ตอนที่53

“อ้าวคุณจันทร์มีเอกสารที่ต้องเซ็นเหรอครับ” อัสนีเห็นณจันทร์เขชาก็พึ่งนึกได้ว่าเขาไม่ได้เข้าไปที่สำนักงานลายวันที่หญิงสาวมาที่นี่คงเป็นเรื่องเอกสารเป็นแน่

“ค่ะ..”

“สักครู่นะครับ..ฝากตาวินหน่อยคุณ”

“อืม..ไปจัดการธุระของคุณเถอะ”

ชายหนุ่มวางธาวินลงให้เพียงฟ้านั้นช่วยดูและเดินออกไปที่ห้องรับแขกเพื่อคุยธุระเรื่องงานกับณจันทร์เป็นการส่วนตัว

“เธออยู่ที่นี่เหรอคะ” ในขณะที่อัสนีกำลังเซ็นเอกสารณจันทร์ก็ถือโอกาสถามเรื่องเพียงฟ้าด้วยเลยเพราะเธอรู้ว่าเพียงฟ้านั้นรับเป็นแม่บุญธรรมให้กับธาวินแต่ไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่กับอัสนีด้วย

“เห็นเธอว่าอย่างนั้นนะครับ” อัสนีเลยหน้าขึ้นมาให้คำตอบกับณจันทร์ครู่หนึ่งแล้วจึงก้มมองเอกสารต่อ

“อ่อ..ค่ะ” ณจันทร์พยักหน้ารับเบาๆ

“เรียบร้อยแล้วครับ...ช่วงนี้ผมคงไม่ค่อยได้เข้าไปที่สำนักงานคงต้องลำบากคุณจันทร์มาที่นี่บ่อยๆแล้วล่ะครับ”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะจันทร์ยินดี” ณจันทร์ยิ้มอ่อนเธอไม่ได้ลำบากเลยที่จะมาที่นี่

“ขอบคุณนะครับ”  

หลายวันต่อมา

“รีสอร์ทฉันเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้วนะคุณรั้วรอบขอบชิดก็มีแล้วตอนนี้มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้วล่ะมั้งคุณไม่ต้องลำบากส่งคนมาเฝ้าก็ได้”

วันนี้เพียงฟ้ากับอัสนีมาที่รีสอร์ทกันแต่เช้าเพียงฟ้ายิ่งเห็นรีสอร์ทเป็นรูปเป็นร่างมากเท่าไรเธอก็ยิ่งสบายใจมากขึ้นเท่านั้น..เธอเลือกให้อัสนีมีชื่อเป็นหุ้นส่วนนั้นมีข้อดีไม่น้อยตลอดเวลาที่สร้างรีสอร์ทมาไม่เคยมีศัตรูมากวนใจให้เธอต้องเครียดเลย

“ยิ่งเป็นรูปเป็นร่างแล้วยิ่งต้องเฝ้าประมาทอะไรไม่ได้หรอกครับ” อัสนียิ่งเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแบบนี้เขายิ่งต้องให้คนเฝ้าจับตาดูให้ละเอียดถี่ถ้วนขึ้นกว่าเดิม

“งั้นเหรอ” เพียงฟ้าขมวดคิ้วคิดตามที่อัสนีพูดเธอไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรแต่ก็ไม่ได้ขัดที่อัสนีจะทำอะไร

ในป่าลึก

“เร่งมือกันหน่อยโว้ยจะได้รีบส่งออก” วันนี้ส่งอาวุธข้ามพรมแดนล็อตใหญ่ศรีน่านเลยเข้ามาคุมการขนส่งนี้เอง

“ส่งของกลางวันแบบนี้เลยเหรอพ่อไม่เสี่ยงเกินไปหรือไง” มนัสยังร้อนๆหนาวๆพิกลที่พ่อตัวเองเลือกที่จะส่งของกลางวันแสกๆ

“ไม่เสี่ยงอะไรทั้งนั้นฉันจัดการได้” ศรีน่านเท้าเอวยิ้มอ่อนตอนนี้เขาไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเพราะเขามีสารวัตรคนใหม่ของที่นี่มาเป็นพรรคพวกเรียบร้อยแล้ว

เย็นของวัน

“ขอบคุณนะครับที่คอยอำนวยความสะดวก” เมื่อขนส่งอาวุธจนเสร็จเรียบร้อยจนทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีศรีน่านก็ถือโอกาสมาขอบคุณคนินทร์ที่บ้านพักของเขาด้วยตัวเองพร้อมกับมนัส

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้วครับของทั้งหมดนี่เสี่ยจัดหามาเองทั้งหมดเลยเหรอครับ” 

“พ่อผมก็หามาเองสิคุณสารวัตรไม่งั้นจะรวยพอมีเงินเปย์ให้คุณเดือนละเป็นล้านหรือไง” มนัสได้ทีคุยโวให้คนินทร์ได้ฟังเพราะจะคนินทร์จะได้รู้เอาไว้ว่าพ่อของเขามีอิทธิพลแค่ไหน

“หื้มม..” ศรีน่านปรามลูกชายไม่ให้พูดอะไรมากเพราะหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง

“เหรอครับเสี่ยของทั้งหมดนี่ที่หายากๆเสี่ยก็หามาเองทั้งนั้นเหรอครับ..” คนินทร์ยิ้มอ่อนก่อนจะมองไปที่ศรีน่านแล้วถามเสี่ยใหญ่ให้แน่ใจอีกครั้ง

“อืม..” ศรีน่านพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ

ไร่ปรานโชค

“คุณจันทร์มาหาพ่อเลี้ยงเหรอคะ”  เพียงฟ้าเอ่ยทักณจันทร์ในระหว่างที่เพียงฟ้านั่งเล่นอยู่กับธาวิน

“ค่ะจันทร์เอาเอกสารมาให้พ่อเลี้ยงเซ็นน่ะค่ะ” ณจันทร์วางกองเอกสารบนโต๊ะหน้าโซฟาก่อนจะนั่งลงบนโซฟากวาดสายตามองหาอัสนี

“พ่อเลี้ยงออกไปท้ายไร่กับลุงพันอีกสักเดี๋ยวก็คงมาแล้วล่ะค่ะคุณจันทร์วางเอกสารไว้ก็ได้ค่ะเดี๋ยวฉันบอกพ่อเลี้ยงให้” 

“ไม่ค่ะจันทร์จะรอพ่อเลี้ยง” ณจันทร์ส่ายหัวหงึกหงักยังไงเธอก็จะรออัสนีเพราะเธอต้องการจะนำเอกสารนี้หกลับไปด้วยเลย

“อย่างนั้นก็เชิญตามสบายนะคะเดี๋ยวฉันออกไปเก็บผ้าตาวินก่อนค่ะ”  เพียงฟ้าเห็นดังนั้นเธอก็ไม่ขัดและค่อยๆลุกขึ้นหมายจะจูงมือธาวินไปที่หลังบ้านด้วยกันเพราะตอนนี้เย็นแล้วเธอจะต้องรีบเก็บผ้าของธาวิน

“คุณฟ้าไปเถอะค่ะเดี๋ยวคุณหนูจันทร์ดูให้ค่ะ” ณจันทร์รีบเข้ามาอุ้มธาวินเอาไว้ก่อนที่เพียงฟ้าจะเดินออกไปหลังบ้าน

“ขอบคุณนะคะ” เพียงฟ้าตกใจนิดหน่อยเมื่อณจันทร์รีบมาอุ้มธาวินเอาไว้แต่ก็ยอมปล่อยให้ธาวินอยู่กับณจันทร์เพราะเห็นว่าเธอออกไปเก็บผ้าเพียงเดี๋ยวเดียวก็เสร็จ

ครู่ต่อมา

“คุณจันทร์” หลังจากที่เพียงฟ้าออกไปหลังบ้านได้ไม่กี่นาทีอัสนีก็เดินเข้ามาในบ้านพร้อมประพันธ์

“พ่อเลี้ยงมาพอดีเลยนี่เอกสารค่ะ” ณจันทร์รีบกางเอกสารให้อัสนีได้รีบเซ็นเธอจะได้รีบกลับ

“ครับแล้วคุณฟ้าล่ะครับ” อัสนีเห็นธาวินนั่งง่วนเล่นของเล่นอยู่กับพื้นจึงถามหาเพียงฟ้ากับณจันทร์ว่าเพียงฟ้านั้นไปไหนจึงปล่อยธาวินให้นั่งอยู่ที่นี่

“ออกไปเก็บผ้าของคุณหนูน่ะค่ะ” มือน้อยยกชี้ไปทางหลังบ้าน

“ฮึก..” จู่ๆธาวินก็นั่งตัวเกร็งสีหน้าเปลี่ยนทำเอาประพันธ์นั้นขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าเด็กชายเป็นอะไร

“ทำไมคุณหนูหน้าเขียวอย่างนั้นล่ะครับ” ขณะที่อัสนีกำลังจะหย่อนก้นลงนั่งเขาก็ต้องมองมายังธาวินเมื่อประพันธ์เอ่ยว่าเด็กชายกำลังหน้าเขียวตัวเกร็ง

“น..นั่นสิคะ” ณจันทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงติดขัดเมื่อเห็นธาวินท่านจะไม่ค่อยดี

“น่าจะมีอะไรติดคอนะครับเนี่ย” อัสนีรีบรวบตัวเด็กชายเอาไว้และรีบบีบคางเปิดปากของธาวินดูว่ามีอะไรอยู่ในนั้นหรือไม่เพราะเด็กชายมีอาการเหมือนมีอะไรกำลังติดคออยู่

“นี่ไงครับลูกอม” ประพันธ์ได้ยินเช่นนั้นก็รีบช่วยล้วงคอธาวินโดยเร็วจนได้ลูกอมที่ยังไม่ได้แกะเปลือกออกมา

“แอะ...แอ้..แง้งงงงๆๆๆ” เมื่อเจ้าก้อนลูกอมที่ติดคอหลดออกไปได้เด็กชายก็ส่งเสียงร้องให้ระงมกอดคออัสนีเอาไว้แน่น

“ไม่เป็นอะไรแล้วนะลูก” มือหนากอดก่ายลูบหลังเจ้าก้อนที่กำลังร้องระงมด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างหดหู่ทั้งมีอาการไม่พอใจเพราะเขารู้ดีว่าไอ้ลูกอมนี่เป็นของใคร

“เมื่อกี้จันทร์ก็ไม่ทันมองค่ะขอโทษด้วยนะคะ” ณจันทร์มองอัสนีด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด