ตอนที่15

“แต่ฉันเหนื่อยหรือจะให้ฉันกลับไป” ภูผาหันมาตอบหญิงสาวเสียงแข็งจนหญิงสาวก้มหน้างุด

“ไม่เป็นไรค่ะเหนื่อยก็กลับบ้านไปนอนพักนะคะ” มือน้อยทั้งสองของเธอบีบกันแน่น

“เธอยังอยากได้ขนมพวกนั้นอยู่อีกหรือเปล่า” เวลานี้ที่เห็นหญิงสาวนั่งหน้าละห้อยเขาก็จำได้ว่าเขาลืมพาเธอแวะซื้อขนมก่อนจะกลับอย่างที่รับปากเธอเอาไว้หากเขาไม่โมโหปกรณ์จนรีบร้อนจะกลับเธอก็คงไม่นั่งหน้าหงอยแบบนี้แน่

“อ๋อ..ไม่หรอกค่ะ” ผ้าแพรเงยหน้าอมยิ้มอ่อนแม้เธอจะอยากได้ขนมพวกนั้นมากแค่ไหนหากภูผาลืมก็ไม่เป็นไร

22.00 น.

“ทำไมคุณภูนอนดึกจังล่ะคะไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ” ผ้าแพรนอนมองภูผาที่อยู่ในชุดนอนสีเทากำลังนั่งพิงหัวเตียงทำงานในโน๊ตบุ๊คด้วยสายตาสะลึมสะลือเพราะตอนนี้เธอง่วงเต็มทน

“เธอง่วงก็นอนก่อนเลย” ภูผาตอบกลับในขณะที่สายตาและมือของเขายังจับจ้องอยู่กับโน๊ตบุ๊ค

“เปิดไฟแบบนี้แพรคงไม่หลับหรอกค่ะ”

“โอเค..งั้นฉันจะปิดไฟ” ภูผาหันไปมองคนที่กำลังนอนกอดหมอนข้างดุท่าเธอจะง่วงเต็มทนเขาจำต้องละมือวางงานและเอื้อมมือปิดไฟดวงใหญ่ในห้องให้เหลือเพียงแสงไฟจากโคมไฟใกล้หัวเตียงแล้วลิ้มตัวนอนตะแคงหันหน้ามาทางหญิงสาว

“ดีค่ะ” ผ้าแพรยิ้มอ่อนแบบนี้เธอค่อยนอนได้หน่อย

“เจอเพื่อนฉันเป็นไงบ้างล่ะไอ้กรมันเจ้าชู้ปากก็เลยหวานเป็นธรรมดาเธออย่าหลงคารมมันเข้าล่ะ” ดวงตาคมมองคนที่กำลังจะเคลิ้มหลับทั้งเอ่ยพูดเรื่องวันนี้กับหญิงสาวทั้งที่คิดว่าจะไม่พูดแล้วเชียวแต่ก็อดไม่ได้

“อย่างพี่กรแพรถือว่าเป็นคนที่คุยสนุกนะคะไม่ได้ปากหวานอะไร” ผ้าแพรขมวดคิ้วเล็กน้อยเธอไมได้คิดว่าปกรณ์เป็นคนปากหวานอะไรอีกอย่างเธอเองว่าจะใช่จะหลงคารมใครง่ายๆด้วย

“แล้วพวกมันให้เรียกพี่ก็ไปเรียกตามมันสนิทขนาดนั้นเลยหรือไง” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์หากเป็นคนอื่นฟังเธอพูดคุยจะรู้สึกอย่างไรเรียกสามีตัวเองว่าคุณแต่เรียกเพื่อนสามีว่าพี่ได้อย่างสนิทสนม

“ก็พี่ๆเค้าให้แพรเรียกแบบนั้นแพรจะเสียมารยาทไม่เรียกได้ยังไงล่ะคะคุณภู” ผ้าแพรมองหน้าภูผาอย่างสงสัยหากเธอไม่เรียกตามที่ปกรณ์และแดเนียลต้องการพวกเขาจะดูว่าเธอไม่เป็นมิตรและเสียมารยาทเป็นแน่

“หึ่..ช่างเถอะ” ภูผาสบถในลำคอเบาๆและหันหลังให้หญิงสาว

คำพูดของภูผาทำเอาหญิงสาวที่กำลังจะหลับต้องมานอนคิดต่ออีกว่าเธอผิดเรื่องอะไรเขาถึงดูโมโหเธอนัก

เช้าวันต่อมา

“จะไปไหนคะ”   หลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วผ้าแพรก็เห็นภูผาขึ้นห้องไปแต่งตัวใส่สูทเนี้ยบกำลังจะออกไปด้านนอกเธอจึงเอ่ยถามเขาขึ้นเพราะเขาไม่ได้บอกเธอล่วงหน้าว่าจะไปไหน

“ไปหาความสุข”  คนตัวโตชะงักฝีเท้าหันกลับมาบอกหญิงสาวเสียงห้วนเขาจะดูซิว่าเธอจะห้ามเขาหรือไม่หากเขาบอกกับเธอแบบนี้

“เดินทางปลอดภัยนะคะขอให้คุณภูมีความสุขมากๆนะคะ”  ใบหน้าหวานส่งยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าอย่างไม่มีทีท่าว่าจะประชดหรือโกรธเคือง

“อืม” ภูผาอมยิ้มอ่อนทั้งส่ายหัวเบาๆจบบทสนทนาเขาก็หันหลังออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็วเพราะจะไม่ทันเวลานัดหมายธุระของเขา

“คุณแพรเธอน่าเอ็นดูนะคะคุณท่าน” ดวงใจที่นั่งอยู่กับสายทองและโสพิศไม่ใกล้ไม่ไกลเมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็อมยิ้มด้วยความเอ็นดูผ้าแพร

“นั่นสิผัวจะไปหาความสุขนอกบ้านเมียก็อวยพรซะอย่างนั้น​ เฮ้อ..ฉันล่ะปวดหัว” สายทองถึงขั้นต้องยกมือกุมขมับแล้วเรียกหลานสะใภ้ของเธอมาอบรมอะไรสักหน่อย

“หนูแพรมาหาย่าหน่อยสิลูก

“ค่ะคุณย่า” ร่างบางได้ยินผู้ใหญ่เรียกก็รีบจ้ำอ้าวเข้ามาหาอย่างไม่รีรอ

“ฟังย่านะถ้าอาหารในบ้านอร่อยตาภูก็ไม่อยากไปทานอาหารนอกบ้านหรอกนะ” สายทองพูดพรางอมยิ้มมือขาวที่มีริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัยยกขึ้นลูบหัวผ้าแพรเบาๆด้วยความเอ็นดู

“หนูเข้าใจแล้วค่ะคุณย่าต่อไปนี้หนูจะทำให้เต็มที่ค่ะ” ดวงตากลมโตจับจ้องรับฟังสายทองอย่างตั้งใจเมื่อฟังจบริมฝีปากบางก็ฉีกยิ้มร่าพยักหน้าหงึกหงักด้วยความเข้าใจ

“โอ้..ขนาดนั้นเลยเหรอ” สายทองมองหน้ากับดวงใจด้วยความเขินอายเล็กน้อยกับคำพูดของผ้าแพร

“ค่ะคุณย่าเรื่องพวกนี้หนูถนัดแล้วก็ชอบมากด้วยหนูขอตัวไปจัดเตรียมตั้งแต่ตอนนี้เลยนะคะ” ผ้าแพรเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงมั่นใจให้สายทองได้เชื่อว่าจะไม่มีทางผิดหวังในตัวเธอแน่นอนว่าจบไม่นานผ้าแพรก็ไปจัดเตรียมสิ่งที่จะสร้างความสุขในบ้านนี้ให้ภูผาทันทีตามที่สายทองได้บอกกับเธอ

“คุณแม่ว่าลูกสะใภ้โสเนี่ย​ เข้าใจที่คุณแม่บอกจริงๆใช่ไหมคะ” หลังจากที่ลูกสะใภ้ของเธอเดินหน้าระรื่นออกไปแล้วโสพิศคิดว่าผ้าแพรจะต้องเข้าใจในสิ่งที่แม่สามีของเธอสื่อแน่นอน

“แม่คิดว่าหนูแพรก็น่าจะเข้าใจนะ” สายทองขมวดคิ้วครุ่นคิดเล็กน้อยคิดว่าสิ่งที่เธอสื่อออกไปผ้าแพรน่าจะเข้าใจแต่ยังไงก็ยังไม่เชื่อใจผ้าแพรร้อยเปอร์เซ็นว่าหลานสะใภ้เธอนั้นเข้าใจอย่างถ่องแท้หรือเปล่าครั้งจะเอ่ยพูดตรงๆก็ดูจะน่าเกลียดเกินไป