บทที่ 13. เจ้านายจอมกวน

               ไม่ว่าจะทานมื้อกลางวันหรือแม้แต่ช่วงเวลาที่ทำงานวันนี้ช่างเป็นวันที่หนักหนาสำหรับนิลมณีเสียจริง มีทั้งเพื่อนใหม่ที่ไม่ได้คิดจะมี แถมยังถูกนินทาตอนเดินกลับเข้ามาที่บริษัทหลังจากไปทานมื้อกลางวันกับผู้ที่ขึ้นชื่อว่าซีอีโอ ราวกับตอกย้ำข่าวลือระหว่างเธอกับเขาอีก

               “ดูคุณจะฮอตน่าดูเลยนะครับ” อยู่คนที่นั่งทำงานอยู่ก็เอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นานจวนจะเลิกงานอยู่แล้วพึ่งปริปากพูดกับเธอ

               “เห็นนั่งจ้องฉันอยู่ตั้งนาน นี่เหรอคะที่จะพูด” นิลมณีพูดไปพลางพิมพ์คีย์บอร์ดไป สายตาของเธอไม่ละจากหน้าจอคอมพิวเตอร์เลยแม้แต่น้อยในขณะที่ตอบคำถามของเขา

               “ผมแค่สงสัยน่ะครับ ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบผู้หญิงหยิ่งๆแบบคุณงั้นเหรอ? คงชอบผู้หญิงนิสัยแปลกๆ”

               “ผู้ชายที่ว่านี่หมายถึงคุณด้วยหรือเปล่าคะ?” นิลมณีละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์หันไปมองเขาด้วยแววตาเฉยชาอย่างที่ชอบทำ และเขาเองก็ทำสีหน้าไร้อารมณ์เหมือนเช่นเคย ดีนได้แค่มองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั้น

               “ทำไมเหรอครับ? ถ้ารวมผมด้วยคุณจะตอบรับผมดีกว่าผู้ชายเมื่อกลางวันหรือเปล่า?”

               “ค่ะ ฉันจะตอบรับคุณให้แรงกว่าผู้ชายเมื่อกลางวันแน่นอน”

               “ดูท่าเลขาของผมคงจะเกลียดผมน่าดู”

               “ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่ไม่ปฏิเสธ”

               “เพราะ?” ดีนสวนถามขึ้นทันทีที่ได้ยินเธอพูดอย่างนั้น เขาแค่นหัวเราะอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่มาสมัครเป็นเลขาของเขาดูไม่ชอบขี้หน้าเขาเสียเท่าไหร่ แล้วแบบนี้จะทำงานด้วยกันได้ยังไง

               ทางด้านนิลมณีเมื่อได้ยินเขาถามเหตุผลแบบนั้นก็เงียบลงแล้วหันไปสนใจงานของตัวเองต่อ จะให้เธอพูดได้ยังไงว่าไม่ชอบที่เขาตื่นตัวตอนเช้า ไม่ชอบที่เขาจับเธออาบน้ำซ้ำยังพาไปนอนกอดทุกคืน และที่ไม่ชอบที่สุดคือเขาพาผู้หญิงมาทำบัดสีบัดเถลิงต่อหน้าเธอแทนที่จะไปที่อื่น ชอบเขาอยู่เรื่องเดียวคือพอมีเซ้นส์อยู่บ้างว่าเธอไม่ชอบอาหารแมว และที่สำคัญปีศาจอย่างเธอไม่ค่อยชอบมนุษย์อยู่แล้ว...

               “คุณยังไม่ตอบผมเลยนะครับ”

               “งานส่งให้ทางอีเมล์แล้วนะคะ งานทั้งหมดของวันนี้เสร็จเรียบร้อยแล้วขอตัวกลับเลยนะคะ” นิลมณีเลี่ยงที่จะตอบเปลี่ยนเรื่องแทบจะทันที ดีนหันไปเช็คอีเมล์ของตัวเองก็พบว่าเธอทำงานเรียบร้อยหมดแล้วจริงๆ นี่เป็นอีกเหตุผลที่เขาไม่อยากไล่เธอออกเพราะประสิทธิภาพการทำงานดูจะเหนือมนุษย์ไปเสียหน่อย เพราะเขายังไม่เคยเจอใครทำงานเนี้ยบและตรงใจเขาแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะเป็นรายละเอียดของเนื้องาน

               “เดี๋ยว” ดีนร้องเรียกเธอเอาไว้ก่อนที่เธอจะออกจากห้องไป นิลมณีชะงักฝีเท้าพลางหันไปทางเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะเดินกลับไปยืนหน้าโต๊ะทำงานของเขา

               “ฉันว่าฉันไม่ได้ทำงานผิดพลาดอะไรนะคะ” เธอกล่าว

               “คุณนิลมณีครับ...คุณไม่ใช่พนักงานธรรมดานะครับ คุณคือเลขาของผม ถ้าผมที่เป็นเจ้านายคุณยังไม่กลับคุณจะกลับก่อนได้ยังไงครับ ไม่ว่าผมจะไปไหนต้องการอะไรคุณต้องสแตนบายตลอด24ชม.”

               “เลขาหรือร้านสะดวกซื้อคะ? ในเมื่องานฉันเสร็จเรียบร้อยแล้วจะให้นั่งเฝ้าคุณทำอะไรคะ?”

               “ผมจ่ายเงินเดือนคุณมากกว่าพนักงานคนอื่นๆ เงินเดือนแสนนึงที่ให้ต้องได้มากกว่าแค่งานหน้าจอคอม”

               ใบหน้าของนิลมณีเริ่มยับยู่ยี่กับคำพูดของเขา เธอคิดว่าจะกลับไปก่อนที่เขาจะกลับห้องเพราะหากเขาไม่เจอแมวของตัวเองที่เลี้ยงไว้มันก็คงจะแปลกๆ เพราะคอนโดที่เขาอยู่ไม่มีทางที่แมวจะออกไปเล่นหรือหายออกไปได้เลย แล้วยิ่งเป็นคนอย่างเขาที่ดูท่าจะคิดมากและย้ำคิดย้ำทำก็ต้องสงสัยเป็นธรรมดา

               “ค่ะ” เธอตอบแล้วหันหลังกลับเตรียมจะไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แต่ทว่าดีนกลับลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินผ่านหน้าโต๊ะของเธอไปเสียอย่างนั้น

               “เย็นนี้ผมมีนัดลูกค้ารายใหญ่ ผมอยากให้คุณไปด้วย”

               “ค่ะ”

               “ลุกสิครับ นั่งรออะไรล่ะเราจะไปกันเลย” ดีนเหลียวมามองเธอที่ยังคงนั่งนิ่ง เพราะตอนนี้เขายืนอยู่หน้าประตูแล้ว นิลมณีกัดฟันแน่นลุกขึ้นตามที่เขาบอกอย่างอดทน

               ...หมอนี่...กวนประสาทชะมัด... ได้แต่กัดฟันคิดอยู่ภายในใจพร้อมกับเดินตามเขาต้อย ๆ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ดีนเหลียวมามองเธอก่อนจะหันกลับยกยิ้มอย่างพอใจ หญิงสาวจอมหยิ่งคนนี้เดินตามเขาอย่างว่าง่ายนั่นแหละที่เขาพอใจ

               ทั้งสองเดินมายังลานจอดรถ พนักงานหลายคนต่างพากันทยอยกลับเนื่องจากมันคือเวลาเลิกงาน พนักงานต่างหันมามองเธอและดีนเป็นตาเดียว มันไม่พ้นคำติฉินนินทาเหมือนเดิม นิลมณีเองก็ไม่สนใจคำนินทาพวกนั้นเหมือนเดิม แต่คนที่พร้อมจะตกเป็นข่าวลือกับเธอคงไม่พ้นดีน เขาเดินไปเปิดประตูรถให้นิลมณีทั้งที่คนขับรถเปิดให้ก็ได้ พร้อมผายมือเชื้อเชิญเธอให้ขึ้นไปนั่งก่อน

               “เลดี้เฟิร์ส” เขาเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยอย่างที่ชอบทำ นิลมณีมองเขาตาขวางก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งอย่างเงียบๆ คิดในใจว่านอกจากนิสัยของเขาที่กวนประสาทเธอแล้ว ใบหน้าของก็กวนประสาทเธอเช่นกัน ใบหน้าเรียบนิ่งกับใบหน้ายกยิ้มราวกับว่ามีเพียงสองใบหน้าที่เอาไว้แสดงอารมณ์อย่างไรอย่างนั้น เห็นแล้วมันขัดใจเธอ

               ดีนก้าวขึ้นรถเข้าไปนั่งข้างๆเธอ นิลมณีหันไปมองเขาเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ เพราะเธอเลือกที่จะนั่งด้านในสุดแล้วทำไมเขาต้องขยับเข้ามานั่งชิดติดกับเธอทั้งที่เขาสามารถเว้นไว้หนึ่งที่ อย่างน้อยก็น่าจะเว้นระยะห่างจากเธอเสียหน่อย

               “อึดอัด ไปนั่งตรงนู้นก็ได้นี่คะ ไม่เห็นต้องมานั่งเบียดกันขนาดนี้” เธอเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

               “คุณก็ไม่ได้ตัวอวบอ้วนจนมันเบียดกันขนาดนั้นนี่ครับ เอ...หรือว่าคุณซ่อนรูป?” ไม่พูดเปล่าเขายังทำท่าครุ่นคิดด้วยสีหน้าจริงจังที่บอกว่าเธออวบอ้วน

               “มองดูก็รู้ว่าฉันหุ่นดี” เธอกล่าว

               “นั่นสิ แล้วมันอึดอัดตรงไหน? เหลือที่ห่างกันตั้ง5เซน” ดีนพูดพลางหลุบสายตามองระยะห่างระหว่างเธอกับเขา นิลมณีสูดลมหายใจเข้าลึกพลางเม้มปากแน่น

               ...กลับถึงบ้านเมื่อไหร่ก่อนเถอะ!! แม่จะตะปบให้!!...

                    “เราจะห้างบียูกันก่อน ผมจะต้องหาชุดให้เลขาของผม...ไปสภาพนี้เดี๋ยวเขาจะหาว่าผมพาพนักงานทำความสะอาดไปพบแทนที่จะมองว่าเป็นเลขา” ดีนหันไปพูดกับคนขับแต่ประโยคคำพูดนั้นก็ยังไม่วายที่จะจิกกัดเธอ เขาและเธอคงญาติกันไม่ได้จริงๆ นอกจากการเอาชนะกันก็เท่านั้น ไม่รู้ว่าเพราะความหมั่นใส้ส่วนตัวหรือว่าไม่ชอบขี้หน้ากันตั้งแต่แรก หรือเขาอาจจะเรียกร้องความสนใจจากเธอกันแน่

               “ครับท่าน” คนขับตอบรับก่อนจะออกรถไปตามเส้นทางคำสั่งของดีน นิลมณีนั่งกอดอกปรายตามองเขาตาขวางอย่างหงุดหงิด รอบนี้เขาชนะน็อคไปหนึ่งแมทช์โดยที่เธอนับแต้มต่อล้อต่อเถียงเขาอยู่ในใจ รอเวลาเอาคืนอยู่เรื่อยๆ ถ้าไม่ติดว่าเธอต้องตามหาจอมปีศาจแล้วละก็ คงจะจัดการเขาไปแล้วตั้งแต่วันแรกที่เขารับเธอมาเลี้ยงในร่างแมวนั้น

               นิลมณีเดินตามหลังเขาเข้าร้านเสื้อผ้าและเครื่องประดับต่างๆโดยไม่ปริปากสักคำ เขาขอความเห็นเธอก็แค่ตอบรับตามความคิดของตัวเอง โดยที่เธอไม่ได้พยายามเดินขึ้นไปตีคู่กับเขาเลยราวกับว่าทำตัวให้สมฐานะ แม้ว่าความจริงแล้วนั้นเธอแค่ไม่อยากเดินใกล้ๆเขา ในสายตาของเธอเขาคือมนุษย์ผู้หื่นกาม ถ้าเธอไม่ได้อยู่ในร่างแมวเหมียวตัวน้อยคงจะไม่ได้เห็นธาตุแท้ของเขา

การกระทำของนิลมณีทำให้ดีนสนใจเธอมากขึ้น เพราะเธอแตกต่างจากเลขาคนอื่นๆที่ผ่านที่พยายามตีคู่กับเขาแล้วเชิดหน้าราวกับเป็นเมีย ถึงเขาจะรู้ว่านิลมณีดูไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขาเสียเท่าไหร่และไม่เข้าใจว่าทำไมก็ตามที แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกสนุกเวลาที่ต่อล้อต่อเถียงกับเธอ เพราะถึงยังไงเธอก็ถูกใจเขาตั้งแต่วันแรกแล้ว เพียงแค่...เขาอาจจะพูดหวานๆจีบใครไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่เนื่องจากสีหน้าที่ดูไร้อารมณ์ของเขา มันเลยดูไม่จริงใจเท่าไหร่นัก แต่เมื่ออยู่กับนิลมณีเขากลับไม่ต้องพยายามพูดดีๆเลย...