ตอนที่50

“พี่คิณทำได้อยู่แล้วค่ะพี่ชายของแพรเก่งที่สุด” ผ้าแพรเชื่อในคำพูดของคนินทร์เสมอหากพี่เธอดูมุ่งมั่นขนาดนี้เธอก็เชื่อว่าไม่นานศรีน่านจะต้องถูกจัดการแน่นอนพูดจบร่างบางก็เอียงหัวทุยซบบ่าของคนินทร์ใบหน้านวลนั้นระรื่นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อรู้ว่าไม่นานคงจะมีเรื่องที่น่ายินดีเกิดขึ้น

“แอะ...แอ้มม..”  ภูผารีบกระแอมกระไอยกใหญ่เมื่อเห็นว่าภรรยาตนนั้นกำลังถึงเนื้อถึงตัวกับคนินทร์ เสียงกระแอมกระไอเสียงดังทำเอาหญิงสาวแทบจะผละตัวออกจากคนินทร์ไม่ทันเพราะรู้ว่าตัวเองเผลอตัวผิดสัญญากับภูผาเรื่องที่จะไม่ทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายอื่นจนเกินเหตุแม้จะนับถือเป็นพี่ก็ตาม

“หึ่มๆ..” คนินทร์อมยิ้มอ่อนเขาค่อยๆยื่นมือหน้าลูบหัวผ้าแพรเบาๆเขาคิดว่าผ้าแพรนั้นระวังตัวมากแล้วหากเป็นเมื่อก่อนคงกระโดดกอดคอเขาตั้งแต่มาถึง

ไร่ปรานโชค

วันนี้เพียงฟ้าและอัสนีก็ได้เซ็นเอกสารรับธาวินเป็นลูกเสียทีหลังจากที่ให้ทนายนั้นจัดการเดินเรื่องให้อยู่หลายวัน

“ตอนนี้คุณทั้งสองคนก็เป็นพ่อแม่บุญธรรมธาวินสมบูรณ์เรียบร้อยแล้วนะครับ” เศรษฐาเอ่ยยินดีกับทั้งสองเมื่อธุระที่ต้องการจัดการเสร็จสิ้่นก่อนจะกลับ

“ขอบคุณนะครับคุณอา” เพียงฟ้าและอัสนีรีบยกมือไหว้ขอบคุณเศรษฐาทนายที่เป็นที่ปรึกษากันมานานตั้งแต่รุ่นพ่อของเขาก่อนที่เศรษฐาจะกลับหลังจากเสร็จธุระ

“พี่ฟ้า” ผ้าแพรกับภูผาแวะมาที่นี่กะทันหันเพราะเห็นว่าไร่ปรานโชคอยู่ไม่ไกลจากที่พักของคนินทร์นักจึงอยากมาหาธาวินแต่เมื่อมาถึงก็ต้องมาเจอกับเรื่องที่น่าตกใจ

คำว่าคุณทั้งสองคนเป็นพ่อแม่บุญธรรมของธาวินเรียบร้อยแล้วเข้าสองหูของผ้าแพรและภูผาเต็มๆจึงทำให้ทั้งสองตกใจมากเป็นพิเศษ

ครู่ต่อมา

หลังจากที่เศรษฐากลับไปแล้วทั้งสี่ก็มานั่งจับกลุ่มคุยกันจนได้ข้อสรุปก็คือเพียงฟ้านั้นบอกกับทุกคนเพียงแค่ว่าจะช่วยอัสนีดูแลธาวินแต่ไม่ได้บอกว่าจะรับเป็นบุตรบุญธรรม

ทั้งยังโกหกอัสนีว่าพูดคุยกับทางครอบครัวให้รู้เรื่องแล้วอีกด้วยตอนนี้สาวเจ้าจึงถูกมองด้วยสายตาคาดโทษจากอัสนีไม่ละวาง

“ไหนคุณว่าคุยกับครอบครัวคุณเรียบร้อยแล้วไง”  อัสนีค่อนข้างหัวเสียไม่น้อยเมื่อเรื่องทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาพึ่งจะมารู้ความจริงว่าเพียงฟ้านั้นไม่ได้บอกใครเลยเรื่องที่จะรับธาวินเป็นลูกบุญธรรม

“ก็บอกแค่ว่าจะช่วยคุณดูแลตาวิน” เพียงฟ้าก้มหน้างุดทั้งยังจะเถียงข้างๆคูๆออกมา

“ผมว่าแล้วเชียว”  อัสนีกุมขมับหนึบ

“เดี๋ยวฉันหาจังหวะบอกคุณพ่อฉันเองนั่นแหละคุณไม่ต้องกังวลหรอก” สาวเจ้ายังคงเอ่ยตอบกลับอีกฝ่ายที่ต่อว่าเสียงห้วน

“คุณนี่จริงๆเลยผมเชื่ออะไรคุณได้บ้างเนี่ย”

“ไหนๆมาถึงตอนนี้แล้วคุณจะบ่นให้ได้อะไรขึ้นมา”

ผ้าแพรดึงมือคนเป็นสามีเบาๆเมื่อเห็นสองคนตรงหน้าเถียงกันไปมาไม่หยุดจึงอยากให้ภูผานั้นปรามเสียหน่อย

“ตอนนี้พี่ว่าฟ้าควรจะบอกคุณพ่อให้เร็วที่สุด” ภูผาเห็นว่าตอนนี้ถียงกันไปก็ไม่มีประโยชน์เรื่องที่ควรจะทำก็คือให้เพียงฟ้านั้นบอกกับคนเป็นพ่อให้รับรู้เรื่องนี้ให้เร็วที่สุด

“แพรเห็นด้วยนะคะ” ผ้าแพรเอ่ยเสริม

“ก็ได้ๆ” เมื่อทุกคนดูคะยั้นคะยอเรื่องนี้เพียงฟ้าจึงต้องจำยอมทำตามคำบอกของภูผาแต่โดยดี

เย็นของวัน

 ”แอ้.แอ้.” เจ้าก้อนกลมนอนเกลือกกลิ้งอยู่ที่พื้นดินใต้ถุนบ้านโดยมีทวดทั้งสองคอยนั่งเฝ้าพื้นดินที่ไม่เคยเล่นสร้างความแปลกใหม่ให้พีรพัตรไม่น้อยและดูท่าจะชอบพื้นดินเย็นๆนี้เอามากๆนั่งเล่นไปก็ส่งเสียงคุยอ้อแอ้คนเดียวไม่หยุด

“ท่าตาพีจะชอบนะเนี่ย” สายทองหันไปอมยิ้มกับพิกุลเมื่อเห็นเหลนเล่นอารมณ์ดี

“ตาพีหลับอยู่เหรอครับ” ภูผาเดินเข้ามาในใต้ถุนบ้านพร้อมผ้าแพรเห็นทั้งย่าและยายของเขานั่งหันหลังให้อยู่จึงเอ่ยทัก

“ตื่นนานแล้วล่ะ...กลิ้งเกลือกอยู่นั่นนานสองนานแล้วล่ะ”  สายทองชี้มือไปที่เหลนตัวกลม

“แอ้..” เจ้าก้อนกลมเมื่อเห็นคนเป็นพ่อกับแม่กลับมาก็ส่งเสียงเรียกยิ้มปากบานแล้วหันไปกลิ้งเกลือกกับกองดินต่อ

“ตาพี” ภูผามองไปยังลูกชายของเจ้าตัวด้วยสายตาที่ค่อนข้างตะลึงเพราะสภาพพีรพัตรตอนนี้มอมยิ่งกว่าเจ้าข้าวขาวกับข้าวทองหมาทั้งสองตัวที่เฝ้าอยู่ใกล้ๆเสียอีก

“นี่แหละค่ะวิธีเลี้ยงของยาย”  ผ้าแพรกระซิบเบาๆกับภูผาริมฝีปากบางอมยิ้มเพราะเธอรู้อยู่แล้วว่ากกลับมาต้องเจอลูกเธออยู่ในสภาพเช่นนี้

“สนุกของเค้าล่ะ..ฮ่ะ.ฮ่าๆ” สายทองเห็นหน้าภูผาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงปนขบขัน

วันต่อมา

กรุงเทพมหานคร

โรงแรมXXX

“มาหาพ่อถึงที่นี่มีอะไรด่วนเหรอลูก” ธีรดลแปลกใจไม่น้อยที่จู่ๆเพียงฟ้าก็บินมาหาเขากะทันหันโดยที่พึ่งจะโทรบอกเมื่อเช้าก่อนจะมานี้เอง

“นี่ค่ะคุณพ่อ” มือน้อยหยิบเอกสารออกจากซองสีน้ำตาลแล้วส่งให้คนเป็นพ่อได้ดู