ตอนที่51

ครู่ต่อมา

“อย่างนี้ทุกทีสิน่าลูกสาวฉัน” ธีรดลถอนหายใจเฮือกใหญ่จ้องหน้าลูกสาวคนโตที่นั่งฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาที่ค่อนข้างปลงเมื่อรุ้เรื่องทั้งหมดจากปากคนเป็นลูก

“คุณพ่ออย่าโกรธฟ้าเลยนะคะฟ้าขอโทษ” สาวเจ้าเอ่ยเสียงออดอ้อนคนเป็นพ่อเช่นที่เคยทำ

“แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะเป็นแม่คนได้” เรื่องที่เพียงฟ้ารับเป็นแม่บุญธรรมให้กับธาวินเขาไมได้ติงอะไรแค่เขากลัวว่าเพียงฟ้าจะตัดสินใจเพียงเพราะอยากให้อัสนียื่นมือเข้ามาช่วยเรื่องรีสอร์ทเท่านั้น

“ฟ้าตัดสินใจแล้วค่ะ” ดวงตากลมมองหน้าคนเป็นพ่อด้วยสายตาที่มุ่มมั่น

“ในเมื่อฟ้าตัดสินใจแล้วพ่อจะว่าอะไรได้...พ่อขอบอกไว้อย่างนะลูกหน้าที่แม่เป็นแล้วเลิกไม่ได้” ธีรดลพยักหน้าเบาๆและอดเตือนเพียงฟ้าไม่ได้ว่าหากลูกของเขาเลือกที่จะเป็นแม่ให้กับธาวินแล้วหน้าที่นี้มันจะคงอยู่ตลอดไปดังนั้นจะมาทำเป็นเล่นกับชีวิตคนๆนึงไม่ได้

“ฟ้าเข้าใจค่ะ..เอ่อ..คุณพ่อพูดแบบนี้ไม่โกรธฟ้าใช่ไหมคะ” 

ธีรดลยิ้มอ่อนเขารู้ดีว่าลูกเขาอยากทำอะไรคงห้ามได้ยากคงต้องปล่อยให้เรียนรู้ผิดถูกเอาเองเพราะโตแล้ว

“ขอบคุณนะคะคุณพ่อที่เข้าใจฟ้า” นับว่าตอนนี้เพียงฟ้าโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอกนึกว่าจะโดนดุชุดใหญ่เสียอีกรู้แบบนี้เธอบอกกับพ่อเธอให้รู้แล้วรู้รอดไปนานแล้ว

20.00 น.

ไร่ปรานโชค

เมื่อบินกลับจากกรุงเทพได้เพียงฟ้าก็ขับรถดิ่งมาที่ไร่ปรานโชคทันทีหญิงสาวลากกระเป๋าใบใหญ่ที่มีเสื้อผ้าของใช้ตัวเองจุมาเต็มกระเป๋ามาวางไว้ที่ห้องนั่งเล่นของบ้านหลังใหญ่

“ลุงพันคะพ่อเลี้ยงอยู่ไหนเหรอคะ”  ดวงตากลมมองเห็นประพันธ์ผู้จัดการไร่ที่กำลังเดินออกมาจากห้องทำงานของอัสนีจึงรีบเข้าไปถามหาอัสนีกับประพันธ์

“พาคุณหนูเข้าห้องไปแล้วนะครับ” มือหนาชี้ไปทางห้องนอนของอัสนีเพราะเมื่อครู่พ่อเลี้ยงหนุ่มนั้นพึ่งจะอุ้มธาวินเข้าไปในห้องนอน

“อ๋อ..ค่ะ” เมื่อรู้ดังนั้นสาวเจ้าก็รีบเดินจ้ำอ้าวไขกุญแจเข้าไปในห้องของอัสนีทันที

“เอ่อ.ค...หื้ม..ไวจริงๆ” พอประพันธ์จะส่งเสียงเรียกหญิงสาวเอาไว้เธอก็เข้าไปในห้องเสียแล้วเขาเองก็ปากหนักลืมบอกเธอเสียก่อนว่าอัสนีสั่งห้ามให้ใครเข้าไปกวน

“ตาวินหลับแล้วนี่นาแล้วพ่อเลี้ยงไปไหนล่ะเนี่ย” เมื่อเข้ามาในห้องนอนของอัสนีได้ร่างบางก็ยืนกวาดมองห้องกว้างแล้วเดินตรงเข้าไปที่เปลเด็กข้างเตียงใหญ่สีขาวเธอเห็นว่าธาวินนั้นหลับอุตุไปแล้วแต่ยักเห็นพ่อเลี้ยงหนุ่มนั้นจะอยู่ในห้องตามที่ประพันธ์บอก

แกร๊ก.. เสียงดังของลูกบิดของห้องน้ำในห้องทำให้เพียงฟ้ารีบหันขวับไปมองและภาพตรงหน้าก็ทำเอาสาวเจ้าหน้าชาไม่น้อย

“คุณ...เอ่อ..” อัสนีเดินออกมาจากห้องน้ำในขณะที่ร่างยังเปล่าเปลือยมีเพียงผ้าขนหนูผืนขาวพันท่อนล่างโชว์กล้ามแกร่งเมื่อเห็นเพียงฟ้ายืนมองเขาอยู่ไม่ห่างจึงรีบที่จะสาวเท้าเดินกลับเข้ไปในห้องน้ำแต่ซ้ำร้ายผ้าขนหนูผืนเดียวที่ปกปิดของสงวนเอาไว้ดันหลุดลงไปกองกับพื้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“หา..อ..”  วินาทีนี้ทำเอาเพียงฟ้ายืนชะงักตัวเกร็งเมื่อครู่ที่เห็นชายหนุ่มออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเดียงเธอก็รู้สึกหน้าชาแล้วตอนนี้เขายังมาเปลือยเปล่าให้เธอดูอีกริมฝีปากบางจึงเตรียมอ้าเพื่อจะกรีดร้องตกใจ

“อย่าร้อง...เดี๋ยวตาวินตื่น...หลับตาก่อน” อัสนีเห็นอาการของหญิงสาวเช่นนั้นเขาจึงละความสนใจที่จะเก็บผ้าขนหนูรีบสาวเท้ายาวมาประชิดตัวหญิงสาวเพื่อที่จะปิดปากเธอก่อนที่เสียงร้องของเธอจะทำธาวินตานขึ้นมาเพราะกว่าเขาจะกล่อมเจ้าก้อนกลมนี่หลับได้เสียเวลาไปนานพอสมควร

“อื้มๆ” ดวงตากลมรีบปิดเปลือกตาลงและพยักหน้าหงึกหงักทำความเข้าใจกับสิ่งที่ชายหนุ่มสั่ง

ครู่ต่อมา

หลังจากที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วโดยใช้เวลาไม่นานเท่าไรอัสนีก็เดินออกมาคุยกับหญิงสาวที่ห้องนั่งเล่น

“คุณเข้าห้องผมมาได้ยังไง” ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาที่คาดโทษเพราะเขาจำได้ว่าเขานั้นล็อคประตูห้องนอนของเขาเรียบร้อยแล้วแถมกุญแจห้องนอนของเขามีเพียงดอกเดียวเท่านั้นและมันก็อยู่กับเขาตลอดเวลา

“ฉันปั๊มกุญแจบ้านกับห้องคุณเอาไว้” เพียงฟ้าเอ่ยตอบกลับคนที่นั่งที่โซฟาตรงข้ามหน้าตาเฉย

“อะไรนะ..ตั้งแต่เมื่อไรแล้วเอากุญแจไปตอนไหน”  อัสนีถึงกับขมวดคิ้วเอ่ยเสียงเข้ม

“หลายวันแล้วล่ะ...เห็นคุณวางเอาไว้ตรงโต๊ะทำงานฉันมีแม่พิมกุญแจอยู่ก็เลยทำได้” เรื่องนี้หญิงสาวก็ว่าจะบอกเขาตั้งแต่คราแรกที่ทำเสร็จแต่ก็ดันลืมครั้งนี้มีโอกาสบอกก็บอกเสียตอนนี้เลย

“คุณนี่มันโจรชัดๆ” อัสนีหลับตาข่มอารมณ์โมโหเอาไว้เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะต่อว่าหญิงสาวเสียงแข็ง

“ไม่ใช่ซะหน่อยฉันก็กะจะบอกคุณแต่ลืม” มือน้อยปัดไปมาเหมือนเห็นว่าเรื่องที่ปั๊มกุญแจบ้านของคนอื่นเป็นเรื่องปกติ

“ไม่ใช่ประเด็นที่ไม่บอกผมก่อนมันไม่สมควรจะทำด้วยซ้ำ” 

“จะโมโหอะไรเนี่ยคุณพ่อเลี้ยงไหนๆก็ทำไปแล้วจะอะไรนักหนา” เพียงฟ้ายังคงไม่สลดกับคำที่อีกฝ่ายต่อว่า

“คนอย่างคุณจะทำให้ผมทึ่งได้กี่ครั้งกันเนี่ย...แล้วคุณมาที่นี่มีธุระอะไร”  

“ฉันจะมาบอกคุณว่าฉันคุยกับคุณพ่อเรียบร้อยแล้วท่านไม่ได้ว่าอะไร”