กลายร่างอีกแล้ว

นั่งหลับตานิ่งอยู่ข้างอ่างไม้ จะว่าไปเพิ่งจะอกหักมายกๆ ทำไมต้องมาเจออะไรที่ทำให้ โดกิๆ (ใจสั่น) แบบนี้ด้วย

"ไม่ลงมาเล่นน้ำหรือเสี่ยวเปา อืมทำเป็นหลับตา ทุกวันเห็นลงมาเล่นน้ำด้วยประจำ"รอยยิ้มละมุนกับสองเขี้ยวที่มุมปาก แอบเหลือบตามอง

"เฮ้อวันนี้ เสี่ยวเปาแปลกไป ไปไปกินข้าวกันดีกว่า คงจะหิวใช่ไหมถึงทำหน้าตาไม่รื่นเริงเลย"

"โฮ้งๆ (อย่านะ) "หลับตาปี๋เมื่อฮ่องเต้หนุ่มลุกขึ้นยืนทั้งตัวโชว์บางอย่างที่ชลชล (ชะละชน) แอบกลืนน้ำลายชลชลหันหลังให้ในทันที

ดึงผ้ามาคลุมร่างสูงทั้งตัว กลิ่นผกาหอมกรุ่น

"ทำมาหันหลังให้ มานี่เลย มานี่"อุ้มชลชลขึ้นมาหนีบไว้ที่ข้างเอวผิวเนื่อแน่นเสียดสีขนปุกปุย

"โฮ้งๆๆๆๆ (ปล่อย ฉันนะเว๊ย) ฉับ"งับเข้าที่แขนเบาๆ แต่ก็ทำให้คนอุ้มตกใจปล่อยร้างปุกปุยร่วงลงพื้นชลชลวิ่งปรืดเดียวไปยืนอยู่ หน้าประตู

"เสี่ยวเปาจะมากไปแล้วนะ ทำไมต้องกัดข้าด้วย"ถลกผ้าคลุมขึ้นดูบาดแผลเขียวคล้ำ

"อย่ามาตรหน้าซื่อมานี่ มานี่"ส่งเสียงดังชลชลยืนนิ่ง

"มานี่"หันไปตะกุยประตู เพื่อจะหนี ไม่อยู่แล้วดูสายตาดุดันนั่นสิ เวรกรรมอะไรกัน ย้อนดอีตมาในจีนโบราณแล้วยังซวย ดันมาอยู่ในร่างของสุนัขพันธ์ุเชาเชา

ประตูเปิดออก ขันทีหนุ่มน้อยนั่นเอง ชลชลวิ่งปรืดแต่ช้าไปเสียแล้วมือใหญ่หิ้วหลังคอ ขึ้นมาตรงหน้า

"เสี่ยวเปา อย่าหวังว่าจะหนีไปไหนมานี่"ชลชลหัวหด ไม่มีทางหนีแล้ว

"ใต้เท้าเสี่ยวเปา อาหารมาแล้ว"ขันทีนามตู้กังยิ้มกว้างวาง จานขาหมูตรงหน้าชลชล โอ้โหหมาอะไรกินขาหมูต้มพะโล้ ไม่อาจหักห้ามใจ น้ำลายเจ้ากรรมมาจากไหนไหลย้อยลงบนจานขาหมู

หลงตี้ฮ่องเต้ยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าสุนัขตัวโปรดน้ำลายไหลเหมือนทุกครั้งที่ได้กินของโปรด

"ง้ำง้ำง้ำ...ง้ำ"อ้าปากงับขาหมูอย่างที่ไม่อาจหักห้ามใจ ช่างไม่มีฟร์อมเลยเสียหมาหมด ก็นะได้เวลาอาหารเช้าของชลชลแล้วนี่

หลงตี้ นั่งมองชลชลกินขาหมูพะโล้ด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม

"ตู้กัง ไปเอาขาหมูพะโล้มาอีกหนึ่งจาน"ตู้กังกุลีกุจอออกไปในทันที

"อร่อยใช่ไหม แน่นอนสิอันนี้เป็นของโปรดของเจ้า เฮ้อเสี่ยวเปาเจ้าช่างดูมีความสุขยิ่งนัก ดูข้าสิต้องทนรับความทุกข์ไว้เพียงลำพัง เรื่องราวต่างๆ ช่างกดดันข้ายิ่งนัก แต่เมื่ออยู่กับเจ้าเสี่ยวเปา ข้าก็ลืมเลือนเรื่องราวเหล่านั้นเสียสิ้น"ชลชลขมวดคิ้ว ลิ้นห้อยเงยหน้าจ้องมองใบหน้าหล่อเหลา

"โฮ้งโฮ้งโฮ้ง (เป็นอะไร) "อดที่จะถามเสียไม่ได้

หลงตี้ยกมือขยี้หัวอย่างแรง

"เฮ้อ..ช่างเถอะแค่ได้อยู่กับเสี่ยวเปาก็มีความสุขที่สุดแล้ว"กอดชลชลแนบตัวแนบแน่น

ชลชล เรอเอิ้กเมื่อจานที่สองผ่านไป หลงตี้ยกชามนมแพะวางตรงหน้าชลชล

"ชินอ๋อง เสด็จๆๆๆๆ "ร่างสูงของใครอีกคนก้าวเข้ามาด้านใน

"ฝ่าบาท ดูท่านสิวันๆ เอาใจแต่สุนัข"หลงตั่วเดินเอามือไพล่หลังเข้ามาข้างใน

"สุนัขบางครั้งก็ดีกว่า คนบางคน"ชลชลหันคอมองคนนั้นทีคนนี้ที

"ฝ่าบาท หลงตั่วกำลังคิดว่าเรื่องราวผ่านมานานแล้ว ฝ่าบาทยังคงเก็บมาใส่ใจ ย่อมหาความสุขไม่ได้ ท่านแม่ทัพหากอยุ่กับเง็กเซียนรับรุ้ว่า ฝ่าบาทเศร้าโศกเพียงนี้ ท่านแม่ทัพเองก็คงไร้ซึ่งความสุข”หลงตี้ ขยับตัวถอนหายใจ

“ช่างข้าเถอะจะกี่วันกี่เดือนกี่ปีข้าก็ยังคิดถึงจ้านกง” หลงตั๋วส่ายหน้าไปมา

“ท่านพี่ข้าจะพูดในฐานะพี่น้องท่านไม่สนใจเรื่องราวในราชสำนัก วันๆ เอาแต่ เล่นกับสุนัข ตัวโปรด ขุนนางต่างถวายฎีกา เรื่องที่ฝ่าบาทไม่สนใจเรื่องราวของบ้านเมือง”

“ซินอ๋องข้าให้เจ้าจัดการเรื่องราวต่างๆ แทนข้า แค่นี้เห่าขุนนางยังไม่พอใจอีกหรือ”

“ฝ่าบาทใต้เท้าหลัว เมื่อวานบอกกับข้าว่าหากฝ่าบาทยังเอาแต่ทุกข์ตรมอยู่แบบนี้ เกรงว่า เหล่าขุนนางจะรวมตัวกัน ขอให้ฝ่าบาทสละบัลลังก์เพื่อหาคนที่เหมาะสม”หลงตี้ยิ้มเศร้าๆ เป็นรอยยิ้มเศร้า ที่ชลชลคิดว่าไม่เคยเห็นว่าใครจะยิ้มได้เศร้าเพียงนี้

“โฮ้งโฮ้ง”เดินไปทรุดกายข้างๆ หลงตี้ด้วยความเห็นใจ ทำไมรู้สึกเศร้าสร้อย ชลชลคิดถึงภาพบาดตาที่เห็นก่อนหน้านั้นหัวใจของชลชลแทบสลาย เมื่อต้องจากคนที่รักไม่ว่าจากเป็นหรือจากตายก็คงไม่ต่างกัน หลงตี้เอื้อมมือลูบหัว ชลชลเบาๆ