อดีตผู้ช่วยเชฟตกงานจากพิษเศรษฐกิจเพราะโรคระบาด หลีกหนีความวุ่นวายในเมืองใหญ่ ไปทำสวนผักเล็ก ๆ ที่บ้านในชนบท แต่ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งเขาจะเจอซอมบี้หลังจากกลับมาจากไปจ่ายตลาด!!
もっと見るฟากเฉินเฟิงที่เห็นว่าเด็กคนเดียวในกลุ่มชอบซอสมะเขือเทศก็เริ่มคิดว่าถ้าต้องลงไปหาของในเมืองคงต้องกวาดพวกเมล็ดพืชในครัวเรือนมาเก็บไว้บ้างแล้วเจ้ากระต่ายปล่อยให้อดีตทหารรับจ้างนั้นจัดการที่พักของตนเองไป ส่วนเขาก็ถือโอกาสเดินห่างออกไปจากบริเวณที่พักอาศัยเพื่อหาผักป่า หรืออาจโชคดีได้เจอสัตว์ตัวเล็กสักตัว คราวนี้ชายหนุ่มระมัดระวังตัวเต็มที่ พยายามใช้หูอยู่ตลอดเวลา ไม่ให้เสียงต่าง ๆ เล็ดลอดผ่านไปได้ง่ายตอนแรกนิโคลัสอาสาจะมาด้วย แต่บ้านของชายหนุ่มยังไม่เสร็จดีจึงถูกโจเซฟรั้งตัวไว้ อีกอย่างหงส์ก็ยืนยันว่าไม่มีอันตรายร้ายแรงแน่นอนแม้จะเป็นภูเขาที่เคยขึ้นมาพักค้างแรมบ่อยครั้ง แต่เจ้ากระต่ายก็เลือกเดินเลียบน้ำตกขึ้นไป เผื่อหลงทางจะได้กลับมาถูก อีกทั้งบริเวณไหนมีน้ำก็มักจะมีบางอย่างให้เก็บเกี่ยวได้เสมอ อย่างเช่นหมากก่อ[1]ต้นนี้ ไม่คิดว่าจะได้เห็นมันบนภูเขา ปกติเจอบริเวณปลายนาของชาวบ้านตอนที่เขาเห็นมันครั้งแรกมองยังไงก็เกาลัดชัด ๆ รสชาติก็ใช่ แค่ลักษณะหนามภายนอกนั้นต่างกันเล็กน้อย ส่วนรสชาติก็คือใช่เลยอดีตผู้ช่วยเชฟนั่งเก็บหมากก่อหรือเกาลัดที่หล่นพื้นใส่ตะกร้าหวายที่นำมาด้วย ในหัวก็นึกสารพัดเม
ดวงตาสีทับทิมจ้องมองหลังคาโรงงาน ถ้าสักวันเขามีความสามารถมากกว่านี้ได้ล่ะก็…“ว่าแต่… คุณหมอคนนั้นน่ะ” ดาริณีเอ่ยเสียงล้อเลียน “มันยังไงกันน้า~ ดูไม่ค่อยออกเล้ย” ว่าออกตัวแรง“พี่คิดว่าเป็นอย่างนั้นเหรอครับ” ไม่ใช่ว่าเขาดูไม่ออกนะ แค่มันเร็วเกินไปเลยไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง เกิดอีกฝ่ายแค่รู้สึกถูกชะตาในฐานะเพื่อนขึ้นมาไม่ใช่ว่าเขาเพ้อเจ้อไปเองหรือไง“งั้นก็ต้องรอดูกันต่อไปแล้วล่ะ” ว่าอีกฝ่ายจะเร่งทำคะแนนหรือไม่ “แล้วถ้าคุณนิคเขาจริงจังล่ะ อาเฟิงจะทำยังไง”“ผม… ขอยังไม่คิดดีกว่าครับ อยากให้ความเป็นอยู่มั่นคงกว่านี้ก่อน” อย่างน้อยก็ขอให้กินอิ่มนอนหลับได้เต็มที่ เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ เขาไม่รีบ“อืม ก็จริง” หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วย “แต่วันสิ้นโลกแบบนี้ก็เท่ากับว่าเราไม่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ได้ยืนยาวเท่าไรไม่ใช่เหรอ”“...” นั่นก็ใช่“โอเค ๆ พี่ไม่ถามเราเรื่องนี้แล้วก็ได้” ดาริณียกมือยอมแพ้ เผลอทำตัวก้าวก่ายเสียได้ หญิงสาวจึงรีบยกกล่องบรรจุปลากระป๋องวางซ้อนกันจนได้ระดับความสูงที่ต้องการ จากนั้นก็ใช้เชือกป่านรัดพันตั้งแต่หัวจรดท้ายแล้วค่อยผูกเข้ากับเอวและไหล่ เธอเคยเห็นพวกแรงงานจากประเทศเพื่
“พวกเราไม่ต้องเรียกคุณนำหน้าชื่อกันแล้วดีไหมครับ” เฉินเฟิงเสนอขึ้นในตอนที่กำลังช่วยกันสร้างบ้านพักให้กับสมาชิกใหม่ทั้งหมด รวมถึงดาริณีด้วย ส่วนเรื่องชื่อเรียกเป็นเพราะเขาถูกเรียกว่า ‘คุณเฉินเฟิงหรือคุณเฉิน’ ตลอดเวลามันจั๊กจี้แปลก ๆ“เรียกผมว่าเฟิงก็พอครับ หรือจะเติมเป็นอาเฟิงเหมือนพี่ดาก็ได้”“โอเคค่ะอาเฟิง” หงส์เริ่มเปลี่ยนเป็นคนแรก “งั้นเรียกชื่อหงส์หรือเติมน้องหงส์ก็ได้นะคะ ไม่ขัด”“...” นิโคลัสที่พูดไม่ทันเพื่อนร่วมทีม “อาเฟิง”“ครับ” เจ้ากระต่ายยิ้มรับการเปลี่ยนแปลง ในที่สุดก็ดูสนิทสนมกันขึ้นมาอีกขั้นแล้ว “จริงสิ ผมสงสัยมาตั้งแต่ตอนสู้กับหนูยักษ์นั่นแล้ว ทำไมพวกคุณถึงไม่ใช่ปืนสู้กับมันล่ะครับ” เขาเคยเห็นตุ่นสะพายปืนไว้ด้านหลังนี่นา“เพราะกระสุนมีจำกัดครับ” โจเซฟเป็นคนตอบ “ถ้าไม่จวนตัวที่เป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต เราจะไม่หยิบมันมาใช้โดยเด็ดขาด นี่เป็นมติของค่ายพันธมิตรจนกว่าจะสามารถรวบรวมอาวุธหรือประดิษฐ์อาวุธที่มีพลังทำลายเทียบเคียงกันได้ ปืนจึงถือเป็นไม้ตายสุดท้ายที่เรามี อีกอย่างปืนเสียงดังมาก อาจเรียกซอมบี้ในละแวกใกล้เคียงให้เข้ามาใกล้ได้ และนั่นจะเป็นอันตรายยิ่งกว่า” ดังนั้นถ้าไ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเชื่อใจพวกคุณ อีกอย่างพลังหลักคือน้ำค่ะ ลางสังหรณ์นี่เหมือนจะเป็นส่วนพิเศษที่เพิ่มมาเพราะเป็นกวางมากกว่า น่าจะเรียกว่าสัญชาตญาณเตือนภัย” หญิงสาวยิ้ม ยกมือปัดไปมากลางอากาศ“งั้นต่อไปก็ผม” ทีโอเอ่ยคั่นขึ้นมา “ทีโอครับ อดีตเคยเป็นนักศึกษาจบใหม่กำลังศึกษาอยู่ในระดับปริญญาโท เพราะมีพลังควบคุมโลหะก็เลยขอมาอยู่ในกลุ่มของหัวหน้าโจเซฟครับ”“ผมตุ่นครับ รูปลักษณ์ก็อย่างที่เห็น เป็นสุนัข น่าจะพันธุ์เยอรมันเชเพิร์ด ไม่มีพลังพิเศษอะไร แต่มีกำลังกายเพิ่มขึ้นมามากกว่าคนปกติทั่วไปนิดหน่อย” แต่ไม่ถึงกับแบกท่อนซุงอย่างดาริณีได้“นิโคลัส หมีกริซลี่ ส่วนพลังก็ไฟ” คุณหมอหมีอธิบายพลังของตนอย่างง่าย ๆ สายตาจ้องไปที่ใบหูสีขาวของเฉินเฟิง รอฟังชายหนุ่มแนะนำตัวอย่างใจจดใจจ่อ“หมีไฟ!!” น้องดลร้องออกมาเสียงดัง วิ่งไปเกาะชายเสื้อแพทย์ทหารหนุ่ม “ผมอยากเห็นไฟ!” พร้อมกับดวงตาที่เป็นประกายซูเปอร์ฮีโร่!ซูเปอร์ฮีไร่ใช้พลังไฟ!!สุดยอดดดด!!!นี่คือตัวละครพระเอกในการ์ตูนชัด ๆ เลย!!“...” นิโคลัสกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เขาไม่ค่อยถูกกับเด็กเล็ก แต่เห็นอีกฝ่ายมองมาด้วยดวงตาเปี่ยมความหวังก็ยอมแบมือข้างซ้ายพลางจ
ในขณะที่ค่ายพันธมิตรกำลังเคร่งเครียดกับการเติมเต็มอาหารให้เพียงพอต่อความต้องการที่เพิ่มมากขึ้น ทางด้านบ้านบนภูเขากลับช่วยกันถอนต้นไม้ใบหญ้าที่อยู่ติดกับบ้านต้นไม้ของเจ้ากระต่ายอย่างคึกคักพวกเขาตัดสินใจจะทำบ้านง่าย ๆ ไว้ใช้ขณะอาศัยอยู่ที่นี่ยังไงล่ะ!“ผมว่าพวกเราห่างกันหน่อยดีกว่านะครับ” ทีโอเสนอ หลังจากตกลงกันว่าใครจะอยู่บริเวณไหนก็มีข้อถกเถียงเรื่องระยะห่างเกิดขึ้นต่อ “เผื่อว่าคู่รักบางคู่อยากจะกระชับความสัมพันธ์ คนอื่นจะได้ไม่ต้องมาร่วมกินอาหารหมาไปด้วย”“...” หนุ่มโสดพยักหน้าหงึกหงัก“///” คู่รักกวางสุนัขก้มหน้าแก้มแดงซ่านทุกคนลงความเห็นว่าจะสร้างบ้านล้อมเป็นวงกลมเพื่อให้มีลานตรงกลางสำหรับกินอาหารเย็นร่วมกัน เพราะฉะนั้นบ้านที่ทุกคนคิดจะทำคือบ้านไม้หลังเล็กที่มีเพียงห้องนอนและห้องเก็บของเท่านั้น ส่วนห้องครัวจะสร้างใหม่สำหรับใช้ส่วนรวม เฉินเฟิงก็ไม่ได้คัดค้าน แต่เดิมเขาใช้แค่อุปกรณ์แคมป์เวลามานอนพักที่บ้านต้นไม้ จึงไม่ได้มีอุปกรณ์เครื่องครัวมากนัก“สงสัยเราคงต้องลงไปในเมืองบ้างแล้วล่ะ” มีของที่จำเป็นที่ยังขาดอยู่เยอะแยะไปหมด“ผมก็คิดว่าจะลงไปสักครั้ง” เฉินเฟิง“แล้วเรื่องบ้านล่ะ” ต
เป็นจริงอย่างที่ทีโอคาดการณ์ พอกลุ่มของเอสามารถรอดพ้นจากการตามล่าของหนูยักษ์ได้ก็รีบตรงกลับค่ายทันที ส่วนวิธีสลัดเจ้าหนูตัวนั้นก็ไม่พ้นใช้กลุ่มผู้รอดชีวิตกลุ่มหนึ่งที่ไม่ทันเอะใจว่ารถทหารนั้นทำไมถึงขับตรงมาที่พวกเขา กว่าจะรู้ตัวก็กลายเป็นเครื่องสังเวยให้กับเจ้าสัตว์ประหลาดยักษ์ เอใช้จังหวะนั้นเร่งหลบหนีไปยังเส้นทางนอกตัวเมืองกึง ๆ ๆเสียงประตูเหล็กขนาดใหญ่เลื่อนเปิดเป็นสัญญาณว่ามีรถขอเข้ามายังค่ายในเมืองหลวงแห่งนี้ ประชาชนที่มีพื้นที่อยู่อาศัยอยู่ติดกับประตูเหล็กบานยักษ์นี้ต่างชะโงกหน้าออกไปมองด้วยความอยากรู้ พอเห็นว่าเป็นรถบรรทุกทหารก็ตาลุกวาว วาดหวังว่าด้านหลังที่มีผ้าเต็นท์คลุมอยู่นั่นจะมีอาหารถูกจุอยู่จนเต็มแน่นไปทั้งคันรถประตูเหล็กนี้ถูกดัดแปลงมาจากประตูของเรือนจำ คนของทางค่ายพันธมิตรเห็นว่ามันมีขนาดใหญ่ เหมาะสำหรับการนำมากั้นเป็นด่านแรกของค่ายนี้ ก่อนจะได้ทีโอและคนอื่นช่วยดัดงอเชื่อมส่วนต่าง ๆ ด้วยพลังโลหะจนทำให้ประตูที่เคยบอบบางนั้นดูหนาหนักและแข็งแกร่งราวกับว่าต่อให้มีซอมบี้มาพุ่งชนประตูกว่าร้อยตัวก็ไม่มีทางสะเทือน“เชิญไปรับการตรวจเบื้องต้นที่ห้องปลอดเชื้อเลยครับ” นายทหารจำ
“พี่ดากับน้องดล แล้วก็คุณหงส์นอนในห้องของผมได้เลยครับ ส่วนผู้ชายผมคิดว่าจะให้ทำเต็นท์ชั่วคราวนอนกันไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยเริ่มทำบ้านอย่างง่าย ๆ” ขอแค่คืนนี้นอนแล้วไม่โดนน้ำค้างลงหัวก็พอ“เอ๊ะ พี่นอนข้างนอกได้นะ ไม่มีปัญหา” หงส์รีบปฏิเสธ“ไม่เป็นไรครับ” เฉินเฟิงว่าพลางยกไม้ที่ดาริณีนำมาวางกองไว้ปักลงตรงลานหน้าบ้าน ก่อนจะให้นิโคลัสหยิบไม้อีกท่อนหนึ่งปักตรงข้ามกัน จากนั้นก็โน้มเข้ามาใกล้แล้วมัดให้มันไขว้กันเป็นรูปกากบาทตรงช่วงบน ทำอย่างเดียวกันกับไม้อีกคู่หนึ่ง“เอาไม้ท่อนนั้นมาวางด้านบนเลยครับ” ทีโอพยักหน้า ยกไม้ขึ้นพาดด้านบนตามที่เจ้าของบ้านสั่ง โจเซฟออกไปหาใบไม้ในป่า ไม่นานก็กลับมา นอกจากจะได้ใบตองแล้วยังได้กล้วยป่ามาอีกเครือเมื่อได้ใบตองมา เต็นท์สำหรับนอนป่าชั่วคราวก็ค่อยเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาหน่อย ใช้เวลาทำแค่ครึ่งชั่วโมงก็ได้ออกมาเป็นเต็นท์ทรงสามเหลี่ยมที่จุผู้ชายตัวโต ๆ ได้ถึงห้าคน ใบตองถูกแยกออกเป็นสองส่วน หนึ่งใช้ทำหลังคาและอีกส่วนใช้ปูรองนอน เพราะนอกจากเครื่องนอนในบ้านแล้ว เฉินเฟิงไม่มีอุปกรณ์สำหรับเดินป่าเลยสักชิ้น อย่าถามถึงกราวนด์ชีท (ผ้าปูเต็นท์) หรือเสื่อเลย“ทนนอนกันไปก่อนนะ
“เช็ดตัวอยู่บนนั้นไป” นิโคลัสสั่งเสียงขรึม คนถูกแทงจึงได้แต่บ่นกระปอดกระแปดและใช้ผ้าสะอาดในกระเป๋าชุบน้ำเช็ดตัว“ไว้แผลหายดีก่อนแล้วค่อยลงมาเล่นนะครับ” เฉินเฟิงเอ่ยปลอบใจเจ้ากระต่ายอยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้นสำหรับลงอาบน้ำ นี่เป็นเสื้อผ้าไม่กี่ตัวที่เขามีติดบ้านต้นไม้ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็ไม่มีโอกาสใส่เลยสักครั้งเพราะเกรงว่าจะทำให้หญิงสาวคนเดียวในที่นี้อย่างดาริณีรู้สึกกระอักกระอ่วนส่วนเวลาอาบน้ำปกติแล้วเขาจะถอดทั้งหมด เพราะทั้งเขาและหญิงสาวจะแบ่งเวลาอาบน้ำ จึงไม่ต้องห่วงว่าจะมีใครมาถ้ำมอง แต่วันนี้ไม่เหมือนปกติ ถึงจะเป็นผู้ชายที่มีทุกอย่างคล้ายกัน แต่พอเห็นคนอื่นเขามีกล้ามเป็นลูก ๆ คนที่มีแต่หน้าท้องแบนราบอย่างเขาก็อายเป็นนะ ขอซ่อนหน้าท้องอ่อนนุ่มไว้ก่อนแล้วกัน“ดีนะที่หัวหน้าตอบรับคำชวนของคุณเฉิน” ทีโอดำผุดดำว่ายก่อนจะว่าเข้ามาใกล้ชายหนุ่มที่ปราศจากฮู้ดคลุมศีรษะ ยิ่งทำให้ใบหูและเส้นผมของเจ้าตัวโดดเด่นขึ้นมา “คุณเฉินขาวมากกกก” ยิ่งโดนน้ำยิ่งขาวกระจ่างจนเหมือนจะเปล่งแสงออกมาได้เองนิโคลัสต้องแสร้งทำเป็นไม่หันไปมองร่างกายขาวผ่องอย่างกับคนไม่เคยต้องแสงแดดมาก่อนของชายหนุ่ม
“เหมือนที่นี่จะมีสัตว์ร้ายด้วยนะ” ตุ่นเงี่ยหูฟัง“เหรอครับ” พอคนบาดเจ็บพูดแบบนั้น เฉินเฟิงจึงลองตั้งสมาธิกับการฟังบ้าง ก่อนหน้านี้เขาเคยตรวจสอบละแวกที่พักอาศัย ไม่พบเจอสิ่งผิดปกติ แต่เวลานี้เขาเริ่มได้ยินเสียงการดำเนินชีวิตต่าง ๆ มากขึ้น จากที่คิดว่าสัตว์ที่ตัวใหญ่สุดในภูเขาลูกนี้คงไม่พ้นหมูป่า จึงอาจต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ หรือไม่ที่เพิ่งได้ยินอาจเป็นเพราะพวกมันเริ่มสัมผัสได้ว่ามีสิ่งมีชีวิตอื่นเข้ามาอาศัยในถิ่นฐานของมัน“ไม่ค่อยน่าเป็นห่วงนะ” หงส์เสริม เธอไม่รู้สึกหวาดกลัวเลย นั่นหมายความว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นเธอเองก็สามารถจัดการได้“ค่อยโล่งใจหน่อยครับ” เฉินเฟิงถอนหายใจเสียงดัง นึกว่าแม้แต่บ้านบนภูเขาก็ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป หลังจากนี้เขาจะต้องหนีไปอยู่ที่ไหนล่ะคำยืนยันจากปากของหญิงสาวทำให้เขารู้สึกปลอดภัยขึ้นมากเลย“ใกล้ถึงแล้วครับ” แถมยิ่งเข้าใกล้จุดที่ตั้งบ้านก็รู้สึกเหมือนได้กลิ่นเนื้อย่างลอยอบอวลชวนน้ำลายสอหือ... เนื้อย่าง!!!“พี่ดา!” เฉินเฟิงผลุนผลันวิ่งตรงไปยังบ้านต้นไม้ก่อนใครหรือว่าจะมีคนขึ้นมาบนเขาอีกแล้ว ไม่อย่างนั้นจะมีกลิ่นเนื้อย่างได้ยังไง บ้านของเขามีแต่อาหารกระป๋องน
ไม่แน่ใจว่าเคราะห์ซ้ำกรรมซัดจะสามารถใช้บรรยายความซวยของมนุษยชาติในเวลานี้ได้หรือเปล่าล้วนไม่มีใครรู้ เมื่อรู้ตัวอีกทีหลายพื้นที่บนโลกก็ไม่ต่างจากภาพยนตร์วันสิ้นโลกที่เคยโด่งดังเรื่องหนึ่งมันเริ่มจากโรคติดต่อร้ายแรงที่มีการแพร่กระจายจากคนสู่คน ทำได้เพียงรักษาไปตามอาการจนเชื้อในร่างกายตายหมดเท่านั้น ซึ่งผ่านมาเกือบสองปีก็ยังไม่มีประเทศไหนคิดค้นวัคซีนที่จะทำให้หายขาดหรือป้องกันการติดเชื้อซ้ำได้เลยนานวันเข้าก็เริ่มมีผู้คนล้มตายมากขึ้น จากประชากรเกือบ 5 พันล้านคนทั่วโลก ถูกประเมินว่ามีผู้เสียชีวิตไปแล้วกว่า 1 ใน 5หลายครัวเรือนเริ่มกักตุนอาหาร ร้านขายของชำปิดให้บริการ ราคาอาหารแห้งแพงยิ่งกว่าทอง นี่เป็นสิ่งที่ทุกประเทศทั่วโลกต้องเผชิญไม่มีใครหลีกเลี่ยงแต่แค่นั้นมันยังน้อยเกินไปวันที่ xx เดือน xx ค.ศ. xxxxองค์การ xx ระบุว่ามีอุกกาบาตขนาดใหญ่กำลังจะพุ่งชนมายังโลก ซึ่งแน่นอนว่ามันจะสร้างความเสียหายไม่ต่างจากหลายล้านปีก่อนที่เป็นเหตุให้ไดโนเสาร์สูญพันธุ์ยังดีที่เทคโนโลยีในปัจจุบันพัฒนาไปมาก มนุษย์รู้ตัวเร็วทำให้พอมีเวลาหาหนทางกำจัดภัยร้ายนี้ได้ก่อนมาถึงโลก แต่ใครจะรู้ว่าอาวุธที่ร้ายแรงที...
コメント