ตอนที่2

“แม่อย่าตีหลานหนูแพรท้องอยู่นะแม่” พิมพรรณเห็นเช่นนั้นจึงรีบเข้าไปโอบกอดหลานสาวของเธอเอาไว้เพราะตั้งแต่พี่สาวเธอเสียเมื่อคลอดผ้าแพรเธอเองก็เป็นเหมือนแม่ที่เลี้ยงคนหนึ่งผ้าแพรมาโดยตลอดจะตีสักคราดุสักครั้งก็ไม่เคยมาถึงครานี้เธอก็จะไม่ยอมให้แม่เธอลงไม้ลงมือกับผ้าแพรเช่นกันหากจะต้องถูกลงโทษจะต้องเป็นเธอมากกว่าที่ดูแลหลานสาวไม่ดีเอง

“แกมันก็เข้าข้างแต่หลานนั่นแหละถึงได้เป็นแบบนี้ไง” พิกุลตวาดเสียงฝาดจนสองหน้าหลานที่กอดกันสะดุ้งโหยง

“คุณย่าขาเร็วๆค่ะ” หลังจากที่เพียงฟ้าไปรอรับคนทั้งสามที่สนามบินหลังจากให้ทั้งสามบินด่วนมาจากกรุงเทพเป็นชั่วโมงกว่าตอนนี้เพียงฟ้าขับรถมาถึงที่บ้านของผ้าแพรพร้อมกับภูผาและแม่กับย่าของเขา

เพื่อที่จะมารับผิดชอบผ้าแพรเมื่อมาถึงพียงฟ้าก็รีบจูงสายทองคุณหญิงจากเมืองกรุงรีบขึ้นไปบนบ้านของผ้าแพรโดยเร็วเพราะไม่รู้ว่าผ้าแพรนั้นจะโดนยายเธอนั้นต่อว่าหรือจัดการอะไรบ้าง

“ย่าก็รีบอยู่นี่ไงลูกหนูฟ้า” สายทองหญิงชราวัยเจ็ดสิบสองรู้สึกปวดหัวกับเรื่องหลานๆของเธอพอสมควรมาวันนี้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าที่ยังช็อกที่พึ่งจะรู้ตัวว่าหลานชายตนไปทำผู้หญิงท้องจึงต้องรีบลากหลานชายกับลูกสะใภ้ของเธอมาที่เชียงใหม่ด่วน

“คุณจะทำอะไรจะตีคนท้องอย่างนั้นเหรอ” เมื่อสายทองขึ้นมาได้เธอก็รีบเข้าไปดึงไม้จากมือของพิกุลทันทีเธอพอจะดูออกว่าคนที่ถือไม้นั้นกำลังจะตีสาวน้อยคนที่นั่งอยู่กับพื้นสะอึกสะอื้นเป็นแน่ซึ่งเธอจะยอมไม่ได้เกิดเหลนของเธอที่อยู่ในท้องเป็นอะไรขึ้นมาเธอคงจะทำใจลำบาก

“คุณเป็นใครมายุ่งอะไรกับเรื่องของบ้านฉัน” พิกุลเอ่ยเสียงแข็งกับหญิงชราแต่งตัวดูมีชาติตระกูลที่น่าจะแก่กว่าเธอไม่กี่ปี

“ฉันสายทองเป็นย่าของพ่อเด็กในท้องหลานคุณน่ะสิ” สายทองรีบแนะนำตัวเองทันที

“อ๋อ..มาก็ดีแล้วจะเอายังไงก็ว่ามา” พิกุลรู้ดังนั้นก็รีบถามหาความรับผิดชอบจากอีกฝ่ายทันที

“....” ผ้าแพรถึงกับตกใจจนแน่นิ่งเพราะไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะบานปลายจนผู้ใหญ่ต้องมามีปัญหากันแบบนี้

“ฉันจะให้ตาภูมารับผิดชอบหลานคุณเอง” สายทองแจ้งความประสงค์ที่เธอมาที่นี่ให้รู้ว่าพวกเธอนั้นพร้อมที่จะรับผิดชอบไม่ได้บ่ายเบี่ยงแต่อย่างใด

“ไหนหลานคุณมันอยู่ไหนให้มาเจอฉันหน่อยซิ” พิกุลมองหาคนที่ทำหลานเธอท้องแต่ก็ไม่ยักจะเห็นว่ามีผู้ชายเดินตามมาสักคนเห็นเพียงสายทองกับเพียงฟ้าเท่านั้น

“สวัสดีครับผมภูผา” ภูผาชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้าเดินสูงโปร่งนำหน้าคนเป็นแม่ขึ้นบันไดบ้านตามย่าของเขามาติดๆเขาเปรยตามองร่างบางที่นั่งกองอยู่กับพื้นด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์แต่ก็ยังรักษามารยาทหันมาไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้าอย่างนอบน้อม

“หนอย.. เอาเลือดหัวออกซะหน่อยเป็นไง” ด้วยความโมโหพิกุลจึงเงื้อมมือหมายจะฟาดไปที่คนตัวสูง

“แม่ใจเย็นๆ” พิมพรรณเห็นดังนั้นจึงรีบมารั้งแม่ของเธอเอาไว้ก่อนไม่อย่างนั้นคงทะเลาะกันวุ่นวายกว่านี้แน่

“อย่าทำอะไรลูกฉันนะคะนี่พวกฉันก็มาที่นี่เพื่อจะรับผิดชอบแล้วจะเอาอะไรอีก” โสพิศรีบเข้ามาปกป้องลูกเธอด้วยท่าทีที่ไม่พอใจนักที่อีกฝ่ายจะใช้ความรุนแรงกับลูกเธอทั้งๆที่เธอก็ถ่อมาที่นี่อย่างกะทันหันเพื่อจะมารับผิดชอบแล้ว

โสพิศหญิงวัยห้าสิบปีแม่ของภูผาเธอยังดูสาวสวยอ่อนกว่าวัยมากเพราะไม่ได้ทำงานหนักอย่างคนอื่นๆเธอเพียงทำหน้าที่ดูแลแม่สามีกับความเรียบร้อยในบ้านของเธอเท่านั้น

“ถ้าหลานฉันมันไม่ท้องนี่คงเปลืองตัวไปอีกนานสินะผู้ชายสมัยนี้มันจริงๆเลย” พิกุลค่อนขอดเสียงดังฟังชัดและมองค้อนภูผาที่เอาแต่ยืนนิ่งอยู่เนืองๆ

“แม่” พิมพรรณรีบปรามแม่เธอเอาไว้เพราะไม่อยากให้แม่เธอพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจทุกๆฝ่ายไหนๆเรื่องก็เกิดมาแล้ว

ในระหว่างที่ภูผากราบขอโทษผู้ใหญ่ฝ่ายผ้าแพรแล้วตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ทั้งสองฝ่ายจะตกลงกันเขาเลยหมายจะลงมานั่งเล่นด้านล่างยังไม่ทันเดินจนสุดบันไดก็ผ้าแพรนั้นนั่งสะอึกสะอื้นอยู่ใต้ถุนบ้านจึงเดินเข้าไปหาเธอ

“ท้องแล้วทำไมไม่บอกฉัน” ภูผาเดินเข้าไปยืนกอดอกตรงหน้าของหญิงสาวเขารู้ว่าเธอน่าจะรู้ตัวมาพักหนึ่งแล้วแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกเขาก่อนแม้คืนนั้นเขาจะไม่ได้ตั้งใจที่จะนอนกับเธอก็ตามแต่เมื่อเธอท้องมาแล้วยังไงเขาก็ต้องรับผิดชอบ

“ฮึก..ฮือๆๆ” ผ้าแพรเงยหน้ามองคนตรงหน้าเล็กน้อยและก้มหน้าร้องให้ต่อคิดในใจไม่ขาดว่าไม่อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้เลยสักนิดแค่คืนนั้นพลาดนอนกับคู่หมั้นเจ้านายเธอก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้ววันนี้ยังเกิดท้องให้คนที่บ้านของเธอและทางภูผาไม่สบายใจกับเรื่องนี้อีก

“จะร้องทำไมนักหนาน่ามันรำคาญ” ภูผายืนอยู่ครู่หนึ่งจนถอนหายใจเฮือกใหญ่ในเมื่อเขาถามอะไรเธอก็ไม่ตอบเอาแต่ร้องให้เหมือนวันที่ตื่นมาเจอเขาไม่มีผิดภาพความน่ารำคาญของเธอติดตาเขายังไงวันนี้เธอก็ยังเป็นแบบนั้นไม่เปลี่ยน

“รำคาญก็จะมาคุยกับแพรทำไมล่ะคะคุณก็ไปอยู่ไกลๆแพรสิ” ผ้าแพรปาดน้ำตาลวกๆและบอกกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสะอื้นเธออยากจะหยุดแต่ยิ่งห้ามเท่าไรก็เหมือนจะหนักขึ้นทุกทีเจ็บใจตัวเองที่ทำให้ยายกับน้าของเธอผิดหวัง

“นี่เธอไล่ฉัน” ภูผาถึงกับคลายแขนจากการกอดอกออกแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงราคาแพงของเขาแทนทั้งมองหน้าหญิงสาวด้วยสีหน้าแปลกใจที่เธอนั้นกล้าที่จะไล่เขา

“เปล่านะคะก็คุณบอกรำคาญ​ แพรไปร้องให้ตรงอื่นก็ได้” ผ้าแพรรีบส่ายหัวหงึกหงักและเดินหนีเข้าไปในสวนหลังบ้านทันทีเธอไม่ได้ไล่เขาแต่หากเขารำคาญเธอก็แค่ไม่อยากให้เขาอยู่ใกล้เธอให้รำคาญต่อไปก็เท่านั้น