Novels by นรินทร์ลดา

..เอี๊ยด เอี๊ยด เอี๊ยด!!!“อ๊า อ๊า อื้อ”สะโพกพลิ้วสวนกระแทกหนักหน่วงและรุนแรงขึ้นจนเตียงโยกไปมา เสียงครางของเขาและเธอสลับกับเสียงของเตียงที่ดังเอี๊ยดอ๊าดตามด้วยเสียงกระทบของเนื้อหน้าขาและบั้นท้ายงอนงาม บทเพลงรักที่ยาวนานจนเกิดเสียงฉ่ำแฉะอยู่กึ่งกลางของทั้งสองร่างที่เชื่อมต่อกันไม่มีหลุด แม้ว่าจะโยกเข้าออกจนสุดก็ไม่อาจจะทำให้ทั้งสองร่างหลุดออกจากกันความเสียวซ่านเริ่มรุนแรงทวีคูณถาโถมเข้ามาหาคนทั้งสอง มือหนาบีบคลึงเต้าตึงไม่พัก ส่วนมืออีกข้างเอื้อมไปจับที่หัวเตียงยึดรั้งตัวไว้ก่อนจะเร่งสะโพกพลิ้วกระแทกเข้าสุดอย่างรุนแรงและถี่ยิบ ต้นหยกกำหมอนไว้แน่นเพื่อระบายความเสียวและจุกช่องท้องไปหมด“อ๊า อ๊า อ๊า...อ๊ะ อ๊ะ!!”“ฮื่มมมม...อา”สะโพกรัวซอยถี่ยิบคิ้วเข้มขมวดชนกันแน่น ยิ่งกระแทกเข้าออกยิ่งทำให้รู้สึกเสียวซ่านจนตัวเกร็ง ความหนักหน่วงของแรงกระแทกไม่ได้แผ่วลงเลย คนใต้ร่างร้องครางเหมือนใจจะขาด ก่อนที่ทั้งสองร่างจะกระดุกเกร็งปลดปล่อยความเสียวกระสันพ

..หลังจากที่ต้นหยกออกไปส่งเฮียตงและซินกลับมา เธอก็เดินมาหาชุนแล้วทำท่าหยิบกระเป๋าของตน ชุนนอนคะแคงเท้าศีรษะอย่างงงๆ ว่าต้นหยกจะไปไหน“จะไปไหนหรอคะ?”“หยกว่าจะไปหาอะไรมาให้ทานน่ะค่ะ แล้วว่าจะกลับเลย”“ได้ไง...ไม่อยู่เฝ้าหรอ?”ชุนพูดพร้อมกับหน้าน่าสงสาร ต้นหยกมองสีหน้าของเขาก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ที่ชุนเข้าใจผิด แต่ว่าเธออยากจะแกล้งคนตรงหน้าเสียหน่อย เพราะเธอเองก็โดนเขาแกล้งมาเยอะ เห็นทีจะต้องเอาคืนบ้างแล้ว“เฝ้าทำไมคะ? ก็เห็นบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่บอกหมอให้ทำแผลดูโอเว่อร์เท่านั้น พรุ่งนี้หยกต้องไปทำงานไม่มีเวลามาเยี่ยมนะคะ อาจจะมาเย็น”“สามีเป็นขนาดนี้ไม่อยู่ดูแลหน่อยหรอ...งานน่ะหยกไม่ทำก็ได้นะ เฮียเลี้ยงได้ เฮียดูแลหยกได้”“ดูแลตัวเองไปก่อนนะคะ หายดีค่อยมาดูแลหยกเนอะ”“โธ่..หยก”ชุนเอื้อมมือไปจับแขนเธอเขย่าเบาๆ พร้อมกับทำหน้าออดอ้อนน่าสงสารสุดฤทธิ์ ต้นหยกอดที่จะหัวเราะออ

..“เอ่อ...ยะ...หยก...ใจเย็นๆ ก่อน”ต้นหยกเดินเข้าไปใกล้ชุนพร้อมกับหน้าเขาด้วยสายตานิ่งเรียบ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจจนชุนถึงกับหุบยิ้มแทบจะทันที เพราะตอนแรกเธอคิดมากมายว่าจะดูแลยังไงต้องศึกษาอะไรบ้างเพื่อให้เขากลับมาเดิน เธอวางแผนทุกอย่างไว้ในหัว แต่กลับมารู้ความจริงแบบนี้ ชุนจะเอื้อมมือไปจับมือเล็กแต่ต้นหยกกลับหันหลังแล้วเดินไปในทันที“ต้นหยก! โอ๊ยยย!!!”“คนไข้! อย่าพึ่งลุกสิครับ”ชุนรีบลุกขึ้นอย่างลืมตัวก่อนจะทรุดตัวลงนั่งพร้อมร้องลั่น มือเอื้อมไปจับที่ข้างลำตัว เพราะมันตรึงแผลที่อยู่ด้านหลัง ต้นหยกตอนแรกที่ไม่คิดจะหันกลับพลางคิดว่าเขาคงลองใจเธออีก แต่พอได้ยินเสียงบุรุษพยาบาลเธอก็รีบหันกลับไปมองแล้ววิ่งเข้าไปหาชุนทันที ต้นหยกพยุงเขาลุกขึ้นจากพื้นโดยมีบุรุษพยาบาลช่วยอีกแรงเพี๊ยะ!!“โอ๊ย! หยกตีเฮียทำไมเนี่ย”“อยากดื้อทำไมล่ะคะ คนบ้านี่! ลองใจอะไรก็ไม่รู้...คนเขาเป็นห่วงนะ&rdquo

..ต้นหยกและชุนเดินออกมาจากลิฟท์ของบริษัทก่อนจะเดินไปยังลานจอดรถโดยที่ชุนไม่แม้แต่จะยอมปล่อยมือที่จับมือต้นหยกไว้เลย ต้นหยกเองก็เขินไม่น้อย คำพูดที่เขาบอกรักยังคงก้องอยู่ในหัวเด่นชัด ใครจะไม่ใจอ่อนไหว การกระทำตลอดเกือบหนึ่งเดือนเต็มที่เขาตามตื้อตามง้อและทำหลายๆ เพื่อเธอโดยไม่บ่นสักคำ แต่...มันจะดีแค่ช่วงแรกรักหรือเปล่านะ ต้นหยกเองก็แอบกังวลเช่นกัน คงต้องดูกันไปอีกยาว นั่นหมายความว่าเธอจะลองให้โอกาสเขาอีกสักครั้งนั่นเอง“ไปหาอะไรกินกันไหมคะ? เพราะเมื่อกี้กินบะหมี่ไปนิดเดียวเองไม่ใช่หรอ?”“ก็เพราะใครล่ะคะ”“เฮียก็หิวเหมือนกันนะคะ”“ไม่เหมือนกันสักหน่อย”ต้นหยกหันไปทำหน้าดุแต่ใบหน้าของเธอกลับแดงเรื่อด้วยความเขิน นึกว่าตัวเองจะตายเสียแล้ว นี่สินะที่เขาบอกว่าอย่าปล่อยให้สามีหิวมากๆ ชุนมองต้นหยกแล้วหัวเราะออกมา อย่างน้อยเธอก็ยอมใจอ่อนแล้วทั้งสองเดินไปพลางหยอกล้อกันโดยไม่ได้สนใจรอบๆ ตัวเลย เหมือนโลกทั้งใบมีแต่พวกเขาจนลืมสังเกตหญิงสาวที่เดินตามหลังพวกเขามาติด

..“เส้นฟาง...เธอมาทำอะไรที่นี่?”“ฟางคิดถึงพี่ชุนมากๆ เลยค่ะ”เส้นฟางเดินเข้าไปกอดชุนแน่น ชุนตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของเธอ เพราะตั้งแต่เธอออกจากบ้านไป เส้นฟางไม่เคยติดต่อกลับมาหาเขาเลยสักครั้ง แล้วอยู่ๆ เธอก็โผล่มา คงไม่ใช่เพราะคิดถึงจริงๆ หรอก แต่คงจะเป็นเพราะเงินที่เขาให้ไปก่อนออกจากบ้านหมดแล้วเป็นแน่“คุณเส้นฟาง ปล่อยผม”“ทำไมถึงพูดห่างเหินแบบนั้นล่ะคะ พี่ชุนไม่รักฟางแล้วจริงๆ หรอคะ?”ชุนพูดพร้อมกับพยายามดันตัวของเส้นฟางออกด้วยมือข้างที่เหลืออยู่ แต่เส้นฟางกอดเขาแน่นไม่ยอมเป็นปล่อย จนเขาต้องออกแรงผลักเธออย่างแรงจนเซล้มไปกับพื้น เส้นฟางหันไปมองหน้าชุนพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอ ชุนเห็นอย่างนั้นก็ทำท่าว่าจะเข้าไปช่วยแต่ก็ชะงัก ถ้าเขาใจดีเธอคงไม่คิดจะยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ แน่ ชุนจึงตัดสินใจเลือกที่จะเดินผ่านเธอไปอย่างเงียบๆ“พี่ชุน!! ทำไมถึงได้ใจร้ายกับฟางแบบนี้!!”ชุนหยุดชะงักครู่หนึ่งแต่ไม่หันกลั

..หลังจากที่ทานอาหารกันเรียบร้อย ทุกคนก็ต่างแยกย้ายไปอาบน้ำและเข้าห้องนอนของตัวเอง ชุนเอนตัวลงนอนบนโซฟาหลังจากอาบน้ำเสร็จ และแน่นอนว่าโซฟามันไม่ได้นอนสบายอย่างที่คิดเลย แต่เขาก็ต้องอดทนให้ได้ และคิดว่าเดี๋ยวก็คงจะชินไปเอง ไฟในบ้านถูกปิดจนมิดสนิท ชุนนอนเอาแขนก่ายหน้าผากพลางคิดวิธีง้อต้นหยก ก่อนที่เขาจะหลับตาลงเพื่อพักสายตาเสียหน่อยผ่านไปได้พักหนึ่ง เสียงฝีเท้าที่แผ่วเบาก็ดังขึ้นและเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ชุนที่หลับตาอยู่นิ่งไม่ขยับรอฟังเสียงฝีเท้านั้นอย่างเงียบๆ ไม่นานเสียงนั้นก็หยุดลงข้างๆ ที่เขานอน ก่อนจะรู้สึกถึงบางอย่างที่สัมผัสร่างกาย ผ้าห่มที่เขาร่นไว้ตรงขาได้เลื่อนขึ้นมาบนตัวเขาจนถึงอก ชุนยกยิ้มก่อนจะคว้าข้อมือเล็กที่จับผ้าห่มอยู่นั้นกระชากลงมาเข้าหาตน“อ๊ะ!!! เฮียชุน!! ยังไม่หลับทำไมต้องแกล้งหลับด้วย”“ถ้าไม่แกล้งหลับจะรู้หรอว่ามีคนจะลักหลับเฮีย”“บ้า! ปล่อยนะคะ!”ชุนยังคงกอดต้นหยกที่เซล้มลงมาบนตัวเขาไว้แน่น ถึงแม้จะมืดแต่เขาจำกลิ่นตัวของเธอได้ดี ต้นหยกดิ้นขลุกขลักอยู

รายการวาไรตี้ที่ออนแอร์แบบเรียลไทม์ที่จับคู่ไอดอลมาจับคู่เล่นเกมแข่งกัน โดยมีวิธีการเลือกคู่ที่ค่อนข้างจะเรียกคนเข้ามาดูมากพอสมควร การเลือกคู่เหมือนเลือกคู่เดท...โดยให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายเลือกก่อน ถ้าฝ่ายชายเลือกตอบก็ถือว่าการจับคู่สำเร็จ ยูจินเดินตรงไปยังจีเซลอย่างไม่มีความลังเลแต่จีเซลกลับไม่ได้ดูตกใจเลยและยังรับดอกไม้จากเธอ แต่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวที่เลือกเขา...เพื่อนร่วมวงของยูจินเดินเข้ามาหาเขาเช่นกัน“เป็นปรากฏการเลยนะครับที่มีผู้ชายได้รับดอกไม้จากสาวๆ ถึงสามคน”พิธีกรรายการพูดพร้อมกับทำสีหน้าที่ดูตื่นเต้น จีเซลก็ยิ้มตอบรับหน้ากล้องอย่างเขินๆ และดูสดใสร่าเริง ยูจินเดินกลับมายืนข้างๆ เพื่อนๆ ในวงของเธอและมองเพื่อนสาวอีกคนที่เดินเอาดอกไม้ไปให้จีเซลเช่นเดียวกัน นอกจากวงของพวกเธอห้าคนก็ยังคงมีไอดอลสาววงอื่นอีกสามคนที่เข้าร่วมเพื่อที่จะได้จับคู่ได้คบทั้งหมดเจ็ดคนเท่าฝั่งหนุ่มๆ“ลนิล...ทำไมเธอถึงยื่นดอกไม้ให้พี่จีเซลล่ะ” ยูจินเอ่ยถามเพื่อนสนิทร่วมวงของเธอเสียงเรียบ“ฉะ..ฉันก็...ชอบพี่จีเ

“เป็นไรอีก เดินเข้าบริษัทมาหน้าเป็นตูดเชียว” ซันชายน์เอ่ยทักเพื่อนรุ่นน้องในวงที่กำลังมีข่าวดราม่ามาแรงในตอนนี้ จีเซลหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ เพื่อนรุ่นพี่ที่พึ่งทักตนเมื่อครู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง...แต่แววตาของเขากลับดูเศร้าจนเพื่อนในวงคนอื่นๆ ที่นั่งแต่งหน้าอยู่ต้องหันกลับมามองด้วยความสงสัย ตอนโดนประธานห้ามไม่ให้เจอยูแอลยังไม่เป็นขนาดนี้“แดกแอปเปิ้ลหน่อยไหม? เผื่อจะดีขึ้น” จีนส์ที่นั่งเคี้ยวแอปเปิ้ลตุ้ยๆ หันไปยื่นแอปเปิ้ลในมือให้จีเซล แต่เขาก็ยังคงนิ่งงันเหมือนคนไร้วิญญาณ จนดีนรู้สึกว่ามันผิดปกติมากๆ จีเซลจะไปออกรายการวาไรตี้ทั้งที่สภาพแบบนี้ได้ยังไง“เป็นไงไหนเล่า?” ดีนเอ่ยถามเอง จีเซลเหลือบตาขึ้นมองดีนแต่ก็ยังไม่พูดอะไร ดีนขยับแว่นที่ตัวเองใส่ก่อนจะเดินเข้าไปตบบ่าจีเซลเบาๆ“มีอะไรก็บอกพวกกูเถอะเพื่อน...เราจะได้ช่วยกันหาทางออก” วินซ์กล่าว“นั่นดิ มาถึงขนาดนี้แล้ว...ลงเรือลำเดียวกันแล้ว” ชาร์วีกล่าวเสริมจีเซลนั่งกุมขมับเอามือหนาปิดบังใบหน้าที่เคร่งเครียดของตัวเอง เ

ห้องสีน้ำเงินเข้มที่ยังไม่ทันได้เปิดไฟ สองร่างนัวเนียกันเข้ามาตั้งแต่หน้าประตูโดยที่เธอเป็นคนรุกเขาก่อน เธอจงใจมอบจูบที่แสนเร่าร้อนให้เขา แม้ว่าน้ำตาจะไหลอาบสองแก้มเนียนก็ตาม...จีเซลละจากจูบก่อนจะจ้องมองใบหน้าของเธอ มือหนึ่งเอื้อมมือไปเปิดไฟก็ถึงกับอึ้งเมื่อดวงตาคู่สวยเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา“ทำไมพี่ถึง....”ไม่ทันที่เขาจะได้ถามต่อ ริมฝีปากอวบอิ่มก็ป้อนจูบให้เขาอีกครั้ง จีเซลขมวดคิ้วเล็กน้อยตอบรับจูบนั้นแม้ในหัวยังคงตั้งคำถาม แต่ก็ถูกเธอช่วงชิงคำถามนั้นกลืนไปกับรอยจูบ มือหนาจับเอวเล็กไว้แน่นเดินดันร่างหญิงสาวเข้าห้องให้พ้นประตู ก่อนที่ทั้งสองแขนเรียวที่คล้องคอเขาอยู่จะดึงนำทางไปยังห้องนอนทั้งที่ปากยังคงละจากจูบไม่อาจจะต้านทานได้กับการรุกเร้าเขาอย่างหนักแบบนี้ เผลอไผลไปกับรสจูบของหญิงสาวตรงหน้าจนคิดอะไรไม่ออก สิ่งที่จะคุยก็ลืมไปเสียหมด เธอปรนเปรอเขาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน จีเซลถูกแขนเรียวเล็กผลักลงบนเตียงอย่างง่ายดาย เธอก้าวขึ้นมาคร่อมร่างเขาอย่างยั่วยวนก่อนจะกดจูบรสหวานลงไปอีกครั้ง เลื่อนริมฝีปากอิ่มลงมายังซอกคอหนา มือเล็กเร

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เจซีพูดขึ้นหลังจากที่ทานอาหารและยื่นข้อเสนอให้เธอเรียบร้อย ยูแอลก็ไม่ได้ปฏิเสธเจซีจึงหันไปคว้ากุญแจรถจากคนรับรถที่ขับรถของเขามาส่งให้ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูอีกฝั่งให้ยูแอล เธอหันมองหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนจะยอมเข้าไปนั่งในรถโดยมีเจซีคอยปิดประตูให้...อะไรที่เขาไม่เคยทำเขาได้ทำแล้ว...แต่เธอกลับรู้สึกเฉยๆ เสียอย่างนั้น“ไปคอนโดเกรซใช่ไหมคะ?”“.......” ไม่ได้ตอบแต่แค่พยักหน้าเบาๆ เจซีจึงหันไปทางเธอและโน้มตัวเข้าใกล้ ยูแอลเห็นอย่างนั้นก็ถึงกับผงะเอนตัวหลบอย่างระแวง แต่เจซีกลับหันไปดึงที่คาดเบลล์คาดให้เธอแทนพร้อมกับมองเธอด้วยรอยยิ้ม...แปลก...ยูแอลคิดรถเทสร่าของเจซีแล่นไปตามทางที่คุ้นเคย เขาไปส่งเธอที่คอนโดเกรซจริงๆ ไม่ได้มีการวางแผนพาไปที่อื่นอย่างที่เธอคิดระแวงเอาไว้ บรรยากาศภายในรถเงียบกริบยูแอลหันหน้ามองออกไปด้านนอกรถเหมือนกำลังครุ่นคิดเรื่องบางอย่างอยู่ เจซีเองก็หันมองเธอเป็นระยะๆ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมา เขาแค่มองเธอแล้วยิ้ม...เพราะรู้ว่าเธอกำลังคิดเรื่องข้อเสนอของเขา

เจซีขับรถเทสร่าสีขาวแล่นมายังโรงแรมหรูโดยมียูแอลนั่งเงียบๆ อยู่เบาะข้างคนขับด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย เมื่อรถจอดสนิทหน้าทางเข้าโรงแรมคนรับรถก็เดินเข้ามาเปิดประตูให้เขาและเธอ ก่อนที่เจซีจะโยนกุญแจรถไปให้คนรับรถและหันมายื่นมือให้ยูแอลที่กำลังเดินขึ้นบันไดหน้าโรงแรม เธอเงยหน้ามองเขาด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์แต่ก็ยอมยื่นมือออกไปจับที่มือเขา ที่ทำเพราะแค่ไม่อยากให้คนตรงหน้าเสียหน้าก็เท่านั้น...ยังไงเธอก็ยังคิดว่าเขาเป็นรุ่นพี่จะให้ทำตัวไม่มีมารยาทก็ยังไงอยู่“พี่อะไรเซอร์ไพร์สแอลด้วยนะคะ”เจซีพูดด้วยรอยยิ้มพาเธอเดินไปที่ล็อบบี้ของโรงแรมและแจ้งชื่อให้พนักงานรู้ ยูแอลมองเขาอย่างระแวงไม่น้อย...คงไม่ได้คิดจะทำอะไรที่มันขืนใจเธอหรอกนะ เอาจริงๆ ...ที่ทำอยู่นี้เธอก็ไม่ได้เต็มใจนัก แต่เพราะเธอเองก็มีเรื่องที่ต้องคุยกับเขาเช่นกันถึงได้ยอมมา... ไม่ทันที่เธอจะได้คิดต่อ พนักงานสาวของโรงแรมก็เดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม พนักงานสาวผายมือให้เธอเดินตามไป ยูแอลหันไปมองเจซีที่ยังคงยืนยิ้มอยู่ที่เดิมก่อนที่เขาจะเดินมาใกล้ๆ เมื่อเห็นว่าเธอค่อนข้างสงสัย.. 

บนเวทีที่มีดาวเด่นอย่างวงบอยแบรนด์ที่ดังที่สุดในตอนนี้กำลังทำการแสดงที่ดีที่สุดให้เหล่าแฟนคลับที่ตั้งตารอพวกเขาอยู่ โดยมีพร็อพคือแดนเซอร์ที่เต้นร่วมกับพวกเขาในเพลงแรกได้จบไป ก่อนจะเริ่มเข้าเพลงที่สองต่อทันทีเนื่องจากมีเวลาจำกัดที่สถานีโทรทัศน์ได้กำหนดไว้ และแน่นอนว่าวงพวกเขานั้นได้สิทธิ์ยืดเวลามากกว่าวงอื่นๆเพลงที่สองที่มีความหมายเหมือนเฝ้าคิดถึงหรือเสพติดใครสักคนเหมือนแชมเปญใส่ยาพิษ ดีนและไลก้าที่ร่วมกันแต่งเพลงนี้ขึ้นเพื่อที่จะจีบแฟนคลับของตัวเอง...แต่มันดันมีความหมายที่ตรงกับชีวิตรักของสมาชิกในวงอย่างจีเซลเสียจริงๆ ท่อนโซโล่ที่รอคอยก็ได้มาถึง ในระหว่างที่เธอเต้นอยู่ตั้งแต่เพลงแรก ยูแอลเหลือบไปเห็นเจซีที่นั่งมองเธอด้วยรอยยิ้มพร้อมกับยกมือขึ้นเป็นสัญลักษณ์บอกให้เธอสู้ๆ แต่เธอไม่ได้สนใจท่อนโซโล่ของจีเซลในท่าที่เธอต้องปิดตาเขาจากด้านหลังเมื่อเขาคุกเข่าลงแล้วร้องเพลง ตามที่ซ้อมเขาต้องสะบัดมือเธอออก แต่จีเซลกลับจับมือของเธอไว้เลื่อนมันออกมายังริมฝีปากก่อนจะจูบลงที่ฝ่ามือของเธอจนเสียงจูบนั้นดังผ่านไมค์เรียกเสียงโห่ร้องจากแฟนคลับไม่น้อย ยูแอลตกใจไม่น้อยแต่ก็ยังต้องแสดงในท

น้ำหวานยิ้มออกมาอย่างดีใจ เมื่อได้ยินเขารับปากว่าจะไม่พรากชีวิตคนอื่นอีก แฟรงค์เองก็ยิ้มเจื่อนๆ ตอบกลับไปเท่านั้น ทั้งที่ภายในหัวของเขากำลังคิดวุ่นวายกับเรื่องพ่อของเธออยู่“งั้น...ฉันขอไปเข้าห้องน้ำสงบสติอารมณ์ตัวเองก่อนนะคะ”แฟรงค์พยักหน้ารับ น้ำหวานก็รีบลุกแล้วออกจากห้องไปสวนกับธาวินที่เดินเข้ามาพอดี“จัดการเรียบร้อยแล้วครับนาย”“อืม...มีอีกเรื่อง...”“เรื่องอะไรครับนาย”“เรื่องลุงวินัย”“อ๋อ...ครับ อีกไม่กี่วันก็จะครบร้อยวันแล้วนะครับนาย”“น้ำหวานเริ่มถามแล้ว...กูจะบอกเธอยังไงดีว่าพ่อของเธอโดนไอ้เจ้าสัวลีฆ่าตายแล้ว”“บอกไปตรงๆ สิครับ”“มึงคิดว่าเธอจะ....น้ำหวาน!!”น้ำหวานเดินเข้าห้องมาพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตามองเขาและธาวิน นั่นเดาไม่ยากเลยว่าเธอได้ยินที่เขากับธาวินพูดแล้ว น้ำหวานเดินโซซัดโซเซเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าแฟรงค์อย่างหมดแรง...

แฟรงค์ไปรับไปส่งน้ำหวานทุกวันไม่เคยขาด ไม่มีวันไหนสักวันที่จะไม่ไปรับ แต่ถึงเขาจะไปรับไปส่งเองเขาก็ยังสั่งให้ลูกน้องของตนไปเฝ้าจนไม่มีใครกล้าที่จะเข้าใกล้หรือแม้แต่เข้าไปจีบ ชุดนักศึกษาที่เธอเลือกซื้อมาเขาก็เอาไปเผาทิ้งหมด เพราะเขาซื้อชุดใหม่ไว้เผื่อแล้วในทุกๆ วันที่มหาวิทยาลัยก็เหมือนเช่นเคยในทุกๆ วันมาเป็นเดือนๆ แฟรงค์คอยดูแลทุกอย่างและเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดี และที่สำคัญ...เขา...ไม่พลาดเลยทั้งเช้าทั้งเย็น ถ้าเป็นอาหารคงบอกว่าเขากินดุมาก แถมกินจุอีกต่างหาก...แต่เพราะมันเป็นเธอเนี่ยสิ กินเท่าไหร่ก็ไม่ยอมอิ่มเสียที จนล้าร่างหมดแล้ว ยิ่งตอนนี้...ช่วงปิดเทอมของมหาลัยเสียด้วย...“วันศุกร์นี้เตรียมตัวให้ดีล่ะ”“เตรียมตัว? ไปไหนคะ?”“ฉันจะจัดงานหมั้น”“งานหมั้น? คุณอาจะหมั้นเหรอ? กับใคร?”แฟรงค์ที่กำลังขับรถพาเธอมายังบริษัทหลังจากพาเธอออกไปทานอาหารกลางวันที่ห้างทิ้งธาวินให้ทำงานที่บริษัท แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ซื้อข้าวและขนมไปฝากลูกน้องคนสนิทด้วยอยู่ดี วันนี้เขามาเธอมาที่บริษ

“อื้อ!! อ๊า อ๊า....”เสียงครางหวานดังขึ้นเมื่อท่อนยักษ์แทรกเข้าไปจนสุด ความเสียวซ่านแล่นเข้าร่างผ่านช่องท้องจนร่างบางสั่นสะท้าน หัวใจเต้นรัวเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อได้ยินเสียงครางทุ้มต่ำร้องแผ่วข้างหู“ฮืมมมม....”ก่อนที่แฟรงค์จะหยัดตัวขึ้นจับไหล่เพรียวกดลงแล้วดึงรั้งเข้าหาตัว เป็นเหตุให้ร่างบางแอ่นบั้นท้ายงอนรับองศาแรงกระแทกได้พอดิบพอดี มือเล็กเกาะยึดกำแพงไว้เพื่อพยุงตัวรับแรงกระแทกกระทั้นของเขา“อ๊า อ๊ะ อ๊า!”“ครางอีกสิคะ...ครางดังๆ ให้สมใจเธอที่ต้องการมัน”“อ๊า อ๊า..อื้อ!”“ดี! เด็กดี...อืมมมม...ต้องอย่างนั้น”“อาคะ! อ๊ะ!! ลึก! อ๊า!!”“ลึกไปเหรอคะ...อา...ก็หนูตอดอาแน่นเลย”ยิ่งคำพูดหวานเข้าหูยิ่งทำให้น้ำหวานตื่นตัว...เขารู้ดีว่าเธอชอบให้เขาพูดแบบนี้ ภายในตอบรับรัดตัวตนใหญ่ยักษ์ของเขาแน่นกว่าเดิม สะโพกสวนตอบรับแรงตอดรัดนั้นอย่างหนักหน่วง ความเสียวซ่านแล

“ฮะ? จะลองทำไม?”“ถ้าใส่ไม่ได้จะได้ซื้อใหม่”“ทำไมจะใส่ไม่ได้ ฉันใส่ไซด์นี้ประจำอยู่แล้ว”“แน่ใจ?”น้ำหวานชะงักไป เพราะความจริงเธอใส่แต่เสื้อหลวมๆ กระโปรงพรีทเท่านั้น พึ่งจะมาซื้อเสื้อรัดรูปกระโปรงทรงเอใส่ก็ตอนตั้งใจจะกวนประสาทคุณอาหนุ่มเท่านั้น น้ำหวานหลบสายตาเล็กน้อย แฟรงค์เห็นอย่างนั้นก็ยกยิ้มขึ้น“เกิดเธอใส่ไม่ได้ ก็ไม่มีชุดใส่ไปเรียนวันจันทร์”“รู้แล้ว จะไปลองเดียวนี้แหละ!”พูดจบน้ำหวานก็หยิบชุดนักศึกษาเดินเข้าห้องน้ำไป เพื่อลองชุดที่เธอซื้อมา แฟรงค์หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟารอหญิงสาวอย่างเงียบๆ นึกจะขัดใจเขาต้องเตรียมรับมือให้ดี ไม่นานนักน้ำหวานก็ตะโกนออกมาจากห้องน้ำโดยที่ตัวเองไม่ยอมเดินออกมา“ใส่ได้ พอดีด้วย”น้ำหวานพูดพร้อมกับมองตัวเองในกระจก แต่มันจะขัดใจเธอไปเสียหน่อยเพระเสื้อมันรัดรูปพอดีตัวแต่หน้าอกหน้าใจแน่นจนกระดุมเกือบปริออกมา ส่วนกระโปรงแค่นั่งลงก็คงจะเลิกขึ้

น้ำหวานชะงักกับคำพูดของแฟรงค์ที่ถามเธอกลับ น้ำหวานดึงสติของตัวเองก่อนจะหลบสายตาของเขาก่อน พร้อมกับคิดว่า...นั่นสิ...เธอต้องการคำตอบอะไรเหรอ ในเมื่อเธอเป็นแค่คนที่เขาซื้อมาเป็นนางบำเรอ นั่นก็มีเหตุผลมากพอที่เขาจะดูแลเธอเป็นอย่างดี เหมือนกับเด็กเสี่ยที่ใครๆ เขาพูดกันนั่นแหละ แล้วเธอกำลังหวังอะไร“ไม่ต้องตอบแล้ว”“หือ? ทำไม....”“ฉันหิวแล้ว”น้ำหวานพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะเดินนำเขาไปในทันที แฟรงค์ขมวดคิ้วอีกครั้งมองตามหลังของคนตัวเล็กไปอย่างไม่เข้าใจ“อะไรของเธอวะ”“แบบนี้เขาเรียกสาวงอนครับนาย”“มึงนี่รู้ดี รู้เยอะ เหมือนมีเมียซุกไว้”ธาวินยิ้มกริ่มลอบมองเจ้านายของตน แฟรงค์มองธาวินด้วยใบหน้ายุ่งเหยิงก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองลูกน้องที่ถือของพะรุงพะรังเพราะสาวเจ้าเลือกซื้อมาเหมือนจะไม่ได้ซื้ออีกแล้วทั้งชาติ“พวกมึงเอาของไปเก็บที่รถแล้วไปหาอะไรแดกซะ ค่อยมาเจอกูที่รถ”

จนแล้วจนรอดเขาก็เดินตามเธอเลือกชุดชั้นใน แถมยังเลือกซื้อแบบตามใจตัวเขาเองมาเป็นโหล กลายเป็นว่าคนที่เดินตามเขาและเขินเป็นเธอเอง เพราะพนักงานก็เชียร์ขายสุดโต่งกับชุดชั้นในวาบหวิวและยังหันมาแซวว่าเธอมีแฟนหล่อแถมยังนิสัยน่ารักเอาใจใส่อีก...ก็ใช่สิ พนักงานเหล่านั้นไม่รู้ว่าเขาเป็นคนไร้ปราณีและเป็นตาแก่โรคจิตแค่ไหน“พอใจหรือยังครับอีหนู”“อย่ามาเรียกแบบนั้นนะ”“เธอเรียกฉันว่าตาแก่โรคจิตเอง...เธอก็เป็นอีหนูของตาแก่คนนี้ไง”“ใครอยากเป็นอีหนูของคุณกัน”“ไม่อยากก็เป็นไปแล้วนี่ หรือจะให้ฉันรื้อฟื้นความจำอีกหลายๆ ครั้งถึงจะได้จำได้ขึ้นใจ”“ผู้ชายคิดแต่เรื่องทะลึ่งรึไง”“ใช่ ผู้ชายมันคิดแต่เรื่องทะลึ่งกับ...ผู้หญิงของตัวเอง”แฟรงค์พูดพร้อมยื่นใบหน้าหล่อเข้าไปใกล้เธอ น้ำหวานผละศีรษะออกเล็กน้อยก่อนจะสบตากับเขาค้างอยู่นาน นัยน์ตาสีอ่อนของเขามันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แววตาดุดันน่ากลัวหายไปหมดแล้วเหลือแต่แววตาทะเล้นหยอกเย้าเธอ...รอยยิ้ม