บทที่ 11. พักกลางวัน

               ตั้งหน้าตั้งทำงานพร้อมกับถกเถียงเรื่องแมวไม่ชอบอาบน้ำกับซีอีโอของบริษัทหน้าตั้ง เวลาตอนนี้ก็บ่งบอกถึงช่วงเวลาพักกลางวันของพนักงาน หลังจากที่บรรยากาศในห้องทำงานเงียบอยู่นาน ดีนละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์เหลือบตามองนิลมณีที่ยังทำงานไม่สนใจเวลา

               “ไม่ไปทานข้าวเหรอครับ? นี่พักกลางวันแล้วนะ...ทางบริษัทไม่มีนโยบายทำงานล่วงเวลากลางวันนะครับ” ดีนเอ่ยขึ้นเมื่อยังเห็นว่านิลมณีไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปไหน เธอหันไปปรายตามองเขาก่อนจะถอดถอนหายใจ

               “ค่ะ” ตอบเพียงสั้นๆ

               “ถ้าคุณไม่ไปแล้วคนเป็นหัวหน้าอย่างผมจะไปพักได้ยังไง”

               “ลำไส้ไม่ได้ติดกันนี่คะ? คุณจะไปพักก็ไปสิคะ” พูดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก

               “หรือว่าคุณรอให้ผมเอ่ยปากเลี้ยงข้าวคุณงั้นเหรอ? มันคือแผนเรียกความสนใจจากผมสินะ” ดีนเอ่ยพลางเอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้พร้อมยกรอยยิ้ม สายตาจับจ้องมองหญิงสาวที่นั่งโต๊ะเยื้องเขาอย่างมีเลศนัย นิลมณีขมวดคิ้วแล้วปราดสายตาดวงสวยมองเขา

               เธอเลือกที่จะลุกขึ้นแทบจะทันทีโดยไม่มีคำพูดโต้ตอบอะไร ร่างอรชรก้าวฉับๆสะบัดผมเดินออกจากประตูไปทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งยิ้มเก้อมองตามแผ่นหลังของเธออย่างทำหน้าไม่ถูก ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าเมินเขาขนาดนี้ เพียงแค่เขามองตาก็พร้อมที่เข้าหาเขาตลอดเวลาราวกับต้องมนต์สะกด แต่นิลมณีเลขาคนใหม่ของเขากลับปล่อยให้เขาเขินมุกหยอดของตัวเองเสียอย่างนั้น ท่าทางไม่สนใจของเธอมันแสดงให้เขารับรู้ได้ว่าเธอไม่ได้สนใจเขาจริงๆ

               “เอ...หรือว่าเราไม่สเป๊คเธอ...” ดีนเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ อย่างไม่เข้าใจ เขาจึงตัดสินใจลุกจากเก้าอี้ประจำตำแหน่งหวังจะลองใจเธออีกครั้ง ถ้าเกิดเขารุกจีบเธอขึ้นมาล่ะ เธอจะยังเมินเฉยต่อเขาได้อีกไหม คิดแล้วก็รีบเดินออกจากห้องเพื่อที่จะได้เดินตามเธอได้ทัน ในหัวคิดว่าจะทำให้มันเป็นเหมือนเรื่องบังเอิญที่เขาอยากจะทานอาหารมื้อกลางวันร้านเดียวกับเธอ

               นิลมณีลงลิฟต์มาก่อนดีน หวังว่าจะไปหาร้านเนื้อย่างอร่อยๆทานข้างนอกบริษัทเสียหน่อย เผื่อจะช่วยให้ความหงุดหงิดของเธอดีขึ้นบ้าง ผู้ชายอะไรหลงตัวเองชะมัดถึงจะหล่อเหลาเอาการก็เถอะแต่ก็ไม่น่าเล่นมุกน่าหงุดหงิดนั่นกับเธอเลย ทั้งที่เธอเองก็แสดงชัดเจนแล้วว่าไม่สนใจเขา

ความคิดที่ว่าจะรอให้เขาไปพักแล้วจะแอบตามไปเพื่อที่จะได้รู้ว่าเขาเจอใครมาบ้าง และกลิ่นไอจอมปีศาจนั้นมาจากใคร คิดว่าถ้าเจอเจ้าของกลิ่นไอนั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ในเมืองมนุษย์นี้อีกต่อไป แต่เพราะมุกห่วยๆของเขานั่นแหละที่ทำให้แผนเธอล่มไปเสียหมด

“คุณนิล! ไปทานข้าวเหรอคะ? ถ้าไม่รังเกียจ...”

“ขอโทษนะคะ....พอดีอยากไปคนเดียว”

เสียงใสเรียกเธอเอาไว้เมื่อเธอเดินผ่านล็อบบี้ด้านหน้าตรงทางเข้าออกของบริษัท นิลมณีชะงักฝีเท้าพลางกรอกตามองบนแล้วปรับสีหน้าให้ดูเรียบเฉยหันไปมองหญิงสาวที่พึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาทางเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอปฏิเสธออกไปโดยไม่รอให้ซันนี่พูดจบประโยตเลยด้วยซ้ำ

“เอ่อ...งั้นก็ขอโทษด้วย...”

“ผมก็ว่าไปไหนไวจัง มายืนรอผมที่ล็อบบี้เหรอครับ?” ซีอีโอหนุ่มเดินเข้ามาระหว่างบทสนทนาที่น่าอึดอัด แต่การที่เขาเข้ามานั้นทำให้รู้สึกอึดอัดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เพราะคำพูดหยอดของเขาไม่สัมพันธ์กับหน้าที่เรียบนิ่งของเลยแม้แต่น้อย มันเหมือนกับว่าเขาพยายามฝืนแสร้งพูดมากกว่าที่จะรู้สึกว่ามันเป็นคารม

“ใครรอคุณ? เข้าใจผิดหรือเปล่าคะ?”

“คุณไง...ไม่ใช่เหรอครับ?”

“เหอะๆ พูดเป็นเล่น...ฉันแค่...” ทันทีที่นิลมณีปรายตามองซันนี่ที่ยืนก้มหน้าทำตัวไม่ถูกอยู่นาน และไม่กล้าที่จะขัดบทสนทนาของคนทั้งสองแม้ว่าบทสนานั้นมันจะออกแปลกๆไปเสียหน่อย เพราะซันนี่ที่เป็นพนักงานที่นี่มาปีกว่าไม่เคยเห็นซีอีโอของบริษัทพูดจาแบบนี้กับพนักงานคนไหน และส่วนมากเขาจะดุและเฉยชาทิ้งระยะห่างอยู่พอสมควร หรือไม่แน่ว่าข่าวลือที่นิลมณีเป็นเด็กของซีอีโอมันคือเรื่องจริง

“มารอคุณซันนี่ไปทานข้าวพร้อมกันน่ะค่ะ” พูดพร้อมเอื้อมมือไปเกี่ยวแขนของหญิงสาวที่ยืนอยู่ระหว่างพวกเขา พายุเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ปราดสายตามองซันนี่ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองนิลมณีโดยไม่พูดอะไร

“สนิทกันขนาดนั้นเลย?”

“ค่ะ เป็นเพื่อนกัน...ตั้งแต่วันนี้”

“มีเพื่อนสนิทในที่ทำงานเร็วดีเหมือนกันนะครับ แสดงว่ามนุษย์สัมพันธ์ไม่แย่ผิดกับกิริยาท่าทางหยิ่งๆของคุณ”

...ปากหรือนั่น... นิลมณีคิดในใจ แม้ใบหน้ายิ้มแย้มแบบแสร้งทำให้เขาก็ตาม ซันนี่ที่โดนลากไปเอี่ยวด้วยถึงกับหน้าเหวอ แต่ก็ดีใจที่สาวสวยอย่างนิลมณียอมรับเธอเป็นเพื่อน ในบริษัทมีแต่คนเข้ามาเป็นเพื่อนกับเธอเพราะผลประโยชน์หรือวานให้ทำงานแทนก็เท่านั้น

“ขอบคุณนะคะ ยังไงฉันกับเพื่อนขอตัวก่อ...”

“งั้นก็ดีเลย มื้อนี้ผมเลี้ยงพวกคุณเอง...ถือว่าเป็นการเชื่อมสัมพันธไมตรีที่ดีต่อกัน อีกอย่างผมเองก็ต้องสนิทกับเลขาของตัวเองให้มากๆ จะได้ทำงานกันได้อย่างรู้ใจ” ดีนเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยดังเดิม

...เจ้าหมอนี่...ทำหน้ากวนชะมัด... นิลมณีคิดก่อนจะหันไปมองหน้าซันนี่ที่มองเธอและดีนสลับกัน แม้นิลมณีจะคิดว่าทำไมยัยนี่ถึงไม่ยอมพูดอะไรเลย แต่ก็พอจะรู้สึกได้ถึงความเกรงใจในตำแหน่งของชายหนุ่มตรงหน้า ซันนี่หันจับแขนของนิลมณีก่อนจะเอียงตัวกระซิบเธอเบาๆ

“ไปเถอะค่ะคุณนิล ไม่อย่างนั้นเราจะทำงานลำบาก” ซันนี่เอ่ยด้วยสีหน้าเกรงใจซีอีโอตรงหน้า มันก็เป็นอย่างที่ซันนี่บอก หากเธอขัดใจเขามากๆตอนนี้โดนไล่ออกตั้งแต่วันแรกก็ไม่ต้องสืบมันพอดี ตอนเป็นแมวแค่จะหนีออกจากห้องก็ยากแล้วเพราะมันสูงเกินไปที่จะกระโดดลงจากระเบียง บางทีเพราะความคิดยุ่งยากที่มีมากมายอาจจะทำให้เธอลืมคิดเรื่องง่ายๆอย่างเช่นเปิดประตูออกไป... แต่ถึงอย่างนั้นก็เข้าบริษัทไม่ได้อยู่ดีไม่ว่าจะในร่างแมวหรือร่างคน..

“เป็นอันว่าตกลงนะครับ สองสาวเลือกได้เลยว่าจะเลือกทานอะไร” ดีนเอ่ย

“สเต็กเนื้อ!!” ทั้งสองสาวพูดขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายก่อนจะหันไปมองหน้ากันอย่างทึ่ง ซันนี่ยิ้มออกมาไม่ต่างจากนิลมณีที่ยิ้มให้เธอเช่นกัน

...นางรสนิยมไม่เลวเลย อย่างนี้ค่อยคบกันได้ยาวหน่อย ติดตรงที่เป็นคนดีไปหน่อยไม่เหมาะกับฉันที่เป็นราชาแห่งบาปเสียเท่าไหร่...

“คงจะชอบสเต็กเนื้อกันน่าดู ได้สิครับ...เราไปกันเลยไหมผมไม่ติดราคา” ว่าแล้วก็เดินนำสองสาวไปยังรถของเขาที่มีคนขับรถเป็นชายวัยกลางคนยืนรออยู่หน้าบริษัท ท่ามกลางสายตาของเหล่าพนักงานคนอื่นๆที่มองไปยังทั้งสามคนและไม่พ้นคำนินทาดั่งมนุษย์ทั่วไป

...เฮอะ! รวยนักแม่จะกินให้พุงกลางเลย เนื้อแพงที่สุดต้องอยู่ในท้องของฉัน!...

นิลมณีคิดพลางก้าวขึ้นรถ Lexus คันหรู ทั้งนิลมณีและซันนี่ต่างมองภายในรถหรูนั้นที่เต็มไปด้วยเครื่องอำนวยความสะดวกไม่ว่าจะทีวี 26 นิ้ว ตู้แช่เครื่องดื่ม สมกับรถของผู้บริหารระดับซีอีโอเสียจริง

“โห...เหมือนมันไม่เหมาะกับคนระดับเราเลยเนอะ” ซันนี่เอ่ยเสียงแผ่วนั่งตัวเกร็งหันไปกระซิบกับนิลมณี

“เฮอะ...กับอีแค่รถติดเครื่องอำนวยความสะดวกทำไมถึงต้องคิดว่าระดับไหน เป็นมนุษย์ก็นั่งได้หมดนั่นแหละ” พูดพลางปรายสายตามองดีนที่นั่งกอดอกมองพวกเธอนิ่ง

“ต้องมีระดับสิคะ รถคันนี้แพงมากเลยนะคะ” ซันนี่เอ่ยพลางทำตาโต

“เท่าไหร่?”

“หกล้านเห็นจะได้ค่ะ ซื้อสเต็กกินทุกมื้อจนเอียนเลยล่ะค่ะคุณนิล”

“หา!!!!” ได้ยินเสียงนิลมณีที่มีทีท่าตกอกตกใจอย่างลืมตัว ดีนก็ยกยิ้มขึ้นและคิดว่า...ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็แพ้เงินอยู่ดี..