บทที่ 3. รักษาตัว

               นิลมณีในร่างแมวสีดำขนเงางามที่ถูกชายหนุ่มคนหนึ่งเก็บมาเลี้ยงหลังจากที่เขาไปเจอเธอที่ข้างถนน ดีนก็พาเจ้าแมวตัวน้อยตาใสแจ๋วนั้นไปที่คลินิกหลังจากที่ดูอ่อนแอมาหลายวัน ก่อนที่เขาจะรู้ว่าเจ้าแมวน้อยตัวนี้โดนทำร้ายร่างกายมาอย่างหนักยิ่งทำให้ความรู้สึกสงสารเพิ่มขึ้นมาในใจของเขาและคอยดูแลเจ้าแมวน้อยอย่างดี ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วมันเป็นผลกระทบจากการต่อสู้ในโลกปีศาจมิติคู่ขนานของเธอก็เท่านั้น

               แม้เขาจะมีใบหน้าที่เรียบนิ่งแต่ก็คอยสังเกตเจ้าแมวน้อยตลอด พร้อมทั้งศึกษาวิธีการเลี้ยงแมวตัวนี้เป็นอย่างดี แต่ที่น่าแปลกก็คือเจ้าแมวตัวสีดำนั้นกลับไม่ค่อยเข้าไปอ้อนหรือคลอเคลียเขาเหมือนแมวตัวอื่นๆเสียเท่าไหร่ มันจะนอนอยู่นิ่งๆบนโซฟาเสมอ เวลาที่เขาเดินเข้าไปนั่งตรงโซฟามันก็ลุกขึ้นแล้วเดินเชิดหน้าไปนอนตรงที่อื่นแทน

               ด้วยความที่ดีนยังต้องทำงานจึงได้ปล่อยให้เจ้าแมวน้อยอยู่เงียบๆตัวเดียวในห้อง ซึ่งมันเป็นเวลาดีที่นิลมณีจะทำการรักษาด้วยพลังที่มีอยู่ จนตอนนี้ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วเธอก็เริ่มที่จะฟื้นฟูพลังได้บ้างแล้วแต่ไม่ทั้งหมด หากจะให้มันง่ายหน่อยก็คงต้องหาจอมปีศาจอาวุโสที่หนีเข้ามาอยู่ในโลกมนุษย์นี้ เพียงแต่...โลกมนุษย์มันก็กว้างไม่ใช่น้อยเธอจะไปหาจอมปีศาจจากที่ไหนได้บ้าง

               “เฮ้อ...นอนขดสี่เท้ามาจนปวดตัวไปหมดแล้วเนี่ย” นิลมณีที่มีพลังกลับคืนมาบ้างแล้วก็กลายร่างเป็นหญิงสาวใบหน้าสวยสดงดงาม ดวงตาเฉี่ยวใสราวกับดวงตาของแมว ทรวดทรงองค์เอวเป็นที่น่าเย้ายวนใจไม่น้อยหากชายหนุ่มคนใดเห็นเข้าก็คงจะหลงใหลในรูปร่างหน้าตาของเธอ

               นิลมณีบิดขี้เกียจก่อนจะลุกขึ้นมายืนสะบัดตัวไปมา นิสัยแมวบางส่วนยังคงติดตัวเธอมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอเดินไปทางตู้เย็นคิดจะเปิดหาอะไรลงท้องเสียหน่อย เพราะไม่ได้แตะอาหารเม็ดที่มนุษย์คนนั้นเทไว้ให้เลย แต่ไม่ทันที่จะเปิดตู้เย็นก็ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่หน้าห้อง นิลมณีจึงค่อยๆย่องเข้าไปแล้วเงี่ยหูฟัง

               “ฉันเห็นจริงๆนะคะว่าห้องนี้เอาแมวเข้ามาเลี้ยง มันผิดกฎของคอนโดไม่ใช่เหรอคะ? ชั้นอยู่ห้องข้างๆด้วยกลัวจะมีกลิ่นน่ะค่ะคุณนิติ”

               “แต่ถึงยังไงเราก็ต้องโทรแจ้งทางเจ้าของห้องก่อนนะคะ”

               “โทรไปแจ้งแล้วเขาจะยอมรับหรือคะ เคาะห้องเลยค่ะให้เห็นกันไปเลย”

               เสียงของหญิงสาวสองคนที่ยืนพูดอยู่หน้าห้องดังเข้ามาในโสตประสาทการได้ยินอย่างไม่ต้องตั้งใจฟังเท่าไหร่นัก นิลมณีกอดอกกรอกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะคิดอะไรบางอย่างออก เธอถึงกับยกยิ้มร้าย...ถึงเวลาที่เธอเอาคืนเขาบ้างแล้ว..

               “มีอะไรกันหรือเปล่าคะ? เสียงดังเข้าไปถึงในห้องเลย” นิลมณีเพียงดีดนิ้วเปราะเดียวก็เปลี่ยนเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองก่อนจะเปิดประตูออกไปทำเอาหญิงสาวสองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องถึงกับตกใจก่อนจะมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า...

               ที่คาดผมหูแมวพร้อมกับหางแมวที่ประดับอยู่ตรงบั้นท้ายอีกทั้งยังมีป้ายปลอกคอ เธออกมาในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่คาดว่าน่าจะเป็นเสื้อเชิ้ตของชายเจ้าของห้อง หญิงสาวสองคนมองหน้ากันถึงกับขนลุกซู่เพราะคิดเหมือนกันว่าผู้ชายห้องนี้มีรสนิยมแปลกประหลาดน่าดู

               “เอ่อ...คือว่า...ที่ห้องนี้เลี้ยงแมวหรือเปล่าคะ?” หญิงสาวที่ใส่ชุดสูทดูเรียบร้อยเอ่ยถามขึ้นด้วยรอยยิ้มแห้ง นิลมณีทำหน้าตาใสซื่อก่อนจะเผยรอยยิ้มที่ดูเขินๆออกมา การแสดงของเธอนั้นไร้ที่ติจนไม่มีอะไรผิดสังเกต

               “ก็ฉันไงคะ? แมวในห้อง” เมื่อได้ยินคำตอบหญิงสาวทั้งสองคนถึงกับทำหน้าช็อกค้าง ใบหน้าของหญิงสาวทั้งสองขึ้นสีแดงเรื่อเสียอย่างนั้น อาจจะเป็นเพราะรูปร่างหน้าตาของเธอด้วยถึงทำให้ผู้หญิงด้วยกันยังเขิน

               “อาจจะร้องดังไปหน่อยต้องขออภัยด้วยนะคะ” นิลมณีเอ่ยต่อ

               “ไม่ๆๆ ไม่เป็นไรค่ะ เอ่อ...ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” ทั้งสองยอมจากไปแต่โดยดี ที่เพื่อนข้างห้องไม่ติดใจเอาเรื่องเพราะหางแมวที่เธอเห็นในกระเป๋าของชายหนุ่มนั้นอยู่ตรงบั้นท้ายของนิลมณีจึงไร้ข้อสงสัยใดๆ

เมื่อเรื่องคลี่คลายนิลมณีก็ปิดประตูลงพลางถอนหายใจ แต่ก็แอบลอบยกยิ้มขึ้นมาเมื่อคิดถึงสายตาที่นิติบุคคลของคอนโดและหญิงสาวข้างห้องมองเขามันจะเป็นยังไงกันนะ คงจะคิดว่าเขารสนิยมแปลกและคงจะดูโรคจิตไม่น้อยที่เลี้ยงผู้หญิงเหมือนแมว แค่คิดก็อดหัวเราะคิกคักไม่ได้

กริ๊ก!

ไม่ทันที่จะได้หัวเราะให้สะใจเสียงปลดล็อคประตูก็ดังขึ้นเล่นเอานิลมณีถึงกับสะดุ้งจนหางตั้งก่อนจะรีบแปลงกายกลับเป็นแมวสีดำตัวน้อยตามเดิมแทบจะเสี้ยววินาทีที่เขาเปิดประตูเข้ามา ดีนเดินตรงเข้ามาหาเธอทันทีพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่เจ้าแมวตัวน้อยนั่งอยู่ นิลมณีเห็นอย่างนั้นก็รีบลุกขึ้นอย่างเชิดๆตามเดิม

“นั่งอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนไม่ได้หรือไง?” ดีนพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปมองแมวตัวน้อย เขาค่อนข้างแปลกใจที่มันหยุดเดินหนีพร้อมกับเหลียวมองเขาก่อนจะนอนหมอบอยู่ตรงนั้นไม่ได้กระโดดลงจากโซฟาเหมือนเช่นเคย

“เธอก็ฟังฉันรู้เรื่องเหมือนกันนะ” ดีนเอ่ยขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือเข้าไปอย่างช้าๆ นิลมณีเหลียวมองมือนั้นก่อนจะรับรู้ถึงกลิ่นบางอย่างที่มาจากตัวเขาทำให้เธอถึงกับนิ่งงันไป ยอมให้เขาลูบศีรษะแต่โดยดีอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

...กลิ่นปีศาจนี่ ทำไมพึ่งได้กลิ่นล่ะ? หรือว่าฉันไม่ได้เข้าใกล้เขาหรือว่ามาจากที่ทำงานของเขากันนะ?... เธอแอบคิดในใจหาต้นตอของกลิ่นไอปีศาจนี้ นิลมณีในร่างแมวสีนิลเดินเข้าไปใกล้เขาพร้อมกับจมูกฟุดฟิดดมไปเรื่อย ๆอย่างไม่รู้ตัว

“นี่เราสนิทกันมากถึงขนาดปีนตัวฉันแล้วเหรอ?” ดีนเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่เขาก็เอนตัวให้เธอไต่ไล่ดมตัวเขาอยู่อย่างนั้น เมื่อนางแมวสาวในร่างเจ้าลูกแมวได้ยินก็ถึงกับลืมตาขึ้นแล้วก้มมองตัวเองที่ตอนนี้กำลังไต่ซิกแพคของเขาอยู่

...กรี๊ดดดด! ลืมตัวได้ยังไง!... ตกใจตาแทบถลนก่อนจะรีบกระโดดลงจากตัวเขาพร้อมกับนั่งหันหลังให้ชายหนุ่ม อดคิดไม่ได้ว่าเขานั้นก็หล่อล่ำไม่ธรรมดาเลยทีเดียว ซิกแพคแน่นๆที่ได้สัมผัสผ่านอุ้งเท้าทั้งสี่นั้นทำให้เธอแอบเขินอยู่ไม่น้อยแต่ก็ยังหยิ่งเชิดหน้าขึ้นปาดหางไปมา

“เธอตัวเล็กไปแล้วนะ...ฉันไม่เห็นเธอกินข้าวเลย” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับช้อนอุ้มร่างเจ้าแมวน้อยนั้นขึ้นมา ก่อนจะจับพุงน้อยๆของมันเชิงหยอกล้อ เจ้าแมวน้อยตัวเท่าฝ่ามือตะเกียกตะกายดิ้นอยู่กลางอากาศอย่างขัดขืนแต่ชายหนุ่มกลับเขี่ยพุงมันเล่นไปมาอย่างได้ใจ

...เจ้ามนุษย์นี่!! กล้าดียังไงมาจับหน้าท้องฉัน!!... แม้จะบ่นออกมาเป็นคำพูดแต่สำหรับชายหนุ่มกลับได้ยินเพียงเสียงร้องเหมียวๆของมันเท่านั้น ยิ่งเล่นด้วยยิ่งน่าหมั่นเขี้ยวเขาจึงจับมันนอนหงายบนโซฟาพร้อมกับจับเท้าหน้าทั้งสองข้างไว้ มืออีกข้างเกาพุงเจ้าแมวน้อยนั้นที่กระดิกเท้าหลังไปมา

...เดี๋ยวๆ!!! ฮ่าฮ่าฮ่า...

“กินเยอะๆหน่อยเจ้าลูกแมว” ว่าแล้วก็เกาพุงไม่หยุด ทำให้เจ้าแมวน้อยที่จำยอมนอนแผ่แอ่งแม้งหลับตาพริ้มพร้อมเท้าหลังทั้งสองข้างที่กระดิกรัวๆตามมือที่เกาพุงของมันอยู่ เป็นอีกครั้งที่เขาทำให้เธอหมดสิ้นท่าจอมราชาปีศาจไปเมื่ออยู่ใกล้ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจที่เขามองเธอเป็นเพียงเจ้าลูกแมวและพยายามทำให้เธอเชื่องแบบนี้...