บทที่ 1. รับเลี้ยง

               “เจ้าเหมียวขี้เรื้อนนี่...น่าเวทนาเสียจริง” เสียงหนึ่งดังขึ้นพาให้นิลมณีเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงด้วยสายตาที่ไม่พอใจนัก แต่ในสายตาคมของชายหนุ่มกลับมองว่าแมวดำตัวน้อยนี้ทำหน้าน่าสงสารน่าเอ็นดูเสียจริง เขาค่อยๆนั่งลงด้วยใบหน้าเรียบนิ่งก่อนจะอุ้มเจ้าเหมียวน้อยสีดำนั้นขึ้นมา

               ...ไอ้มนุษย์โสโครกนี่!! ปล่อยข้านะ!!... เสียงที่เอื้อนเอ่ยของเธอในตอนนี้กลายเป็นเพียงเสียงร้องเหมียวๆ สายตาดุดันน่าเกรงขามกลับกลายเป็นสายตาออดอ้อนซึ่งชายหนุ่มมองว่าแมวตัวน้อยนี้คงกำลังดีใจที่เขาจะเก็บมันกลับไปเลี้ยง

               “รู้ว่าดีใจ ช่วยเลิกร้องได้ไหมเจ้าเหมียว คอนโดฉันห้ามไม่ให้เลี้ยงสัตว์ แต่เห็นว่าแกน่าเวทนาหรอกนะ”

               ...ใครอยากให้มาเวทนากันยะ!!....เฮ้ย!!... ไม่ทันที่จะได้ร้องเหมียวเถียงชายหนุ่มต่อ เขาก็จัดการจับเธอยัดใส่ในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาก่อนจะรีบวิ่งกลับคอนโดทันที

               ชายหนุ่มรีบเข้าห้องของตัวเองก่อนจะนำกระเป๋าที่ใส่ลูกแมวตัวสีดำสนิทนั้นไปวางไปบนโซฟา ก่อนจะเปิดกระเป๋าแล้วอุ้มเจ้าลูกแมวออกมาที่ตอนนี้มันคอพับไปแล้ว เมื่อเห็นอย่างนั้นเขาก็ตกใจสุดขีด ก่อนจะพยายามใช้ปลายนิ้วคลำหาหัวใจของเจ้าแมวน้อย

               ....นี่แกจับตรงไหนกับฮะ?!!.... นิลมณีถึงกับสะดุ้งก่อนจะร้องเหมียวออกมา ชายหนุ่มเห็นว่ามันร้องเหมือนปกติก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ นิลมณีมองใบหน้าชายหนุ่มตรงหน้านิ่งไปครู่หนึ่ง พึ่งเห็นชัดๆก็ตอนนี้ว่าเขาหล่อเหลาไม่หยอก เธอเบือนหน้าหนีเล็กน้อยก่อนจะมองไปรอบๆห้องอย่างสงสัย ดูจากห้องแล้วคอนโดเขาอยู่คงไม่แพงเท่าไหร่นัก นั่นแสดงว่าเขาคงเป็นเพียงพนักงานบริษัทธรรดาๆแน่ๆ

               “หิวไหมเจ้าแมวขี้เรื้อน ฉันซื้ออาหารเปียกมาให้แกด้วยนะ” ว่าแล้วเขาก็วางเจ้าแมวตัวน้อยลง ก่อนจะหันไปค้นกระเป๋าเป้ของตัวเองแล้วหยิบอาหารเปียกที่เขาพึ่งแวะซื้อมาจากมินิมาร์ทใต้คอนโด นิลมณีมองชายหนุ่มที่กำลังเทอาหารเปียกให้เธอด้วยใบหน้าที่ดูขยะแขยงอาหารเปียกนั้น ก่อนที่เขาจะยกจานอาหารเปียกมาให้เธอแต่ทว่าเธอกลับเบือนหน้าหนีแล้วพยายามเดินไปทางอื่นแต่ทว่า...

               ตุ้บ! เหมี๊ยวววว!!

               “เจ้าแมวโง่ เดินยังไงให้ตกโซฟาวะ” นิลมณีร้องเสียงหลง ร่างกายบอบช้ำอยู่แล้วแต่เพราะเชิดหน้าหลับตาเดินหนีอาหารที่เขาให้จนไม่ทันสังเกตว่าตัวเองอยู่ขอบโซฟา ก้าวพลาดร่วงลงกระทบพื้นเข้าอย่างจังโดยไม่ทันได้ตั้งท่า ไม่หนำซ้ำยังโดยมนุษย์ผู้ชายมองว่าโง่เสียอีก

               ....หายดีเมื่อไหร่ แม่จะตะปบให้แขนลายเลย... ได้แต่คิดอยู่ในใจพร้อมจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มที่อุ้มเธอขึ้นมาอย่างเอาเรื่อง แต่ถึงกระนั้นก็ดูเหมือนชายหนุ่มจะมองสายตาของเธอไม่ออก เพราะมันดูน่ารักไปเสียหมดเมื่ออยู่ในร่างนี้

               “จะตั้งชื่อแกว่าอะไรดี แมวดำตาสีฟ้า...อืมมมม...” ชายหนุ่มอุ้มเจ้าเหมียวเข้าไปใกล้จ้องมองสำรวจเจ้าแมวเหมียวแล้วทำหน้าท่าทางครุ่นคิดอยู่พักใหญ่

               ...ข้าชื่อนิลมณี...

               “อืมมมม....”

               ...เจ้ามนุษย์โง่ ข้าบอกว่าข้าชื่อนิลมณี!!...

               “รู้แล้วๆ เลิกร้องได้แล้วเจ้าดำ”

               ...ดำบ้านแป๊ะแกดิไอ้มนุษย์หน้าอาหารเปียก!...

               “แกร้องแบบนี้แสดงว่าไม่ชอบ...ตัวผู้หรือตัวเมียวะเนี่ย” ชายหนุ่มคิดชื่อไม่ออกจึงคิดว่าต้องรู้ก่อนว่าแมวตัวนี้ตัวผู้หรือตัวเมียถึงจะคิดชื่อได้ ว่าแล้วก็พลิกเจ้าเหมียวหงายท้องพยายามจ้องมองระหว่างขาเล็กๆของเจ้าแมว แต่เจ้าแมวเหมียวกลับเอาหางปิดเสียอย่างนั้น

               ...อะ...ไอ้บ้า! คนบ้าอะไรมาดูจิมิคนอื่น!... นิลมณีร้องท้วงขึ้นมาในใจ ทั้งโกรธทั้งเขินจนแทบอยากจะฉีกร่างชายตรงหน้าทิ้งไปเสีย ที่บังอาจมาหยามศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงอย่างเธอ ถึงเธอจะเป็นปีศาจแต่เธอก็ไม่เคยมีชายใดมาแตะต้อง

               “เอาหางออกสิ ไม่อย่างนั้นจะรู้ได้ยังไง”

               ...ไม่เฟ้ย! อ๊าย! อย่านะ!! อ๊ะ!!.... ร้องเหมียวห้ามพลางดิ้นไปมาแต่ก็ไม่พ้นมือใหญ่ของชายหนุ่มตรงหน้า ปลายนิ้วเรียวเขี่ยหางของเธอออกก่อนจะตรวจดูว่าแมวตัวนี้เป็นตัวผู้หรือตัวเมีย

               “ตัวเมีย...งั้นชื่อสีนิล” พูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่งด้วยชื่อที่คิดขึ้นมาง่ายๆ ส่วนนิลมณีนั้นรู้สึกโกรธจนตัวสั่นแถมยังเขินจนแทบจะมุดหน้าหนี ราชาปีศาจอย่างเธอต้องมาเจอชายชาวมนุษย์ทำแบบนี้รู้ถึงไหนอายถึงนั่น

               “สีนิลคือชื่อเธอ ส่วนฉันชื่อดีน ต่อไปฉันจะเป็นคนเลี้ยงเธอเอง” เมื่อรู้ว่าเจ้าแมวเหมียวเป็นตัวเมียก็เปลี่ยนสรรพนามเรียกเธอเหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง สำหรับดีนนั้นคิดว่าอย่างน้อยก็มีเพื่อนไว้แก้เหงาและคอยอยู่ด้วย

ด้วยความที่ตัวเขาเองค่อนข้างเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดคุยกับใครในที่ทำงาน เวลาพูดออกไปคนส่วนใหญ่จะรับไม่ได้เพราะพูดขวานผ่าซากจึงไม่ค่อยมีใครอยากจะคุยกันเสียเท่าไหร่ ถึงเขาจะเป็นถึงหัวหน้าแต่ลูกน้องก็ไม่ได้เข้าหามากมายนอกเสียจากว่าเป็นผู้หญิง ที่ตั้งใจจะเข้าหาเขาเพราะต้องการอย่างอื่น

...ก็ไม่โง่เท่าไหร่นี่นา...สีนิล...ฮึ...ถึงจะดูเชยสะบัดก็เถอะ... เธอคิดอย่างหงุดหงิดใจ แต่ก็ยังดีที่ชื่อที่เขาตั้งนั้นมันคล้ายชื่อเธออยู่บ้าง เพราะอย่างไรเขาคงจะเรียกแค่นิลสั้นๆพยางค์เดียวแน่ และอีกอย่างที่สำคัญที่สุดคือตอนนี้เธอคิดว่าตัวเองต้องรักษาตัวให้หายดีก่อน การที่ถูกรับมาเลี้ยงก็คงจะดีกว่าอยู่ข้างถนน

“เธอไม่กินอาหารเปียก แล้วเธอจะกินอะไรละเนี่ย...หรือเพราะป่วยงั้นเหรอ พรุ่งนี้ฉันค่อยพาเธอไปหาหมอล่ะกัน ยังไงคืนนี้เธอต้องไปนอนกับฉันในห้อง เผื่อตอนดึกเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะได้ดูแลทัน”

ดีนพูดขึ้นพร้อมกับอุ้มร่างแมวของเธอไปยังห้องนอนของเขา ดีนหยุดตรงข้างเตียงก่อนจะยกแมวที่อุ้มขึ้นมามองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง นิลมณีคาดเดาความคิดของเขาไม่ออกเลยแม้แต่น้อย เห็นเพียงแค่เขามองที่เตียงและตัวเธอสลับกันไปมา

“สงสัย...เธอต้องอาบน้ำก่อนถึงจะนอนเตียงเดียวกับฉันได้” ว่าแล้วก็คว้าผ้าขนหนูในตู้ออกมาสองผืนเอามาพาดบ่าทั้งที่มือหนึ่งอุ้มแมวสีดำตัวเดิมนั่นคือนิลมณีไว้ แล้วพาเข้าห้องน้ำไป นิลมณีเห็นอย่างนั้นก็ร้องเสียงแมวออกมาลั่นห้อง พยายามดีดดิ้นให้หลุดแต่ก็ไม่ทันแล้ว เพราะดีนปิดประตูล็อคกลอนห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว

...ใครเขาจับแมวอาบน้ำยะ! ไม่รู้หรือไงว่าแมวไม่ชอบน้ำตาบ้า!! ไม่เคยเลี้ยงแล้วอยากจะเลี้ยงทำไมเนี่ย!!...ลำบากแมวอย่างข้าจริงๆ!!...

นิลมณีพยายามเดินหนีพลางร้องเหมียวๆไปตลอดทางที่เดิน นั่นคือเสียงบ่นของเธอที่พอจะทำได้เท่านั้น เธอเดินเตาะแตะไปยังหน้าประตูพร้อมกับร้องเสียงแมวขึ้น แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่ได้สนใจเสียงร้องของเธอจนเธอต้องหันหลังกลับไปทางเขา

เหมี๊ยววววว!!!

ร้องเสียงหลงเมื่อชายหนุ่มรูปงามกำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองแทบจะทุกชิ้น และตอนนี้กำลังจะถอดบ็อกเซอร์แบรนด์หรูออก แต่เพราะเสียงของเธอที่ร้องดังขึ้นทำให้เขาชะงักแล้วมองไปยังเจ้าเหมียวนั้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

“เป็นอะไรของเธอ อาบน้ำแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ได้ออกไปแล้วมาอาบน้ำก่อน” พูดแล้วก็ถอดกางเกงบ็อกเซอร์ออกจนไม่หลงเหลือเสื้อผ้าอาภรณ์อยู่บนเรือนร่างกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามนั้นเลย นิลมณีหันกลับไปยังหน้าประตูแทบไม่ทันและไม่ยอมหันไปทางเขาซ้ำยังไม่ร้องออกมาสักแอะ นั่งแช่แน่นิ่งอยู่หน้าประตูตัวแข็งไม่กล้าขยับ ในหัวนี่คิดคำกร่นด่าชายหนุ่มไม่ทันแล้วไม่รู้ว่าจะด่ายังไงดี

“มานี่” ไม่พูดเปล่า เขาเดินโทงเทงไปอุ้มเจ้าเหมียวตัวน้อยนั้นขึ้นแม้ว่ามันจะร้องเสียงดังแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจ ก่อนจะพามันไปยังฝักบัวเปิดน้ำแล้วเอามือที่เปียกชุ่มน้ำมาลูบมันอย่างเบามือ นิลมณีทั้งร้องทั้งดิ้นอยู่ในมือหนาของเขาราวกับกำลังโดนลวนลามอย่างไรอย่างนั้น เมื่อมือของเขาลูบประปรายไปทั่วร่างแมวของเธอก็ยิ่งทำให้เธอดิ้น

“อย่าดิ้น เดี๋ยวน้ำเข้าตา” ยังคงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบใบหน้านิ่งเฉยและจัดการอาบน้ำให้แมวเหมียวตัวน้อยนั้น นิลมณีจะดิ้นมากก็ไม่ได้กลัวว่าสายตาจะไปปะทะสิ่งที่ไม่ควรมอง เท้าเล็กๆจึงทำได้เพียงกวัดแกว่งไปมากลางอากาศเพราะตัวถูกเขาอุ้มอาบน้ำอยู่ เธอทำได้แค่ตัวสั่นงันงกอยู่ในมือของเขานิ่งๆ

...พอแล้ว ฮึ่ย...บอกให้พอไงเจ้ามนุษย์!... ร้องเหมียวๆอยู่ในมือทั้งที่ตัวสั่นเทิ่ม อุณหภูมิของน้ำทำให้ร่างกายเล็กนี้หนาวสั่นจนคุมร่างกายไม่ได้ นิลมณีได้แต่หลับตานิ่งก่อนจะรู้สึกถึงความอุ่นจากผ้าขนหนูที่เขาคว้ามาพันรอบกายของเธอเอาไว้

“รอตรงนี้ก่อนนะ ขออาบน้ำก่อน” ดีนพูดพร้อมกับวางเธอไว้ตรงเคาน์เตอร์หน้ากระจกในห้องน้ำ แล้วหันไปอาบน้ำอาบท่าอย่างอารมณ์ดี นิลมณีในร่างแมวเหมียวนั่งขดหันหลังให้เขาอย่างหัวเสีย แต่ก็อดไม่ได้ที่แอบเหลียวหลังไปมองชายหนุ่มที่กำลังอาบน้ำอยู่ สายตาไล่มองเรือนร่างที่น่าหลงใหลของเขาก่อนจะรีบหยุดสายตาตัวเองไว้เมื่อมันเลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆแล้วหันกลับไปนอนขดตัวดังเดิม

เจ้าแมวสีดำสนิทที่มีความคิดความอ่านนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่เพียงแมวธรรมดาอย่างที่ชายหนุ่มคิด แมวน้อยเพศเมียจอมหยิ่งตัวนี้มาพร้อมกับความมืด ตามตำนานเคยบ่งบอกความเชื่อเรื่องแมวดำไว้หลายตำนานและเป็นตำนานที่ไม่ค่อยดีเสียเท่าไหร่ ผู้คนมักจะกลัวแมวดำกันเสียส่วนใหญ่ แต่เนื่องจากว่ายุคสมัยที่เปลี่ยนไปทำให้ความเชื่อนี้จางหายไป

ตั้งแต่นิลมณีมายังโลกมนุษย์เพียงแค่วันแรก ชายหนุ่มที่ชื่อว่าดีนก็ทำให้เธอรู้สึกอับอายขายขี้หน้าจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าราชาปีศาจอย่างเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ในโลกมนุษย์ ไม่อย่างนั้นคงไม่เป็นที่น่านับถืออีกต่อไป ความน่าเกรงขามในตัวเธอก็จะกลายเป็นเรื่องตลกสำหรับภูตผีระดับล่างแน่ๆ