อบอุ่นปกป้องจริงใจ

หลงตี้ลุกขึ้นเท้าคางมอง ชลชลด้วยสายตาหลากหลายทั้งชื่นชมตื่นเต้น ดีใจและประหลาดใจ

“น่าจะพูดได้น้า แต่แบบนี้ก็ดีข้ากำลังเหงา เจ้ามาทันเวลาพอดี”

ดึงร่างเล็กกว่ามากอดแนบแน่น ความอบอุ่นอ่อนโยนแล่นเข้าสู่หัวใจ

“ปล่อยนะโว๊ย”เผลอตะโกนออกไปยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อมันเปล่งเสียงออกมาเป็นภาษาคน

“อย่าดิ้นสิ อุ่นเสียจริง อุ่นเข้าไปข้างในเลยเชียว อบอุ่นใจของข้ายิ่งนักเฮ๊ย มะมะเมื่อกี้ จะจะเจ้าพูดได้แล้วนี่”

ชลชลเบ้ปาก ผลักร่างใหญ่ออกห่าง

“โฮ้งโฮ้ง (ถอยไป) ” อ้าวทำไมกลายเป็นเห่าอีกแล้ว สวรรค์กำลังเล่นตลกอะไรกันแน่ เดี๋ยวคนเดี๋ยวหมา

"หูฟาดไป"หลงตี้ยิ้ม ยียวน

“เฮ้อ ไม่ยอมให้กอด ข้านี้ใจบางเลยก็ได้ ข้านอนห่างหน่อยก็ได้ แต่ขออย่างเดียวอย่าจากข้าไปไหนอย่าหนีไปไหนก็พอ”อยู่ๆ หลงตี้ก็รู้สึกว่าหัวใจเปี่ยมสุข นอนหลับตาไปพร้อมกับรอยยิ้ม

"เฮ้อ" ชลชลนั่งสัปหงกบนแท่นนอน กับผ้าห่มหนึ่งผืนจนรุ่งสาง อากาศเริ่มเย็นลงขยับตัวกอดผ้าห่ม

“เฮ้ย ขนมาไงอีกเนี๊ยะ”กลายเป็นเสี่ยวเปาเหมือนเดิม หลงตี้ลุกขึ้นนั่งมองตาค้าง

“จริงๆ ด้วยเจ้ากลายร่างจากคนเป็นหมา สวรรค์สวรรค์เป็นสวรรค์ที่ส่งเจ้ามา ส่งหมาเฮ้ยคนในร่างหมาหรือหมาในร่างคน เอาอย่างไรดีหมาพูดได้หรือคนมีขน”

ชลชลทิ้งตัวลงนอน หลับตาเสียไม่อยากมอง หลงตี้ที่เอาแต่ดีใจทั้งๆ ที่ชลชล เริ่มรู้สึกว่าชะตาชีวิตของตัวเองไม่แน่ไม่นอนแล้วต่อจากนี้ วันนี้เป็นหมากลางคืนเป็นคนแล้วหากคืนที่จะถึงนี้ไม่กลายเป็นนู่นนี่อีกหรือ

เช้าต่อมา

“ฝ่าบาทวันนี้ตื่นแต่เช้า”

“ข้าจะเข้าไปที่ท้องพระโรงเสียหน่อย ตู้กังอย่าเพิ่งเข้าไปกวนเสี่ยวเปา ไว้ข้ามาค่อยเข้าไปพร้อมกันตอนนี้เสี่ยวเปานอนอยู่”

“ใต้เท้าเสี่ยวเปาไม่หิวแต่เช้าหรือไร”

“เมื่อคืนเขานอนดึก”ไม่ได้นอนเลยเอาแต่นั่งจ้องหน้าเขาจนเมื่อรุ่งสาง เขาก็เห็นได้ชัดว่า หนุ่มหล่อคนนั้นกลายเป็นร่างปุกปุยของ เสี่ยวเปากับตาตัวเอง

ชลชลวิ่งแน่บตามตูดหลงตี้ไปทันที

"เฮ้ยเจ้าจะมาทำไมกัน"

"ใครจะอยู่คนเดียว แล้วที่แน่ๆที่นี่ฉันก็ไม่รู้จักใครอีกอย่างตามหลักก็ไม่ควรปล่อยคนที่มีอาการซึมเศร้าไปไหนคนเดียว"บ่นเบาๆหลงตี้ไม่ทันได้ยิน

"ดีอย่างน้อยก็มีเจ้าเป็นสหายในยามที่ต้องกลับเข้าไปในท้องพระโรงอีกครั้งในรอบปี"

น้ำเสียงช่างเศร้าสร้อยยิ่งนัก ชลชลรับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวในน้ำเสียงเศร้าสร้อยนั้น ชลชลอยู่นี่ทั้งคนไม่ต้องกลัว555ทั้งๆที่ใจก็นึกหวั่น

ท้องพระโรงกว้างใหญ่

"ฮ่องเต้เสด็จจจจจจจจ"เสียงขานจากขันทีติดตาม เหล่าขุนนางต่างทำหน้าเหลอหลาบ้างก็ลืมแม้กระทั่งทำความเคารพฮ่องเต้ เสียงซุบซิบดังระหว่างทางที่ก้าวเดิน

"สุนัขตัวโปรดต้องให้พวกเรา ถวายพระพรด้วยไหมเป็นแค่หมาแต่ให้เดินข้างกายอย่างนี้เวลาพวกเราถวายพระพรมิต้องถวายพระพรหมาด้วยหรือ"

ชลชลหันมองคนพูด หลงตี้นิ่งเสีย

เอาวะ

"โฮ้งโฮ้ง โฮ่ง (ปากดีนัก) "

กระโจนเข้าใส่คนพูดจนล้มหงายหลัง ถอยหนีลนลาน ชลชลแกล้งงับที่ใบหน้าแต่ไม่ให้โดน

“เหวอ….เหวอ ฝ่าบาทโปรดอภัยฝ่าบาทสั่งให้ใต้เท้าเสี่ยวเปา หยุดที” ชลชล ถอนหายใจ กำลังสนุกเชียวเวลาเห็นสายตาขี้ขลาดของคนปากเก่งนี่ช่างสนุกเสียจริง 

หลงตี้ผิวปากหวีดหวิว บาดหู เสียงผิวปากช่างยั่วยวนใจ ชลชลวิ่งแน่บไปกระดิกหางตรงหน้าหลงตี้ ยิ้มกว้างสุดกว้าง เหมือนต้องการให้เขาชม ตายห่าล่ะทำไมทำตัวเหมือนหมาขี้อ้อนแบบนี้ไปได้ อยากให้เจ้านายชมอย่างนั้นหรือ

หลงตี้ยกมือขึ้นลูบหัวเบาๆ ชลชล หลับตาพลิ้ม เฮ้อ!ปลื้มปริ่ม

“เสี่ยวเปาอย่าทำเขา”น้ำเสียงอ่อนโยน ชลชลแล่บลิ้นห้อยออกมา ดีใจที่โดนมืออุ่นลูบหัว

“โฮ้งโฮ้งโฮ้งโฮ้ง โฮ่ง (ก็เขานินทานาย) ” หลงตี้ หันไปมองขุนนางปากพล่อย

“เจ็บตรงไหนหรือไม่”เอ่ยปากถามอย่างเสียไม่ได้ทั้งๆที่เห็นว่าไม่ได้เจ็บอะไรแค่เช็ดน้ำลายของสุนัขออกจากใบหน้า

“ฝ่าบาท ท้องพระโรงคือสถานที่สำคัญไม่สมควรนำสุนัขเข้ามา”ขุนนางใจกล้าผู้หนึ่งก้าวออกมาประสานมือด้านหน้า

“ใช่ใช่ใช่”เสียงขุนนางต่างส่งเสียงพร้อมเพรียงกัน

“โฮ้ง”เห่าเสียงดังลั่น ขุนนางผู้นั้น ถอยหนี ทำท่าทีหวาดกลัว

“เสี่ยวเปา อย่าโมโห ไปไปกับข้า ในเมื่อไม่มีบาดแผลก็ถือว่าเลิกแล้วต่อกันเสีย คราวหลังเอาเป็นว่าข้าจะไม่ให้เสี่ยวเปาเข้ามา วันนี้ฉุกละหุก ข้าต้องการมารับฎีกาด้วยตัวเอง” ซินอ๋องเดินมายิ้มรับหลงตี้