Share
ตอนที่26
“ก็คิดถึงเราด้วยนั่นแหละ” ธีรดลยื่นมือหนายีหัวลูกของเขาเล่นเบาๆที่ทำเป็นงอนไปได้ในเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าเขานั้นเห็นลูกตนเองสำคัญที่สุดในชีวิตอยู่แล้ว
“คุณย่ากับน้าโสก็มาที่นี่ด้วยนะคะพรุ่งนี้ฟ้าว่าจะเข้าไปหาอยู่พอดี”
“พ่อไปด้วยสิไม่ได้เจอพวกเค้านานแล้ว” ธีรดลพยักหน้าเบาๆหลังจากที่คุยกันเรื่องถอนหมั้นภูผากับเพียงฟ้าเรียบร้อยแล้วเขาก็ยุ่งๆไม่ได้ไปมาหาสู่กับครอบครัวของสายทองอีกเลย
“ฟ้าถามจริงๆนะคะคุณพ่อไม่โกรธพี่ภูจริงใช่หรือเปล่าคะ” เพียงฟ้ายังคงสงสัยเรื่องนี้อยู่ไม่น้อยที่พ่อของเธอไม่มีทีท่าที่จะโกรธภูผาเลยสักนิดเรื่องที่ภูผามีปัญหาเรื่องผู้หญิงกันจนต้องถอนหมั้น
“พ่อควรจะถามฟ้ามากกว่าตัวพ่อเองไม่ได้ติดใจอะไรทั้งนั้น” ธีรดลส่ายหัวเบาๆแม้ลูกของเขากับสุรัตน์จะไม่ได้แต่งงานกันตามคำมั่นแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องโกรธเกลียดอีกฝ่ายเพราะถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงเป็นคนที่ดูไม่มีความเป็นผู้ใหญ่พอ
“ฟ้าก็ไม่ได้ติดใจค่ะอีกอย่างฟ้าก็มีบางเรื่องอยากจะบอกคุณพ่อเหมือนกัน” ใบหน้ากลมมีสีหน้ากังวลเธอค่อนข้างไม่สบายใจเรื่องนี้มานานและอยากจะสารภาพความผิดบาปนี้ให้พ่อของเธอได้ฟัง
“อะไรเหรอ” ธีรดลมองออกว่าเพียงฟ้าคงไปทำอะไรผิดมาเป็นแน่เพราะน้อยครั้งนักที่ลูกสาวของเขาจะมีสีหน้าสลดแบบนี้เพราะเพียงฟ้าเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงเหมือนกับเพียงดาวแม่ของเธอ
“คือเรื่องพี่ภู..ในวันเกิดฟ้าที่โรงแรมของเรา...”
คืนวันเกิดเพียงฟ้าจัดขึ้นที่โรงแรมของพ่อเธอวันนั้นเพียงฟ้าวางแผนขออนุญาตพิกุลพาผ้าแพรลงไปที่กรุงเทพกับเธอด้วยเพราะอยากจะถอนหมั้นกับภูผาเนื่องจากเธอไม่อยากแต่งงานวันนั้นเธอวางยาภูผาและผ้าแพรและยื่นกุญแจห้องเดียวกันให้กับทั้งสองจนทั้งคู่เลยมีสัมพันธ์กันในคืนนั้น
พอมาอีกวันเธอก็ทำเหมือนว่าเธอบังเอิญมาเจอทั้งคู่จะๆในตอนเช้าจึงขอถอนหมั้น ที่เลือกให้ผู้หญิงที่นอนกับภูผาเป็นผ้าแพรเพราะคิดว่าผ้าแพรนั้นเหมาะที่จะเป็นคนรักของภูผาที่สุดแล้วจากวันนั้นถึงวันนี้เธอยังมีความรู้สึกผิดอยู่ลึกๆจึงสารภาพกับคนเป็นพ่อเผื่อจะได้สบายใจขึ้นมาเปราะหนึ่ง
“เราทำแบบนี้ได้ยังไงฟ้า...นี่ถ้าตาภูไม่ยอมรับหนูแพรเท่ากับเราทำลายชีวิตคนสองคนเลยรู้ตัวหรือเปล่า” ธีรดลกุมขมับนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งหลังจากที่ลูกสาวเขาสารภาพความผิดออกมา และถ้าภูผาไม่รับผิดชอบผ้าแพรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเท่ากับลูกสาวของเขาทำลายชีวิตผู้หญิงและเด็กที่กำลังจะเกิดมาก็ว่าได้
“หนูรู้ว่าหนูผิดค่ะคุณพ่อแต่เรื่องมันดีกว่าที่คิดนะคะเหมือนพี่ภูจะหยุดเจ้าชู้ได้เพราะแพรเลยนะคะ” ดวงตากลมมองอ้อนคนเป็นพ่อ
“เรื่องจะดีหรือไม่ดีเราก็ผิดนี่พ่อเลี้ยงเราให้เจ้าเล่ห์ได้ขนาดนี้เชียวเหรอ” ธีรดลนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ลูกของเขายังมีหน้าหาข้อดีกับเรื่องที่ตนกระทำผิดอีกนี่
“คุณพ่อขา...” ร่างบางกอดก่ายคนเป็นพ่อด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเมื่อเห็นพ่อเธอนั้นดูท่าจะโกรธเธอจริงๆ
เช้าวันต่อมา
“อ้าวนั่นใครมาล่ะ” พิกุลที่กำลังตากมะม่วงกวนที่พึ่งจะกวนเสร็จเมื่อตอนรุ่งสางอยู่ชานบ้านเห็นว่ามีรถเก๋งที่ไม่คุ้นตาขับเข้ามาจอดหน้าบ้านจึงหลี่ตาชะเง้อมอง
“คุณฟ้าบอกกับแพรว่าจะพาคุณพ่อมาค่ะ” ผ้าแพรรู้ได้ทันทีว่าเพียงฟ้ามาถึงแล้วเพราะเธอได้รับข้อความจากหญิงสาวว่าจะมาหาสายทองในวันนี้
“รีบออกไปรับเค้าสิลูก” พิมพรรณรีบให้ผ้าแพรไปต้อนรับคนข้างล่างแล้วเธอจึงเดินไปที่ครัวเล็กเยื้องกับชายบ้านเตรียมน้ำเตรียมท่ามารอรับแขกที่มาใหม่
“สวัสดีค่ะ” ผ้าแพรรีบลงมาต้อนรับผ้าแพรทั้งหันไปยิ้มให้กับชายวัยกลางคนท่าทางสุขุมที่กำลังส่งยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร
“นี่พ่อฉันเองแพร” เพียงฟ้ารีบแนะนำพ่อของเธอให้ผ้าแพรได้รู้จักวันนี้ถือเป็นเรื่องดีที่ทั้งสองจะได้เจอกันเสียทีเพราะคลาดกันหลายต่อหลายครั้งแล้วเมื่อวันเกิดของเธอก็ไม่ได้เจอซ้ำวันแต่งงานของผ้าแพรพ่อเธอก็มีประชุมด่วนกับหุ้นส่วนจึงไม่ได้มา
“สวัสดีค่ะคุณธี” แม้ผ้าแพรจะไม่เคยเจอกับธีรดลแต่เธอก็รู้จักเขาดีจากปากเพียงฟ้าที่ชอบพูดถึงพ่อให้เธอนั้นฟังอยู่บ่อยๆ
“หนูเป็นภรรยาตาภูเรียกฉันว่าพ่อก็ได้ตาภูก็เรียกแบบนั้นแต่เด็กแล้ว” ธีรดลนึกเอ็นดูผ้าแพรตั้งแต่แรกเห็นเธอเป็นคนน่ารักอย่างที่ลูกสาวเธอเล่าให้ฟังจริงๆด้วยซ้ำยังเหมือนกับใครบางคนที่เขาเคยรู้จักมากเสียด้วย
“ค่ะคุณพ่อทุกคนอยู่บนเรือนเชิญขึ้นข้างบนกันก่อนค่ะ” ผ้าแพรเชิญทั้งสองขึ้นไปข้างบนเพราะตอนนี้ทุกคนต่างก็รอทั้งคู่อยู่พร้อมหน้าแล้ว
ครู่ต่อมา
หลังจากที่ธีรดลได้ทำความรู้จักกับพิมพรรณและพิกุลแล้วเขาก็ถือโอกาสฝากเนื้อฝากตัวเป็นคนสนิทที่นี่เสียเลยเพราะรู้สึกชอบบ้านสวนกับวิถีชีวิตที่นี่ไม่น้อยโอกาสหน้าคงได้มาบ่อยๆเนื่องจากมีโครงการที่จะทำรีสอร์ทที่เชียงใหม่
“มาพักผ่อนที่นี่เหมือนกันเหรอเรา” สายทองหันไปถามธีรดล
“ผมมาดูที่ทำรีสอร์ทเลยแวะมาหาลูกสาวซะหน่อยครับอีกสี่ห้าวันถึงจะกลับ”
Related chapter
ดั่งหทัยภูผา ตอนที่27
“นึกยังไงอยากจะมาทำรีสอร์ทที่นี่ล่ะคะ” โสพิศเอ่ยเพราะเมื่อก่นเห็นธีรดลเคยพูดกับสามีเธอตอนที่สามีเธอยังอยู่บ่อยๆว่าไม่อยากสร้างอะไรที่ต่างจังหวัดเพราะจะดูแลยากเนื่องจากงานที่กรุงเทพก็เยอะมากพอแล้ว“มีคนเสนอที่ดินแปลงสวยผมก็เลยซื้อไว้จะปล่อยว่างก็เปล่าประโยชน์ก็เลยเลือกทำรีสอร์ทซะเลยไหนๆที่นี่ก็มีคนให้ไหว้วานช่วยดูแลแล้ว” คราแรกธีรดลเองก็ไมได้อยากจะสร้างอะไรขึ้นมาเท่าไรแต่ก็ไม่อยากจะมีที่ดินสวยแล้วปล่อยทิ้งเปล่าประโยชน์อีกอย่างลูกสาวของเขาก็อยู่ที่นี่หากจะไหว้วานให้ช่วยดูแลก็คงจะไม่มีปัญหา“กะหางานให้ฟ้าเพิ่มใช่ไหมคะเนี่ย” เพียงฟ้าหลี่สายตามองคนเป็นพ่อที่กะจะหางานให้เธอแต่ก็ไม่ยอมบอกตรงๆแต่แรก“เราล่ะไม่คิดจะหาที่ทางแถวนี้ขยายกิจการบ้างเหรอ” ธีรดลหันไปถามภูผาเขาเห็นว่าภูผานั้นมีศักยภาพพอที่จะสร้างอะไรใหม่ๆขึ้นมาต่อยอดกิจการของครอบครัว“เท่าที่มีก็เหนื่อยแล้วครับคุณพ่อ” ภูผาอมยิ้มอ่อน“พ่อว่ามีที่นี่ก็ดีนะอีกอย่างเราก็มีทายาทแล้วเก็บไว้เป็นสมบัติไว้ให้ลูกตอนโต”“ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกันครับ” เรื่องนี้ภูผาขอให้มันเป็นเรื่องในอนาคตก็แล้วกันเพราะเขายังไม่มั่นใจในฝีมือตัวเองมากพอที่จะบริหารงาน
ดั่งหทัยภูผา ตอนที่28
“หลานฉันเลี้ยงมาแต่เล็กแต่น้อยไม่มีพ่อก็เห็นอยู่ได้ดังนั้นก็ไม่จำเป็น” พิกุลเอ่ยเสียงแข็งทั้งยังเชิดหน้าหนีธีรดลอย่างหยิ่งทระนง“แพร..พ่อขอโทษนะลูก” ธีรดลเอื้อมมือหมายจะกอดปลอบลูกสาวของตนที่ยืนสะอึกสะอื้นไม่พูดไม่จา“คุณพ่อ” ผ้าแพรเอ่ยเสียงอ่อนอยากจะเข้าไปหาพ่อของเธอแต่ก็ถูกยายของเธอขวางเอาไว้เสียก่อน“ถ้ารักยายอย่ายุ่งกับคนๆนี้” พิกุลเอ่ยเสียงแข็ง“ยายคะ” ไม่ทันขาดคำของพิกุลผ้าแพรก็สะอื้นหนักเธออยากเข้าไปกอดคนที่พึ่งรู้ว่าเป็นพ่อแท้ๆใจจะขาดแต่เธอก็รักและเคารพยายเธอมากกว่าจะขัดคำสั่งตอนนี้จึงทำอะไรไม่ถูกได้แต่วิ่งหนีเข้าห้องของเธอไป“แพร” ภูผาเห็นดังนั้นจึงรีบตามผ้าแพรไปติดๆเพราะตอนนี้เขาเป็นห่วงความรู้สึกของเธอเป็นที่สุด“ฮือๆๆๆ..” ผ้าแพรนั่งพิงหัวเตียงกอดหมอนสะอื้นใจจะขาด“แพร..” ภูผาเข้ามานั่งข้างๆคนที่กำลังสะอื้นสีหน้าของเขาไม่ค่อยสู้ดีเท่าไรเมื่อเห็นเธอเสียใจหนักแบบนี้“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย..ฮือ.ๆๆ” แขนเรียวกอดกระชับหมอนจนแน่น“เธอโกรธคุณพ่อหรือเปล่า” ภูผาอยากจะรู้นักว่าตอนนี้ในใจของผ้าแพรคิดยังไงกับเรื่องที่พึ่งรู้เผื่อเขาจะได้ช่วยจัดการกับความรู้สึกของเธอถูก“ไม่..ฮือๆๆ..ถึง
ดั่งหทัยภูผา ตอนที่29
วันต่อมา“คุณยายครับผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย” ภูผาตัดสินใจจะคุยกับพิกุลในรุ่งเช้าของอีกวันเพราะเขาจะปล่อยให้ผ้าแพรเครียดแบบนี้อยู่ไม่ได้มันจะไม่เป็นผลดีต่อตัวผ้าแพรเองและลูกในท้องเขาเชื่อว่าพิกุลนั้นต้องรับฟังเขาแน่นอน แต่แค่เมื่อคืนนี้แค่โมโหมากเพราะพึ่งรู้เรื่องราวเก่าๆที่ไม่ดีเท่านั้น“ว่ามาสิ” พิกุลมองหน้าหลานเขยของเธอด้วยสายตาสงสัยว่าเขานั้นมีเรื่องอะไรจะคุยกับเธอแต่เช้า“แพรเธอต้องการพ่อนะครับคุณยาย...แต่เธอรักคุณยายมากเกินกว่าที่จะพูดตรงๆเพราะกลัวว่าจะทำร้ายจิตใจคุณยาย” ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลงนั่งลงตรงหน้าหญิงชราได้ก็เอ่ยสิ่งที่ต้องการจะพูดทันทีที่เขามาพูดเพราะรู้ดีว่าผ้าแพรคงไม่กล้าพูดกับยายของตนแน่นอนและเขาก็เชื่อว่าพิกุลรักผ้าแพรมากพอที่จะยอมรับในการตัดสินใจของผ้าแพร“ฉันทำร้ายหลานฉันสินะ...ถ้าเราเป็นยายเราจะทำยังไง” พิกุลเชิดหน้าหนีภูผาเล็กน้อย“ผมรู้ครับว่าคุณยายเจ็บปวดแต่ถ้าเป็นผม..ผมจะเคารพในการตัดสินใจของคนที่ผมรัก”“ลองให้หนูแพรตัดสินใจเอาเองนะคะแม่” พิมพรรณที่ได้ยินภูผาเอ่ยมาตั้งแต่แรกครั้งนี้เธอจึงช่วยเอ่ยเสริมเพราะเธอก็รักผ้าแพรมากเสียจนไม่อยากให้หลานของเธอที่เลี้ย
ดั่งหทัยภูผา ตอนที่30
“พวกพี่อยู่แถวนี้เหรอคะ” ผ้าแพรเห็นชายฉกรรจ์สองคนสวมใส่เสื้อผ้ามิดชิดโพกผ้าข่าวม้าปิดหน้าเหลือเพียงแค่ดวงตาแตกต่างจากคนงานที่นี่ยืนมองพวกเธอนานสองนานไม่ใกล้ไม่ไกลนักจึงเดินเข้าไปถามเผื่อจะเป็นคนแถวพื้นที่นี้ แต่สองคนนั้นพอเห็นผ้าแพรเดินเข้ามาหาก็รีบเดินหนีกลับกันไปทันที“อะไรเหรอแพร” เพียงฟ้าเห็นผ้าแพรเดินแยกออกมาจึงเดินมาตาม“แพรเห็นพวกพี่เค้านั่งดูเรานานแล้วพอเดินไปถามก็หนีไปเลย” ผ้าแพรขมวดคิ้วเล็กน้อย“คงเป็นคนที่ไร่แถวนี้ล่ะมั้ง” เพียงฟ้าไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะคนที่เดินผ่านทางนี้ก็ไม่พ้นคนในไร่ใดไร่หนึ่งที่อยู่ข้างๆที่ผืนนี้เมื่อเดินดูพื้นที่กันพักใหญ่จนเริ่มร้อนมากแล้วทุกคนก็มานั่งพักที่เต้นสนามใต้ต้นไม้ใหญ่“ข้าวผัดกับขนมค่ะ” ผ้าแพรหยิบกล่องอาหารที่เธอเตรียมมาเผื่อทุกคนออกจากถุงผ้าและยื่นให้ทุกคนคนละกล่องในนั้นเป็นข้าวผัดไข่ที่เธอเป็นคนเตรียมเอง“ร้อนหรือเปล่า” เมื่อร่างบางหย่อนก้นลงนั่งข้างๆภูผาจึงแกะห่อผ้าเย็นซับหน้าผากให้กับผ้าแพรเพราะตอนนี้เธอเหงื่อออกจนไรผมเปียกไปหมด“ไม่เท่าไรค่ะ” ใบหน้าหวานหันไปยิ้มขอบคุณคนข้างๆมือน้อยก็คอยแกะกล่องข้างให้กับเขาธีรดลนั่งมองพฤติกรรมของทั้งสอ
ดั่งหทัยภูผา ตอนที่31
เมื่อพิกุลรู้ว่าภูผาถูกหมามุ่ยมาจึงให้เขาถอดเสื้อผ้าออกให้หมดใส่แต่ผ้าขาวม้าผูกเอวเอาไว้แล้วนั่งที่แคร่ใต้ถุนบ้านแล้วจึงใช้เทียนขี้ผึ้งลนไฟจนอ่อนคลึงไปตามเนื้อตัวเพื่อให้ขนหมามุ่ยนั้นหลุดออกจากผิวหนัง“อีกเดี๋ยวก็จะเบาแล้วล่ะ”พิกุลใช้เทียนคลึงตามเนื้อตัวหลานเขยพร้อมกับผ้าแพรโดยพิกุลคลึงด้านหลังและผ้าแพรนั้นจัดการคลึงที่แผงอกด้านหน้า“ดีนะที่ยังรู้ตัวทันไม่งั้นคงเกาเป็นลิงล่ะทีนี้” พิกุลพูดไปอมยิ้มไปสงสารหลานก็สงสารแต่ก็ยังรู้สึกขบขันที่ภูผานั้นไม่ระวังจนเจอพิษของหมามุ่ยจนได้“เอ..ย่าว่าโดนที่ตัวแต่ทำไมแดงที่หน้าล่ะ” สายทองยืนมองหลานเธออยู่ครู่หนึ่งแล้วรู้สึกว่าหน้าของหลานเธอจะแดงเป็นพิเศษทั้งที่ไม่ใช่จะถูกหมามุ่ยคงจะเป็นพิษความเขินคนที่ก้มๆเงยๆตรงหน้ามากกว่า“ที่หน้าก็โดนหมามุ่ยเหมือนกันเหรอคะ” ใบหน้านวลได้ยินสายทองว่าเช่นนั้นจึงหยุดมือจากการคลึงเทียนขี้ผึ้งบนหน้าอกของภูผาและเงยหน้ามาจับจ้องผิวหน้าของภูผาใกล้ๆจนคนตัวโตเบนหน้าหนี“อ๋อ..เปล่าไม่มีอะไรหรอก” ภูผาเอ่ยเสียงเรียบทั้งเพ่งมองไปยังต้นไม้ต้นหญ้าใกล้ๆที่ไม่ใช่ใบหน้าหวานของหญิงสาว“จะว่าไปมันก็แดงอย่างที่คุณย่าว่าจริงๆนะคะ” มือน้อ
ดั่งหทัยภูผา ตอนที่32
“ช่วยแพรด้วยค่ะแพรร้อน.. อืม.. “ ตอนนี้ผ้าแพรเธอทั้งร้อนทั้งหายใจไม่ออกน้ำเสียงเรียกร้องขอความช่วยเหลือค่อยๆอ่อนลงแล้วสติของเธอก็ค่อยๆดับวูบลงปั้ง..ๆๆ แกร๊กกภูผาถอดเสื้อของเขาชุบน้ำแล้วหยิบขวานที่อยู่ใกล้ๆวิ่งฝ่ากองไฟจามขวานใส่กุญแจสองสามทีก็หลุดออกเมื่อประตูเปิดได้เข่าของเขาก็แทบทรุดเมือเห็นหญิงสาวหมดสติกองอยู่กับพื้นไปแล้ว “แพร..” ชายหนุ่มรีบเอาเสื้อของเขาคลุมตัวหญิงสาวแล้วอุ้มเธอออกมาอย่างรวดเร็วแล้วรีบพาเธอส่งโรงพยาบาลอย่างด่วนที่สุดชั่วโมงต่อมาโรงพยาบาลตอนนี้ทุกคนจดจ่ออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินรอฟังอาการของผ้าแพรด้วยความกังวลไม่นานนักหมอหนุ่มก็ได้ออกมาเจ้งอาการของผ้าแพรกับทุกคน“แม่กับเด็กปลอดภัยครับดีนะครับที่สูดควันไปไม่มากยังไงให้เธอนอนดูอาการที่นี่คืนนึงนะครับ” คำพูดของหมอหนุ่มทำสถานการณ์ที่ตรึงเครียดค่อยๆดีขึ้น“เฮ่อ..” ภูผาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เขาคิดว่าทั้งสองจะเป็นอะไรไปเสียแล้ว“...” ธีรดลและเพียงฟ้ากอดกันกลมโล่งใจไปตามๆกันที่ผ้าแพรและหลานของพวกเขาปลอดภัยไม่มีคำพูดอะไรออกมาเพราะดีใจจนพูดไม่ออกRrrrrRrrrr“ได้ค่ะ..โอเค” เพียงฟ้าผละออกจากอกของพ่อเธอเมื่อมีสายเข้า“พ่อค
ดั่งหทัยภูผา ตอนที่33
โรงพยาบาล“อืม..” ผ้าแพรรู้สึกตัวตื่นมาในช่วงหัวค่ำสายตาของเธอตอนนี้มองไปรอบๆอย่างตื่นกลัวเล็กน้อยเมื่อเห็นภูผานั่งอยู่ข้างๆเธอจึงรีบดึงแขนของเขามาจับเอาไว้“เป็นยังไงบ้าง..” คนตัวโตรีบลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วกอดร่างบางเอาไว้แน่นเพราะรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังตัวสั่นยิ่งคิดถึงเหตุการณ์วันนี้ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดที่ปล่อยเธอเอาไว้คนเดียว“.....” ผ้าแพรเงยหน้ามองภูผาด้วยน้ำตาเธอไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคิดว่าเธอจะไม่รอดกลับมาเสียแล้ว“ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเป็นอันตรายอีกแล้วไม่มีเรื่องร้ายอะไรแล้วนะแพร” มือหนายกลูบหัวทุยของหญิงสาวเบาๆยิ่งเห็นเธอดูกลัวมากเท่าไรเขาก็ยิ่งใจไม่ดีมากเท่านั้น“เป็นยังไงบ้างล่ะ” พิกุลและทุกคนที่เรือนตอนนี้นั่งมองโสพิศที่กำลังคุยกับภูผาอย่างใจจดใจจ่อเมื่อเห็นโสพิศวางสายได้พิกุลก็รีบถามอาการของผ้าแพรทันที“ตาภูบอกว่าหนูแพรฟื้นแล้วค่ะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงพรุ่งนี้ก็กลับได้แล้วค่ะ” หญิงวัยกลางคนยิ้มอ่อนโล่งใจที่ตอนนี้ผ้าแพรและลูกในท้องไม่เป็นอะไรหมอขอดูอาการแค่คืนนี้หากไม่มีอะไรแทรกซ้อนพรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้วันต่อมาไร่ปรานโชคเรือนสา
ดั่งหทัยภูผา ตอนที่34
โรงพยาบาล“เป็นยังไงบ้างลูก” หลังจากที่ธีรดลและเพียงฟ้ากลับจากไร่ปรานโชคแล้วก็เดินทางมาหาผ้าแพรกับภูผาที่โรงพยาบาลต่อ“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ...เมื่อวานแพรคิดว่าจะไม่ได้เจอทุกคนซะแล้ว” ผ้าแพรกอดพ่อเธอเอาไว้แน่นแววตาของเธอตอนที่เอ่ยคำนี้ออกมาค่อนข้างเศร้าจนทุกคนต่างก็สลดไปตามๆกัน“เรื่องเมื่อวานเราจะไม่พูดถึงมันแล้วนะลูกเพราะวันนี้เรายังอยู่ด้วยกัน” ธีรดลลูบหัวลูกสาวของเขาเบาๆเรื่องไม่ดีที่มันผ่านไปแล้วเขาก็ไม่อยากให้พูดถึงเพราะจะเป็นการตอกย้ำความกลัวของผ้าแพรและพวกเขาเย็นของวันบ้านสวน“ขวัญเอ้ยขวัญมานะลูก” เมื่อภูผาพาผ้าแพรกลับมาบ้านได้พิกุลและพิมพรรณก็รับเข้ามาสวมกอดเรียกขวัญหลานสาวของตนทันที“แล้วนี่จับคนร้ายได้แล้วใช่ไหม” สายทองเอ่ยกับภูผาด้วยสีหน้าร้อนใจ“ครับคุณย่าพวกมันแค่อยากก่อกวนไม่ให้คุณพ่อสร้างรีสอร์ทต่อ” คนตัวโตกอดอกพยักหน้าเบาๆ“ตายจริงทำกันเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนไปได้” หญิงชรายกมือทาบอกอย่างตกใจนี่ขนาดก่อกวนยังเล่นกันถึงเอาชีวิตแล้วถ้าจงใจที่จะทำร้ายคนเลยจะทำถึงขนาดไหน“ไม่ใช่ก็คล้ายๆครับคุณย่า” ภูผาเอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เขาคิดว่าไม่ใช่แค่ทำเป็นบ้านป่าอย่างที่คุณย่าของเขา
Latest chapter
