กลายร่าง

เสียงนาฬิกา เตือนเวลาถึงเวลาตื่นแล้วชลชลก้าว ขยับตัวบนที่นอนยวบยาบ

“เฮ้ยวันนี้ต้องไปสัมภาษณ์งานนี้ สายป่านนี้แล้ววิ่งลงบันไดอย่างเร็วรี่เสียบกระติกน้ำร้อน ต้มน้ำชงกาแฟ วิ่งกลับขึ้นไปคว้าผ้าขนหนูพันกายลวกๆ เข้าไปในห้องน้ำเสียงฝักบัวซู่ซ่า

“วันนี้วันเกิดปานระพีนี่หว่า”คิดถึงเพื่อนร่วมรุ่นที่แอบมีใจ ปานระพี หนุ่มหล่อเดือนมหาลัย เดือนคณะ ที่ทั้งหล่อทั้งเท่ห์สะกดทุกสายตา ชลชลยิ้ม เมื่อคืนหลับไปทั้งที่มือยังกำโทรศัพท์ แวะไปเสียหน่อย ไปสุขสันต์วันเกิดเซอร์ไฟรส์เล็กๆ ของขัวญที่เตรียมไว้อยู่ในกล่องสวยงามใครจะว่าสายเปย์ก็ช่างในเมื่อ ชลชลรักของเขา ปานระพี สุภาพอ่อนหวานแม้จะไม่เคยเปิดตัว แต่ปานระพีก็ไม่เคยรังเกียจในความเป็นชลชล

คอนโดสูงของปานระพี หรุหราใจกลางเมือนความที่ ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แล้วยังเป็นเดือนของคณะ ทุกอย่างดูจะเฟอร์เฟค งานที่ทำหรือแม้แต่ที่อยู่ก็ต้องดีที่สุด

คีย์การ์ดสำรองที่ได้มาไม่อยากจะอวด ว่าความสัมพันธ์กับปานระพีถึงขั้นไหน จะว่าไปชลชลก็มาทำความสะอาดห้องให้เขาเก็บนู่นเก็บนี่ให้ปานระพีเหมือน ...ภรรยาคนหนึ่งควรจะกระทำประตูลิฟต์เปิดออก ก้าวขายาวๆ ไปยังห้อง1905แตะคีย์การ์ดที่ หน้าห้องก้าวขาเข้าไปเงียบกริบ ห้องไม่ได้มือดแต่กลับมีแสงไฟหลากสีสันส่องไปที่กลางห้องที่เป้น เตียงนอนกว้างกล่องของขวัญหลุดลงไปกองกับพื้น ร่างเกือบเปลือยของคนสองคนนอนกอดก่าย หหลับใหลด้วยความอิ่มเอมใบหน้าเหมือนจะยิ้มได้ ชลชลยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง กลัวว่าเสียของตัวเองจะเล็ดลอดออกมา แต่ทว่าเขาเกือบจะลืมหายใจ หันหลังก้าวขาออกจากห้องไปทันที น้ำตาเจ้ากรรมพลันไหล นี่มันอะไรกันทำไมเขาอ่อนแออย่างนี้ ปานระพีที่พร่ำพูดว่ามีชลชลคนเดียวชาตินี้ไม่ขอมีคนอื่นปานระพีที่ยอมขัดคำสั่งพ่อแม่เรื่องแต่งงานเพื่อให้ชลชลสบายใจ เขาทำไมทำแบบนี้ ชลชลรู้สึกว่าดวงตาพร่ามัว

“โครม ตึกๆๆๆๆๆๆ ตึงๆๆๆ โครม”เก๋งของเขาหมุนคว้างลอยละลิ่วลงสู่พื้นด้านล่าง ที่มองเห็นเพียงเวิ้งน้ำ ชลชลดำดิ่งล่องลอยน้ำตา อุ่นๆ โดนน้ำเย็นเฉียบของแม่น้ำเจ้าพระยาเจือจาง หน้าปัดนาฬิกาข้อมือหยุดเดินที่เวลา 06.29

กลิ่นกำยานหอมหวล ดวงตาพร่ามัวลืมตาขึ้นช้าๆ ขยับกายด้วยความเจ็บปวด

“เฮ๊ย นี่มันอะไรกัน”โดนกอดไว้ ทั้งตัวขยับไม่ได้ ทำไมเหมือนไม่มีแรงจะขยับตัว มองรอบกาย ใบหน้าหล่อเหลาของใครบางคนหลับตาพลิ้ม แขนข้างหนึ่งกอดรอบลำตัวของ ชลชล ร่างเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่ม ผืนเดียวกันยังอุ่นๆ

แต่ยกแขนขึ้นมามอง

“เฮ๊ย” ไม่ใช่ชลชล แต่เป็น

“หมา หมานี่มันคือหมา”ฉันเป็นหมาได้อย่างไร เสียงบ่นกลายเป็นเสียงครางหงิงๆ

“เสื่ยวเปา อย่าเพิ่งตื่นข้ายังง่วงอยู่เลย”คว้าร่างเล็กขนปุกปุยมากอดไว้แน่น แนบชิดกับร่างเปลือยบนแท่นนอน ชลชลกัดฉับเข้าที่มือของคนตัวใหญ่

“โอ๊ย เสี่ยวเปา กัดข้าทำไม”ร่างยาวเหยียดลุกขึ้นจากแท่นนอน นี่มันอะไรฝัน ๆๆๆ แน่ๆ กัดที่แขนตัวเอง ไม่สิ ขาหน้าอย่างแรง

“โอ๊ย เจ็บ”คนตัวใหญ่ยืนขึ้น ผ้าห่มหลุดหลุ่ย ร่างเปลือยล่อนจ้อนกล้ามเป็นกล้าม อางอาจผึ่งผายอย่างกับรูปปั้นของไมเคิลแองเจโล่แต่เรือนผมกับยาวสลวย นี่มัน นี่มันพระเอกซีรีส์จีนชัดๆ

“เสี่ยวเปา เจ้าเป็นอะไรไป หรือว่าเลอะเลือนไปแล้วขันที มานี่หน่อย”ขันทีหนุ่มน้อยรีบเข้ามาข้างใน

“โฮ้งๆ ”หมานี่มันคือสุนัขพันธุ์เชาเชา แล้วแล้ว ชลชลมาอยู่ในร่างสุนัขได้อย่างไรกัน

“เสี่ยวเปาคงจะหิวแล้ว”

“ฝ่าบาทนี่เพิ่งจะยามเหม่า (05.00-06.59) ปกติ ใต้เท้าเสี่ยวเปา จะกินในยามเฉิน (07.00-08.59)

“ใต้เท้า ฝ่าบาท”บ่นพึมพัมแต่เสียงที่เล็ดลอดออกมาคือ โฮ้งๆ ”

ไหิวจนกินข้าแล้วยัวงจะกินขาตัวเอง เจ้าคิดว่าเสี่ยวเปายังไม่หิวอีกหรือ”

“อย่างนั้นข้าน้อยไป ยกเครื่องเสวยพร้อมกับ ของกินของใต้เท้าเสี่ยวเปา”ขันทีจากไป

“ไปไปแช่น้ำอุ่นกันดีกว่า วันนี้อากาศไม่หนาวเท่าไหร่” ชลชลกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ ก้จะไม่ให้กลืนน้ำลายได้อย่างไรก็ดูสิ ร่างเปลือย ไม่สนสายตาหมา อุ้มเอา ชลชลที่ดิ้นทุรนทุราย เดินหายเข้าไปในห้องอาบน้ำที่มีอ่างน้ำอุ่นลอยวน

“ (เฮ้ย แย่แล้ว) โฮ้งโฮ้ง”

“จะบอกว่าหิวหรือ”ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หลังจากที่วางชลชลลงขอบอ่างยกมือขยี้ไปที่ขนเบาๆ

“ เอาน่าอาบน้ำเสร็จค่อยกิน”น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่สุด ชลชลมองฝ่าบาทนั่นตาแป๋วร่างเปลือยยกร่างปุกปุยขึ้นมากอดรัดไว้ไทั้งตัว

"อย่ามอง 555เจ้าคงอิฉาใช้่ไหมว่าไอ้นั่นของข้าสุดยอดกว่าของเจ้า จนเทียบไม่ติด555"

กลาย