บทที่ 12. กลิ่นไอเจือจาง

               นั่งรถ Lexus คันหรูภายใต้ความเงียบอยู่นาน มีเพียงซันนี่ที่พยายามพูดเจื้อยแจ้วชวนคุยไปเรื่อยเปื่อยด้วยความรู้สึกตื่นเต้น แม้นิลมณีจะไม่ได้สนใจในสิ่งที่ซันนี่พูดเท่าไหร่แต่ก็ยังพอ เออ ออห่อหมกไปบ้างแล้วเบือนหน้าออกไปนอกรถแทน ทุกการกระทำของนิลมณีนั้นอยู่ในสายตาของดีน เพราะเธอรู้ว่าเขากำลังจ้องมองเธออยู่ถึงไม่ค่อยอยากหันไป

               “ไหนว่าเป็นเพื่อน ดูไม่ค่อยจะสนใจเพื่อนที่กำลังคุยด้วยเท่าไหร่เลยนะครับคุณเลขา” อยู่ๆเขาก็พูดออกมาโต้งๆเสียอย่างนั้น นิลมณีปรายสายตาไปทางต้นเสียง เม้มริมฝีปากบางสวยไว้แน่นก่อนจะหันไปทางซันนี่ที่ทำหน้างงกับคำพูดของดีน

               “คุณซันนี่...ไม่สิ ซันนี่ ฉันต้องขอโทษด้วยนะถ้าท่าทีของฉันดูเหมือนไม่สนใจ แต่ฉันเป็นคนแบบนี้...ความจริงแล้วฉันฟังที่เธอพูดอยู่” นิลมณีหันไปจับมือของซันนี่เอาไว้ด้วยสีหน้ารู้สึกผิดถึงแม้จะแสร้งทำก็ตามที ซันนี่ยิ้มตอบรับพร้อมกับจับมือของนิลมณีเอาไว้แน่นสีหน้าดูดีใจที่นิลมณีห่วงความรู้สึกของเธอ

               “ไม่เป็นไร ฉันพอรู้ว่าคุณ...เอ่อ นิลน่าจะเป็นคนเงียบๆ เพื่อนกันต้องรับนิสัยกันได้อยู่แล้ว ฉันรู้ว่านิลไม่ใช่คนเลวร้าย”

...น้อยไปน่ะสิ... นิลมณีตอบในใจแต่สีหน้ายังคงยิ้มตอบรับอย่างแสร้งทำเช่นเดิม พลางปรายสายตามองคนที่จับจ้องเธอราวกับต้องการจับผิดอะไรบางอย่าง ก็ไม่แปลกอาจจะเพราะเธอพึ่งมาทำงานกับเขาวันแรก

ความคิดหยุดลงพร้อมกับเสียงเจื้อยแจ้วในรถที่เงียบลงเมื่อรถคันหรูเลี้ยวเข้ามายังร้านอาหารที่หรูหราร้านหนึ่ง ซึ่งอยู่ไหลจากบริษัทพอสมควร ดีนโทรบอกคนขับรถไว้แล้วว่าต้องการจะไปที่ไหนเพราะวันที่เจอนิลมณีนั้นเขาแอบเห็นว่าจานสเต็กของหญิงสาวหมดเกลี้ยงแทบจะไม่เหลืออะไรเลย คงจะชอบสเต็กน่าดูถึงได้ตั้งใจจะพามากินร้านนี้

 ถึงแม้ว่าเธอไม่รับคำชวนของงเขา ดีนก็คิดว่าจะเดินตามเธอไปแล้วใช้ความบังเอิญบังหน้าเพื่อได้ทานมื้อกลางวันกับเลขาคนสวยแล้วค่อยโทรยกเลิกกับคนขับทีหลัง แต่โชคดีตรงที่เขามาทันพอดีกับที่เธอกำลังยืนคุยกับพนักงานหน้าล็อบบี้ที่เขาแทบไม่ได้สนใจมองเลยสักวัน ต่อจากนี้คงจะต้องคุยกับพนักงานหน้าล็อบบี้บ่อยๆบ้างแล้วหากต้องการรู้เรื่องของนิลมณี

คนทั้งสามเดินลงจากรถหลังจากที่คนขับเปิดประตูอัตโนมัติให้ ร้านอาหารที่ถูกตกแต่งตัวร้านราวกับอยู่ในเรือนกระจกสไตล์ผู้ดีอังกฤษ ภายในดูหรูหรา จากเมนูด้านหน้าแล้วราคาไม่เบาเลย ซันนี่ได้แต่เดินเกาะแขนนิลมณีเข้าร้านไปอย่างเกรงใจ ดีนเดินนำไปนั่งที่ที่ค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวและติดกระจกที่สามารถมองเห็นสวนด้านข้างของร้าน พนักงานเดินเข้ามาวางเมนูที่เป็นแฟ้มกำมะหยี่ด้านในมีเพียงสองหน้าเมนูเท่านั้น

“สั่งกันได้เลยครับไม่ต้องเกรงใจ”

“ไม่คิดจะเกรงใจอยู่แล้ว ในเมื่อคุณซีอีโออุตส่าห์ออกตัวเลี้ยงมื้อนี้เอง” นิลมณีพูดพลางนั่งเอนหลัง ขาเรียวทั้งสองข้างไขว่ห้าง ไร้ความตื่นเต้นใดๆ เธอนั่งอ่านเมนูอย่างเงียบๆก่อนจะวางมันลงแล้วหันไปทางซันนี่ที่ตอนนี้ทำตาโตกับราคาเมนู

“สั่งอาหารเลยไหมคะ?” พนักงานคนเดิมเดินเข้ามาถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพียงแต่ว่าพนักงานสาวนั้นหันหน้าไปทางดีนอย่างไม่ปิดบังท่าทางว่าสนใจเขา นิลมณีมองสายตาของพนักงานคนนั้นพลางดึงสายตาสลับมองดีนที่ยังคงทำหน้าสีหน้าเรียบนิ่ง

"ครับ สักครู่นะครับ...คุณนิลทานสลัดสักจานไหมครับ?” เขาหันมาเอ่ยถามนิลมณีที่นั่งกอดอกทำหน้าไร้อารมณ์อยู่ตรงข้ามเขา

“ไม่ชอบทานผักค่ะ” นิลมณีตอบ

“เหมือนกันเลยนิล ฉันก็ไม่...เอ่อ...ไม่ค่อยชอบผัก” ซันนี่เอ่ยต่อ

“น่าแปลกใจจริงๆนะครับ เห็น...” สายตาคมของดีนมองเรือนร่างของนิลมณีอย่างพิจารณา แม้จะใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตานั้นบ่งบอกถึงความอึ้งทึ่งในรูปร่างของเธอพอสมควร

“หุ่นดีขนาดนี้นึกว่ารักษาหุ่นแบบพวกผู้หญิงเฮลตี้เสียอีก” ดีนเอ่ยต่อ

“เฮอะ พวกสัตว์กินหญ้าอย่างวัวควายหรือแม้แต่สัตว์กินพืชอย่างหมูก็ไม่เห็นหุ่นดีนี่คะ เอาอะไรมาวัดว่ากินผักแล้วจะหุ่นดี” เธอตอบออกไปอย่างประชดประชัน ทำเอาซันนี่กลั้นขำเอาไว้แทบไม่อยู่จนเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเองแล้วหันหน้าไปทางอื่น ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าปากของเธอดีใช้ได้

แม้จะประชดประชันแต่ทว่าคำพูดของนิลมณีกลับทำให้เขานั่งกอดอกทำหน้าครุ่นคิดอย่างจริงจังเสียอย่างนั้น ดีนพยักหน้าพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย

“จริงอย่างที่คุณนิลว่านะครับ งั้นผมขอเป็นเซอลอยด์เนื้อA5 มีเดียมเวล แล้วกันครับ” ดีนเอ่ย

“ฉันขอด้วยค่ะ” ซันนี่ยกมือขึ้นอย่างเก้ๆกังๆ เหลือบมองดีนอย่างเกรงใจ ดีนหันไปพยักหน้าให้ซันนี่ยิ้มบางๆส่งให้เพื่อให้เธอคลายความกังวล

“ทีโบนพรีเมี่ยม มีเดียมแร” นิลมณีเอ่ยกับพนักงานสาวอย่างนิ่งๆ

“ได้ค่ะ”

“ทานดิบจะดีเหรอครับ?”

“ความชอบส่วนบุคคลค่ะ” เธอเลือกที่จะตอบปัดๆไป เพราะไม่ค่อยอยากให้เขารู้เรื่องส่วนตัวของเธอเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นคงจะได้รู้ความลับของเธอแน่ๆ หากเขายุ่งเข้าไปมากกว่านี้

“หึ...ดูลึกลับดีจริงนะครับ” มุมปากคนร่างสูงที่นั่งตรงข้ามกระตุกยิ้มขึ้น

“นั่นสิคะ ซันนี่ก็คิดว่านิลลึกลับแต่ก็มีเสน่ห์” ซันนี่พูดด้วยท่าทางตื่นเต้นสายตามองจ้องนิลมณีเป็นประกาย ขึ้นชื่อว่าเพื่อนอะไรก็ดีไปหมดนั่นแหละ

“จะถือว่าเป็นคำชม...แต่ทีหลังไม่ชมจะดีกว่า ไม่ค่อยชอบฟังเท่าไหร่มันเลี่ยน” นิลมณีเอ่ยอย่างขัดใจ มันรู้สึกขัดใจตั้งแต่ที่ต้องมานั่งทานอาหารกับคนที่ไม่ชอบหน้าที่สุดนี่แหละ ต่อให้เขาเป็นทั้งเจ้านายเป็นทั้งคนเลี้ยงเธอในร่างแมวก็ตามที การที่เขาเอาแต่ตามติดเธอจนไม่ไปเจอใครมันจะทำให้เสียเรื่องมากกว่า

“เอ่อ...ขอโทษนะครับ พวกคุณคงเป็นเพื่อนกันใช่ไหมครับ? ผมอยากจะขอช่องทางการติดต่อของคุณผู้หญิงคนนี้หน่อย”

อยู่ๆก็ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายพวกเขาพร้อมกับหันไปทางนิลมณีแล้วยื่นโทรศัพท์ขอช่องทางการติดต่อ ทุกคนมองหน้ากันอย่างงงงวย นิลมณีหลุบตามองโทรศัพท์ของชายหนุ่มที่ยื่นมาให้เธอทั้งที่มือของเธอยังคงกอดอกไว้แน่น ดึงสายตาขึ้นมองใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้น

“อย่างนี้ก็ได้เหรอ?” นิลมณีเอ่ยเสียงเรียบแววตาดูเฉยชามองชายหนุ่มที่มาขอจีบเธอด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

“เอ่อ...ไม่ได้เหรอครับ?”

“........”

“ผมแค่...อยากเป็นเพื่อนกับ...เอ่อ...”

“......”

“งั้นไม่เป็นไรครับ ขอโทษที่รบกวน” โดยที่นิลมณีไม่ได้พูดอะไรออกไปสักคำ แค่นั่งกอดอกมองชายหนุ่มด้วยแววตาเฉยชาดังเดิมจนทำให้ชายหนุ่มยอมล่าถอยไปเองด้วยความรู้สึกอาย ท่าทีของเธอแสดงออกชัดเจนว่าเธอไม่เล่นด้วยจะให้หน้าด้านหน้าทนอยู่ตื้อคงจะดูแย่

“หึ...” ดีนหัวเราะในลำคอยกมุมปากขึ้นเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มเพราะสีหน้านั้นดูไม่สบอารมณ์เสียมากกว่า เขาเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างเงียบๆ นิลมณีปรายสายตามองดีนเพียงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจจดจ่อรออาหารของเธอด้วยอารมณ์หงุดหงิดเพราะความหิว

กลิ่นไอของจอมปีศาจลอยขึ้นแตะจมูกของเธอบางเบาพอให้ได้กลิ่น นิลมณีคลายแขนเรียวที่กอดอกไว้ทันควัน แม้แต่ขาที่ไขว่ห้างก็คลายออก นั่งหลังตรงหันซ้ายแลขวาหาต้นตอของกลิ่นเมื่อครู่จนไม่อยู่สุข

“นิล เป็นอะไรไปเหรอ?” ซันนี่ที่เห็นท่าทีของเธอเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย นิลมณีหันไปพร้อมกับเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆซันนี่ ปลายจมูกเชิดนั้นสูดดมหากลิ่นราวกับคนโรคจิต

“เอ่อ...” ซันนี่เอียงตัวหลบเธอเล็กน้อยอย่างหวาดหวั่นเพราะนิลมณีไม่พูดอะไรเลย จนนิลมณีรู้สึกตัวถึงได้กระแอมไอเบาๆ แล้วกลับมานั่งท่าเดิม พลันสายตาเหลือบไปมองดีนที่กำลังมองเธอนิ่ง

“ฉันแค่ได้กลิ่น...น้ำหอมน่ะ มันมาจากตัวเธอฉันว่ามันหอมดีเลยอยากได้กลิ่นชัดๆ เผื่อจะได้ไปซื้อมาไว้ใช้บ้าง” เธอร่ายยาวด้วยสีหน้าเรียบนิ่งพยายามที่จะไม่มีพิรุธ แม้ว่ามันจะเหมือนคำแก้ตัวก็ตามที แต่ดูเหมือนซันนี่จะไม่ได้คิดมากอะไร หญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนใหม่ยิ้มร่าขึ้นมาทันที

“จริงเหรอ?! ฉันนึกว่ามันฉุนไปเสียอีก” ซันนี่เอ่ย

“มันก็...เธอแค่ฉีดให้มันเบาลงกว่านี้หน่อยสิจะได้ไม่ฉุน”

บทสนทนาของสองสาวในเรื่องทั่วๆไปเริ่มเหมือนเพื่อนกันจริงๆเข้าทุกเวลาที่อยู่ด้วยกัน แม้ว่าดีนจะเงียบมองแต่นิลมณีด้วยสีหน้าแววตาที่คาดเดาไม่ได้ แต่ภายในใจเขานั้นกลับรู้สึกสนใจเธอขึ้นมากกว่าเดิม เลขาคนใหม่ของเขา...เป็นใครกันแน่นะ..