ตอนที่20

“นี่มันหวานมากเลยนะคะ”  โสพิศลองใช้ช้อนตักมะพร้าวกวนมาชิมแล้วเธอก็ต้องรีบดื่มน้ำตามเพราะมันหวานมากจนเธอแสบคอกันเลยทีเดียว

“ใช่แล้วล่ะค่ะเดี๋ยวเราใส่เป็นไส้อีกทีทานด้วยกันรสก็จะกลมกล่อม” พิมพรรณพยักหน้ากับโสพิศเบาๆหากผสมกับหน้าขนมแล้วรสชาติของมันก็จะหวานๆเค็มๆลงตัว

“ยายคะหนูขอสักสองลูกได้หรือเปล่าตอนนี้ทนรอขนมเสร็จไม่ไหวแล้ว”  ผ้าแพรหันไปยิ้มแหยให้กับพิกุลเพราะเมื่อนึกถึงรสชาติหวานมันของมะพร้าวกวนเธอก็น้ำลายแทบไหล

“มันหวานมากเกินไปนะเราน่ะท้องอยู่จะทานอะไรก็ต้องเลือก” โสพิศรีบปรามผ้าแพรทันทีเพราะเธอก็ได้ยินมาว่าหมอน้ำนั้นสั่งให้ผ้าแพรอย่าทานอาหารรสจัดมากนัก

“เอาน่าแม่โสคนท้องอยากจะทานอะไรก็ให้เค้าทานไปเถอะเดี๋ยวคลอดแล้วก็ทานอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าตอนให้นมลูกไม่ได้แล้ว”  สายทองเห็นว่าไส้ขนมลูกสองลูกก็คงไม่ถึงกับอันตรายอีกอย่างคนท้องอยากทานอะไรเธอเองก็ไม่อยากจะห้าม

“สองลูกพอนะ” โสพิศหยิบไส้ขนมใส่ใบตองแผ่นเล็กให้ผ้าแพรใจก็ห่วงสุขภาพของผ้าแพรแต่ก็เข้าใจได้เช่นกันว่าความอยากอาหารของคนท้องมันเป็นอย่างไร

“ค่ะคุณแม่” ร่างบางรีบรับไส้ขนมจากมือโสพิศริมฝีปากบางยิ้มกว้างเมื่อจะได้ทานของอร่อยมือน้อยหยิบเจ้าก้อนกลมกลิ่นหอมรัญจวนเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆอย่างอารมณ์ดี

“สวัสดีครับคุณยายน้าพิม...นี่ทำอะไรกันอยู่เหรอครับ” ในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งง่วนอยู่นั้นภูผาก็เดินเข้ามาพร้อมสวัสดีพิกุลกับพิมพรรณและเหลือบมองของบนแคร่ไม้ที่ทุกคนนั่งล้อมกันอยู่ทั้งถามอย่างสงสัยว่าตอนนี้กำลังจะทำอะไรกัน

“ตาภูมาพอดีเลยนี่เรากำลังทำขนมใส่ไส้กันอยู่เคยเห็นวิธีทำหรือเปล่าล่ะ” สายทองขยับที่ให้ภูผานั่งเพราะอยากให้หลานชายได้ดูวิธีทำขนมใส่ไส้ของพิกุลที่ดูจะพิถีพิถันทุกขั้นตอน

“เคยทานครับแต่ก็ไม่เคยเห็นวิธีทำซะที” ภูผามองกองใบตองที่วางในถาดพรางมองวีที่พิกุลกำลังห่ออย่างสนใจ

“คุณภูทานไหมคะอร่อยนะคะ” ไส้ขนมก้อนกลมในมือผ้าแพรอีกก้อนที่เธอยังไม่ได้ทานเลยยื่นเข้าไปที่ปากของภูผาเพราะอยากให้เขาได้ลองทานของอร่อยที่เธอชอบ

“อืม..” ภูผาถึงกับปิดปากไม่ทันเพราะตอนนี้เจ้าก้อนกลมรสหวานได้เข้ามาอยู่ในปากของเขาเรียบร้อยแล้วจะคายก็กลัวเสียมารยาทจึงรีบเคี้ยวและรีบกลืนลงคอไป

“พี่เค้ายังไม่ทันบอกว่าจะทานเลยไปใส่ปากเค้าแบบนั้นได้ยังไง” พิกุลหันมาส่งสายตาตำหนิหลานเธออีกครั้ง

“เอ่อ..หนูแค่เห็นว่ามันอร่อยเลยอยากให้คุณภูลองทาน” คนถูกดุนั่งหน้าหงอยเล็กน้อยเมื่อครู่เธอเองก็ลืมตัวที่จะถามภูผาก่อน

“มันคงอร่อยสำหรับเธอสินะ...แต่ฉันแสบคอมากเธอรู้รึเปล่า” หวานแสบคอแบบนี้เขารู้ว่าหญิงสาวคงชอบแต่ตอนนี้สิ่งที่กลืนไปเมื่อครู่มันทำให้เขาแสบคอไม่น้อยเลยทีเดียว

“น้ำค่ะ” ร่างบางรีบไปหยิบน้ำในตู้เย็นในครัวข้างล่างเอามาให้ภูผาดื่มอย่างรวดเร็ว

“ฉันว่าอีกหน่อยลูกฉันคงน้ำหนักขึ้นมาอีกหลายโลแน่เลยถ้าเธอยังขุนลูกฉันขนาดนี้”  โสพิศอมยิ้มอ่อนทั้งอาหารที่บ้านก็ทำวันละหลายอย่างแถมมีอะไรที่ชอบผ้าแพรก็มิวายป้อนแต่ลูกเธอแบบนี้เธอทายไม่ผิดว่าน้ำหนักของลูกชายเธอคงขึ้นเยอะแน่นอน

“จะยกเหรอครับเดี๋ยวผมช่วยครับคุณยาย”  ผ่านไปพักใหญ่ภูผาเห็นว่าพิกุลนั้นห่อขนมใส่ไส้วางจนเต็มชั้นซึ้งแล้วจึงอาสาจะยกไปให้เพราะเห็นว่าคงจะหนักสำหรับคนแก่ตัวเล็กๆ

“มาๆเอาซึ้งนี่ไปตั้งบนหม้อนึ่งเลยอีกพักก็ได้ขนมทานกันแล้ว” พิกุลเดินนำภูผามาที่ครัวใต้ถุนบ้านตอนนี้หม้อใบใหญ่ที่มีน้ำกำลังเดือดปุดๆอยู่ข้างในและมีมะขามเปียกนอนก้นวางอยู่บนเตาใหญ่ที่ใช้ฟืนเป็นเชื้อเพลิงพิกุลใส่ท่อนฟืนเพิ่มไปใต้เตาและให้ภูผาวางซึ้งบนหม้อได้เลย

“ครับ” คนตัวโตรีบวางซึ้งลงบนหม้อย่างระมัดระวังด้วยความรวดเร็วเพราะรู้สึกร้อนที่ใกล้ไฟกำลังโหมลุกอยู่ใต้เตา

“แพร..หนูจะไปไหน” พิมพรรณเห็นผ้าแพรกำลังค่อยๆเดินเลี่ยงหมายจะไปที่บันได้เธอจึงเรียกเอาไว้

“หนูจะไปนอนพักที่ห้องค่ะน้าพิม” ร่างบางหันขวับกลับมาหาพิมพรรณหน้าตาตื่นมือนึงชี้ไปทางด้านบนบ้านอีกมือไขว้หลังเอาไว้ทำเอาคนมองนั้นต้องมองด้วยสายตาสงสัย

“เดี๋ยวนะ​ จะไปนอนพักแล้วนี่อะไร” ภูผาที่เดินออกมาจากครัวพอดีเขาเดินเข้ามาประชิดตัวร่างบางแล้วดึงกล่องพลาสติกใบเล็กที่มีไส้ขนมอยู่เต็มกล่องออกมาชูให้พิมพรรณได้ดู

“นั่นไงว่ายังไม่ทันขาดคำจะเอาไปซ่อนในห้องนอนอีกล่ะสิหาเรื่องให้มดขึ้น” พิมพรรณรีบเดินมาหยิบกล่องในมือของภูผาและตำหนิหลานสาวของเธอเสียงเบาเพราะกลัวว่าพิกุลและคนอื่นๆจะได้ยิน

“คือก็..หนูไม่ได้ทานนานมากแล้วนี่คะ” คนถูกจับได้ก้มหน้างุดเมื่อครู่เธอจะไปพักที่ห้องจริงๆแต่แค่บอกไม่หมดเท่านั้นว่ามีไส้ขนมติดมือไปด้วย