บทที่ 6. วุ่นวายแต่กับแมว

               นิลมณีตื่นขึ้นมาพร้อมกับภาพอุจาดตาสำหรับแมวที่เธอไม่อยากจะเห็น เจ้าตัวตนแท่งยักษ์เด่นผงาดตั้งชันขึ้นจนเป็นลำปูดนูนผ่านกางเกงนอนของเขาเด่นตระง่านต่อหน้าต่อตาแม้ว่าเจ้าของมันจะหลับอยู่ เธอร้องเสียงหลงในเสียงของแมวจนขนลุกชันไปทั่วสันหลัง โก่งสี่เท้าขึ้นราวกับขู่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจ

               ...เจ้ามนุษย์บ้ากามนี่!!... เสียงขู่บ่งบอกสิ่งที่เธออยากจะพูดด่าคนที่งัวเงียตื่นขึ้นด้วยเสียงแมวๆ ดีนขยี้ตาเล็กน้อยผะโงกหน้าขึ้นมองเจ้าแมวเหมียวของเขาเล็กน้อย สะโพกของเขาขยับไปมาตามสัญชาตญานที่ตื่นขึ้นตามนิสัยของผู้ชายแม้จะยังไม่ได้สติดีเท่าไหร่ก็ตาม

               “หืม? เป็นอะไรไปเจ้าสีนิล” ดีนเอ่ยเสียงงัวเงียในลำคอแต่ดูเหมือนเจ้าแมวของเขาจะยังขู่ไม่หยุดราวกับกำลังบ่นอะไรบางอย่าง เขาจึงคว้าร่างของมันเข้ามากอดอีกครั้งแล้วหลับตาลง

               เงี๊ยววว!!! เงี๊ยววว!!

               ...เจ้าบ้านี่!! ขนาดไม่ได้สติยังหื่นได้ ปล่อยนะยะ!!..

               “อืม...สีนิลอย่าข่วนสิ วันนี้วันหยุดขอต่ออีกหน่อย” ดีนเอ่ยขึ้นเมื่อเจ้าแมวเหมียวที่เขากอดกางกรงเล็บข่วนแขนเขารัวๆ ซ้ำยังเอาขาหน้าของมันอีกข้างยันหน้าเขาอีก ดียหลุบสายตามองมันพลางขมวดคิ้วเจ้าสีนิลของเขาตอนนี้เหมือนกลัวอะไรบางอย่างถึงได้มีกิริยาแบบนี้

               “เลี้ยงไม่ถึงเดือนฉายแววแมวเปรตซะแล้ว” ดีนเอ่ย

               เงี๊ยววว!!

               ...แกสิผู้ชายเปรต!!... นิลมณีร้องเถียงแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจภาษาแมวก็ตามก่อนจะดีดตัวกระโดดขึ้นที่บนตัวเขาพร้อมกับฝากรอยเล็บทั้งสี่บนกล้ามแขนแล้วกระโดดออกไปจากเตียงอย่างรวดเร็ว

               “เฮ้ยยยย!!! สีนิล!!” ดีนตกใจลุกพรวดขึ้นด้วยความเจ็บแสบก่อนจะก้มมองกล้ามแขนของตัวเองแล้วเหลือบมองไปยังเจ้าแมวตัวดีที่ตอนนี้นั่งหันหลังเลียเท้าหน้าที่พึ่งข่วนเขาอย่างสบายใจ

               “เป็นรอยเล็บเลยเนี่ย! เลือดออกด้วย! มานี่เลยนะ!!” ดีนทำท่าจะเข้าไปคว้าตัวเจ้าแมวตัวดีแต่ทว่ามันกับเดินเชิดหน้าสะบัดหางไปมาหลบเขาอย่างง่ายดายไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด ดีนย่องไปด้านหลังมันพยายามจะจับแต่มันก็หนีไปได้ทุกครั้งที่เขาจะจับตัวมัน ไม่หนำซ้ำเจ้าสีนิลของเขายังหันหน้าไปมองเขาอย่างเยาะเย้ยร้องเหมียวๆราวกับกำลังต่อว่าเขา

               “ไม่รู้ล่ะ วันนี้ฉันต้องจับเธอไปฉีดวัคซีนให้ได้!” ว่าแล้วก็กระโดดไปจับเจ้าเหมียวโดยไม่สนใจอวัยวะของตัวเองที่มันตั้งโด่เด่อยู่เลย นิลมณีในร่างเจ้าแมวสีนิลเห็นก็ยิ่งหงุดหงิดวิ่งหนีทั่วห้องนอนอุตลุด ข้าวของเครื่องใช้ล้มระเนระนาดเพราะฝีมือเจ้าแมวสีดำตัวดี

               “เฮ้ย!! ไม่ได้นะ!! โคมไฟมันแพง! ใจเย็นก่อนสีนิล” ดีนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเจ้าสีนิลกระโดดไปอยู่บนโคมไฟหัวเตียงของเขา ถ้ามันกระโดดลงมาแรงดีดตัวของมันทำให้โคมไฟของเขาร่างเป็นแน่ เขาจึงพยายามที่จะเกลี่ยกล่อมเจ้าแมวเหมียวอย่างระวัง

               ...หึ...ได้ทีฉันล่ะ... นิลมณีร้องเหมียวตอบเขาก่อนจะดีดตัวกระโดดลงจากโคมไฟโดยไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ดีนรีบพุ่งตัวเข้าไปรับโคมไฟนั้น มืออีกข้าวก็คว้าตัวเจ้าแมวเหมียวที่ตั้งหน้าจะวิ่งหนีไว้ได้ทัน

               “เธอนี่นะ!”

               ...ปล่อยฉันนะยะ!! เจ้ามนุษย์บ้ากาม!!... เธอยังคงร้องเหมียวๆเป็นเชิงขู่เขาอย่างไม่ยอมอุ้งเท้าหน้าทั้งสองพยายามตะกุยมือเขาที่จับกลางลำตัวของเธอไว้แน่น ไม่รู้ว่าเพราะมือของเขาใหญ่หรือว่าตัวเธอมันเล็กเขาถึงได้กำรอบตัวเจ้าเหมียวแมวอย่างเธอได้มิดสนิทมือ

               “ไม่ต้องดิ้นหนี ยังไงก็ต้องไปหาหมอ” ดีนพูดก่อนจะไปจัดแจงโคมไฟให้มันเข้าที่แล้วพาเจ้าแมวจอมดื้อไปยังนอกห้องนอนของตนก่อนจะยอมวางมันลงแล้วหันไปจัดการสเต็กที่แช่ไว้เมื่อวานอุ่นมาให้เจ้าสีนิลได้กินเป็นอาหารเช้า แม้ว่านิลมณีในร่างของเจ้าแมวสีนิลจะไม่พอใจเขาแต่เมื่อได้กลิ่นอาหารก็ทำให้ท้องร้องขึ้นมาได้จนต้องยอมเดินไปกัดกินสเต็กชิ้นนั้น

               ...ยกนี้ยอมให้ก่อนก็แล้วกัน เชอะ... ทั้งที่ปากยังคงกัดกินสเต็กก็ยังคงร้องเหมียวราวกับขู่เขาที่นั่งยองลงมองเธอกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย มือหนาเอื้อมมาลูบศีรษะของเจ้าแมวสีนิลอย่างเบามือพลางใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มบางๆอย่างเอ็นดู จะโกรธก็โกรธไม่ลง..

               เมื่อเห็นว่าเจ้าสีนิลยอมสงบกินสเต็กอยู่เขาก็รีบลุกขึ้นพาตัวเองไปอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวให้เรียบร้อย วันนี้เขาตั้งใจจะพาเจ้าสีนิลของเขาไปฉีดวัคซีนกันโรคเสียหน่อยไม่อย่างนั้นหากเขาโดนมันข่วนคงจะได้ติดเชื้อแน่ๆ

               ...นะ..นี่มันอะไร๊!!... นิลมณีตกใจเมื่อเห็นกล่องพกพาแมวที่เหมือนกับหน้ากากอวกาศมีรูให้หายใจอยู่รอบตัวกล่องพลาสติกนั้น ก่อนที่ดีนจะจับเธอยัดใส่กล่องนั้นแล้วสะพายหลังไปโดยที่เธอยังคงมึนงงและขูดข่วนเจ้ากล่องที่ขังเธอเอาไว้อยู่ด้วยไม่รู้จักกล่องพกพาแมวอีกทั้งเขายังเอากล่องที่เธออยู่ยัดใส่กระเป๋าใบใหญ่มิดชิดอีก คงจะหลบเลี่ยงกฏของคอนโดแน่ๆ

               “อยู่นี่นะอย่าดื้อ” เขารีบนำเธอออกจากระเป๋ามิดชิดนั้นเพราะกลัวว่าจะหายใจไม่ออกเมื่อขึ้นมาในรถคันหรู พร้อมกับยกกล่องพกพาที่เธออยู่มาวางไว้หน้ารถที่นั่งข้างคนขับก่อนจะขับรถออกไปอย่างเงียบๆ

               ...เจ้าหมอนี่... นิลมณีคิดในใจพลางมองเขาผ่านพลาสติกใสหน้ากล่องนั้นก่อนจะมอบนอนอย่างว่าง่ายด้วยความมึนหัวเล็กน้อยเพราะเธอมองไม่เห็นทางข้างหน้าการเคลื่อนตัวของรถมันทำให้เธอที่อยู่ในร่างแมวค่อนข้างรู้สึกเครียดด้วยสัญชาตญานแมวราวกับคนที่กำลังเมารถอย่างไรอย่างนั้น ทำให้เธอนอนมอบซึมอยู่ในกระเป๋าเป้พกพาแมวนั้นอย่างหงอยๆ

               ดีนสังเกตแมวของตนก็รู้ทันทีว่ามันคงไม่ชอบขึ้นรถเท่าไหร่นัก จึงรีบเร่งขับไปยังคลินิกรักษาสัตว์ที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วพามันเข้าไปหาสัตวแพทย์ตามประสาคนเลี้ยงสัตว์ มองดูเจ้าสีนิลเซื่องซึมก็อดเป็นห่วงไม่ได้

               “มันจะไม่เป็นไรใช่ไหมครับหมอ?”

               “ไม่หรอกค่ะ น้องอาจจะแค่ตื่นรถเลยซึมเป็นธรรมดา” ผู้ช่วยสัตวแพทย์เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม สายตาที่มองดีนนั้นหวานเยิ้มราวกับเจอคนถูกใจ ก็ไม่แปลกเท่าไหร่ในเมื่อเขาก็ไม่ใช่คนหน้าไม่ดี แม้นิลมณีจะรับรู้ทุกอย่างแต่ตอนนี้ไม่มีกระจิตกระใจสนใจอะไรแล้ว เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนจนไม่อยากจะลุกไปไหนราวกับคนเมาค้าง

               “นั่งรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวให้คุณเหมอมาฉีดวัคซีนให้”

               “ครับ แต่ว่าเจ้าสีนิลอาจจะ...”

               “คะ?”

               “เอ่อ...มันน่าจะดุนิดหน่อยน่ะครับ” ดีนเอ่ยขึ้นพลางปรายสายตามองเจ้าสีนิลที่นอนหงอยอยู่ ผู้ช่วยสัควแพทย์ยิ้มรับบางๆก่อนจะพยักหน้า

               “ไม่ต้องห่วงนะคะ ถึงมือหมอแล้วน้องจะไม่เป็นไรค่ะ”

               “...ครับ”

               “คุณใจดีจังเลยนะคะ ดูรักเจ้าเหมียวน่าดู”

               “ก็...มั้งครับ” ดีนตอบพลางยิ้มแห้งๆ เขาไม่รู้วิธีเลี้ยงมันด้วยซ้ำ แต่เขาสงสารที่มันบาดเจ็บอยู่ซ้ำยังนอนตากฝนเลยเก็บมันมาเลี้ยงทั้งที่ในชีวิตไม่เคยคิดจะเลี้ยงสัตว์ตัวไหนเลย แต่นี่เพราะความสงสารจึงได้เสียเงินกับของเล่นและอื่นๆมากมายที่เกี่ยวกับแมวเป็นหมื่นๆ แต่แมวของเขานั้นแตกต่างจากแมวทั่วไปตรงที่มันไม่สนใจเล่นอะไรสักอย่างที่เขาซื้อมาราวกับมีความคิดเป็นของตัวเอง...จนแทบจะเหมือนมนุษย์อย่างเขาอยู่แล้ว

               “อย่าดื้อกับหมอนะสีนิล” ดีนโน้มตัวไปพูดกับเจ้าแมวเหมียวที่นอนซึมอยู่ด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงเป็นใย นิลมณีในร่างสีนิลลืมตาขึ้นมองเขาด้วยความรู้สึกแปลกๆสับสนปนเปไปหมดจนใจเต้น แต่เธอก็คิดว่าอาจจะเป็นเพราะเธอ..กำลังเมารถอยู่ถึงได้รู้สึกแบบนี้...ซึ้งในความรักสัตว์ของเขา...