บทที่ 10. เริ่มงานวันแรก

               ราวกับโชคชะตาเล่นตลกเมื่อเดินไปคุยไปกับพนักงานหน้าล็อบบี้สาวชื่อว่า ซันนี่ ถึงได้รับรู้รายละเอียดของบริษัทที่ตนเองทำงานอยู่นั้นเป็นบริษัทที่ผลิตอาหาร และอุปกรณ์ของสัตว์เลี้ยง ทั้งที่ท่าทางของซีอีโอนั้นดูจะเลี้ยงสัตว์ไม่เป็นเอาเสียเลย จากการที่จับแมวอาบน้ำ ด้วยเป้าหมายที่เธอจะเข้ามาสืบหาจอมปีศาจในบริษัทแห่งนี้จึงไม่ได้สนใจเรื่องอื่นใด

               “ถึงแล้วค่ะ ฉันคงเข้าไปด้วยไม่ได้นะคะคุณนิล...ดีใจมากเลยค่ะที่คุณนิลช่วยฉันเมื่อครู่และยังยอมเป็นเพื่อนกับฉันอีก”

               “ใครเป็นเพื่อนคุณ ฉันแค่....”

               “ยังไงก็เถอะค่ะ ไม่ว่าคุณนิลอาจจะไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันแต่ฉันอยากเป็นเพื่อนกับคุณนิลจริงๆค่ะ” ซันนี่เอ่ยพลางรวบมือเรียวทั้งสองข้างขึ้นมาจับกุมไว้ ออร่าของความจริงใจแผ่ออกมาจนนิลมณีรู้สึกขนลุกเกลียวราวกับโดนไฟช็อตอย่างไรอย่างนั้น

               “เฮ้อ...ฉันไม่ใช่คนใจดี ไม่ใช่คนดีหรอกนะ”

               “ไม่หรอกค่ะ ถึงคุณนิล...เอ่อ..จะทำให้ฉันรู้สึกขนลุกแปลกๆก็เถอะ แต่ว่าคุณคงไม่ใช่คนร้ายลึกแบบนั้น” ซันนี่เอ่ยต่อ

               “อย่ารู้ดี เธอไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ ขอตัว” นิลมณีเลือกที่จะปฏิเสธ ดึงมือตัวเองกลับแล้วก้าวฉับๆไปหยุดหน้าประตูห้องๆหนึ่งที่เขียนป้ายติดไว้ด้านหน้าว่า CEO MR.DANUWAT แล้วเอื้อมมือไปเคาะประตูเบาๆ

               ก๊อกๆ

               “เชิญครับ” คนในห้องขานรับราวกับกำลังรออยู่

               ประตูถูกเปิดเข้าไปภายในห้องถูกประดับอย่างเรียบหรูและเฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่จะเป็นสีดำขาว แม้แต่โซฟากลางห้องทำงานที่เอาไว้ใช้รับแขกยังเป็นสีดำครึ่งขาวครึ่งเลย ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาใส่แส่นตาใสไร้ขอบเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าชะโงกหน้ามองผู้ที่เข้ามาเยือนก่อนจะละจากคอมพิวเตอร์ตรงหน้า ประสานมือใหญ่วางไว้หน้าโต๊ะทำงาน สายตาจ้องมองหญิงสาวพลางยกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ

               “สวัสดีครับคุณนิลมณี...ว่าแต่คุณพัชรินทร์ไม่ได้มาส่ง?” ดีนเลื่อนสายตามองไปยังด้านหลังของหญิงสาวที่เดินเข้ามาหาเขาพร้อมเอกสารในมือของตัวเอง ท่าทางสะโอดสะองค์เดินนวยนาดเข้ามาชวนมอง แม้ใบหน้าของหญิงสาวจะเรียบนิ่งแต่ทว่าการเดินบุคลิกภาพที่เย้ายวนอย่างเป็นธรรมชาตินั้นมันช่างน่าหลงใหลจนละสายตาไม่ได้

               “นี่ค่ะ เอกสาร”

               “เอ่อ...แล้ว...”

               “คุณพัชรินทร์งานยุ่งน่ะค่ะ” เธอเอ่ย

               “แต่ที่ผมได้ยินมาไม่ใช่แบบนั้นนะครับ ไม่รู้ว่าคุณไปวางอำนาจยังไงเธอถึง...”

               “ชอบฟังคนขี้ฟ้องพูดเหรอคะ? ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องพูด” นิลมณีตัดบทอย่างไม่ใส่ใจ ดีนเงยหน้ามองหญิงสาวที่ยินจังก้าดอกอกอยู่ตรงหน้าไม่ยอมนั่งลงหรือไม่แม้แต่มีความเกรงกลัวเขาที่เป็นหัวหน้าของเธอ ช่างดูหยิ่งเสียจริง ไม่ต่างจากวันแรกที่เจอกันที่ร้านอาหารเลย...

               “ยังไงกฎของบริษัทคุณก็ต้องทำตาม ถ้าทำไม่ได้คุณก็ต้องยอมรับผล” ชายหนุ่มเอ่ย

               “งั้นหรือคะ?” ตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก

               “เอาล่ะครับ ถือว่าครั้งนี้ผมยอมให้ก่อนเพราะมันครั้งแรก” ดีนพูดพลางหลบเลี่ยงสายตาเฉี่ยวคมของเธอก้มลงมองเอกสารที่เธอวางเอาไว้ ตรวจสอบมันอย่างละเอียดว่าตรงกับที่ส่งมาในอีเมล์หรือเปล่า เห็นทีแรกก็นึกชอบใจหลงใหลในเสน่ห์ของเธออยู่หรอก แต่ถ้าดื้อด้านเขาเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน

               “โต๊ะทำงานของฉันอยู่ไหนล่ะคะ จะได้เริ่มงานสักที...หน้าห้องหรือเปล่า?”

               “ไม่ โต๊ะของคุณอยู่ในห้องทำงานของผม...”

               “คะ? มันดูผิดปกติหรือเปล่าคะ? เลขาต้องอยู่หน้าห้อง....”

               “ผมต้องการดูการทำงานของคุณ และอีกอย่างผมจะได้จับตาดูคุณได้ด้วย เลขาแทบจะมีอำนาจพอๆกับผม เพราะหากผมสั่งการอะไรไปคุณก็จะต้องเอาไปสื่อสารต่อ” ดีนเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่งปราดสายตาของเธอครู่หนึ่ง นิลมณีได้แต่ยืนกอดอกหน้านิ่วคิ้วขมวดมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจนัก เพราะจากคำพูดของดีนเหมือนกับว่าเขาไม่ไว้วางใจเธอเลยแม้แต่น้อย

               “ทำไม? คุณคิดว่าผมต้องการจะจีบคุณอย่างนั้นเหรอ?”

               “จากที่เจอกันวันแรกที่ร้านอาหารก็มีทีท่าว่าอย่างนั้นนี่คะ” ตอบแทบจะทันควัน

               “นั่นก็เพราะคุณจะเข้ามาทำงานเป็นเลขาผม แค่ต้องการจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีตอนที่เจอกันครั้งแรก”

               “แต่บทสนทนาของคุณดูเหมือนจะไม่เป็นแบบนั้นนะคะ”

               “หึ...ดูคุณจะมั่นใจในตัวเองน่าดูเลยนะครับ”

               “ก็พอสมควร”

               พูดอย่างมั่นใจก่อนจะหันซ้ายหันขวามองหาโต๊ะทำงานของตัวเอง ก็เห็นมันตั้งอยู่ทางขวามือของเขาถัดจากโซฟารับแขกกลางห้องและค่อนข้างที่จะใกล้โต๊ะของเขา เธอจึงเดินสะบัดบั้นท้ายไปยังโต๊ะนั้นพร้อมเอามือเรียวเท้าวางไว้ ใบหน้าสวยหันมองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง

               “นี่ใช่ไหมคะ? โต๊ะทำงานของฉัน”

               ดีนมองเธอแต่ไม่ทันได้ตอบอะไร นิลมณีก็พาตัวเองไปหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะนั้นอย่างมั่นใจ และมันก็ไม่ผิดเพราะนั่นคือโต๊ะที่เขาเตรียมเอาไว้ให้เธอ

               “ผมยังไม่ได้บอกให้คุณเริ่มงานเลย” ดีนเอ่ย แต่ดูท่านิลมณีไม่ได้สนใจคำพูดของเขาเท่าไหร่เพราะเธอมองว่าไร้สาระ เธอเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มเอกสารที่กองกันอยู่หน้าโต๊ะทำงานขึ้นมาอ่านอย่างละเอียดและทำความเข้าใจกับงานที่เธอต้องรับผิดชอบ อย่างน้อยการทำงานจนเขาไว้วางใจจนตัวติดกับเขาได้ก็อาจจะรู้ว่าเขาไปเจอใครมาบ้างแล้วต้นตอของไอจอมปีศาจนั้นคืออะไร

               การอยู่ใกล้เขามันจะอันตรายเพราะกลิ่นไอแห่งบาปในเรื่องกามาราคะของเขาค่อนข้างแรง ราวกับเป็นมนต์ดึงดูดเพศตรงข้ามไม่เว้นแม้แต่เพศเดียวกันหรือที่เรียกว่ามีเสน่ห์ยาแฝดติดตัวมาก็ว่าได้และมันก็น่าแปลก เหมือนกับว่ามีใครมาฝากมนต์แห่งบาปราคะนี้เอาไว้ให้เขาอย่างไรอย่างนั้น

               ดีนเห็นว่านิลมณีตั้งหน้าตั้งตาทำงานที่วางอยู่บนโต๊ะเขาจึงวางเอกสารประวัติของเธอลงแล้วหันไปสนงานของตัวเองต่อ เป็นอุปกรณ์สำหรับสัตว์เลี้ยงแบบใหม่ที่ฝ่ายออกแบบส่งมาให้ซึ่งเขายังไม่ได้ตัดสินใจสั่งทำอุปกรณ์นี้ สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดพลางนึกถึงสัตว์เลี้ยงในห้องของตัวเองเป็นหลัก

แต่เพราะเขาไม่เคยเลี้ยงแมวมาก่อนจึงเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินใจที่จะสั่งทำอุปกรณ์อาบน้ำสำหรับแมว อ่างอาบน้ำกันแมวข่วนขณะอาบน้ำให้นั้นเขาคิดอยู่ว่ามันอาจจะมีเรื่องดีและหมดปัญหาที่แมวจะข่วนเจ้าของเหมือนที่เจ้าสีนิลข่วนเขา

“คุณนิลมณี”

“เรียกนิลก็ได้ค่ะ”

“คุณนิล คุณช่วยดูอุปกรณ์นี้หน่อย ผมว่าจะอนุมัติ แต่ผมอยากได้ความคิดเห็นของคุณ"

“ค่ะ” ตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนจะหันไปเปิดโน้ตบุ๊คที่ตั้งอยู่บนโต๊ะของตัวเองเข้าเช็คอีเมล์ที่เธอเคยกรอกไว้ในใบสมัคร เพราะตอนอยู่ในโลกของปีศาจเธอก็ต้องเรียนรู้การเป็นอยู่ของใช้ต่างๆของโลกมนุษย์ตามยุคตามสมัยเช่นกัน อย่างเช่นในยุคนี้ค่อนข้างที่ทันสมัยไฮเทคเหล่าปีศาจล้วนมีเหมือนกับที่มนุษย์มีไม่เว้นแม้แต่โทรศัพท์หรือสื่อออนไลน์ การเข้าไปสิงสู่แล้วเรียนรู้มันก็ไม่ใช่เรื่องยาก เสื้อผ้าก็ไม่ใช่เรื่องยากแต่เธออยากใส่และอยากซื้อเหมือนมนุษย์บ้างก็เท่านั้นจะได้ดูกลมกลืน

“อ่างอาบน้ำแมว?”

“เธอเลี้ยงแมวไหม?”

“ก็...เคยเลี้ยงค่ะ หลายตัวเลยล่ะ..” นั่นหมายถึงเหล่าบริวารแมวผีของเธอทั้งนั้น

“แล้วเธอคิดว่าไง?”

“คุณไม่เคยเลี้ยงเหรอคะ?” นิลมณีจงใจถามด้วยความอยากรู้และยังจำขึ้นใจที่เขาจับเธออาบน้ำใจตอนนั้น คำถามที่ดูปกติแต่น้ำเสียงกลับดูเหมือนประชดประชันเขา

“ก็เลี้ยงอยู่ตัวนึงนะตอนนี้ แมวสีดำ...ถึงจะชอบหมามากกว่าแต่เพราะมันน่าสงสารเลยเก็บมาเลี้ยง” ตอบไปตามความจริงแต่คำตอบของเขาทำเธอหงุดหงิด กับคำว่าสงสารนั้นมันแสดงชัดเจนแล้วว่าไม่ได้อยากเลี้ยง

“แล้วจะเก็บมันมาทำไม? แมวมันเป็นสัตว์ที่เอาชีวิตรอดได้อยู่แล้ว ไม่เคยได้ยินเหรอคะว่าแมวเก้าชีวิต น่าจะปล่อยๆมันไปนะคะ”

“เธอนี่ใจร้ายจริงๆ เธอเห็นมันขี้เรื้อนนอนเจ็บปางตายอยู่จะเดินผ่านมันไปเฉยๆเลย?”

“ขี้เรื้อนเหรอ?!! นี่คุณ!....” นิลมณีถึงกลับลุกพรวดขึ้นมือสองข้างตบโต๊ะ ใบหน้าสวยแสดงถึงความหงุดหงิดจนเขาสะดุ้งมองเธอด้วยสีหน้างุนงง นิลมณีสูดลมหายใจเข้าลึกระงับอารมณ์ตัวเองที่ลืมตัวไปก่อนจะหันไปพูดกับเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งดังเดิมราวกับเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คุณไม่ควรพูดว่าเจ้าแมวตัวน้อยน่ารักแบบนั้นนะคะ พวกเขาเข้าใจในสิ่งที่เราพูดแต่แค่ไม่สามารถโต้ตอบเป็นภาษาคนได้ ถ้าแมวตัวนั้นได้คงจะหงุดหงิดจนอยากข่วนหน้าคนที่มารับเลี้ยงเลยล่ะค่ะ” พูดก่อนจะนั่งลงที่เดิม

“ดูจะรักแมวมากสินะ”

“........”

“แล้วอ่างอาบน้ำ...”

“แมวไม่ชอบน้ำ! รู้เอาไว้ด้วย!! เป็นเรื่องพื้นฐานที่คนเลี้ยงแมวควรรู้! ไม่อนุมัติค่ะ!” ตอบพร้อมใส่อารมณ์

“ไม่เห็นต้องทำเสียงดุขนาดนั้น...แล้วไอ้ที่ว่าไม่อนุมัตินี่ควรเป็นฉันหรือเปล่าที่ต้องพูดน่ะ”