บทที่ 4 . วางแผน

               เพราะกลิ่นไอปีศาจที่ติดตัวเขามาเมื่อวานทำให้เธอต้องวางแผนที่จะเข้าไปที่ทำงานของทาสผู้เลี้ยงดูเธอในร่างแมวเหมียว เช้านี้เป็นอีกวันของการทำงานเพราะอย่างนั้นดีนจึงออกไปทำงานตามปกติ เมื่อเขาออกไปจากห้องเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมง นางปีศาจแมวในร่างแมวเหมียวก็แปลงกายเป็นหญิงสาวสวยสะพรั่ง แอบดมกลิ่นลอบตามเขาไปจนถึงบริษัทใหญ่

               หญิงสาวเงยหน้ามองตึกสูงราวสามสิบชั้นนั้นอย่างเชิดๆ ก่อนจะเดินเข้าไปที่ล็อบบี้ของบริษัทนั้นด้วยท่าทางมั่นใจเต็มเปี่ยม โลกมนุษย์นี้ใช่ว่าเธอจะไม่เคยมาท่องเที่ยวและเรียนรู้มัน เธอในชุดเสื้อเชิ้ตรัดรูปพอดิบพอดีไม่ดูน่าเกลียดจนเกินไปคู่กับกระโปรงทรงเอสีดำ ด้วยรูปร่างของเธอไร้ที่ติและยั่วยวนนั้นไม่ว่าจะหญิงหรือชายต่างหันมามองเธอเป็นตาเดียว

               “ขอโทษค่ะ...พอดีว่าจะมาสมัครงาน”

               “เอ่อ...ค่ะ...ตำแหน่งอะไรคะ? ตอนนี้เหลือตำแหน่งว่างอยู่ตำแหน่งเดียวคือเลขาของคุณดนุวัศ”

               “ค่ะ ตำแหน่งเลขานั่นแหละค่ะ”

               นิลมณีพูดขึ้นด้วยความมั่นใจ ไม่ว่าจะตำแหน่งไหนก็ได้ทั้งนั้นขอแค่ได้เข้าทำงานในบริษัทนี้เสียก่อน พนักงานหน้าล็อบบี้ยื่นใบสมัครงานให้เธอพร้อมกับบอกว่าให้นั่งกรอกใบสมัครตรงโซฟาด้านหน้าแล้วนำมาส่งที่กลับที่ล็อบบี้เหมือนเช่นเดิม

               เธอนั่งอ่านใบสมัครนั้นพร้อมทำท่าเหมือนขีดเขียนลงไปแต่เพียงเธอวาดมือเหนือใบสมัครนั้นประวัติที่แสนเพอร์เฟคของเธอก็ปรากฏในใบสมัครโดยไม่ต้องขีดเขียน ในเมื่อเธอเป็นราชาปีศาจก็ไม่จำเป็นต้องทำให้ยุ่งยากนี่รวมถึงการรับเข้าทำงานด้วยเช่นกัน

               “นี่ค่ะ ใบสมัครพร้อมเอกสาร” เพียงไม่นานนิลมณีก็ยื่นใบสมัครส่งกลับที่หน้าล็อบบี้พร้อมเอกสารประจำตัวทั้งหมด ทำเอาพนักงานหน้าล็อบบี้ทั้งอึ้งทั้งงงไปตามๆกัน ก็เห็นๆอยู่ว่าเธอไม่ได้ถือกระเป๋าหรืออะไรมาเลย เธอแทบจะเดินตัวเปล่าตัวปลิวเข้ามาเสียด้วยซ้ำ พนักงานหน้าล็อบบี้เช็คเอกสารของเจ้าหล่อนก่อนจะพยักหน้าหงึก ๆ ยังคงไม่หายอึ้ง

               “ต้องรอการตอบรับกี่วัน?”

               “ไม่เกินอาทิตย์นึงค่ะ”

               “ฉันต้องการวันนี้ ไปส่งใบสมัครให้ฉันเดี๋ยวนี้” คำสั่งที่ปะปนไปด้วยมนตราส่งผลให้พนักงานคนนั้นพยักหน้ารับแล้วถือเอกสารของเธออย่างเหม่อลอย เดินไปขึ้นลิฟท์พร้อมกับกดชั้นที่ดนุวัศทำงานอยู่เพื่อเอาเอกสารของนิลมณีไปส่งให้ถึงมือ แม้ว่าเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงล็อบบี้จะพากันทำหน้างงงงวยกับท่าทีของเพื่อนร่วมงานก็ตามแต่ก็ไม่มีใครกล้าเรียกหรือเอ่ยถาม

               นิลมณีเดินนวยนาดไปนั่งตรงโซฟาที่เดิมอย่างใจเย็น แม้ว่าภายในจะร้อนรุ่มอย่างรีบๆสมัครงานให้มันจบๆ เธอจะได้หากลิ่นไอของจอมปีศาจนั้นว่าคือใครและเขาจะได้ปลดปล่อยพลังให้เธอกลับคืนสู่ตำแหน่งราชาได้ และยังได้ผู้ที่จะช่วยกำจัดนางจิ้งจอกที่เข้ามายืดเขตแดนของเธอ เพียงแค่คนที่ชื่อดนุวิศได้เห็นรูปถ่ายร่ายมนตราของเธอเขาก็จะรีบร้อนใจรับเธอเข้าทำงานทันที

               รอแล้วรอเล่าจนพนักงานสาวคนนั้นเดินกลับลงมานั่งที่หน้าล็อบบี้ดังเดิมก็ยังไม่มีการติดต่อมากจากคนที่ชื่อดนุวัศเลย นิลมณีแทบจะรอไม่ไหวนั่งมองนาฬิกาข้อมือซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ก็ไม่มีวี่แววที่โทรศัพท์เครื่องหรูที่เธอพึ่งซื้อมาใหม่จะดังขึ้นเลย จนเธออดใจรอไม่ไหวอีกต่อไปตัดสินใจลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกจากบริษัทไป แต่ทว่า...

               ติ้ง!

                    ‘ยินดีด้วย คุณนิลมณี จันทร์แรม คุณได้รับเลือกเข้าทำงานในบริษัท HD จำกัด ให้คุณเริ่มงานในวันที่ 18/03/68 เวลาเข้างาน 8.30 น. ขอบคุณที่เข้ามาร่วมเป็นครอบครัวเดียวกัน’

               นิลมณีอ่านข้อความที่ถูกส่งมาทางอีเมล์ก่อนจะยกยิ้มขึ้น ในที่สุดเธอก็ได้เข้าทำงานในบริษัทแห่งนี้เพียงเพื่อเป้าหมายเดียวเท่านั้น คือการกลับไปยังโลกปีศาจดังเดิม เมื่อใดที่เธอได้กลับไปยังโลกปีศาจไม่ว่าคนที่รู้จักเธอ รู้ชื่อเธอ หรือแม้แต่มิตรภาพในโลกมนุษย์นี่ก็จะถูกลบลืมเลือนไปราวกับเธอไม่เคยมีตัวตนมาก่อน

               เมื่อเห็นว่าแผนแรกเธอทำมันได้สำเร็จ นิลมณีก็เดินออกจากบริษัทอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับมองหาร้านสเต็กดีๆสักร้าน เนื่องจากเธอไม่ได้ทานอะไรมาหลายวันเพราะเจ้ามนุษย์นั่นเอาแต่เทอาหารเม็ดกับอาหารเปียกให้ คิดๆแล้วก็น่าหงุดหงิด แต่ห้องของเขาเป็นที่เดียวที่เธอจะอยู่ได้และต้องอยู่ กลิ่นไอปีศาจมาจากตัวของเขาก็จำเป็นต้องอยู่อย่างนั้นไปก่อนจนกว่าจะหาต้นตอของกลิ่นไอนั้นเจอ

               หลังจากเดินมาได้สักพักก็เจอร้านสเต็กที่ไม่ไกลจากบริษัทนั้นนัก เธอเดินเข้าไปอย่างเชิดๆ พนักงานต่างเข้ามาต้อนรับและพาเธอไปนั่งยังโต๊ะที่ติดกระจก ก่อนที่พนักงานจะวางเมนูลงบนโต๊ะของเธอ นิลมณีดูเมนูครู่หนึ่งก่อนจะสั่งอาหารตามที่เธออยากจะทาน เมนูที่เธอสั่งล้วนแต่เป็นเมนูเนื้อที่ไม่สุกดีนักทั้งนั้น

               “เอาแค่นี้ค่ะ...ว่าแต่ห้องน้ำไปทางไหนหรือคะ?”

               “ทางด้านนั้นเลยค่ะ” พนักงานผายมือไปทางป้ายห้องน้ำด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเก็บเมนูแล้วเดินจากไปพร้อมกับนิลมณีที่กำลังลุกขึ้นจะเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ด้วยความที่เธอไม่ทันได้มองรอบๆ และไม่ทันระวังจึงเดินตัดหน้าไปชนกับชายคนหนึ่งเข้า

               “อุ๊ย!” เธอเซจะล้มแต่ชายคนนั้นกลับรับเธอเอาไว้ทัน เธอจึงอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของเขาอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้น และเขาก็ก้มมองเธอเช่นกัน

               “ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

               …ดีน!!... นิลมณีแอบตกใจแต่ก็ยังพยายามทำหน้าให้นิ่งที่สุด รีบหยัดตัวยืนให้มั่นคงและพยายามหลบหน้าเขาอย่าลืมตัว ในหัวคิดเพียงว่ากลัวเขาจะจำเธอได้

               “ค่ะ ไม่เป็นไร...”

               “คุณ...หน้าคุ้นๆนะครับ” อยู่ๆชายหนุ่มก็ชี้นิ้วมายังเธอพลางทำสีหน้าครุ่นคิด นิลมณีหันไปมองเขาดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ สีหน้าของเธอจ้องมองเขาอย่างรอคำพูดที่เขากำลังพูดอย่างลุ้นๆ ไม่ใช่ว่าเขาจะจำเธอได้หรอกหรือ

               “คะ?..จะคุ้นได้ยังไง? เราพึ่งเคยเจอกันนะคะ มุกจีบสาวแบบนี้มันเชยแล้วนะคุณ” นิลมณีพูดแทรกขึ้น

               “ไม่ใช่อย่างนั้นครับ...เอ่อ...อ๋อ! คุณคือคุณนิลมณีที่สมัครเป็นเลขาของผม ผมก็ว่าอยู่ว่าทำไมหน้าคุ้นๆ เห็นรูปถ่ายและประวัติทางอีเมล์น่ะครับ”

               “คะ? คุณน่ะหรือคะ...ดนุวัศ?” นิลมณีแทบไม่อยากเชื่อ เธอทำหน้าสงสัยพร้อมหรี่ตามองเขาอย่างพิจารณา

               “ครับ ผมดนุวัศ...ประธานบริษัท HD” เขาเอ่ยแนะนำตัวเองอย่างภาคภูมิใจ รอยยิ้มหวานปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อที่เห็นเธออึ้งจนแทบจะอ้าปากค้าง นิลมณีแทบจะไม่เชื่อหูของตัวเองว่าเจ้ามนุษย์ที่เลี้ยงดูเธอในคอนโดเล็กๆนั่นจะเป็นประธานบริษัท

               “ไหนๆก็เจอกันแล้ว...ถ้าคุณไม่ว่าอะไรผมขอเลี้ยงข้าวมื้อนี้แล้วกันนะครับ” ดีนพูดพร้อมกับรอยยิ้มหวานเชื่อมดวงตาเป็นประกาย ซึ่งมองดูก็รู้ว่าเขาน่ะเจ้าชู้แค่ไหน...แต่ถึงยังไงเขาก็เป็นคนเลี้ยงเธออยู่แล้วนี่ ให้เขาเลี้ยงอาหารคนสักมื้อคงไม่เสียหายหนักหรอก

               “ยินดีค่ะถ้าคุณ...ดนุวัศ...อยากจะเลี้ยง” นิลมณีตอบออกไปด้วยรอยยิ้มมิตรภาพ เธอแทบจะลืมไปว่ายังไงเขาก็จำเธอไม่ได้เพราะเธอเป็นแมวที่อยู่ในร่างแมวเหมียวสีดำในบ้านเขาไม่ใช่ร่างของหญิงสาวอย่างที่เขาเห็นตอนนี้ ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องพยายามทำตัวให้รู้จักเขาน้อยที่สุด ไม่อย่างนั้นคงน่าสงสัย...หากเขาทำอะไรแผลงๆกับเธอในร่างเจ้าเหมียวเธอได้เอาคืนเขาอย่างสาสมแน่ๆ   

               “คุณตัวเล็กแค่นี้...ผมเลี้ยงไหวอยู่แล้วครับ” ดีนพูดไปพลางยักคิ้วไป นิลมณีเห็นท่าทางเจ้าชู้ของเขาก็นึกหมั่นไส้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ก็ได้แค่แสร้งยิ้มตอบรับเขาไปก่อนที่เธอจะไม่ทันได้เข้าทำงานถ้าหากวีนเขาตอนนี้

...ถึงบ้านเมื่อไหร่แม่จะรอข่วนให้แขนลายเลย อยากเป็นเสือมีลายเยอะดีนักก็จะจัดให้....