แค่ฝัน

"ซินอ๋อง ข้าว่าควรเป็นหมานั่นมากกว่าที่จะต้องตายฝ่าบาทโปรดปรานเจ้าหมาตัวนั้นมากหากมันตายไปคงจะต้องตรอมใจแน่ แต่ซินอ๋องกับพวกเรายังพอต่อรองกันได้"ใต้เท้าหลัวโบกมือห้าม

"ซินอ๋องเป็นน้องชายแท้ๆ เห็นได้ชัดว่าไม่เคยไม่ภักดี กับพวกเราก็แค่รอมชอมก็เท่านั้นไม่ได้เห็นพวกเราในสายตา"

"แล้วหากเป็นการลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาทเหมือนที่เราเคยทำนั่นเล่า"ใครคนหนึ่งเสนอความเห็น

"หุบปากเจ้าเสีย ที่นี่มีคนของหลงตี้อยู่ไม่น้อย ไม่ควรพูดหากจะลงมือก็เร่งลงมือในทันที"หลายคน ยิ้มมุมปาก

ตำหนักฮ่องเต้

“คืนนี้ข้าจะไม่นอน รอดูว่าเจ้าจะกลายร่างเป็นคนอีกหรือไม่”

“โฮ้งโฮ้ง (ตามใจ) ”ชลชลเดินวนสามรอบก่อนจะ ทิ้งตัวลงนอนขดกลมเหมือนกองอะไรสักอย่าง หลงตี้นั่งเท้าคางมองตาแป่ว

สักพักหนึ่ง ชลชลก็ลืมตามองคนตัวสูงที่ยังจ้องชลชลตาไม่กะพริบ เที่ยงคืนแล้วกระมั้ง

“จ้านกง เป็น ..เป็นอะไรกับฝ่าบาท”บทจะพูดก็พูดได้ บทจะพูดไม่ได้ก็กลายเป็นเห่า

“ จ้านกงเป็นความทรงจำที่งดงามของข้า เป็นดังชีวิตและ...หัวใจ”

“แล้วฝ่าบาท ทำไมถึงยอมให้เขาจากไป”

คิดแล้วอยากตบปากตัวเองเสียจริงถามอะไรที่ทำให้อีกคนจนกับคำตอบ เรียนจิตวิทยามาได้อย่างไร

“ข้าแค่เพียง ไม่อาจปกป้องเขา”

เปลวไฟในเชิงเทียนดับวูบลงทันที กลิ่นอันตรายสัญญาณ ของคนไม่ดี มือสังหารสองคน กระโจนพลวดเข้ามา ชลชลหูตั้งหางชี้ ส่งเสียงขู่ดังลั่น

“ฝ่าบาทหลบไป”

“โฮ้งงงงงโฮ่ง”เห่ากรรโชก ก่อนจะกระโดดเข้ากัดฉับเข้าที่น่องของมือสังหาร กระบี่ในมือฟาดเข้าใส่ชลชลแต่ทว่า ความเร็วไม่อาจเทียบชั้นกับสุนัขอย่างชลชลได้

“มีมือสังหารองครักษ์คุ้มกันฝ่าบาท”เสียงตะโกนของขันทีตู้กัง ชลชล ส่งเสียงทั้งขู่ทั้งเห่ากรรโชก

“ฝ่าบาทหนีไป”หลงตี้วิ่งหยิบกระบี่ข้างผนังห้องเสียงคมกระบี่ปะทะกันดังแสบแก้วหู ชลชลขึ้นคร่อมกัดงับไปทั่วตัวของมือสังหาร เสียงร้องโอดโอ๊ย องครักษ์รีบกรูกันเข้ามาพร้อมด้วยซินอ๋อง ชลชลผุดลุกขึ้นยืน ร่างมนุษย์เปลือยล่อนจ้อน

“ไอ้บ้าเฮ๊ยจะมากลายร่างอะไรตอนนี้” กระโดดผุบหายเข้าไปใต้แท่นนอน มือสังหารยังร้องโอดโอยด้วยบาดแผลเหวอะหวะทั่วทั้งใบหน้า แสงสว่างจากคบเพลิงที่องครักษ์และซินอ๋องนำเข้ามา มองเห็นมือสังหารร่างโชกเลือด นอนร้องโอดโอยอีกคนเผ่นแน่บไปไกล องครักษ์ลากตัวของมือสังหารที่บาดเจ็บออกไป

“เสี่ยวเปา เสี่ยวเปา”หลงตี้ตะโกนเรียกชลชล ใครจะกล้าออกไป แล้วจะเรียกทำไม

“ฝ่าบาทปลอดภัยหรือไม่”หลงตี้พยักหน้า