ตอนที่33

โรงพยาบาล

“อืม..” ผ้าแพรรู้สึกตัวตื่นมาในช่วงหัวค่ำสายตาของเธอตอนนี้มองไปรอบๆอย่างตื่นกลัวเล็กน้อยเมื่อเห็นภูผานั่งอยู่ข้างๆเธอจึงรีบดึงแขนของเขามาจับเอาไว้

“เป็นยังไงบ้าง..”  คนตัวโตรีบลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วกอดร่างบางเอาไว้แน่นเพราะรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังตัวสั่นยิ่งคิดถึงเหตุการณ์วันนี้ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดที่ปล่อยเธอเอาไว้คนเดียว

“.....” ผ้าแพรเงยหน้ามองภูผาด้วยน้ำตาเธอไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคิดว่าเธอจะไม่รอดกลับมาเสียแล้ว

“ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเป็นอันตรายอีกแล้วไม่มีเรื่องร้ายอะไรแล้วนะแพร” มือหนายกลูบหัวทุยของหญิงสาวเบาๆยิ่งเห็นเธอดูกลัวมากเท่าไรเขาก็ยิ่งใจไม่ดีมากเท่านั้น

“เป็นยังไงบ้างล่ะ”  พิกุลและทุกคนที่เรือนตอนนี้นั่งมองโสพิศที่กำลังคุยกับภูผาอย่างใจจดใจจ่อเมื่อเห็นโสพิศวางสายได้พิกุลก็รีบถามอาการของผ้าแพรทันที

“ตาภูบอกว่าหนูแพรฟื้นแล้วค่ะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงพรุ่งนี้ก็กลับได้แล้วค่ะ”  หญิงวัยกลางคนยิ้มอ่อนโล่งใจที่ตอนนี้ผ้าแพรและลูกในท้องไม่เป็นอะไรหมอขอดูอาการแค่คืนนี้หากไม่มีอะไรแทรกซ้อนพรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้

วันต่อมา

ไร่ปรานโชค

เรือนสายฟ้า

“ที่นี่เหรอคะคุณพ่อ” สองพ่อลูกขับรถมาจอดที่หน้าเรือนไม้สักทรงประยุกต์หลังใหญ่ตามที่คนงานที่สวนหน้าไร่ได้บอกว่าบ้านของพ่อเลี้ยงของพวกเขาอยู่ที่นี่

“มาหาใครคะ” ตองนวลแม่บ้านวัยห้าสิบกว่าเห็นว่ามีรถหรูไม่คุ้นตาขับมาจอดที่หน้าเรือนสายฟ้าจึงรีบออกมาต้อนรับ

“ผมมาหาพ่อเลี้ยงครับ”  ธีรดลแจ้งความจำนงทันที

“เดี๋ยวฉันไปตามให้นะคะเชิญพวกคุณด้านในก่อนค่ะ”

“ครับ” สองพ่อลูกเดินตามตองนวลเข้ามานั่งในห้องรับแขกและรีบไปตามพ่อเลี้ยงหนุ่มที่ห้องทำงานของเขาทันที

“สวัสดีครับคุณมาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า” ไม่นานนักอัสนีก็เดินเข้ามาในห้องรับแขกด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์เก่าๆผมเผ้าปล่อยไมได้มัดเพราะเขาไม่ชอบแต่งตัวเนื่องจากอยู่แต่ในไร่ในดงจึงไม่จำเป็นต้องอวดให้ใครได้ดู

“ผมพาลูกสาวมาขอโทษพ่อเลี้ยงน่ะครับพอดีแกค่อนข้างใจร้อนอย่าถือสาแกเลยนะครับ” ธีรดลเห็นว่าหากเขาเห็นพ่อเลี้ยงหนุ่มด้านนอกในชุดนี้คงไม่รู้เป็นแน่ว่าเป็นเจ้าของไร่ที่กินอาณาเขตกวางใหญ่ที่สุดในจังหวัด

“ผมไม่ได้ติดใจอะไรหรอกครับแค่คนชอบโวยวายเกินเหตุ” สายตาคมเปรยมองหญิงสาวที่ก้มหน้างุดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนัก

“ฟ้า” ธีรดลรีบหันมาเรียกลูกสาวของเธอให้พูดในสิ่งที่ควรจะพูดเสียที

“ฉันขอโทษค่ะพ่อเลี้ยง” มือเรียวทั้งสองยกมือพนมขึ้นตรงหน้าและขอโทษคนตรงข้ามด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างสลดวันนั้นเขาไม่ทำร้ายเธอกลับก็ดีเท่าไรแล้ว

 เมื่อคุยกันได้ครู่หนึ่งจนรู้จักชื่อกันเรียบร้อยแล้วอัสนีก็เปิดเรื่องคุยถึงธุรกิจที่ธีรดลจะทำทันทีเพราะเขาเห็นว่ามันเสี่ยงอย่างมากในการถูกรุกรานของศรีน่านขนาดครั้งแรกยังสั่งเผาครั้งต่อไปเขารู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีก

“คุณธีคิดยังไงมาทำรีสอร์ทที่ตรงนั้นครับ”

“ผมถามตามตรงเลยนะครับที่ตรงนี้มีอะไรหรือเปล่า” ธีรดลชักเริ่มแครงใจบ้างแล้วกับคำถามของอัสนีเขาจึงถือโอกาสนี้ถามกลับไปที่คนในพื้นที่เสียเลย

“ถ้าคุณถามตรงๆผมก็ตอบตรงๆครับ”  อัสนีพยักหน้าเบาๆด้วยสีหน้าครุ่นคิดและค่อยๆเอ่ยออกมา

“ที่ดินตรงนี้เป็นที่ดินติดชายแดนเป็นทางผ่านการขนสินค้าผิดกฎหมายที่เสี่ยน่านใช้ผ่านประจำแต่ก็ไม่มีใครทำอะไรได้ทั้งยังกดขี่ชาวบ้านจนชาวบ้านระอาถึงได้เร่งขายที่ทางหนีไปอยู่ที่อื่น” ศรีน่านกดขี่พวกชาวบ้านมานานเพราะชาวบ้านส่วนใหญ่ก็เป็นลูกหนี้เสี่ยน่านกันทั้งนั้นแต่มีที่เดียวที่ศรีน่านไม่กล้ายุ่งคืออาณาเขตไร่ของเขาเพราะรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนที่จะงัดข้อซึ่งๆหน้า

“เดี๋ยวนี้ยังมีอิทธิพลเถื่อนอยู่อีกเหรอเนี่ย” เพียงฟ้าได้ยินเช่นนั้นก็ร้สึกไม่พอใจไม่น้อยคนที่สร้างปัญหาจนชาวบ้านอยู่ไม่ได้นี่ต้องเลวได้ถึงขนาดไหนกัน

“ผมคิดว่ามันคงไม่ยอมให้พวกคุณสร้างรีสอร์ทให้เสร็จโดยง่ายเพราะหากที่นี่มีรีสอร์ทคนก็จะท่องเที่ยวแล้วพวกมันก็จะทำงานกันลำบาก”

“กฎหมายก็เอาผิดคนแบบนี้ไม่ได้อย่างนั้นเหรอ” ธีรดลเริ่มหน้าเสีย

“เรียกว่าไม่มีใครสาวถึงตัวการมากกว่าทั้งที่รู้กันดีว่าใครเป็นคนสั่งการ”

“แต่ครั้งนี้คุณก็รู้นี่คะว่าคนทำคือเสี่ยน่านอะไรนั่นตำรวจยังจะเอาผิดไม่ได้อีกเหรอนี่คือการพยายามฆ่าเลยนะคะ” เพียงฟ้าขมวดคิ้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“สองคนนั้นมันไม่สารภาพนี่ครับมันบอกแค่ว่ามันทำเองแบบนี้จะทำอะไรได้” อัสนีเห็นทีหญิงสาวท่าจะลืมคำสารภาพของชายสองคนเมื่อคืนไปเสียแล้วว่าพวกมันไม่ยอมรับเลยสักนิดว่ามีคนสั่ง

“หืม.. เลวที่สุดอย่าให้เจอนะ”  มือน้อยกำแน่นเธออยากจะให้คนพวกนี้หมดไปจากโลกเร็วๆเสียเหลือเกิน