บทที่ 14. แกล้ง

               นิลมณีในชุดเดรสแขนยาวสีขาวที่เธอไม่ชอบ แต่ต้องสวมใส่มันเพราะผู้เป็นเจ้านายต้องการให้ดูสุภาพที่สุด ถึงแม้จะเป็นขายาวแต่มันกลับเป็นแขนยาวลายลูกไม้บางๆ ลำคอระหงส์ถูกประดับด้วยสร้อยคอผ้าลายลูกไม้เช่นกัน เครื่องประดุบต่างหู ข้อมือล้วนแต่เป็นเพชรแท้ที่ดีนซื้อให้ ความสั้นของกระโปรงชุดเดรสเหนือเข่าขึ้นมาอยู่พอสมควร

กระเป๋าแบรนด์เนมใบหรูสีขาวเข้ากับชุดที่เธอใส่ ใบหน้าถูกแต่งแต้มอย่างสวยงามแต่สีหน้าของนิลมณีกลับบึ้งตึงตลอดการนั่งรถไปกับเขา เธอแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องสีขาว ทั้งที่เธอบอกเขาไปแล้วว่าเธอชอบสีดำมันดูดีกว่าแต่เขากลับตอบเธอมาว่า

               ‘เราไปพบลูกค้า ไม่ได้ไปงานศพลูกค้า’

               ใครๆเขาก็ใส่สีดำกันทั้งนั้น ไม่รู้ว่าเขาจะคิดเล็กคิดน้อยไปทำไม...ถึงแม้ว่าชุดที่เธอเลือกจะดำสนิททั้งแต่หัวจรดเท้าก็ตาม ด้วยหน้าที่ของเลขาเธอจึงขัดเขาไม่ได้

               “แค่ใส่ชุดสีขาวต้องทำหน้าเหมือนแบกชุดทั้งลังด้วยหรือไง?” แค่เขาปริปากพูดก็จิกกัดเธอไม่พักเลย นิลมณีปรายสายตามองชายหนุ่มที่นั่งข้างครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบ

               “แบกชุดคงง่ายกว่าแบกความเผด็จการของเจ้านายละมั้งคะ?”

               “เรียกผมว่า บอสสิ มันฟังดูดีไม่หยอกเลยนะ” ดีนเอ่ยขึ้นเปลี่ยนเรื่องอย่างไม่สนใจคำพูดของเธอเลยสักนิด และก็เป็นเช่นเคยพูดพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิดว่าการเรียกเขาว่าบอสมันดูดีหรือไม่ คิดด้วยสีหน้าจริงจัง

               “ค่า บอส” นิลมณีแดกดันน้ำเสียงลากยาว ตวัดหางตามองเขาอย่างนึกหมั่นใส้ คนอะไรทำให้เธอหงุดหงิดได้ทั้งในร่างคนและร่างแมวแบบนี้ เธอส่ายหน้าไปมานั่งกอดอกหลับตานิ่งแม้ว่ารถจะไม่นิ่งก็ตามที

               โดยไม่รู้เลยว่าดีนหันมองเธอตลอดเวลา เขามองใบหน้าสวยที่หลับตาพริ้ม สำรวจใบหน้าเรียวสวยนั้นอย่างพิจารณา เป็นไปได้หรือที่ผู้หญิงจะสวยไร้ที่ติแบบนี้ถ้าไม่ผ่านศัลยกรรม ใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ จมูกโด่งเชิดปลายรับกับใบหน้า คิ้วเรียวเป็นทรงสวย ดวงตาคมสองชั้น ผิวเนียนละเอียดขาวอย่างกับหยวกกล้วยเสมอกันทั้งตัวและหน้า ริมฝีปากบางกระจับได้รูป เวลายิ้มคงจะเหมือนแมวน่าดู ยิ่งมองก็ยิ่งสงสัยเผลอเอื้อมมือไป ปลายนิ้วของเขาแตะที่จมูกของเธอเบาๆ

               “นี่คุณ!! ทำอะไร?!”

               ไม่คาดคิดกับปฏิกิริยาของเธอที่ตวัดข่วนเขาด้วยเล็บแทนที่จะปัดมือของเขาทิ้งและตกใจเหมือนคนทั่วไป แขนเรียวอีกข้างยังกอดอกนิ่งอยู่เลย ดีนยกยิ้มเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอแบบนั้น

               “คุณนิลนิสัยเหมือนแมวที่บ้านผมเลยนะครับ เอะอะข่วน” คำพูดที่ดูไม่ใส่ใจของเขาทำเธอสะอึก มองเขาตาปริบๆราวกับกลัวว่าเขาจะรู้ แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าหากเขารู้เข้าจริงๆ คงได้ตกใจกว่านี้แน่ๆ ในเมื่อเขาเป็นมนุษย์ธรรมดาก็ไม่แปลกที่จะเกรงกลัวสิ่งลี้ลับ

               “พูดอะไรเป็นเด็กๆไปได้ คนจะเป็น...แมวไปได้ยังไง” เสียงแผ่วลงตอนท้ายประโยคพลางเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบเลี่ยงสายตาจากเขา

               “ผมแค่เปรียบเปรยน่ะครับ”

               “ช่างเถอะ ว่าแต่...คุณมาจับจมูกฉันทำไม ถ้ามีอะไรติดก็ควรบอกฉันสิ ไม่ใช่ถือวิสาสะมาแตะต้องตัวฉันแบบนี้” เธอเปลี่ยนเรื่องทันควันหันไปมองหน้าเขาตาเขม็ง แต่เขากลับทำหน้าเรียบนิ่งแล้วพูดอย่างไร้อารมณ์

               “สงสัยว่าศัลกรรมหรือเปล่า”

               “ก็ถามสิคะ”

               “แล้วใครจะบอกตรงๆว่าศัล”

               “ไม่ได้ศัล”

               “เห็นไหม”

               “ถ้ามีเงินศัลยกรรมจะเป็นเบ๊คุณทำไมไม่ทราบ เอาความคิดไปคิดเรื่องที่มีสาระกว่านี้เถอะค่ะบอส!” เธอพูดจิกกัดเขาไป รอบนี้เขาถึงกับเงียบแล้วยอมนั่งนิ่ง เธอเอาคืนเอาได้อีกหนึ่งแมทช์ ถึงฝีปากเขาจะร้ายแต่ก็คงสู้เธอไม่ได้อยู่ดีนั่นคือสิ่งที่นิลมณีคิด เธอลอบยิ้มเล็กน้อยอย่างสะใจ

               “ถึงแล้วครับท่าน” คนขับหันมาพูดกับคนทั้งคู่ ขัดจังหวะได้อย่างพอดิบพอดี ดีนพยักหน้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแล้วลงจากรถ แต่ก็ยังคงยืนรอเธออยู่ที่ประตู เมื่อนิลมณีเดินลงมาเขากางท่อนแขนตัวเองขวางหน้าเธอเอาไว้ นิลมณีมองเขาครู่หนึ่ง เธอรู้ว่าเขาต้องการให้ควงแขนเขาเข้าไป แต่คนอย่างนิลมณีเหย่อหยิ่งอยู่แล้ว

               “คุณ?” ดีนร้องทักขึ้นเมื่อเห็นเธอเดินชนแขนของเขาแล้วเข้าร้านอาหารหรูไปโดยไม่รอ

               ร้านอาหารกึ่งบาร์ตกแต่งคล้ายราชวังในสมัยรัตนโกสินทร์ก็ไม่ปาน ราวกับเจ้าของร้านเป็นลูกเจ้าขุนมูลนายอย่างไรอย่างนั้น นี่อาจจะเป็นลูกค้าคนสำคัญที่ดีนคงจะเคยมาพบบ้างแล้ว กลิ่นไอของภูตผีคละคลุ้งไปทั่วร้าน นิลมณีเดินพ้นประตูเข้ามาก่อนจะมองไปรอบๆร้านด้วยความสนใจ ร้านนี้ถูกสร้างมาจากบ้านเก่าในสมัยนั้นเป็นแน่ดูจากภูติผีที่วนเวียนไปมาอยู่เต็มร้านแล้วคงจะเฮี้ยนกันน่าดู...

               เห็นข้าใช่รือไม่ ...

               เห็นข้ารือ? มีคนเห็นพวกเรารือ...

               เหล่าวิญญาณโปร่งใสต่างพากันเข้ามารุมยืนมองนิลมณี สภาพแต่ละตนไม่ได้น่าดูเลยสักนิด นิลมณียังคงทำหน้าเรียบเฉยปรายสายตามองภูตผีเหล่านั้น บ้างก็โดนดาบแทงทะลุร่าง บ้างก็โดนขวานจามคาอยู่ที่ศีรษะ ทาสสาวบางตนก็ก็ขาดครึ่งท่อน บางตนก็ขาขาดแขนขาด ไม่หนำซ้ำมีกลิ่นไอของคำสาปแช่งในร้านนี้อีก ไม่แปลกใจเลยที่คนจะไม่เข้าร้าน... เพียงเธอมองตาขวาง แววตาเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานก็ทำให้เหล่าวิญญาณถึงกับผงะรีบหนีหายจากเธอไปแทบจะทันที

               “...มณี คุณนิลมณี?”

“คะ?” ดีนที่ยืนร้องเรียกเธออยู่ข้างๆถึงกับขมวดคิ้ว เธอมัวแต่มองสำรวจร้านเรือนนี้เพลินไปหน่อยจนไม่ได้ยินเขาเรียกในตอนแรก

“มัวเหม่ออะไร? ลูกค้ารออยู่”

“ลูกค้าของบอสนี่คือเจ้าของที่นี่เหรอคะ?”

“ใช่ ลูกค้าคนนี้เป็นลูกค้าประจำเขามักจะซื้ออาหารสัตว์เป็นจำนวนมาก รวมยอดเหยียบล้านได้”

“เอาไปทำไมเยอะแยะ” นิลมณีบ่นเบาๆอย่างนึกสงสัยแต่คงคิดดังไปหน่อยจนเผลอพูดออกมาเขาถึงได้ยิน

               “ผมเอาไปบริจาคบ้าง นำไปขายตามช็อปPETที่เปิดทุกสาขาทั่วประเทศบ้างน่ะครับ” ชายหนุ่มคนหนึ่งโผล่มาจากด้านหลังตรงประตูที่เธอพึ่งก้าวเข้ามาอย่างไม่ให้สุ่มให้เสียง ใบหน้าหล่อคมของเขาเปื้อนรอยยิ้มบางๆ สายตามองเธออย่างเป็นมิตร วินาทีนั้นเองที่เธอรับรู้ถึงกลิ่นไอจอมปีศาจอย่างแรงกล้า

               “อ้าว ไม่ได้อยู่ในร้านหรอกเหรอวะ?” ดีนเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง

               “อ๋อ พอดีออกไปข้างนอกมาน่ะเพื่อน เป็นไงบ้างไม่เจอกันนานเลย” ชายหนุ่มทักทายพร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดดีนผู้เป็นเจ้านายของเธอและตบบ่าเขาเบาะๆ

               ...เพื่อน?! แล้วให้แต่งตัวเต็มยศทำพระแสงปืนอะไรเนี่ย!... นิลมณีมองทั้งสองคนตาค้างก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้งแล้วค่อยๆพ่นมันออกมาอย่างข่มใจเพื่อให้ตัวเองใจเย็นลงบ้าง เขาแกล้งเธอชัดๆ เพราะใบหน้าที่ดูจริงจังของเขาทำให้เธอมองไม่ออกเลยว่าอันไหนเรื่องจริงอันไหนโกหก

               “ก็ดี” ดีนตอบเพื่อนของเขาสั้นพลางปรายสายตามองนิลมณีแล้วยกยิ้มขึ้นอย่างสะใจ

               “มารอบนี้พาแฟนมาเปิดตัวเหรอวะ? สวยเชียว”

               “เลขาค่ะ ฉันเป็นเลขา!” นิลมณีเอ่ยพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติแต่มันกลับไม่เป็นดั่งใจเลย คาดโทษดีนเอาไว้ในใจปักวีรกรรมนี้ของเขาไว้ในกระดูกดำเลยทีเดียว การแต่งตัวของเขาและเพื่อนดูเหมือนนักธุรกิจทั่วไปแต่ทว่าเธอนี่สิ เหมือนกับจะไปงานกาล่าดินเนอร์อย่างไรอย่างนั้น เจ็บใจจริงเชียว ดันเป็นตัวตลกของเขาเสียได้!

                    “อ้อ เลขาสินะครับ...ผม อัคคี ครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณ...”

               “นิลมณีค่ะ” เธอตอบก่อนจะหลุบสายตามองมือหนาที่ยื่นมาให้เธออย่างเป็นมิตร นิลมณ๊เหลือบมองอัคคีก่อนจะยิ้มแล้วจับมือทักทายเขา ทันทีที่จับมือของอัคคีนั้น....