“อืม...ก็เราน่ะโตมีครอบครัวแล้วจะอ้อนยายไปตลอดก็ไม่ได้อยู่แล้ว” พิกุลเอ่ยด้วยรอยยิ้มแต่แววตาของเธอนั้นไหววูบเล็กน้อยจนพิมพรรณและภูผาที่นั่งตรงข้ามเห็นได้ชัดและรู้ดีว่าพิกุลนั้นคงใจเสียไม่น้อยที่หลานรักคนเดียวนั้นจะผละจากอ้อมอกไป
“ว่ามีแต่ของโปรดยายสังขยาฟักทองของโปรดใครบางคนก็มีนะอยู่ในครัว” พิมพรรณเอ่ยบอกกับผ้าแพรเพราะรู้ดีว่านี่คือของโปรดหลานเธอจึงเร่งมือทำเมื่อช่วงบ่าย
“เหรอคะน้าพิมเดี๋ยวแพรจะไปเอามาเดี๋ยวนี้” แมวน้อยขี้อ่อนที่เกาะอยู่กับขนของยายตาโพรงเมื่อได้รู้ว่าวันนี้มีของโปรดที่ไม่ได้ทานมานานซ้ำยังเป็นฝีมือของพิมพรรณที่ทำได้หวานถึงใจตนก็รีบลุกออกจากเก้าอี้หมายจะไปยกมาทานทันที
“เดี๋ยวก่อนเรายังไม่ได้ทานข้าวเลยนะ” พิมพรรณต้องปรามหลานเธอเอาไว้เมื่อเห็นว่ายังไม่ได้ทานข้าวก็จะทานของหวานเสียแล้ว
“อืม..ก็ได้ค่ะ” จากหน้าบานกลายเป็นหน้างอยทันทีเมื่อถูกห้ามให้ไปเอาของโปรด
“รีบบอกทำไมล่ะแม่พิมเดี๋ยวก็ทานข้าวอย่างกับแมวดมขยักกระเพาะไว้ให้ขนมหวาน” พิกุลมองหน้าหลานของเธอที่กำลังหย่อนก้นนั่งที่เก้าอี้ข้างเธอตามเดิมด้วยสีหน้าหงอยๆ
“นั่นสิคะแม่ฉันก็ลืมไปเลยว่าหลานคนนี้ชอบของหวานนักล่ะ” พิมพรรณเอ่ยหยอกคนที่กำลังหน้าบูด
“...” ภูผาเองเห็นอาการของผ้าแพรก็แอบอมยิ้มเช่นกันเพราะเธอเหมือนเด็กๆไม่มีผิดที่เห็นขนมดีกว่าข้าว
“ใครว่าล่ะคะแพรจะทานข้าวเยอะๆเลยคอยดู...นี่คุณภูลองทานแกงไก่บ้านนี่ดูสิคะอร่อยนะคะ” ผ้าแพรทำใจที่จะทานข้าวให้ทุกคนเห็นและอดใจไว้เพื่อที่จะได้ทานของหวานดั่งใจเธอตักต้มจืดใส่จานของเธอและเห็นว่าบนโต๊ะมีแกงไก่บ้านสีแดงฉานเต็มถ้วยจึงตักให้ภูผานั้นได้ลองชิม
“อืม...หืม” ภูผาเห็นว่าแกงที่หญิงสาวตักให้สีน่าทานจึงตักเข้าปากอย่างรวดเร็วแต่แล้วก็ต้องชะงักเพราะรสชาติของมันนั้นเผ็ดจนเขาเคี้ยวไม่ได้
“น้ากำลังจะบอกว่ามันเผ็ด” พิมพรรณถึงกับหน้าเสียเพราะเธอเองก็ห้ามไม่ทันแกงนี้เป็นแกงที่เหลือจากการทำบุญเมื่อเช้าเป็นรสชาติที่คนที่นี่ทานมันจึงจัดจ้านเป็นพิเศษเธอรู้ดีว่าคนเมืองอย่างภูผาคงเผ็ดมากแน่นอนดูท่าทางชายหนุ่มแล้วก็น่าจะมากเป็นพิเศษเสียด้วย
“คุณภูทานเผ็ดไม่ได้เหรอคะ” คนที่ตักแกงให้ภูผาถึงกับหน้าเสีย
“ก็พอได้แต่นี่มันเผ็ดมาก” ชายหนุ่มกลืนน้ำจนแทบหมดแก้วความเผ็ดมันก็ยังไม่ลดลงเอาเสียเลย
“แพรไม่รู้แพรขอโทษจริงๆนะคะเดี๋ยวแพรรีบไปเอามะนาวมาให้นะคะ” ผ้าแพรรีบเดินไปในครัวอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะไปหั่นมะนาวมาให้ภูผาเพราะเธอเผ็ดทีไรมะนาวนี่ก็จะช่วยได้ทุกที
“โอยย...ฟู่” ภูผาหน้าแดงไปหมดแล้วในวินาทีนี้
“เอาๆนี่น้ำ” พิกุลส่งขวดน้ำให้พิมพรรณเทใส่แก้วให้ภูผาเมื่อน้ำในแก้วของเขาหมดแล้ว
“ไหวไหมเนี่ยคุณภู” พิมพรรณรีบเทน้ำใส่แก้วให้ภูผาอย่างรวดเร็ว
“มะนาวมาแล้วค่ะอ้าปากค่ะคุณภูจะได้หายเผ็ด” ผ้าแพรกลับมาพร้อมน้ำมะนาวในแก้วเล็กเมื่อมาถึงเก้าอี้ของภูผาเธอก็ให้เขากลืนทีเดียวจนหมด
“หืม...เปรี้ยวมันช่วยได้จริงเหรอ” สีหน้าของชายหนุ่มเหยเกดูไม่ได้เมื่อครู่ก็เผ็ดมากแล้วตอนนี้ยังเปรี้ยวเข้าไปอีก
“หน้าเป็นหมาเคี้ยวพริกเลยนะ” พิกุลถึงกับกลั้นขำไม่อยู่เมื่อเห็นสีหน้าของหลานเขย
“เป็นแบบนี้เลยเหรอคะยาย” ผ้าแพรหันมาถามคนเป็นยายเพราะเธอก็ไม่เคยเห็นหมาเคี้ยวพริกเหมือนกันด้วยคงไม่มีใครทะลึ่งเอาพริกใส่ปากหมาเล่น
“แม่ก็” พิมพรรณส่ายหัวเบาๆเมื่อแม่เธอก็เปรียบเปรยเสียภูผาหมดความมั่นใจแถมยังสร้างปัญหาให้ผ้าแพรนั้นต้องมาคิดอีก
“คุณนอนให้สบายเลยนะคะแพรแบ่งเตียงให้คุณเยอะมากเลย” ผ้าแพรที่อยู่ในชุดนอนเสื้อยืดกางเกงขายาวสีชมพูเธอเห็นภูผาพึ่งออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จก็รีบบอกให้ชายหนุ่มได้รู้ว่าเธอจัดการแบ่งที่นอนให้เขาแล้วเตียงเธอใหญ่ขนาดหกฟุตเธอแบ่งให้เขชาเกินครึ่งหวังว่าเขาจะได้นอนสบาย
“เธอนอนแค่นั้นไม่กลัวตกเตียงหรือไง” ภูผามองในส่วนที่นอนของหญิงสาวเขาเห็นว่าส่วนที่เธอนอนน่ะนอนได้แต่คงจะขยับไมได้เป็นแน่
“ไม่ค่ะแพรนอนไม่ดิ้น” ร่างบางส่ายหัวเบาๆทั้งลงนอนให้เขาดูเพื่อให้เห็นภาพอีกด้วย
“ ให้ฉันนอนเตียงเดียวกับเธอไม่ระแวงฉันทำอะไรเธอเหรอ” ภูผาเข้ามานั่งพิงหัวเตียงในส่วนพื้นที่ของเขาแถมด้วยพูดลองใจหญิงสาวว่าจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้นอนกับเขา
“ตอนแรกก็กลัวค่ะแต่คิดไปคิดมาแพรรู้ว่าคุณไม่ได้คิดอะไรกับแพรเรื่องที่เกิดก็เป็นอุบัติเหตุแพรเลยสบายใจที่จะนอนเตียงเดียวกับคุณค่ะหรือว่าคุณระแวงว่าแพรจะทำอะไรคุณหรือเปล่าคะ..แพรไปนอนโซฟาก็ได้นะคะคุณจะได้สบายใจ” ร่างบางพุดพรางเตรียมหมอนจะไปนอนที่โซฟาเพราะกลัวว่าเขานั้นจะระแวงเธอ
“ไม่ต้องเธอนอนตรงนี้นี่แหละฉันไว้ใจเธอ” ภูผารีบดึงหมอนจากมือของหญิงสาวและวางเอาไว้ใกล้ๆกับหมอนของเขาเพื่อที่เธอจะได้พื้นที่นอนเท่ากันทั้งบอกให้หญิงสาวได้ฟังชัดว่าเขาไว้ใจเธอไม่เช่นนั้นเธอคงจะเกรงใจเขาอยู่มากทั้งที่เขาควรจะเป็นคนเกรงใจ
“ขอบคุณที่ไว้ใจแพรนะคะ” ผ้าแพรล้มตัวนอนลงด้วยรอยยิ้มเธอสบายใจแล้วที่เขานั้นไว้ใจเธอ
“เธอถูกเลี้ยงมาแบบไหนกัน” ภูผาทิ้งตัวลงนอนยกแขนชันหัวเอาไว้แล้วหันมามองหน้าหวานที่ตอนนี้ไม่ได้มีอะไรแต่งแต้มเขาอยากจะรู้นักว่านิสัยของเธอที่เป็นแปลกๆแบบนี้ใครเป็นคนสอนหรือเหมือนใครกันแน่
“น้ากับยายของฉันเลี้ยงแพรมาค่ะแต่แพรก็อธิบายให้คุณฟังไม่ค่อยถูกซะด้วยพรุ่งนี้แพรจะถามวิธีจากยายแล้วก็น้าพิมนะคะเผื่อเอาไว้เลี้ยงลูกของเราด้วย” ร่างบางนอนทำหน้าครุ่นคิดเธอเห็นว่านิสัยของเธอนั้นส่วนมากมีแต่คนชมเธอเองก็อยากจะเลี้ยงลูกให้ได้เหมือนเธอเช่นกัน“ฉันว่าฉันเลี้ยงลูกในวิธีของฉันจะดีกว่า” ภูผาถึงกับต้องพูดตัดบทขึ้นมาก่อนหากให้ลูกนั้นเป็นเหมือนแม่เขาคงต้องห่วงมากเป็นแน่“อืม...แพรคิดว่าเลี้ยงแบบวิธีของแพรกับของคุณคนละครึ่งดีกว่านะคะ” ผ้าแพรหันมายิ้มให้ชายหนุ่มที่สีหน้าดูเหมือนจะคิดหนักอะไรอยู่ในใจ“เฮ้อ..” วันนี้เขาคิดว่ายังไม่คุยรายละเอียดลงลึกเรื่องนี้จะดีกว่าเลยทำได้แค่ถอนหายใจเบาๆแล้วล้มตัวลงนอนหงายคิดว่าอนาคตจะพูดกับเธออย่างไรให้เข้าใจดีว่าการที่ลูกเป็นเหมือนเธอจะถูกเอาเปรียบได้ง่าย“เป็นอะไรคะ..คุณภูร้อนหรือว่าอะไรคะ..เดี๋ยวแพรไปเร่งพัดลมให้ค่ะขอโทษนะคะที่บ้านแพรไม่มีแอคุณเลยดูลำบากเลย” เมื่อเสียงหายใจของชายหนุ่มถอนออกมาเฮือกใหญ่ความไม่สบายใจก็เกิดขึ้นกับหญิงสาวทันทีเพราะคิดว่าที่นี่อาจจะร้อนเกินไปสำหรับเขา“เปล่าอากาศที่นี่เย็นสบายดีอยู่แล้วฉันจะนอนแล้วเธอก็นอนเถอะ” มือหน
“ถ้าเค้าจะไปหาผู้หญิงเค้าจะบอกว่าไปหาเพื่อนทำไมล่ะคะคุณย่าอีกอย่างแพรก็ไม่ใช่คนที่คุณภูรักด้วย” ผ้าแพรเชื่อใจภูผาเป็นที่สุดไม่มีอะไรที่เธอต้องไม่เชื่อเพราะเขาไม่จำเป็นต้องโกหกเธอในเมื่อเธอและเขาไม่ได้มีความรู้สึกแบบชู้สาว“ถึงไม่ใช่แต่เราก็แต่งงานมีลูกด้วยกันคาท้องอยู่อย่างนี้หากวันนึงลูกเกิดมาจะต้องเห็นพ่อตัวเองไปหาผู้หญิงคนอื่นจะรู้สึกยังไง” สายทองมองหลานสะใภ้ของเธอด้วยสายตาเอ็นดูไม่รู้เลยว่าพิกุลนั้นเลี้ยงหลานมายังไงถึงได้จิตใจดีแบบนี้ แต่ยังไงเธอก็จะยอมให้ผ้าแพรนั้นคิดแบบนี้ต่อไปไม่ได้ในเมื่ออนาคตภูผาจะต้องเป็นผู้นำครอบครัวและตัวอย่างที่ดีให้แก่ลูกที่กำลังจะเกิดมา“ลูกก็จะต้องเสียใจแล้วแพรก็จะต้องเสียใจที่ลูกเสียใจแต่ถ้าบอกให้คุณภูห้ามยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นแพรคงทำไมได้ค่ะเพราะผู้หญิงของคุณภูมาก่อนแพรถ้าให้พวกเค้าเลิกกันทั้งที่ยังรักกันแพรทำแบบนั้นไม่ได้ค่ะคุณย่า” ผ้าแพรเงียบไปครู่หนึ่งเธอลองคิดตามที่สายทองพูดแล้วค่อยๆเอ่ยออกมาอย่างพินิจพิเคราะห์ไม่นานสายตาที่ไม่รู้สึกอะไรก็เริ่มก็จะไหววูบเพราะคิดไม่ตกเสียแล้ว“อืมๆ..ย่าว่าเดี๋ยวย่าคุยกับตาภูเองจะดีกว่า” สายทองมองหน้ากับดวงใจด้วยท่าท
“ท้องเหรอวะ” แดเนียลหนุ่มลูกครึ่งมาดขรึมที่เป็นตัวเบรกในความเจ้าชู้ของเพื่อนๆเพราะเขาไม่ค่อยชอบเรื่องผู้หญิงเท่าไรเขานั้นพอจะดูออกว่าเสืออย่างภูผายอมแต่งงานกะทันหันได้โดยที่ตั้งตนว่าจะอยู่เป็นโสดมีคู่นอนเท่านั้น คงมีเรื่องเดียวที่ทำให้ภูผายอมได้ แต่เขาก็ไม่ยักรู้ว่าคนที่รอบคอบอย่างภูผาจะมาพลาดเรื่องนี้ได้อย่างไร“อืม” ภูผาหันกลับมาพยักหน้าให้แดเนียลทั้งกระดกดื่มไวน์ในแก้วจนหมด“เสืออย่างภูผาพลาดได้ไงวะ” ปกรณ์ตบบ่าภูผาเบาๆทั้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกเอิญเพราะเขาเคยพนันกับภูผาว่าใครแต่งงานก่อนคนนั้นแพ้“ช่างมันเถอะเรื่องเกิดแล้วยังไงฉันก็ต้องรับผิดชอบ” ภูผาเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าค่อนข้างปลงและมีรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อย“แหม...คำพูดแบบนี้ไม่น่าออกจากปากแกนะคนนี้ถูกใจแกไม่น้อยใช่ไหม” แดเนียลได้ยินคำพูดของภูผาเขาก็ถึงกับต้องผงะจนวางแก้วเครื่องดื่มในมือด้วยนึกว่าตัวเองหูฝาดเพราะหากเป็นภูผาที่เขารู้จักคงจะโวยวายหนักกว่านี้แน่เพราะขนาดมีข่าวหลุดเข้าโรงแรมกับนางแบบยังบ่นอุกจนเขาหูชา แต่ตอนนี้ต้องมารับผิดชอบผู้หญิงที่ทำเขาท้องอย่างไม่ได้ตั้งใจกลับดูเหมือนจะยอมรับแบบปลงง่ายๆเสียอย่างนั้นทั้งที่เรื่องนี้คื
วันต่อมา“ป้าดวงทำอะไรอยู่เหรอคะ” แพรวาตื่นมาตั้งแต่ยังไม่ทันจะหกโมงเช้าเธอเดินลงมาในครัวหมายจะทำอาหารเช้าแต่ก้เห็นดวงใจนั้นยืนง่วนอยู่ก่อนแล้ว“ตื่นมาทำไมแต่เช้าคะคุณแพร” ดวงใจที่กำลังมือเป็นระวิงกับการจัดแจงอาหารเช้าของทุกคนในบ้านเธอหันมายิ้มให้กับผ้าแพรซึ่งเป็นเจ้านายคนเดียวในบ้านที่ตื่นเช้าขนาดนี้“แพรอยากทำอาหารค่ะ” ผ้าแพรรีบเอ่ยความจำนงออกไปและมองดูรอบๆห้องครัว“คุณแพรอยากทานอะไรบอกป้าเลยค่ะ”“แพรอยากทำอาหารมากกว่าค่ะแพรชอบ” ผ้าแพรส่ายหัวเบาๆที่เธอมาที่นี่เพราะเธออยากจะทำอาหารเองไม่ใช่แค่อยากทานอะไรและมาบอกดวงใจเท่านั้นหากเธอไม่ได้ทำอะไรที่เธอชอบเธอคงเบื่อตายพอดีในการอยู่ที่นี่“อย่างนั้นก็ได้ค่ะคุณแพรอุปกรณ์เครื่องครัวอยู่นี่นะคะ” ดวงใจเห็นหญิงสาวดูจะอยากทำขนาดนั้นเธอก็ไม่อบยากขัดใจคนท้องจึงบอกให้ผ้าแพรนั้นจัดการได้ตามสบายโยมีเธอคอยอยู่ใกล้ๆ“ค่ะ” เมื่อได้รับอนุญาตร่างบางก็ยิ้มร่ารีบหยิบจับของในครัวอย่างชำนาญวันนี้เธอจะโชว์ฝีมือการทำอาหารเช้าให้ทุกคนได้ลองทานสักเมนูเพราะเห็นว่าดวงใจนั้นจัดการทำข้าวต้มแล้วสองชั่วโมงต่อมาโต๊ะอาหาร“ตาภูยังไม่ตื่นอีกเหรอหนูแพร” สายทองเห็นผ้าแพรน
“คุณแม่ว่างหรือเปล่าครับพาแพรออกไปซื้อเสื้อผ้ากับของใช้ทีสิครับผมเห็นว่าเธอไม่ค่อยมีของเลย” ภูผาเอ่ยถามคนเป็นแม่ของเขาในระหว่างที่เธอกำลังนั่งมองลูกมะม่วงในมืออย่างชื่นชมเขาไม่ต้องถามก็เดาออกว่านั่นคงจะเป็นฝีมือของผ้าแพรเพราะคนที่นี่แกะสลักกันไม่เป็นถึงเป็นก็คงไม่สวยขนาดนี้“เมียเราก็พาออกไปเองสิ” โสพิศเปรยตามองคนวานเล็กน้อย“ผมว่าการเลือกของให้ผู้หญิงด้วยกันเลือกจะดีกว่านะครับ”“ของที่แพรมีก็พอใช้แล้วค่ะไม่ต้องซื้ออะไรเพิ่ม” ผ้าแพรรู้ดีว่าภูผานั้นไม่ได้อยากไปไหนมาไหนกับเธออีกอย่างของเธอถึงจะน้อยแต่มันก็พอใช้สำหรับชีวิตในแต่ละวันไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรเพิ่ม“เสื้อผ้าเธอมีไม่ถึงสิบชุดด้วยซ้ำ”“นั่นแหละค่ะพอแล้ว”“จะใส่ซ้ำกันงั้นเหรอ” ภูผาพึ่งจะเคยเห็นผ้าแพรเป็นเคสแรกเพราสาวรุ่นส่วนมากเดี๋ยวนี้ที่เขารู้จักก็มักจะชอบใส่เสื้อผ้าไม่ซ้ำกัน“ค่ะเสื้อผ้าเค้าก็ทำมาให้ใส่ได้หลายครั้งนี่คะคุณภู” ผ้าแพรเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนเขารู้ว่าคนเมืองอย่างภูผาน่าจะรู้จักแต่ผู้หญิงที่ชอบแต่งตัวแต่คนชนบทอย่างเธอไม่จำเป็นต้องแต่งตัวไปแข่งกับใครแค่มีเครื่องนุ่งห่มที่พอดูดีก็ใช้ได้แล้วใส่ซ้ำกันมันก็ไม่แปลกเพราะที่ชนบ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” แดเนียลเหมือนจะจับจ้องไปที่ผ้าแพรไม่วางสายตาว่าในรูปน่ารักแล้วตัวจริงยิ่งน่ารักเสียกว่า“เรียกพี่สองคนว่าพี่ก็ได้ไหนๆเราก็คนกันเอง” ปกรณ์ทักทายผ้าแพรอย่างเป็นกันเองจนภูผาเริ่มหน้าตึงเล็กน้อย“ค่ะพี่กรพี่แดน” สายตาคมของภูผามองผ้าแพรอย่างไม่พอใจที่ดันไปยอมเรียกเพื่อนของเขาทั้งสองว่าพี่ทั้งที่พึ่งเจอกันแต่กลับเรียกเขาด้วยความห่างเหิน“น้องแพรนี่น่ารักกว่าในรูปเยอะเลยนะครับ” ปกรณ์ดูอาการของภูผาออกเขาอยากจะรู้นักว่าความหวงเมียของเพื่อนเขานั้นมันจะมีมากระดับไหนทั้งที่ก่อนหน้านี้โอ้อวดคุยโวนักหนาว่าไม่มีทางให้ใจกับผู้หญิงคนไหน“พี่กรเคยเห็นรูปแพรด้วยเหรอคะ” ผ้าแพรรู้สึกว่าปกรณ์เป็นคนที่คุยเก่งระดับหนึ่งเลยแบบนี้เธอค่อยหายเกร็งหน่อยคิดว่าเพื่อนของภูผาจะไม่อยากยุ่งกับเธอเสียแล้วเพราะเธอก็ไม่ได้อยู่สังคมเดียวกับพวกเขา“เคยสิในข่าวไงแล้วนี่มาทำอะไรกันเหรอครับ” ปกรณ์เดินอ้อมภูผาหน้าตาเฉยแล้วเข้าไปประชิดตัวผ้าแพรหยิบสมาร์ทโฟนราคาแพงของเขาเปิดข่าวให้ผ้าแพรได้ดูว่านักข่างลงรูปเธอกับภูผาแล้วเขียนข่าวว่าอย่างไรแดเนียลเองก็ได้แต่อมยิ้มกับปกรณ์ที่หาเรื่องแกล้งภูผาส่วนคนถูกแกล้
“แต่ฉันเหนื่อยหรือจะให้ฉันกลับไป” ภูผาหันมาตอบหญิงสาวเสียงแข็งจนหญิงสาวก้มหน้างุด“ไม่เป็นไรค่ะเหนื่อยก็กลับบ้านไปนอนพักนะคะ” มือน้อยทั้งสองของเธอบีบกันแน่น“เธอยังอยากได้ขนมพวกนั้นอยู่อีกหรือเปล่า” เวลานี้ที่เห็นหญิงสาวนั่งหน้าละห้อยเขาก็จำได้ว่าเขาลืมพาเธอแวะซื้อขนมก่อนจะกลับอย่างที่รับปากเธอเอาไว้หากเขาไม่โมโหปกรณ์จนรีบร้อนจะกลับเธอก็คงไม่นั่งหน้าหงอยแบบนี้แน่“อ๋อ..ไม่หรอกค่ะ” ผ้าแพรเงยหน้าอมยิ้มอ่อนแม้เธอจะอยากได้ขนมพวกนั้นมากแค่ไหนหากภูผาลืมก็ไม่เป็นไร22.00 น.“ทำไมคุณภูนอนดึกจังล่ะคะไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ” ผ้าแพรนอนมองภูผาที่อยู่ในชุดนอนสีเทากำลังนั่งพิงหัวเตียงทำงานในโน๊ตบุ๊คด้วยสายตาสะลึมสะลือเพราะตอนนี้เธอง่วงเต็มทน“เธอง่วงก็นอนก่อนเลย” ภูผาตอบกลับในขณะที่สายตาและมือของเขายังจับจ้องอยู่กับโน๊ตบุ๊ค“เปิดไฟแบบนี้แพรคงไม่หลับหรอกค่ะ”“โอเค..งั้นฉันจะปิดไฟ” ภูผาหันไปมองคนที่กำลังนอนกอดหมอนข้างดุท่าเธอจะง่วงเต็มทนเขาจำต้องละมือวางงานและเอื้อมมือปิดไฟดวงใหญ่ในห้องให้เหลือเพียงแสงไฟจากโคมไฟใกล้หัวเตียงแล้วลิ้มตัวนอนตะแคงหันหน้ามาทางหญิงสาว“ดีค่ะ” ผ้าแพรยิ้มอ่อนแบบนี้เธอค่อยนอนได้หน่
18.00 น.โต๊ะอาหาร“ไปตั้งแต่เช้ากลับมาซะเย็นวันหยุดแทนที่จะอยู่บ้านกับเมีย” สายทองตำหนิหลานชายของเธอในระหว่างที่ร่วมโต๊ะทานอาหารเย็น“ผมก็มีธุระนี่ครับวันนี้อาหารเยอะเลยมีแขกมาเหรอครับ” ภูผารู้ดีว่าเขาต้องถูกตำหนิอยู่แล้วเมื่อออกนอกบ้านในวันหยุดโดยที่ไม่บอกย่าของเขาว่าไปทำอะไรแต่ที่เขาแปลกใจก็คือไม่รู้ว่าวันนี้จะมีแขกมาร่วมโต๊ะอาหารด้วยหรืออย่างไรถึงมีอาหารหลากหลายเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ“ไม่มีหรอกค่ะแพรตั้งใจทำอาหารหลายๆอย่างให้คุณภูกับทุกคนลองชิมว่าจานไหนอร่อยแพรจะได้ทำบ่อยๆค่ะ” ผ้าแพรรีบเอ่ยขึ้นมาเพราะนี่เป็นฝีมือของเธอ“แต่ที่ย่าชิมก็อร่อยทุกอย่างนะ”“ฉันก็เห็นด้วยกับคุณแม่นะเธอก็มีฝีมือปลายจวักดีเหมือนกันนี่”คำชมของสายทองและโสพิศทำคนลงมือยิ้มแก้มปริหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งคราวนี้ก็เหลือแค่ภูผาเท่านั้นว่าจะโอเคกับฝีมือของเธอหรือเปล่า“งั้นคุณภูลองชิมสิคะว่าชอบหรือเปล่าเพราะคุณย่าบอกว่าถ้าอาหารในบ้านอร่อยคุณภูจะไม่ไปทานอาหารนอกบ้านทำให้มีความสุขในบ้านได้ค่ะ” พูดจบก็ยิ้มหวานดูภูผาว่าเขานั้นจะเลือกทานอะไรและจะชอบหรือไม่“อ๋อ..ผมเข้าใจแล้ว” จบคำพูดของผ้าแพรสายตาคมของภูผาก็มองไปที่ย่าของเ