ตอนที่17

“เป็นอะไรคะไม่ชอบเหรอคะ” ผ้าแพรผละออกจากชายหนุ่มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขานิ่งไป

“อ่อเปล่าฉันว่าปิดไปทั้งตาเลยจะดีกว่า” ภูผาหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินคำถามเขารีบหยิบชิ้นแตงกวามาปิดตาทั้งสองข้างและรีบนอนลงไปอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะสงบใจไม่ให้ฟุ้งซ่าน

“คุณภูหลับไปได้เลยนะคะเดี๋ยวอีกสักพักฉันจะเอาออกให้เอง” ผ้าแพรก้มมองหน้าชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินถือจานไปวางที่โต๊ะตรงมุมห้อง

“อือ” คนตัวโตค่อยหายใจทั่วท้องได้หน่อยที่ได้ยินเสียงร่างบางอยู่ไกลๆ

วันต่อมา

วันนี้ที่บ้านเงียบเหงาเป็นพิเศษเพราะภูผาก็ไปทำงานแต่เช้าโสพิศก็ออกไปทำธุระพาดวงใจและสมหมายคนขับรถไปด้วยที่บ้านริมน้ำหลังนี้ก็เหลือเพียงแค่สายทองกับผ้าแพรเท่านั้น

“ผลไม้ค่ะคุณย่า” ผ้าแพรเห็นสายทองนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่สวนหลังบ้านติดริมแม่น้ำที่เดิมที่สายทองนั้นชอบนั่งเธอจึงเข้าครัวปอกผลไม้สามสี่อย่างใส่จานมาให้สายทองได้ทานเป็นของว่าง

“ขอบใจจ่ะ...เป็นยังไงบ้างเริ่มคุ้นชินกับที่นี่แล้วหรือยัง” หญิงชราละมือจากหนังสือแล้วนั่งทานผลไม้ที่ผ้าแพรจัดใส่จานมาให้พรางถามเรื่องการเป็นอยู่ไปด้วย

“ค่ะคุณย่า” หญิงสาวพยักหน้าเบาๆพร้อมอมยิ้มอ่อนคนที่นี่ดีกับเธอทุกคนแถมการเป็นอยู่ที่นี่อาจจะเป็นในเมืองก็จริงแต่ก็เรียบง่ายไมได้วุ่นวายอะไรเธอทำตัวได้ตามปกติเหมือนอยู่ที่บ้าน

“เรานี่ก็ดีนะไม่ค่อยแพ้ท้องเท่าไร” สายทองสังเกตมาหลายครั้งแล้วเห็นผ้าแพรไม่รู้สึกเหม็นเบื่ออาหารหรือทานอะไรไม่ได้เลยนับว่าเป็นข้อดีไม่น้อย

“ค่ะแพรก็คิดแบบนั้้น” เรื่องนี้ผ้าแพรก็รู้สึกดีใจไม่น้อยเหมือนกันที่ไม่ค่อยแพ้ท้องแม้จะมีอาการวิงเวียนคลื่นไส้ในช่วงแรกๆที่ไม่รู้ว่าท้องแต่พอเริ่มเข้าเดือนที่สามเธอก็ไม่ค่อยมีอาการวิงเวียนอาเจียนอีกเลยมีแค่อยากทานของหวานที่เธอชอบเท่านั้น

“ค่ะคุณย่า​ เอ่อ..คุณย่าเมื่อยหรือเปล่าคะแพรนวดให้นะคะแพรเคยนวดให้ยายแพรบ่อยๆค่ะตอนนี้ก็ไม่รู้จะมีใครนวดให้ท่านหรือเปล่า”

“คิดถึงยายเราสินะ” สายทองมองหน้าคนที่กำลังยิ้มอ่อนด้วยความเอ็นดู

“ก็...ค่ะคุณย่า” ร่างบางตอบพร้อมก้มหน้างุดแม้ในใจจะรู้ว่าหากสายทองรู้ว่าเธอคิดถึงบ้านจะเป็นกังวลแต่เธอก็ไม่อยากจะโกหกผู้ใหญ่

อาทิตต่อมา

วันนี้เป็นวันที่หมอสูตินารีเวชที่รู้จักกับสายทองนัดให้ผ้าแพรมาตรวจครรภ์ที่คลินิกไม่ใกล้ไม่ไกลกับบ้านที่อยู่นัก

“วันนี้ที่จริงคุณภูไม่ต้องหยุดงานก็ได้นะคะ”  ในระหว่างที่นั่งรถตู้คันหรูโดยมีสมหมายชายวัยห้าสิบที่เป็นน้องชายของดวงใจเป็นคนขับรถผ้าแพรก็หันมาพูดับภูผาที่นั่งข้างๆเธอด้วยสีหน้ากังวลเพราะเธอเห็นเอขาเอาแต่จิ้มไอแพดดูงานตลอดเวลาหากเขายุ่งเธอก็บอกแล้วว่าไม่ต้องมากับเธอก็ได้แต่เขาก็อยากจะมา

“ได้ยังไงเธอตรวจครรภ์ทุกครั้งฉันก็อยากไปด้วยเพราะฉันอยากรู้จากปากหมอว่าลูกฉันยังปกติแข็งแรงดีอยู่หรือเปล่า” ขณะที่พูดสายตาของเขาก็ยังจับจ้องอยู่ที่หน้าจอแม้เขาจะยุ่งเพียงใดแต่เขาก็อยากมากับเธอเพราะอยากจะรู้พร้อมๆกับหญิงสาวจากปากของหมอว่าลูกในท้องของผ้าแพรนั้นยังปกติแข็งแรงทุกอย่างดีหรือเปล่า

“ผมไปรอด้านหลังนะครับคุณภู”

“ครับลุงหมาย”

ใช้เวลาไม่นานนักสมหมายก็พาเจ้านายทั้งสองขับเข้ามาในคลินิกเป็นตึกสองคูหาตั้งตระหง่านติดถนนใหญ่สมหมายจอดหน้าคลินิกแล้วเปิดประตูให้เจ้านายทั้งสองลงด้านหน้าเรียบร้อยแล้วเขาจึงขับไปจอดรอด้านหลังตึก

“พี่หมอสวัสดีครับนี่แพรภรรยาผมที่คุณย่านัดกับพี่หมอให้พาเธอมาฝากครรภ์”  เมื่อเข้ามาในคลินิกได้ภูผาก็เห็นหมอสาววัยสามสิบต้นๆคนที่คุ้นเคยอย่างหมอนารีรัตน์ที่เป็นญาติทางฝั่งคุณยาของเขายืนอยู่ด้านหน้าประตูทันทีจึงรีบทักทายอย่างเป็นกันเองพร้อมแนะนำผ้าแพรให้อีกฝ่ายได้รู้จัก

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณแพรสองคนตามพี่มาข้างในเลยค่ะ” หมอสาวยิ้มต้อนรับผ้าแพรอย่างเป็นมิตรเมื่อเห็นทั้งสองเข้ามาแล้วเธอก็ให้เข้าไปคุยกันด้านในห้องตรวจเลยเพราะวันนี้ต้องซักประวัติและตรวจหลายอย่าง

ครู่ต่อมา

หลังจากซักประวัติกันครู่หนึ่งจนเรียบร้อยแล้วตอนนี้ก็ได้เวลาที่จะต้องเจาะเลือด

“คุณภูกลัวเข็มหรือเปล่าคะ”  ผ้าแพรนั่งตัวเกร็งในห้องสีขาวเล็กๆอีกห้องที่ถัดจากห้องซักประวัติเมื่อครู่เพราะเธอกำลังนั่งรอเจาะเลือดเพื่อเอาไปตรวจพร้อมกับภูผา

“ไม่หรอกเธอล่ะ” ภูผาส่ายหัวเบาๆเขายังคงนั่งชิวรอหมอมาเจาะเลือดให้

“นิดหน่อยค่ะ” แม้ปากจะบอกว่านิดหน่อยแต่ตอนนี้ผ้าแพรนั้นหน้าซีดไปหมดแล้วแถมยังนั่งตัวเกร็งจนภูผาจับสังเกตได้อีกต่างหาก

“มาแล้วค่ะใครจะเจาะก่อนคะ” นารีรัตน์เตรียมหลอดเก็บตัวอย่างเลือดพร้อมอุปกรณ์เจาะเลือดมาแล้วเธอก็ถามขึ้นทันทีว่าใครจะเป็นคนเจาะก่อน

“ผมก็ได้ครับ” ภูผาไม่รีรอรีบเสนอตัวทันทีด้วยเห็นว่าผ้าแพรก้มหน้างุดจนแทบจะไม่ยอมเงยขึ้นมาเลยก็ว่าได้

“เฮ่อ..”  เมื่อปลายเข็มกำลังจะจิ้มไปที่ข้อพับแขนแกร่งของภูผาผ้าแพรก็หลับตาปี๋ค่อยๆสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆทำใจเพราะรู้แน่นอนว่าคิวต่อไปต้องเป็นเธอ