ตอนที่41

20.30 น.

“กลัวจะไม่ได้ไปหรือไง” ภูผาเห็นหญิงสาวเตรียมเก็บเสื้อผ้าเสียตั้งแต่อาบน้ำเสร็จจึงเอ่ยหยอก

“ก็อยากเตรียมพร้อมเอาไว้ค่ะ” มือน้อยบรรจงพับผ้าลงกระเป๋าเดินทางทังที่เสื้อผ้าตัวเองนั้นมีไม่กี่ชุดเก็บก่อนจะไปก็ยังทัน

“เอาไว้ก่อนเถอะพรุ่งนี้ก็ยังมีเวลา” ภูผาเดินยกกระเป๋าของคนเป็นภรรยาไปไว้หน้าตู้เสื้อผ้าด้วยอยากให้หญิงสาวหยุดมือแล้วจึงเดินกลับมานอนกอดเอเอาไว้แน่น

“เอ่อ..จ..จะทำอะไรคะ”  ผ้าแพรเอ่ยถามคนที่กำลังกอดด้วยสีหน้าตกใจเพราะชายหนุ่มไม่ได้กอดเธอเฉยๆอย่างเมื่อก่อนแต่ตอนนี้เขาเริ่มกดจมูกโด่งหอมเธอไม่ยอมหยุด

“ฉันก็จะมีความสุขกับภรรยาฉันบ้างสิ” คนตัวโตเอ่ยเสียงแหบพร่าทั้งยังไม่ยอมหยุดการกระทำ

 “ค..คุณภู..แต่ว่า..เจ้าตัวเล็ก” สาวเจ้าฟังคำภูผาจบก็เบิกตาโพรงตัวเกร็งเธอเข้าใจความหมายที่ภูผาพูดจึงค่อยๆเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกักหากเขาจะมีความสุขกับเธอตอนนี้แล้วลูกเธอในท้องจะเป็นอย่างไร

“ฉันคุยกับพี่หมอเรียบร้อยแล้วลูกเราจะไม่เป็นอะไร..”  สายตาคมมองคนเป็นภรรยาหยาดเยิ้มทั้งยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัยนี่เองคือเหตุผลที่ภูผาขอตัวไปคุยกับหมอน้ำก่อนจะลับเป็นการส่วนตัว

“อื้อ..” ว่าจบก็บดจูบริมฝีปากบางโดยที่ไม่ทันให้สาวเจ้าตั้งตัวมือหนาสอดประสานกับมือเรียวเอาไว้แน่นไม่นานคนตัวโตก็ได้มอบบทรักอันแสนนุ่มนวลให้กับหญิงสาวได้พบกับความสุขในค่ำคืนอันแสนหวาน

เช้าวันต่อมา

“คุณภูอย่าแกล้งแพรสิคะ” ใบหน้านวลหันมาขมวดคิ้วดุคนที่กำลังรงบกอดเธอลงไปนอนต่อในขณะที่เธอกำลังจะลงจากเตียง

“ฉันไม่อยากไปทำงานเลย” คนตัวโตกอดก่ายภรรยารักไม่ยอมให้ลุกไปไหนเพราะอยากกอดเธออยู่แบบนี้นานๆก่อนที่จะไปทำงาน

“ทำไมล่ะคะ”

“ไม่อยากห่างเธอไง” ดวงตาคมไล่สายตามองคนในอ้อมกอดปานจะกลืนกินทั้งเอ่ยคำหวานด้วยน้ำเสียงแหบพร่าออดอ้อน

ริมฝีปากบางอมยิ้มเล็กๆมองคนเป็นสามีด้วยสายตาที่เอ็นดูไม่คิดว่าเขานั้นจะมีมุมขี้อ้อนแบบนี้เหมือนกัน

เกือบจะสายแล้วแต่ภูผานั้นก็ยังไม่ออกจากบ้านยังคงมีสีหน้าที่อาลัยอาวรณ์ไม่อยากจะจากผ้าแพรนั้นไปไหนจนหญิงสาวต้องเดินจูงมือออกมาส่งที่หน้าบ้าน

“ไปแล้วนะ”

“ค่ะ”

“จะอาลัยอาวรณ์อะไรกันนักหนาเย็นก็กลับมาเจอหน้าเมียเราแล้ว” สายทองที่เดินตามออกมาก็อดที่จะบ่นหลานชายเธอเป็นไม่ได้บทได้รักก็รักเสียจนปานจะกลืนกินให้เป็นคนเดียวกัน

“ไปสิคะเดี๋ยวจะสายนะคะ”  สิ้นคำเอ่ยของผ้าแพรภูผากต้องจำหันหลังออกจากบ้านไปแต่โดยดี

“เราไปทำอะไรให้พี่เค้าหลงนักหนาเนี่ย” สายทองเอ่ยหยอกหลานสะใภ้ด้วยสายตาสงสัยในขระที่หลานชายของเธอนั้นออกไปแล้ว

ใบหน้านวลตอนนี้แดงซ่านเป็นลูกตำลึงเธอเองก็ไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรให้ภูผาเขาถึงได้ดูหลงเธอขนาดนี้

โรงแรมXX

“อีกสามวันผมจะไม่อยู่นะครับมีอะไรก็วางไว้ที่โต๊ะผมเหมือนเดิมก็แล้วกัน” ภูผาแจ้งกับมิรันตีในขณะที่เธอเข้ามาในห้องเพื่อเอาเอกสารมาให้เขาเซ็น

“บอสจะไปไหนเหรอคะ” มิรันตีกัดฟันเล็กน้อยก่อนที่จะถามภูผาออกไปเพราะเขาละจากงานได้คงไม่พ้นเรื่องภรรยาของเขาอีกเป็นแน่

“ผมจะไปบ้านภรรยาผม” ภูผาตอบไปตามตรงเพราะเขาก็ไม่มีอะไรจะต้องปิดบัง

“ดูบอสใส่ใจเธอเป็นพิเศษนะคะ” มิรันตีเริ่มเสียงแข็ง

“ภรรยาผมก็ต้องใส่ใจไม่ใช่เรื่องแปลกนะครับ” ภูผาละงานเงยหน้ามองเลขาสาวด้วยสายตาที่ไม่พอใจเท่าไรนัก

“แล้วเมล่ะคะ” มิรันตีเอ่ยเสียงแข็งสีหน้าของเธอตอนนี้ออกอาการหึงหวงเจ้านายของเธออย่างเห็นได้ชัดตลอดเวลาเธอทำนิ่งมาตลอดเพราะคิดว่าภูผาจะสนใจเธอบ้างในฐานะที่เธอไม่กระโตกกระตากแสดงความเป็นเจ้าของในตัวของเขาแต่ไม่เลยเขากลับเปลี่ยนไปจากเป็นผู้ชายที่ไม่สนใจจะมีรักกลับดูเหมือนจะรักภรรยาของเขาไปแล้วจริงๆ

“วันนั้นคุณก็รู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุคุณบอกกับผมเองว่าขอให้จบไปผมคิดว่าจะจบไปแล้วซะอีกนะครับ” ภูผานึกถึงคำเตือนของแดเนียลขึ้นมาได้เขาไม่ควรไว้ใจอารมณ์ของผู้หญิงตามที่เพื่อนของเขาบอกจริงๆคราแรกบอกให้ลืมแต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะคิดกับเขาเกินเลยไปเสียอย่างนั้น

“เมพยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้เฉยๆเท่านั้นแต่พอเมเห็นว่าบอสใส่ใจภรรยาบอสขนาดนี้มันทำให้เมทำใจที่จะเฉยไม่ได้อีกต่อไป” มิรันตีเอ่ยความในใจของเธอออกมาอย่างหน้าไม่อายเพราะเธอหวังมาตอดว่าสักวันภูผาจะกลับมายุ่งกับเธอบ้างแต่ไม่เลยเธอชะล่าใจจนเกินไปจนเขาให้ใจกับคนอื่นทั้งที่คนนั้นมาทีหลังเธอ

“คุณก็รู้นะครับว่าถ้าคุณควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้เราก็คงทำงานด้วยกันไม่ได้” ภูผารู้สึกเสียดายในฝีมือการทำงานของมิรันตีที่รู้ใจเขาไปหมดทุกเรื่องแต่วันนี้ในเมื่อเธอไม่ทำตามสัญญาที่ให้เขาเอาไว้เข่าก็จำเป็นที่จะต้องให้เธอนั้นไปอยู่แผนกอื่นเพื่อที่จะได้ไม่ต้องใกล้ชิดกันมากนี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว

“ฉันขอลาออกค่ะ” มิรันตีรู้ดีว่าถ้าเธอเผยความรู้สึกออกมาผลมันจะเป็นเช่นไรจึงขอชิงลาออกไปก่อนที่ภูผาจะไล่ออกหรือไล่ให้เธอไปทำงานไกลหูไกลตาของเขาแทนเมื่อเอ่ยจบสาวเจ้าก็หันหลังออกไปทันที