เจ้าหมาโง่ตั๊ลร้ากกก

"เมื่อไหร่จะได้อยู่กับป๋อจ้านทั้งวันไม่ต้องเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบนี้"

"โฮ้ง โฮ้ง (น่านสิ) หลงตี้กอดชลชลยิ้มกว้าง

"แต่แบบนี้ก็ดีน่ารักที่สุดเสี่ยวเปาของข้า"ชลชลไม่อาจห้ามลิ้นยาวที่แลบลิ้นเลียใบหน้าหล่อแสดงความรักความภักดีเหมือนอย่างที่สุนัขมักจะทำ

ภายใน ตำหนักใหญ่กลางหุบเขา จ้านกงเอนตัวลงนอนจิบสุรารสเลิศ

ใบหน้าหล่อเหลาองอาจ พูดกับคนข้างๆ

“ปีหนึ่งแล้ว ที่ข้าแสร้งว่าตายคงถึงเวลาที่จะกลับไปแล้ว ในเมื่อตอนนี้ หลงตี้คงยินดีไม่น้อยหากข้ากลับไปแล้วต่อไปจะขอสิ่งใดย่อมง่ายดาย

“ท่านแม่ทัพ จะบอกฝ่าบาทว่าอย่างไรในเมื่อทุกคนต่างเห็นได้ชัดว่าร่างไร้วิญญาณท่านแม่ทัพถูกเผาเป็นเถ้าธุรลี”

“หลงตี้เห็นข้าก็คงดีใจจน ไม่สงสัยเรื่องการกลับมา จะหลอกล่อเช่นไรก็ ไม่เป็นพิรุธ”

“ท่านแม่ทัพครั้งนี้แน่ใจหรือว่าจะได้ครองบัลลังก์”

“ครั้งนั้น ใต้เท้าหลัวส่งคนลอบสังหารหลงตี้ ข้ายอมรับกระบี่แทนเพื่อการนี้ ครั้งนี้กลับมาบัลลังก์นั่นจะต้องเป็นของข้า”

ยิ้มมุมปาก หลงตี้ไว้ใจ และวางใจเขา จนลืมมองว่าเขามีความตั้งใจ อย่างไร ใต้เท้าหลัวตั้งใจกำจัดเขาเพราะคิดว่าหลงตี้ จะต้องหมดกำลังแรงใจจนอยากจะสละบัลลังก์เสีย แต่มาครั้งนี้ หลงตี้กับนั่งอยู่บนนั้น จ้านกงจึงไม่ควรรีรออีกต่อไป เขาจะยืนเคียงข้างหลงตี้อีกครั้งแต่ครั้งนี้จะต้องเป็นเขาที่นั่งบนบัลลังก์มังกรแห่งนั้น

ชลชลบิดขี้เกียจบนแท่นนอน

"หิวจัง"หลงตี้นั่งจ้องใบหน้าคมของชลชลตาแป๋ว

"ทำไมถึงกลายเป็นเสี่ยวเปาในยามกลางวัน"

"นั่นสิ"ยกแขนยกขาขึ้นมาดู

"ชักจะชินแล้ว อยากกินขาหมู" หลงตี้ยิ้มกว้าง

"ฝ่าบาท ฝ่าบาทเกิดเรื่องประหลาด"ขันทีตู้กังวิ่งเข้ามาในห้องแต่เมื่อเห็น ชลชลกับชะงักงัน

"มีเรื่องใดกัน" จ้านกงก้าวขาเข้ามาในห้อง เหมือนกับโลกทั้งใบหยุดหมุน เหมือนมีแสงสว่างวาบ เมื่อร่างสูงของ จ้านกงก้าวขาเข้ามา

"ปะปะปาน….ระพี"ชลชลอุทานออกมาเบาสุดเบาเสียงแหบแห้งแทบจะหยุดหายใจลงตรงนั้น

หลงตี้อ้าปากค้าง ตื่นเต้นตกใจกับภาพตรงหน้าเช่นกัน

"จ้านกง เป็นท่านจริงๆ ด้วยเป็นท่านที่ฟื้นกลับมาหาข้า"

"ฝ่าบาท จ้านกงฟื้นขึ้นมาก็รีบกลับมาทันที"

โกหกคนอะไรฟื้นจากความตาย ชลชลรู้แล้วว่ายามมีอคติเป็นเช่นไร ว่าแต่ปานระพีมานี่ได้อย่างไรให้ตายสิ แล้วหากเขาเห็นชลชลที่เป็นชลชลเขาจะจำชลชลได้ไหม

"โฮ้งโฮ้งโฮ้ง โฮ้งโฮ้งโฮ้ง โฮ้ง (ปานระพี จำผมได้..ไหม"

"เจ้าหมานี่น่ารำคาญ ขันทีนำมันออกไปข้างนอกข้ามีเรื่องจะพูดกับฝ่าบาทอีกมาก"

“ฮึ่ม แฮร่”อย่านะปานระพี นายยังทำให้ฉันเจ็บใจไม่พอหรือไร รู้สึกเจ็บแปลบที่ใจ และในที่สุดก็กลายเป็นความโมโห ตู้กังทรุดตัวลงกอดรอบลำคอชลชล ดึงให้ตามออกไป

"ใต้เท้าเสี่ยวเปาออกไปข้างนอกกันเถิด"ตู้กัง พูดขึ้นเบาๆ อย่างปลอบประโลม

"แฮร่ๆๆๆๆ กรรรรรร"ขู่ตู้กัง

"เสี่ยวเปา อย่าเกเรออกไปก่อน ตู้กัง ขาหมูของเสี่ยวเปายกมาให้เขาด้วย"เอาของกินมาล่อหลอก แต่เอ่อจริงๆไม่อยากออกไป ในเมื่ออยากรู้ว่าสองคนคุยอะไรกัน

"ใต้เท้าเสี่ยวเปาข้าน้อยยกขาหมูมารอท่าที่หน้าตำหนักแล้ว"

เวร น้ำลายกบฏดันไหลหยดออกจากปากเมิ่อได้ยินคำว่ายกมาแล้ว จริงด้วยกลิ่นหอมลอยมาตามลมตั้งแต่แรก ชลชลสูดจมูก หาต้นตอของกลิ่นตั้งแต่ลืมตาตื่น

"หงิงหงิง หงิงหงิงหงิง (ไปเลยพาฉันไปเดี๋ยวนี้เจ้าหน้าจืด)"ท่าทางออดอ้อนอ่อนข้อแต่ใครจะรู้ว่าเรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหนสำหรับสุนัข ชลชลไม่อาจหักห้ามใจให้ ทำตัวแข็งขื่นได้

ขันทีตู้กังก้าวขานำ ชลชลรีบเดินตามติดๆ

ประตูห้องถูกปิดลงอีกครั้ง ปานระพี ถลาเข้าหาหลงตี้ริมฝีปากกดปิดริมฝีปากของหลงตี้บดเบียดรุนแรงด้วยอารมณ์ปรารถนา หลงตี้จูบตอบดูดดื่ม

"จ้านกง คิดถึงฝ่าบาทยิ่งนัก"หลงตี้น้ำตาไหลพรากด้วยความรู้สึกหลายอย่างปะปน

"ท่านกลับมาได้อย่างไรกัน"

"รู้ตัวอีกทีข้าก็อยู่บนแท่นหินในถ้ำกว้าง มีท่านปรมาจารย์ท่านหนึ่งให้การดูแล จนกระทั่งหายดีข้าจึงกลับมาที่นี่ทันที"

"อาจเป็นสวรรค์ที่เมตตา ดีใจเหลือเกินที่ท่านกลับมา เคียงข้างข้าอีกครั้ง"

"ฝ่าบาทข้าสัญญาต่อแต่นี้จะไม่จากไปไหนเราสองคนจะต้องร่วมมือกันกำจัดเหล่าขุนนางชั่วเสียให้หมดใครที่คิดไม่ดีกับฝ่าบาทและกับจ้านกงมันจะต้องตาย"