ตอนที่49

วันต่อมา

“แง่ๆๆๆ..แง่ๆๆๆๆ..” ธาวินร้องงอแงไม่ยอมหยุดมาพักใหญ่แล้วใครอุ้มปลอบก็เหมือนกันหมดจนตอนนี้เล่นเอาเครียดกันทั้งบ้านแล้ว

“เป็นอะไรไปครับทำไมวันนี้งอแงแต่เช้าเลย” ภูผาลองอุ้มหลานชายพร้อมทั้งยื่นรถคันเล็กสีแดงของเล่นชิ้นโปรดให้ในมือเด็กชายก็ยังไม่ยอมหยุดร้องง่ายๆ

“แอ้ๆ..แอ้”  พีรพัตรที่นั่งอยู่บนตักของแม่เห็นคนเป็นพี่ร้องงอแงไม่หยุดก็เอื้อมมือป้อมไปที่ธาวินทั้งมองด้วยแววตาไร้เดียงสา

“เราไม่กวนพี่เค้าดีกว่านะลูก” 

“ตัวก็ไม่ร้อนท้องก็ไม่อืดแล้วเป็นอะไรถึงร้องไม่หยุดล่ะเนี่ย..มาส่งตาวินมาให้ย่า” สายทองรับธาวินจากภูผาเพื่อที่จะลองเปลี่ยนกันอุ้มเผื่อธาวินจะลดอาการงอแงลงบ้าง

“นั่นสิครับคุณย่า” ภูผายืนเท้าเอวถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ตาวินเป็นอะไรเหรอครับ” อัสนีได้ยินเสียงร้องตั้งแต่ยังไม่เข้ามาในบ้านเมื่อเข้ามาถึงห้องนั่งเล่นของบ้านริมน้ำก็เห็นทุกคนรวมกันอยู่ที่นี่ทั้งธาวินยังร้องให้หน้าดำหน้าแดงจึงตกใจไม่น้อย

“อยู่ดีๆก็ร้องครับปลอบยังไงก็ไม่หยุด” ภูผาเอ่ยเสียงอ่อน

Rrrrrrrrrrrrrr

“ครับคุณหมอ...อ..อะไรนะครับ” ยังไม่ทันที่อัสนีจะเข้าไปอุ้มธาวินจากสายทองมือถือของเขาก็ด็มีเสียง

เรียกเข้าเมื่อเห็นว่าเป็นเบอโทรของโรงพยาบาลจึงรีบรับทันทีและไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็ต้องได้รีบข่าวร้ายว่าวีนานั้นได้จากเขาไปแล้วเมื่อช่วงไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

อาทิตย์ต่อมา

เชียงใหม่

เป็นอาทิตย์แล้วที่ตอนนี้ทุกคนก็ยังอยู่ในอาการโศกเศร้าโดยเฉพาะอัสนีที่มีโอกาสได้เจอวีนาอีกครั้งแต่ก็ไม่มีโอกาสได้คุยกับพี่สาวของเขาสักคำหลังจากเสร็จจากงานศพที่กรุงเทพแล้วอัสนีกับทุกคนก็กลับมาที่เชียงใหม่เพื่อนำกระดูกของวีนามาลอยอังคารที่แม่น้ำใกล้บ้านเกิด

“ไปดีนะครับพี่เรื่องตาวินไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวผมจะดูแลให้เองครับ” หลังจากที่ลอยอังคารเรียบร้อยแล้งอัสนีก็มานั่งที่ริมฝั่งอยู่พักใหญ่ดวงตาคมมองทอดไปที่แม่น้ำที่กำลังไหลเอื่อยทั้งเอ่ยสัญญากับวีนาให้เพื่อให้เธอไปสู่สุคติ

บ้านสวนพิกุล

ตอนนี้คนทั้งบ้านริมน้ำก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านสวนกันหมดเนื่องจากมาส่งวีนากันด้วยและภูผาก็ยังมีหน้าที่ที่ธีรดลนั้นวานให้ช่วยดูแลความเรียบร้อยในการทำรีสอร์ทที่เพียงฟ้าต้องการสานต่ออีกจึงต้องอยู่ที่นี่นานเป็นพิเศษ

“ไหนว่าจะไม่ทำแล้วไงล่ะลูก” พิกุลเอ่ยถามผ้าแพรในขณะที่ทำอาหารเย็นกันอยู่ในครัวเธอได้ยินว่าครานั้นมีปัญหาเรื่องอิทธิพลในท้องที่ทำไมครานี้เพียงฟ้าถึงได้ตัดสินใจทำอะไรที่ค่อนข้างเสี่ยงอีก

“พอดีพี่ฟ้ามีตัวช่วยแล้วค่ะเลยได้ลงมือทำอีกครั้ง” ผ้าแพรเห็นว่าครั้งนี้พี่สาวเธอดูจะมั่นใจในการสานต่องานนี้เป็นพิเศษ

“คิณเค้าได้บอกหรือยังล่ะว่าเค้าย้ายไปที่แม่อายแล้ว” พิกุลพยักหน้าเข้าใจทั้งรีบบอกให้หลานเธอได้รู้ว่าคนินทร์นั้นย้ายไปประจำการอยู่ที่แม่อายแล้วเผื่อเพียงฟ้ามีปัญหาอะไรกับพื้นที่ที่นั่นจะได้ไหว้วานช่วยกันได้

“เหรอคะ”

“เห็นว่าขอย้ายกะทันหันยายก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร” 

“เห็นทีแพรจะต้องรีบไปหาพี่คิณแล้วล่ะค่ะเผื่อจะได้วานให้ช่วยดูความเรียบร้อยแถวรีสอร์ทด้วย” ผ้าแพรเห็นว่าเรื่องที่คนินทร์ย้ายไปที่นั่นก็เป็นเรื่องดีเหมือนกันแต่เธอก็ยังแปลกใจไม่น้อยว่าทำไมถึงได้ย้ายกะทันหัน

“ดีเหมือนกันนะ” พิกุลเห็นด้วยที่ผ้าแพรจะรีบไปฝากฝังพื้นที่ของธีรดลกับคนินทร์คนที่คิดจะทำไม่ดีกับพื้นที่ตรงนั้นจะได้เกรงกลัวกันบ้างไม่มากก็น้อย

วันต่อมา

แม่อาย

ผ้าแพรเดินทางมาพร้อมภูผาแต่เช้าเพื่อมาที่บ้านพักของคนินทร์ด้วยเหตุที่เธอร้อนใจตั้งแต่เมื่อวานถึงสาเหตุการย้ายประจำการกะทันหัน

“ย้ายมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไรคะไม่เห็นบอกแพรเลย” เมื่อเข้ามาในบ้านได้ผ้าแพรก็รีบถามถึงประเด็นที่คาใจกับคนินทร์ทันที

“พี่พึ่งย้ายมาได้ไม่กี่วันนี้เองพอดีเพื่อนพี่ขอร้องมานานแล้วพอได้จังหวะพี่ก็เลยขอมาที่นี่เลย” เรื่องที่ย้ายกะทันหันจะว่าแบบนั้นก็ไม่ใช่แค่เขาไม่ได้บอกใครให้รู้ก่อนหน้านี้ว่าจะย้ายมากกว่า

“เพื่อนพี่คิณใครเหรอคะ” ดวงตากลมมีความสงสัยอยู่ในนั้นไม่น้อย ภูผาเองได้ยินแบบนั้นก็สงสัยเช่นกันหากย้ายมาเพราะคำขอของเพื่อนเรื่องของเพื่อนที่ขอร้องคงมีปัญหาใหญ่อยากจะจัดการเป็นแน่

“พ่อเลี้ยงอัสนีไงแพรก็น่าจะรู้จัก” คนินทร์ไขข้อข้องใจให้กับทั้งสองคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน

“เหรอคะ...โลกกลมอีกแล้วนะคะเนี่ยอย่าบอกนะคะว่าที่ย้ายมาเพราะเสี่ยน่านโดยเฉพาะ” ผ้าแพรถึงกับขมวดคิ้วเพราะปัญหาของที่นี่กับปัญหาของอัสนีก็คงจะมีอยู่อย่างเดียวไม่พ้นศรีน่าน

“พี่อยากจะจัดการคนพวกนี้ให้สิ้นซากเสียทีใครมาก็เอาผิดคนๆนี้ไม่ได้แต่พี่นี่แหละจะทำทุกอย่างให้อิทธิพลเถื่อนหมดไปจากที่นี่” นับว่าเป็นเรื่องที่ใกล้ความสำเร็จไปอีกหนึ่งเปราะที่คนินทร์นั้นทำเรื่องย้ายมาที่นี่ได้สำเร็จเขาจะได้จัดการกับคนชั่วพื้นที่นี้ได้อย่างเต็มอำนาจ