ตอนที่13

“คุณแม่ว่างหรือเปล่าครับพาแพรออกไปซื้อเสื้อผ้ากับของใช้ทีสิครับผมเห็นว่าเธอไม่ค่อยมีของเลย” ภูผาเอ่ยถามคนเป็นแม่ของเขาในระหว่างที่เธอกำลังนั่งมองลูกมะม่วงในมืออย่างชื่นชมเขาไม่ต้องถามก็เดาออกว่านั่นคงจะเป็นฝีมือของผ้าแพรเพราะคนที่นี่แกะสลักกันไม่เป็นถึงเป็นก็คงไม่สวยขนาดนี้

“เมียเราก็พาออกไปเองสิ” โสพิศเปรยตามองคนวานเล็กน้อย

“ผมว่าการเลือกของให้ผู้หญิงด้วยกันเลือกจะดีกว่านะครับ”

“ของที่แพรมีก็พอใช้แล้วค่ะไม่ต้องซื้ออะไรเพิ่ม” ผ้าแพรรู้ดีว่าภูผานั้นไม่ได้อยากไปไหนมาไหนกับเธออีกอย่างของเธอถึงจะน้อยแต่มันก็พอใช้สำหรับชีวิตในแต่ละวันไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรเพิ่ม

“เสื้อผ้าเธอมีไม่ถึงสิบชุดด้วยซ้ำ”

“นั่นแหละค่ะพอแล้ว”

“จะใส่ซ้ำกันงั้นเหรอ” ภูผาพึ่งจะเคยเห็นผ้าแพรเป็นเคสแรกเพราสาวรุ่นส่วนมากเดี๋ยวนี้ที่เขารู้จักก็มักจะชอบใส่เสื้อผ้าไม่ซ้ำกัน

“ค่ะเสื้อผ้าเค้าก็ทำมาให้ใส่ได้หลายครั้งนี่คะคุณภู” ผ้าแพรเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนเขารู้ว่าคนเมืองอย่างภูผาน่าจะรู้จักแต่ผู้หญิงที่ชอบแต่งตัวแต่คนชนบทอย่างเธอไม่จำเป็นต้องแต่งตัวไปแข่งกับใครแค่มีเครื่องนุ่งห่มที่พอดูดีก็ใช้ได้แล้วใส่ซ้ำกันมันก็ไม่แปลกเพราะที่ชนบททุกคนก็ใช้ชีวิตกันแบบนี้

ชั่วโมงต่อมา

ห้างสรรพสินค้า

และแล้วไม่นานผ้าแพรกับภูผาก็มาถึงห้างหรูใจกลางเมืองจนได้ด้วยคำพูดของสายทอง

“อยากให้เมียแกมีเสื้อผ้าสวยๆใส่ก็พาไปเลือกสินี่เป็นหน้าที่แกไม่ใช่หน้าที่แม่แก” จบคำพูดของคนเป็นย่าภูผาก็ลากผ้าแพรมาที่นี่ด้วยกันทันที

“คุณภูไม่น่าพาแพรมาเลยค่ะแพรไม่ได้อยากซื้ออะไรสักหน่อย” ผ้าแพรเข้ามาในห้างด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวเธอบอกแล้วว่าเธอไม่อยากได้อะไรแต่ภูผาก็ยังยืนยันว่าจะพาเธอมา

“คุณย่าให้งบเธอมาตั้งสองแสนไม่อยากได้อะไรหรือไง” เขาล่ะอิจฉาผ้าแพรจริงๆที่เดี๋ยวนี้ดูจะเป็นหลานรักของคุณย่าแทนเขาไปเสียแล้วถึงขนาดให้เงินมาเองเลย

“ไม่หรอกค่ะใครจะบ้าซื้อของทีเป็นแสนคุณภูเองซื้อครั้งละเท่าไรเหรอคะ” ผ้าแพรส่ายหัวเบาๆเสื้อผ้าชุดละสองสามร้อยเธอก็ว่าแพงแล้วเพราะที่บ้านส่วนมากจะเป็นยายเธอที่ทอแล้วตัดใส่เองมากกว่า

“ฉันไม่ตอบหรอกเดี๋ยวจะกลายเป็นคนบ้า” ภูผาแอบขำกับคำพูดและสีหน้าของหญิงสาวหากเขาตอบเธอไปว่าเขาซื้อของครั้งนึงใช้เงินเท่าไรมีหวังเขาได้กลายเป็นคนบ้าในสายตาของเธอพอดี

ตอนนี้ผ้าแพรเหมือนเธอจะไม่ได้ฟังคำตอบของภูผาเลยสักนิดดวงตากลมถูกอาหารในตู้กระจกของร้านอาหารร้านหนึ่งดึงดูดสายตาเธอไปเสียแล้ว

“อะไรอยากทานเหรอ”  ภูผามองตามหญิงสาว

“อาหารที่นี่ออกแบบได้สวยมากเลยนะคะ” ผ้าแพรคิดว่าเธอเห็นรูปแบบของขนมที่หลากหลายมาพอสมควรแล้วแต่ห้างหรูแห่งนี้กลับดูมีอะไรตื่นตาที่เธอไม่เคยเห็นมากมายเช่นซาลาเปาที่ทำเป็นรูปตัวการ์ตูนหลากหลายที่เธอไม่รู้ว่าหากซื้อไปแล้วจะกล้าทานมันหรือเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกัน

“ร้านอาหารที่นี่มีหลายร้านถ้าทำรูปแบบไม่น่าดึงดูดคนก็ไม่เข้าน่ะสิถ้าเธออยากทานเดี๋ยวเลือกเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วฉันจะพากลับมาซื้อ” พูดจบภูผาก็พาหญิงสาวเดินขึ้นลิฟท์แก้วไปที่ชั้นของเสื้อผ้าแบรนด์หรูร้านประจำของเขา

“ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวก้าวเท้าเข้าลิฟท์โดยที่มือน้อยของเธอเกาะข้อมือของภูผาเอาไว้ไม่ปล่อยเพราะคนเข้ามาพร้อมกับเธอค่อนข้างเยอะ

หลังจากออกมาจากลิฟท์เรียบร้อยแล้วผ้าแพรก็รีบปล่อยมืออกจากข้อมือหนาของชายหนุ่มทันทีเพราะเกรงใจเขาแต่ครั้งนี้เป็นเขาเองที่กุมมือเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

“มาทางนี้สิ”

“ค่ะ” ร่างบางหน้าเสียเล็กน้อยคิดในใจว่าคงเป็นเพราะเธอน่าจะเดินช้าไม่ทันใจภูผาเขาถึงต้องดึงมือเธอเอาไว้แบบนี้

“นั่นไอ้ภูนี่” เหมือนวันนี้มันจะบังเอิญเหมาะเจาะปกรณ์ที่กำลังเดินเลือกซื้อของกับแดเนียลดันหันไปเห็นภูผานั้นกำลังเดินจูงหญิงสาวเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดัง

“นั่นดิมากับเมียมันเหรอวะ” แดเนียลชะเง้อมองด้วยสีหน้าท่าทางสงสัย

“น่าจะใช่ว่ะไปหามันกันอยากจะเห็นเมียมันตัวจริงซะที” ปกรณ์หรือจะเก็บความสงสัยอย่างแดเนียลได้งานนี้ต้องเขาไปหาถึงจะรู้หากใช่ภรรยาของเพื่อนเขาจริงจะได้ถือโอกาสทำความรู้จักกันเสียเลย

“ว่าไง” ปกรณ์เดินเข้ามาตบบ่าภูผาเบาๆสายตาคมของเขายังแอบลอบมองหญิงสาวร่างเล็กหน้าหวานข้างๆเพื่อนของเขาแถมมือของทั้งคู่ก็จับกันไม่ยอมปล่อยอีกต่างหาก

“อ้าวพวกแกมาทำอะไรที่นี่” เมื่อเห็นว่าปกรณ์เหลือบสายตามองไปที่มือของเขาภูผาก็รีบปล่อยมือจากร่างบางแล้วยื่นมาแตะบ่าปกรณ์ดันตัวเพื่อนของเขาให้ห่างจากตัวผ้าแพรเพราะไม่ค่อยชอบที่ปกรณ์นั้นมองผ้าแพรด้วยสายตาหยาดเยิ้มเท่าไรนัก

“หาซื้อของนิดหน่อย” แดเนียลเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มอ่อน

“แพรนี่เพื่อนฉันกรกับแดน” ไหนๆวันนี้ผ้าแพรก็เจอเพื่อนของเขาโดยบังเอิญก็ถือโอกาสนี้แนะนำให้รู้จักกันเสียเลย

“สวัสดีค่ะคุณกรคุณแดน” ร่างบางยกมือไหว้ผู้ชายร่างสูงทั้งสองอย่างรวดเร็วและเอ่ยทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้มหวาน