บทที่ 8. เกรงใจแมว

               สีนิล หรือ นิลมณีในร่างแมวร้องเหมียวๆมองเจ้าของของมันและหญิงสาวที่เธอคุ้นหน้าจากโรงพยาบาลสัตว์เมื่อตอนกลางวัน ด้วยความที่มีแมวมองจ้องการกระทำของพวกเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็นพร้อมปัดหางไปมาทั้งที่คอตั้ง หูตั้ง ตาตั้ง ตัวอยู่นั่นที่เดิมราวกับรูปปั้นสฟริงค์ เป็นเหตุให้คนทั้งสองต้องหยุดชะงักการกระทำลงแล้วหันไปมองเจ้าแมวสีดำนั้น

               ความรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูกเมื่อมีแมวมอง แมวที่เป็นแมวจริงๆ ดีนยกยิ้มขึ้นก่อนจะหยัดตัวขึ้นนั่งแอบกลั้นขำเอาไว้ แม้แต่หญิงสาวที่เรียกตัวเองว่า นา ยังรู้สึกเขินจนได้แต่ยิ้มเจื่อน

               “แมวคุณนี่...บางที่ก็น่าขนลุกเหมือนกันนะคะ ให้ความรู้สึกแปลกๆ” หญิงสาวเอ่ย

               “คุณหนูนาคิดอย่างนั้นหรือครับ? แล้วมันให้ความรู้สึกแปลกๆยังไงล่ะครับ?”

               “เหมือนคนเลยค่ะ นาว่ามันค่อนข้างที่จะนิสัยเหมือนคนแบบเราๆเลยค่ะ”

               เขาเงียบก่อนจะหันไปขมวดคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากยกยิ้ม สีหน้าดูครุ่นคิดกับสิ่งที่หญิงสาวพูด จะว่าไปเจ้าสีนิลก็เหมือนคนจริงๆจากประสบการณ์ที่ผ่านมา ในการเลี้ยงมันล้วนไม่ใช่วิสัยแมว แต่คงคิดมากไป

               “เช่นอะไรครับ?”

               “สายตาค่ะ สายตาท่าทางของเจ้าเหมียวทำให้นารู้สึกเหมือนกับว่ากำลังถูกผู้หญิงอีกคนจ้องมอง” พูดอย่างไม่คล่องปากนัก เหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งข้างๆอย่างเกร็งๆ กลัวว่าเขาจะไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดแล้วหาว่าเธอเป็นบ้า

               “ก็...จริงของคุณ ให้ความรู้สึกเกรงใจแปลกๆ เหมือนเกรงใจ...”

               เหมี๊ยวว... เจ้าแมวสีดำร้องขึ้นขัดประโยคที่เขาพูด นั่งท่าเดิมอยู่อย่างนั้น เพราะมีแมวนั่งมองอย่างตั้งใจทำให้อารมณ์ต่างๆเหือดหายไปเสียหมด ความรู้สึกเกรงใจแมวก่อตัวขึ้นในใจของคนทั้งคู่ รู้สึกพลังบางอย่างจากตัวของมันทำให้พวกเขาหยุดทุกอย่างเอาไว้อย่างชะงักงัน

               “น่าแปลกนะคะ ที่คุณดีนเลี้ยงแมวสีดำสนิทแบบนี้เอาไว้ ตามความเชื่อโบราณเขาว่าแมวดำเป็นแมวผี” หนูนาเอ่ย ดวงตาสวยปรายมองเจ้าแมวเหมียวที่มีสีดำสนิทไม่มีแม้แต่สีขาวแซม คงจะมีแต่ดวงตาของเจ้าแมวเท่านั้นที่เด่นชัดเป็นสีเหลือง

               “แมวมันเลือกเกิดไม่ได้นี่ครับ คงจะมีแต่คนแบบเราๆที่ไปตัดสินพวกมันแบบนั้น” ดีนเอ่ยพลางลุกขึ้นหยัดตัวเต็มความสูงจัดแจงเสื้อผ้าที่ยับย่นให้เรียบ หลุบสายตาคมมองหญิงสาวข้างกายที่เงยหน้ามองเขาตาละห้อย

               “ผมจะส่งคุณนะครับ” ดีนเอ่ย หญิงสาวจึงพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะงอแงได้เช่นกัน การที่บังเอิญเจอเขาในบาร์ก็ถือว่าโชคดีแค่ไหนแล้ว อย่างไรคนทั้งคู่ก็มีช่องทางการติดต่อกันเรียบร้อยแล้ว เธอจึงคิดว่าค่อยหาโอกาสใหม่คราวหน้าก็ยังไม่สาย

               เดินตามหลังชายหนุ่มไปยังหน้าประตูห้อง เจ้าแมวสีดำตัวน้อยก็เดินตามไปราวกับว่าต้องการจะส่งแขก ก่อนที่คนทั้งคู่จะหายไปจากสายตาเมื่อประตูตรงหน้าปิดตัวลง

               ...มันต้องอย่างนี้สิ จะไปทำอะไรที่ไหนก็ไปไม่ใช่ลากมาที่ห้องให้แมวดู เสียสายตาชะมัด... นิลมณีคิดในใจพลางหันหลังเดินกลับไปนอนเกลือกกลิ้งที่โซฟาตามเดิม

               ไม่นานอย่างที่คิด เจ้าของห้องที่เธอนอนเอกเขนกอยู่ก็กลับเข้ามา เดินตรงมาทิ้งตัวลงบนโซฟาที่เจ้าแมวสีนิลนอนอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน เจ้าแมวน้อยหันไปมองชายหนุ่มอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหมอบนอนลงไปเช่นเดิม

               ปลายนิ้วเรียวไกล่เกลี่ยร่างเจ้าแมวน้อยที่นอนนิ่งอย่างเอ็นดู แต่ทว่ามันกลับกางกรงเล็บเท้าหน้าปัดปลายนิ้วเขา เชิงบอกไม่ให้เขาแตะต้องตัวเธอ

               “ดุจังนะเราน่ะตัวแค่นี้” ดีนเอ่ยพลางโน้มตัวลงไปพูดคุยกับเจ้าแมวที่นอนข้างๆ

               ... อี๋ เหม็นเหล้า เอาหน้าออกไปให้ห่างเลยนะ... ร้องเสียงแมวออกมาพลางเอาเท้าหน้าข้างเดิมยันใบหน้าหล่อเหลาของเขาเอาไว้ แต่ชายหนุ่มกลับใช้มือใหญ่ทั้งสองข้างจับเท้าหน้าทั้งสองข้างของมันออกไม่ให้ยันหน้าเขาได้ ทว่า...เมื่อไม่มีเท้าหน้าก็ใช้อุ้งเท้าหลังทั้งสองยันแทน หางยาวสีดำงอปกปิดส่วนสงวนเอาไว้

               “ต้องขนาดนั้นเลย?”

               เหมี๊ยวววว... ร้องตอบเขาราวกับคุยกันรู้เรื่อง ยอมแพ้หยัดตัวลุกขึ้นมานั่งดังเดิมพลางถอนหายใจ

               “มีแมว...แมวก็หยิ่งไม่ให้แตะ...พอมีสาว แมวก็เหมือนไม่ยอมให้มี”

               อาจจะด้วยเพราะความเมาถึงทำให้เขาพูดเรื่อยเปื่อย นิลมณีในร่างเจ้าสีนิลทำทีเมินเฉยไม่ฟังเขาเหมือนเช่นเคย ดีนหันไปมองมันที่นอนขดอยู่ก็ยกยิ้มแล้วยอมลุกขึ้นเดินเข้าไปอาบน้ำอาบท่าในทันที

               พออาบน้ำก็ยังไม่วายออกมาคว้าร่างเจ้าแมวเหมียวเข้าไปนอนด้วยดังเดิม ถึงแม้ว่ามันจะไม่เต็มใจนักแต่ก็ดิ้นหลุดพ้นมือเขาไปไม่ได้อยู่ดี จำเป็นต้องนอนให้เขากอดราวกับว่าเธอเป็นเพียงตุ๊กตาแมว เมื่อเขาหลับสนิทจึงจะกระโดดออกมานอนที่พรมตรงพื้นห้อง ไม่อยากที่เห็นภาพบาดตาเหมือนอย่างเมื่อเช้านี้...

               นี่คงเป็นครั้งแรกที่นิลมณีคิดว่าทำไมมนุษย์ที่ทำงานต้องหยุดสองวันด้วย วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่เขายังคงอยู่บ้านวุ่นวายแต่กับเจ้าแมวเหมียวนั่นก็คือเธอ นิลมณีไม่มีโอกาสไปที่ไหนเลยในวันหยุดของเขา และไม่เข้าใจว่าเขาจะเป็นคนติดบ้านไปถึงไหน เธอยังมีเรื่องที่ต้องสืบอีกเยอะแยะเลยแต่ก็ไม่สามารถทำได้

               “เจ้าสีนิล วันนี้ฉันจะทำปลาทูย่างให้เธอล่ะกันนะ” ดีนเอ่ยขึ้นกับสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่มนุษย์และพูดภาษามนุษย์ไม่ได้ ทำได้เพียงร้องเหมียวๆ แต่เขาก็ขยันคุยเสียเหลือเกิน ดูจากเมื่อวานเขาไม่น่าใช่คนที่จะมานั่งทำตัวเหมือนคนเหงาแบบนี้ได้เลยแท้ๆ

               ได้แต่นอนหมอบบิดไปบิดมาอยู่อย่างนั้นไม่ได้ส่งเสียงตอบอะไรออกไป เขาก็ยังคงทำหน้าที่ทำอาหารให้เจ้าแมวสีดำของเขาอยู่อย่างอารมณ์ดีแม้ใบหน้าจะเรียบนิ่งจนเดาอารมณ์ไม่ได้ก็ตาม

               จากนิสัยปกติของแมวแล้ว จะเห็นว่ามนุษย์อย่างเรานั้นเป็นเพียงแมวตัวใหญ่หากแต่พวกมันจะไม่ยอมรับและทำตัวไม่ยอมฟังหรือทำตามคำสั่งของมนุษย์หรือว่าเจ้าแมวตัวใหญ่นั้น เพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องตกเป็นลูกฝูง แต่การที่มีมนุษย์มาให้อาหารนั้นมันก็จะถือว่าเขาเป็นจ่าฝูงที่ล่าอาหารมาให้ได้

หากแต่วันใดที่มนุษย์ออกจากบ้านไปแต่ไม่มีอาหารกลับมามันก็จะมองว่าแมวตัวใหญ่นี้ล่าเหยื่อไม่ได้ และตัวมันเองจะต้องออกไปล่าเหยื่อ คาบเข้าบ้านมาฝากเพื่อที่แมวตัวใหญ่จะยอมรับว่ามันคือจ่าฝูงและเจ้าของต้องเป็นทาสของมัน

ดีน ชายหนุ่มหน้านิ่งผู้นี้ถือว่าโชคดีนัก เพราะว่าแมวที่เขาเลี้ยงนั้นไม่ใช่แมวธรรมดา จึงไม่ได้มีพฤติกรรมน่าตลกเหมือนอย่างในโซเซียลเสียเท่าไหร่ แมวตัวนี้คิดการใหญ่กว่านั้น...

...ช่างเป็นวันที่น่าเบื่ออีกวันสินะ ให้ตายสิ!... นิลมณีคิดในใจ ก่อนจะหันไปมองดีนผู้ที่เป็นเจ้าของเธอ กำลังวางปลาทูย่างกระทะให้เธอตรงชามข้าวแมว เธอปรายตามองมันเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากหาวเสียกว้างแล้วนอนแผ่หลาพลิกตัวอยู่ที่เดิม

“ยังไม่หิวเหรอเจ้าสีนิล?” มนุษย์หนุ่มเอ่นถามแมวจอมหยิ่งของเขา แต่มันก็ยังคงนอนแผ่หลับตานิ่ง

...พรุ่งนี้ก็ได้เริ่มงานแล้วสินะ...ยังไงฉันก็ต้องหาต้นตอของกลิ่นอายนั้นให้เจอ!... คิดในใจไม่ได้ใส่ใจคนที่ร้องเรียกเธอไปทานอาหารมากนัก ในหัวคิดแต่เรื่องของวันพรุ่งนี้ ในร่างมนุษย์สาวพราวเสน่ห์ !

ชักเริ่มคิดว่าจะมีเรื่องน่าสนุกแล้วสิ หากต้องอยู่กับเขาในร่างมนุษย์คงจะมีเรื่องให้เถียงเขาได้ทุกวันเป็นแน่ คิดๆวางแผนไปก็วุ่นวายอยู่ไม่น้อยที่ต้องรีบกลับจากที่ทำงานเพื่อกลับเข้าห้องของเขาในร่างแมว ขออย่าได้ตัวติดกันตลอดเวลาเลยเถอะ