บทที่ 17. ประชด

ตั้งแต่ทานข้าวกับอัคคีเพื่อนของเขาจนนั่งรถกลับดีนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ นั่งเท้าคางกับหน้าต่างรถมองออกไปข้างด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แม้ว่านิลมณีไม่ได้อยากจะสนใจเท่าไหร่แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้อยู่ เธอนั่งไขว้ห้างจ้องมองดีนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก่อนที่สายตาคมของเขาจะปราดปรายมองไปยังเธอ

               “มีคำถามอะไรจะถามอีกหรือเปล่า?” ดีนเอ่ยถามขึ้น

               “ไม่มีค่ะ”

               “แล้วมองหน้าทำไม?”

               “จะบอกว่าไปส่งที่บริษัทด้วยค่ะ”

               คำพูดเฉยชาของเธอทำให้เขาเงียบนิ่งไป ก่อนจะหันหน้าตรงกลับมามองเธอ สีหน้าที่เรียบเฉยของเขาในตอนแรกเปลี่ยนเป็นไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ นิลมณีเห็นอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

               “บอสต่างหากมีคำถามอะไรหรือเปล่า?”

               “หน้าฉันเหมือนมีปัญหาหรือไง?”

               “ค่ะ”

               อึ้งกับคำตอบสั้นๆของหญิงสาวตรงหน้า ดึงสายตาคมกลับไปมองนอกรถอย่างหัวเสียก่อนจะปราดสายตามองเธออีกครั้งที่ยังคงทำหน้าตายเหมือนเดิม

               “ทำไมต้องรับคำเชิญของอัคคี?”

               “เขาก็เป็นลูกค้าคนสำคัญของบอสไม่ใช่หรือคะ?”

               “แต่มันก็เพื่อนผม...”

               “ค่ะ แล้ว?”

               “คุณเป็นผู้หญิงนะ ไว้ใจใครง่ายเกินไปหรือเปล่า? ไม่กลัวเขาทำอะไรไม่ดีบ้างหรือไง?” ดีนพูดพลางทำหน้าไม่สบอารมณ์ที่เลขาสาวสวยของเขาดูเหมือนจะเข้ากับคนง่ายเหลือเกิน นิลมณียกยิ้มก่อนจะพึมพำเบาๆกับตัวเอง

               “คนไม่ดีคือฉันต่างหาก”

               “ว่าไงนะ?”

               “ถึงบริษัทแล้วค่ะ ขอตัวกลับก่อนนะคะ”

               เป็นจังหวะพอดิบพอดีที่รถตู้มาจอดเทียบหน้าบริษัท ดีนหันไปมองนอกรถอีกครั้งแล้วหันกลับมามองหญิงสาวตรงหน้าที่เตรียมตัวลงจากรถแล้ว พูดอะไรไม่ได้นอกจากลงรถตามเธอไป

               “คุณมั่นใจใช่ไหมที่จะไม่ให้ผมไปส่ง”

               “ค่ะ”

               “แต่นี่มันก็ดึกมากแล้วนะ...ผมว่า...”

               “ปกติบอสเป็นคนเซ้าซี้อย่างนี้เหรอคะ?”

               “.......”

               “ยังก็ขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดี”

เธอตอบแล้วเดินฉับๆจากเขาไปทันที ปล่อยให้ดีนมองตามหลังเธอด้วยสายตาเป็นประกาย ท่าทางเย่อหยิ่งราวกับนางพญาของเธอดูน่าหลงใหลไม่น้อย มันจะดีแค่ไหนหากเธอมาอยู่แทบเท้าเขา...ดีนคิด

เดินพ้นสายตาคมของผู้ชายที่เธอเรียกว่าบอส ก็รีบเดินเลี้ยวเข้าตรอกซอกซอยกลับคืนร่างเจ้าแมวน้อยสีดำเหมือนเช่นเดิม เหลียวหลังมองรถคันหรูที่เธอนั่งมาเมื่อครู่ที่ขับผ่านไปเธอก็รีบกระโดดขึ้นกำแพงกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพื่อให้ไปถึงคอนโดของดีนจะได้กลับไปทันท่วงทีก่อนที่เขาจะสงสัย

ระหว่างที่กำลังกระโดดวิ่งอยู่บนหลังคาบ้านของชาวบ้านอย่างเร่งรีบ ดวงไฟดวงหนึ่งก็รีบตรงปรี่เข้ามาดักหน้าเธอเอาไว้เสียก่อน เสียงขู่ในลำคอพร้อมขนสีขำที่พองตัวขึ้นจ้องมองดวงไฟนั้นด้วยแววตาสีแดงจากสีเหลืองเหมือนแมวทั่วไป

“ใจเย็นก่อนท่านจอมปีศาจ...ข้าเองหงส์พราย”

               “เจ้า...หาข้าเจอได้อย่างไร”

               นิลมณีเอ่ยถามขึ้นพลางมองดวงไฟนั้นอย่างไม่ไว้ใจเท่าไหร่นัก เพราะเธอแปลงร่างเป็นแมวเพื่อหลบภัยรักษาตัวเป็นไปได้ยากมากที่จะมีดวงวิญญาณไหนหาเธอเจอ

               “ข้าได้ผ่านไปได้ยินเจ้าที่ผู้หนึ่งพูดถึงท่านเข้า จึงเข้าไปเอ่ยถาม...”

               “......”

               “บัดนี้โลกปีศาจของเราวุ่นวายมากแล้วท่าน...นางจิ้งจอกล้วนสังหารดับดวงวิญญาณของเหล่าบริวารท่านไปเสียหมด...ข้าก็เหลือเพียงเศษเสี้ยวเท่านี้ เพื่อมาบอกข่าวแก่ท่าน”

               ได้ยินเช่นนั้นนิลมณีถึงกับนิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าเพียงแค่เธอมาหลบรักษาตัวได้ไม่นานเหล่าบริวารก็ถูกนางจิ้งจอกจัดการไปเสียแล้ว คิดแล้วทั้งเจ็บใจทั้งเวทนาสงสารเหล่าบริวารของตน

               “หากท่านยังไม่กลับไป นางจิ้งจอกคงคิดที่จะล้ำเส้นเขตแดนของสามโลกเพื่อประกาศถึงพลังอำนาจของมัน เมืองทั้งเมืองคงต้องแหลกเป็นจุนกลายเป็นเมืองผีไปเสียหมด...”

               “ข้าเข้าใจแล้ว...เจ้าเองก็ขอไปหลบภัยอยู่กับเจ้าที่ผู้นั้นก่อนเถิด...ข้าจักรีบหาจ้าวจอมปีศาจอดีตราชาปีศาจผู้นั้นให้เจอจงได้” นิลมณีเอ่ยกับดวงไฟแห่งวิญญาณนั้น ก่อนจะรีบกระโดดเดินออกไปเพื่อกลับคอนโดของมนุษย์หนุ่มอย่างดีนที่เก็บเธอมาเลี้ยง ไม่อย่างนั้น...คงจะยากสำหรับการตามหาจอมปีศาจผู้นั้น

               การที่เธอไม่ยอมออกไปอยู่ข้างนอกเองเพียงลำพังทั้งที่มันสะดวกกว่าก็เพราะมันเสี่ยงที่จะทำให้นางจิ้งจอกนั้นตามกลิ่นเธอเจอ หากคลุกคลีกับมนุษย์มากๆจะสามารถกลบกลิ่นไอปีศาจของเธอให้เบาบางลง ยิ่งคลุกคลีมากเท่าไหร่...ก็ยิ่งกลบมิด ยิ่งลึกซึ้งก็ยิ่งดี แต่ไม่ว่าวิธีไหนมันล้วนแต่มีข้อเสียด้วยกันทั้งนั้น....

               ทั้งวิ่งทั้งหลบแปลงร่างกลับไปกลับมาเพื่อที่จะเข้ามายังคอนโดได้ เป็นจังหวะพอดีกับที่ดีนกำลังกดรหัสเข้าประตู เธอจึงแอบดูก่อนจะรีบเปลี่ยนร่างเป็นแมวน้อย ย่องเบาๆค่อยๆเข้าไปไม่ให้เขารู้ตัวเมื่อเขาเปิดประตูเธอก็รีบพุ่งตัวเล็กๆของตัวเองเข้าไป ดีนก้มลงหันหลังมองเท้าตัวเองเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเห็นอะไรแว๊บๆ ก่อนจะหันกลับไปมองเจ้าสีนิลที่นั่งหน้าตั้งหูตั้งรอเขาอยู่ตรงหน้าประตู

               แม้ความจริงแล้วมันพึ่งจะเข้ามาตอนเขาหันไปมองข้างหลังก็ตามที...

               “มานั่งรอรับเลยเหรอ หืม?”

เหมี๊ยวววว เหมี้ยววว...ร้องเสียงออดอ้อนพลางเดินเข้าไปคลอเคลียที่ขาของเขาไปมาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ดีนมองเจ้าสีนิลลูกแมวตัวน้อยก่อนจะยกยิ้มขึ้นและมองมันอย่างเอ็นดู

               “วันนี้มาแปลกนะ...ยอมให้โดนตัวแล้วหรือไง” ว่าแล้วก็อุ้มมันขึ้นมาจ้องหน้าเจ้าแมวน้อยที่กำลังทำหน้าบ๊องแบ๊วอยู่อย่างนั้น แม้ว่าในใจของเจ้าสีนิลจะเต้นรัวเร็วเนื่องจากเหนื่อยหอบจากที่พยายามเข้าคอนโดโดยไม่ให้เขาสงสัย

               “สเต็กหมดหรือไง?...เธอยังไม่ได้กินเลยนี่ ป่วยหรือเปล่าเนี่ย” เขาพูดพลางปรายสายตามองเนื้อสเต็กที่ยังคงเหลือเท่าเดิมทั้งที่เขาให้เอาไว้ก่อนที่เขาจะออกไปทำงาน ดีนอุ้มเจ้าแมวตัวน้อยนั้นเข้าห้องก่อนที่เขาจะหย่อนตัวลงนั่งตรงโซฟาและนำมันมานั่งลงบนตัก ลูบหัวมันเบาๆและเจ้าสีนิลที่เคยหยิ่งก็หมอบนอนอยู่บนตักของเขา

               “เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะพาไปหาหมอ”

               เหมี้ยววว ...

               (ไม่ได้ป่วยย่ะ แค่เหนื่อย) ร้องตอบเขาแต่เขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

               “อ้อ จริงสิ...พรุ่งนี้มีคนมาพาแกไปหาหมอกับฉันด้วยนะ...คุณนิลมณีนิสัยเหมือนเธอเลยเจ้าสีนิล...น่าสนใจจริงๆ”

               ดีนพูดพลางมองเหม่อคิดถึงหญิงสาวที่เขาพึ่งแยกจากเธอมาเมื่อครู่ เจ้าแมวสีนิลถึงกับหูตั้งนั่งมองเขาตาแป๋ว แม้ในใจแอบสั่นหวั่นไหวกับสิ่งที่เขาพูดก็ตาม...

               “ฉันคิดว่า...ฉันคงจะชอบเลขาคนสวยคนนี้แล้วล่ะมั้ง” เขาเอ่ยพลางทำหน้าจริงจังครุ่นคิดเหมือนอย่างที่ชอบทำ นิลมณีถึงกับใจเต้นรัวเร็วเมื่อได้ยินอย่างนั้น...ใจเต้นด้วยความรู้สึกไม่สบอารมณ์...

               ...ผู้ชายคนนี้เป็นโรคขาดความรักหรือไง ยังไม่รู้จักกันดีก็บอกว่าชอบไปทั่ว...

               “เหมี๊ยววว”