บทที่ 9. เข้าทำงาน

เช้าวันสดใสยที่ไม่สดใสเมื่อเจ้ามนุษย์หนุ่มยังนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงโดยไม่สนเวลาเลย นิลมณีตั้งหน้าตั้งตารอให้เขาออกจากห้องเพื่อไปทำงานก่อนที่เธอจะตามไป หากแต่ว่าชายหนุ่มกลับยังไม่ยอมตื่นเลยด้วยซ้ำ

               ...ไม่พ้นน่าที่ข้าสินะ... คิดในใจนั่งเงยหน้ามองร่างสูงกำยำที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียง พลันสายตาของเธอก็อดที่จะเบี่ยงเบนไปยังจุดเด่นชัดกลางลำตัวไม่ได้จริงๆ หลับตากัดฟันแน่นระงับอารมณ์หงุดหงิดที่ต้องทนเห็นอย่างนี้ทุกเช้า

               ตัดสินใจกระโดดขึ้นไปบนเตียงก่อนจะกระโดขึ้นไปบนตัวเขาร้องเสียงเหมียวๆข้างๆหู ก็ยังคงนิ่งสนิท ไม่ว่าจะเดินวนไปวนมาตรงอกเขาก็ยังคงไม่ยอมตื่น นี่หลับหรือซ้อมตายกันแน่ ไม่ทันจะได้เริ่มแผนต่อไปเจ้าตัวใหญ่ก็พลิกตัวคว้าร่างเจ้าแมวเหมียวของเขาเข้าไปกอดเหมือนตุ๊กตา

               เงี๊ยววว!!

                    ...ทำอะไรของเจ้าเนี่ย!! ตื่นแล้วไปทำงานได้แล้วนุดขี้เซาเอ้ย!!... ร้องบ่นออกมาจนเป็นเสียงแมว แม้จะรู้ว่าเขาจะไม่เข้าใจแต่อย่างน้อยก็ทำให้รำคาญอยู่บ้าง เจ้าแมวสีนิลดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแกร่ง ก่อนจะรีบดีดกระโดดตัวออกจากช่องระหว่างแขนของเขา ตั้งท่าเดินไปยังกลางลำตัวด้วยความหงุดหงิด เขาสายเธอก็จะสายไปด้วย

               หย่อนตัวนั่งลงหันหลังให้ลำกายที่ปูดนูน หลับตานิ่งสนิทพร้อมกับเอื้อมอุ้งเท้าหน้าข้างหนึ่งที่ใกล้ลำกายของเขาที่สุด ยกอุ้งเท้ากางกรงเล็บ ตวัดวาดขูดข่วนลำกายของเขาผ่านกางเกงนอนตัวบางจนชายหนุ่มสะดุ้งโหยง

               “อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!” ร้องด้วยความเจ็บปวด ลุกพรวดขึ้นนั่งจับกุมเป้าอ่อนไหวของตัวเองเอาไว้ด้วยสีหน้าเจ็บปวด เจ้าตัวการก็ไม่ได้กระโดดหนีหายไปเหมือนทุกครั้ง ยังคงนั่งจ้องหน้าเขาอยู่ที่เดิม

               “ทำไมถึงทำกันได้ลง” พูดไปพลางมองเจ้าแมวเหมียวไปด้วยสีหน้าเจ็บปวด

               เหมียว... เจ้าแมวสีดำจอมหยิ่งร้องตอบรับเขา ก่อนจะเดินนวยนาดยังนาฬิกาดิจิตอลที่วางไว้บนหัวเตียง ใช้เท้าหน้าข้างหนึ่งเขี่ยๆที่นาฬิกานั้นพร้อมกับหันไปร้องบอกเขา

               “ทำเหมือนรู้เรื่องคนเลยนะแกเนี่ย”

               ดีนพูดก่อนจะลุกออกจากเตียงเอื้อมมือไปยีหัวเจ้าแมวเหมียว จะโกรธก็โกรธไม่ลงความโกรธมันถูกลบล้างไปด้วยความน่าทึ่งในความฉลาดของมัน ก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะไปทำงาน และยังไม่วายวางอาหารเอาไว้ให้

               เจ้าแมวเหมียวตัวสำดำนั่งมองตามหลังผู้เป็นเจ้าของจนเขาออกจากห้องไป ร่างแมวตัวน้อยสีดำค่อยๆเปลี่ยนเป็นร่างของหญิงสาวเนื้อผิวขาวผ่อง ดวงตาสีเหลืองเจือจางเป็นสีน้ำตาลอ่อนสวยใส เรือนร่างอรชรเด่นชัดส่วนเว้าส่วนโค้ง ผมยาวตรงสีดำเหลือบน้ำตาลสลวยนั่งอยู่บนเข่าหน้าประตูห้องที่ชายหนุ่มพึ่งออกไป

               เธอหยัดตัวลุกขึ้นเต็มความสูงประมาณ 160 ใบหน้าสวยก้มมองสำรวจตัวเองไปมา เพื่อตรวจเช็คความเรียบร้อยบนตัว เธอในชุดเดิมชุดที่ไปสมัครงานวันแรกมองตัวเองแล้วถอนหายใจ แม้ว่าเสกสรรเสื้อผ้าได้แต่มันก็เป็นเพียงเสื้อผ้าที่ในคนเอามาเซ่นไหว้ทำบุญให้เมื่อครั้งยังเป็นจอมปีศาจและให้โชคคนผู้นั้น ส่วนใหญ่จะเป็นชุดไทยราวกับเธอเป็นนางไม่เสียมากกว่า

               ...ใครเป็นคนบอกพวกมนุษย์กันนะว่าไหว้ผีไหว้เจ้าต้องถวายชุดไทย... คิดในใจแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจหนัก อย่างน้อยหลังเลิกงานเธอค่อยไปหาซื้อชุดเอาใหม่ก็ได้

               นิลมณีในร่างมนุษย์เหลือบมองนาฬิกาก่อนจะรีบออกจากห้องคอนโดตามๆเขาไป เพื่อที่จะไปให้ทันเวลาที่นัดเริ่มงานไว้ เธอจึงกลับร่างเป็นแมวเหมียวหลังจากพ้นจากประตูคอนโดด้านล่าง สี่เท้ารีบวิ่งบ้างเดินบ้างกระโดดกำแพงเดินไปบ้างจนมาถึงหน้าบริษัท เธอเดินสี่เท้าผ่านเสาต้นใหญ่ พ้นเสานั้นออกมากลายเป็นหญิงสาวสวยสะพรั่งก้าวเท้าฉับๆเข้ามายังบริษัทที่ได้ร่วมงานด้วยท่าทีมั่นใจ

               “มาเริ่มงานวันนี้ค่ะ”

               “อ๋อ ค่ะ...เชิญที่ชั้น20เลยค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะพาไปยังห้องHRก่อนเพื่อลงสแกนนิ้วทำงานค่ะ”

               “ค่ะ”

               นิลมณีตอบสั้นๆ ก้าวตามพนักงานสาวที่อยู่หน้าล็อบบี้หน้าบริษัท คนเดียวกับที่รับใบสมัครของเธอ ทั้งสองเดินขึ้นลิฟท์ไป บรรยากาศภายในลิฟท์เงียบและรู้สึกเย็นยะเยือกจนน่าขนลุกเลยทีเดียว พนักงานสาวลูบแขนตัวเองปอยๆ แม้จะมีนิลมณียินอยู่ข้างหลังแต่ก็รู้สึกเย็นวาบข้างหลังอยู่ดี

               “เอ่อ...คุณนิลมณีมีชื่อเล่นไหมคะ?”

               “เรียกว่า นิล ก็ได้ค่ะ”  ตอบด้วยท่าทีเรียบเฉยอย่างไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นัก

               “ฉันชื่อ...”

               ติ้ง! เสียงเตือนในลิฟต์ดังขึ้นเป็นการบ่งบอกว่ามาถึงชั้นที่ต้องการแล้ว นิลมณีเดินออกจากชั้นโดยไม่ได้สนใจเพื่อนร่วมบริษัทที่พยายามจะแนะนำตัวกับเธอเลยสักนิด หญิงสาวมองตามหลังเธอตาละห้อยเอ่ยบอกชื่อตัวเองเสียงแผ่ว คิดว่าผู้หญิงสวยย่อมหยิ่งเป็นธรรมดาคงไม่ได้อยากจะรู้จักพนักงานหน้าล็อบบี้อย่างเธอเสียเท่าไหร่นัก

               “ซัน...นี่...”

               “ไปกันได้แล้วค่ะ คุณซันนี่” นิลมณีเหลียวไปทางหญิงสาวที่เอ่ยชื่อตัวเองเสียงแผ่ว ไม่ว่าเธอจะกระซิบเสียงเบาแค่ไหนใบหูของนิลมณีก็จะกระดิกได้ยินเสียงนั้นอยู่ดีตามสัญชาตญาณที่ไม่ใช่มนุษย์

                    ซันนี่ พนักงานหน้าล็อบบี้หญิงสาวคนแรกที่ถามไถ่ชื่อของเธอยิ้มร่าอย่างดีใจ ก่อนจะรีบเดินไปข้างๆนิลมณีทันที นิลมณีปรายสายตามองหญิงสาวที่เดินเคียงข้าง กลิ่นไอแห่งความดีหรือเหล่าเทวดาที่ติดตัวซันนี่มาเด่นชัด จิตใจโอบอ้อมอารีและเป็นมีความเป็นมิตรไมตรีจากจิตมันให้นิลมณีที่เป็นราชาปีศาจสะอิดสะเอียนไม่น้อย

               “นี่ห้องHR ค่ะ เดี๋ยวฉันจะนั่งรอคุณนิลอยู่ข้างหน้านะคะ” ซันนี่เอ่ย

               “ไม่จำเป็นค่ะ เดี๋ยวแผนก HR จะพาขึ้นไปส่งคุณนิลมณีเองค่ะ คุณซันนี่...มีหน้าที่อยู่ในล็อบบี้ก็กลับไปทำหน้าที่ตัวเองจะดีกว่านะคะ”

               หญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องกระจกที่เขียนเอาไว้หน้าห้องว่า Human Resource Department (แผนก HR) ภายในห้องมีชั้นเอกสารวางด้านหลัง ถัดมาจะเป็นช่องล็อกให้คนในแผนกทำงานกว่าสิบช่อง บางคนตั้งใจจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า บางคนหัวเราะคิกคักกับโทรศัพท์มือถือ บางคนก็มีทั้งหมอนผ้าห่มฟุบลงตรงโต๊ะ นิลมณีปราดตามองแต่สายตาของเธอนั้นไม่ได้เหมือนคนทั่วไป

               กลิ่นไอพลังงานเชิงลบในห้องนี้อบอวลไปหมด จากสิบมีเพียงหนึ่งคนที่ตั้งใจทำงานจริงจังแต่ก็คงไม่วายโดนวานให้ทำจึงได้เกิดควันสีดำจางๆแผ่ออกมาจากตัวของคนคนนั้นด้วยความเครียดแค้น นิลมณียกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นว่าความชั่วร้ายหมกมุ่น ความขี้เกียจ ความริษยา ความโลภ ความโกรธแค้น ความหลง ทุกบาปมีอยู่เต็มห้องนี้ไปหมด

               “เอ่อ...ค่ะ” ซันนี่เอ่ยตอบหน้าเจื่อน นิลมณีดึงสายตากลับไปมองพนักงานสาวหน้าล็อบบี้ครู่หนึ่ง ท่าทางของเธอดูหงอยลงไปอย่างนึกเกรงกลัวพนักงานฝ่ายบุคคลนี้

               “สวัสดีค่ะคุณนิลมณี ฉันพัชรินทร์หรือเรียกว่าพัชรก็ได้ค่ะ เป็นหัวหน้าHR” หันไปเอ่ยทักทายนิลมณีด้วยใบหน้าเรียบนิ่งดูหยิ่งยโสไม่ต่างจากเธอเลยแม้แต่น้อย

               “อ้อ ค่ะ”

               “ฉันจะเป็นคนพาคุณขึ้นไปพบคุณดนุวัศเองค่ะ เผื่อเกิดความผิดพลาดอะไร ซึ่งคุณดนุวัศไม่ชอบความผิดพลาดเท่าไหร่ หากพนักงานใหม่ทำอะไรเปิ่นๆจะได้ไล่ออกได้ทันที” พัชรินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งออกแนวเย้ยหยันนิลมณีหน่อยๆ นิลมณียกยิ้มอย่างชอบใจก่อนจะโน้เมหน้าเข้าไปใกล้ๆหัวหน้าสาว

               “ฉันอยู่ในตำแหน่งเลขาของคุณดีน...ไม่สิ คุณดนุวัศใช่ไหมคะ? นั่นหมายความว่า...ฉันมีตำแหน่งสูงพอที่จะสั่งคุณได้สินะคะคุณพัชรินทร์”

               “อึก....” พัชรรินทร์เม้มปากแน่นอย่างนึกเจ็บใจ ไหนจะคำเรียกที่นิลมณีเรียกชื่อเล่นของซีอีโอของเขาอีกนั่นย่อมไม่ธรรมดาเป็นแน่ มันน่าแปลกใจอยู่แล้วที่นิลมณีได้เข้ามาเริ่มงานโดยไม่ผ่านการสัมภาษณ์ใดๆ ทั้งที่จะต้องผ่านการสัมภาษณ์จากแผนกHRด้วย แต่นี่เพียงสมัครงานวันแรกวันเดียวก็รับเข้าทำงานเลยมันจึงดูน่าแปลก

               “ขอใช้อำนาจนั้นเลยแล้วกันค่ะ ฉันจะไปกับคุณซันนี่ เนื่องจาก...ไม่ค่อยสบายใจถ้าอยู่กับคุณพัชรเท่าไหร่ คงไม่ต้องให้แปลหรอกนะคะว่าหมายความว่ายังไง” นิลมณีเอ่ยพลางยิ้มเยาะ ไม่ต่างจากคำพูดที่เย้ยหยันของพัชรินทร์เมื่อคครู่เลย

               พัชรินทร์กัดฟันเชิดหน้ามองจ้องนิลมณีตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้ เลขาคนใหม่ของซีอีโอที่ตัวเองเล็งไว้และให้ท่าตลอดนั้นรูปร่างหน้าตาสวยเฉี่ยวน่าหลงใหลจนใจเจ็บ แม้แต่พัชรินทร์เองที่คิดเสมอว่าตนสวยเด่นกว่าคนอื่นยังต้องยอมแพ้ แต่ของแบบนี้ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล มารยาสาไถเธอมีไม่น้อยจึงไม่คิดจะยอมแพ้เรื่องดีน

               “อย่าคิดว่าเป็นเลขาที่คุณดนุวัศรับเข้ามาแล้วจะไม่มีทางตกกระป๋องนะคะ ถึงจะเป็นเด็กเส้น...ที่ใช้วิธีไหนไต่เต้าขึ้นมาก็ตาม เห็นมาเยอะแล้วเวลาถูกที่เขี่ยทิ้งจะได้ไม่เจ็บมากเพราะหวังมาก” พัทรินทร์เอ่ยกระซิบข้างใบหูของนิลมณี

               “ช่วยเยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวด้วยนะคะ” นิลมณียังไปส่งยิ้มให้ มองยังไงก็รู้ว่ารอยยิ้มนั้นแสร้งทำ ก่อนจะหันไปคว้ามือของซันนี่แล้วคว้าประวัติส่วนตัวของตัวเองจากมือของพัชรินทร์แล้วเดินหันหลังจากไป ยังไม่วายยกมือขึ้นโบกลาพัชรินทร์ที่ยืนหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธ มุมปากยกแหลมตอนเหลียวมองหัวหน้าสาวอย่างสะใจพลางทิ้งท้ายคำพูดไว้ให้คิดหนัก

               “ระวังขาเก้าอี้ด้วยนะคะคุณหัวหน้า” สงครามประสาทได้เริ่มต้นขึ้น...