ตอนที่8

“อืม...ก็เราน่ะโตมีครอบครัวแล้วจะอ้อนยายไปตลอดก็ไม่ได้อยู่แล้ว” พิกุลเอ่ยด้วยรอยยิ้มแต่แววตาของเธอนั้นไหววูบเล็กน้อยจนพิมพรรณและภูผาที่นั่งตรงข้ามเห็นได้ชัดและรู้ดีว่าพิกุลนั้นคงใจเสียไม่น้อยที่หลานรักคนเดียวนั้นจะผละจากอ้อมอกไป

“ว่ามีแต่ของโปรดยายสังขยาฟักทองของโปรดใครบางคนก็มีนะอยู่ในครัว” พิมพรรณเอ่ยบอกกับผ้าแพรเพราะรู้ดีว่านี่คือของโปรดหลานเธอจึงเร่งมือทำเมื่อช่วงบ่าย

“เหรอคะน้าพิมเดี๋ยวแพรจะไปเอามาเดี๋ยวนี้” แมวน้อยขี้อ่อนที่เกาะอยู่กับขนของยายตาโพรงเมื่อได้รู้ว่าวันนี้มีของโปรดที่ไม่ได้ทานมานานซ้ำยังเป็นฝีมือของพิมพรรณที่ทำได้หวานถึงใจตนก็รีบลุกออกจากเก้าอี้หมายจะไปยกมาทานทันที

“เดี๋ยวก่อนเรายังไม่ได้ทานข้าวเลยนะ” พิมพรรณต้องปรามหลานเธอเอาไว้เมื่อเห็นว่ายังไม่ได้ทานข้าวก็จะทานของหวานเสียแล้ว

“อืม..ก็ได้ค่ะ” จากหน้าบานกลายเป็นหน้างอยทันทีเมื่อถูกห้ามให้ไปเอาของโปรด

“รีบบอกทำไมล่ะแม่พิมเดี๋ยวก็ทานข้าวอย่างกับแมวดมขยักกระเพาะไว้ให้ขนมหวาน” พิกุลมองหน้าหลานของเธอที่กำลังหย่อนก้นนั่งที่เก้าอี้ข้างเธอตามเดิมด้วยสีหน้าหงอยๆ

“นั่นสิคะแม่ฉันก็ลืมไปเลยว่าหลานคนนี้ชอบของหวานนักล่ะ” พิมพรรณเอ่ยหยอกคนที่กำลังหน้าบูด

“...” ภูผาเองเห็นอาการของผ้าแพรก็แอบอมยิ้มเช่นกันเพราะเธอเหมือนเด็กๆไม่มีผิดที่เห็นขนมดีกว่าข้าว

“ใครว่าล่ะคะแพรจะทานข้าวเยอะๆเลยคอยดู...นี่คุณภูลองทานแกงไก่บ้านนี่ดูสิคะอร่อยนะคะ” ผ้าแพรทำใจที่จะทานข้าวให้ทุกคนเห็นและอดใจไว้เพื่อที่จะได้ทานของหวานดั่งใจเธอตักต้มจืดใส่จานของเธอและเห็นว่าบนโต๊ะมีแกงไก่บ้านสีแดงฉานเต็มถ้วยจึงตักให้ภูผานั้นได้ลองชิม

“อืม...หืม” ภูผาเห็นว่าแกงที่หญิงสาวตักให้สีน่าทานจึงตักเข้าปากอย่างรวดเร็วแต่แล้วก็ต้องชะงักเพราะรสชาติของมันนั้นเผ็ดจนเขาเคี้ยวไม่ได้

“น้ากำลังจะบอกว่ามันเผ็ด” พิมพรรณถึงกับหน้าเสียเพราะเธอเองก็ห้ามไม่ทันแกงนี้เป็นแกงที่เหลือจากการทำบุญเมื่อเช้าเป็นรสชาติที่คนที่นี่ทานมันจึงจัดจ้านเป็นพิเศษเธอรู้ดีว่าคนเมืองอย่างภูผาคงเผ็ดมากแน่นอนดูท่าทางชายหนุ่มแล้วก็น่าจะมากเป็นพิเศษเสียด้วย

“คุณภูทานเผ็ดไม่ได้เหรอคะ” คนที่ตักแกงให้ภูผาถึงกับหน้าเสีย

“ก็พอได้แต่นี่มันเผ็ดมาก” ชายหนุ่มกลืนน้ำจนแทบหมดแก้วความเผ็ดมันก็ยังไม่ลดลงเอาเสียเลย

“แพรไม่รู้แพรขอโทษจริงๆนะคะเดี๋ยวแพรรีบไปเอามะนาวมาให้นะคะ” ผ้าแพรรีบเดินไปในครัวอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะไปหั่นมะนาวมาให้ภูผาเพราะเธอเผ็ดทีไรมะนาวนี่ก็จะช่วยได้ทุกที

“โอยย...ฟู่” ภูผาหน้าแดงไปหมดแล้วในวินาทีนี้

“เอาๆนี่น้ำ” พิกุลส่งขวดน้ำให้พิมพรรณเทใส่แก้วให้ภูผาเมื่อน้ำในแก้วของเขาหมดแล้ว

“ไหวไหมเนี่ยคุณภู” พิมพรรณรีบเทน้ำใส่แก้วให้ภูผาอย่างรวดเร็ว

“มะนาวมาแล้วค่ะอ้าปากค่ะคุณภูจะได้หายเผ็ด” ผ้าแพรกลับมาพร้อมน้ำมะนาวในแก้วเล็กเมื่อมาถึงเก้าอี้ของภูผาเธอก็ให้เขากลืนทีเดียวจนหมด

“หืม...เปรี้ยวมันช่วยได้จริงเหรอ” สีหน้าของชายหนุ่มเหยเกดูไม่ได้เมื่อครู่ก็เผ็ดมากแล้วตอนนี้ยังเปรี้ยวเข้าไปอีก

“หน้าเป็นหมาเคี้ยวพริกเลยนะ” พิกุลถึงกับกลั้นขำไม่อยู่เมื่อเห็นสีหน้าของหลานเขย

“เป็นแบบนี้เลยเหรอคะยาย” ผ้าแพรหันมาถามคนเป็นยายเพราะเธอก็ไม่เคยเห็นหมาเคี้ยวพริกเหมือนกันด้วยคงไม่มีใครทะลึ่งเอาพริกใส่ปากหมาเล่น

“แม่ก็”  พิมพรรณส่ายหัวเบาๆเมื่อแม่เธอก็เปรียบเปรยเสียภูผาหมดความมั่นใจแถมยังสร้างปัญหาให้ผ้าแพรนั้นต้องมาคิดอีก

“คุณนอนให้สบายเลยนะคะแพรแบ่งเตียงให้คุณเยอะมากเลย” ผ้าแพรที่อยู่ในชุดนอนเสื้อยืดกางเกงขายาวสีชมพูเธอเห็นภูผาพึ่งออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จก็รีบบอกให้ชายหนุ่มได้รู้ว่าเธอจัดการแบ่งที่นอนให้เขาแล้วเตียงเธอใหญ่ขนาดหกฟุตเธอแบ่งให้เขชาเกินครึ่งหวังว่าเขาจะได้นอนสบาย

“เธอนอนแค่นั้นไม่กลัวตกเตียงหรือไง” ภูผามองในส่วนที่นอนของหญิงสาวเขาเห็นว่าส่วนที่เธอนอนน่ะนอนได้แต่คงจะขยับไมได้เป็นแน่

“ไม่ค่ะแพรนอนไม่ดิ้น” ร่างบางส่ายหัวเบาๆทั้งลงนอนให้เขาดูเพื่อให้เห็นภาพอีกด้วย

“ ให้ฉันนอนเตียงเดียวกับเธอไม่ระแวงฉันทำอะไรเธอเหรอ” ภูผาเข้ามานั่งพิงหัวเตียงในส่วนพื้นที่ของเขาแถมด้วยพูดลองใจหญิงสาวว่าจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้นอนกับเขา

“ตอนแรกก็กลัวค่ะแต่คิดไปคิดมาแพรรู้ว่าคุณไม่ได้คิดอะไรกับแพรเรื่องที่เกิดก็เป็นอุบัติเหตุแพรเลยสบายใจที่จะนอนเตียงเดียวกับคุณค่ะ​หรือว่าคุณระแวงว่าแพรจะทำอะไรคุณหรือเปล่าคะ..แพรไปนอนโซฟาก็ได้นะคะคุณจะได้สบายใจ” ร่างบางพุดพรางเตรียมหมอนจะไปนอนที่โซฟาเพราะกลัวว่าเขานั้นจะระแวงเธอ

“ไม่ต้อง​เธอนอนตรงนี้นี่แหละฉันไว้ใจเธอ” ภูผารีบดึงหมอนจากมือของหญิงสาวและวางเอาไว้ใกล้ๆกับหมอนของเขาเพื่อที่เธอจะได้พื้นที่นอนเท่ากันทั้งบอกให้หญิงสาวได้ฟังชัดว่าเขาไว้ใจเธอไม่เช่นนั้นเธอคงจะเกรงใจเขาอยู่มากทั้งที่เขาควรจะเป็นคนเกรงใจ

“ขอบคุณที่ไว้ใจแพรนะคะ” ผ้าแพรล้มตัวนอนลงด้วยรอยยิ้มเธอสบายใจแล้วที่เขานั้นไว้ใจเธอ

“เธอถูกเลี้ยงมาแบบไหนกัน” ภูผาทิ้งตัวลงนอนยกแขนชันหัวเอาไว้แล้วหันมามองหน้าหวานที่ตอนนี้ไม่ได้มีอะไรแต่งแต้มเขาอยากจะรู้นักว่านิสัยของเธอที่เป็นแปลกๆแบบนี้ใครเป็นคนสอนหรือเหมือนใครกันแน่