผู้นี้เป็นใครกัน มิน่าหลงตี้จึงไม่แยแสเขา เป็นเพราะมีของหวานยามค่ำคืนแบบนี้นี่เอง เขาจะต้องหาทางกำจัดคนผู้นี้เสีย โดยที่ไม่ให้หลงตี้รู้

ก้าวขาออกจากห้องไปในทันที