ตอนที่42

ภูผารู้ว่าเรื่องทุกอย่างมันเป้รนความผิดของเขาหากเขาไม่เผลอตัวไปทุกอย่างมันคงไม่เป็นเช่นนี้แต่หากจะยังดึงดันเห็นใจมิรันตีให้เธอใกล้ชิดเขาต่อก็อาจจะเกิดปัญหาครอบครัวของเขาตามมาได้ซึ่งเขาก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นเช่นนั้น

สามวันต่อมา

เชียงใหม่

“เห็นว่าวันนี้คุณธีจะเข้ามาพร้อมกับหลานๆเลยนะคะแม่” พิมพรรณเอ่ยกับคนเป็นแม่ในขณะที่นั่งทำกับข้าวเพื่อต้อนรับหลานๆที่กำลังจะมา

“เราก็อยู่รับเองละกันแม่พิม” พิกุลเอ่ยด้วยสีหน้าที่ไม่ได้ใส่ใจเท่าไรนัก

“แม่ยังไม่หายโกรธคุณธีอีกเหรอคะเรื่องมันผ่านมานานมากแล้วคุณธีเองเค้าก็รู้สึกผิดไม่แน่นะคะวันนั้นที่รูปพี่พรหล่นอาจจะอยากให้ทุกคนได้รู้ความจริงก็ได้” พิมพรรณละมือมองหน้าคนเป็นแม่อย่างอ่อนใจหากแม่เธอให้อภัยธีรดลได้เธอเชื่อว่าผ้าแพรน่าจะมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่

“....” สิ้นเสียงคนเป็นลูกสาวพิกุลก็ยังคงเงียบไม่พูดไม่จาอะไรจนพิมพรรณนั้นเลิกที่จะพูดอะไรอีก

ช่วงสายของวัน

“สวัสดีครับน้าพิมคุณยาย”  เมื่อเดินทางมาถึงบ้านสวนกันได้ทุกคนก็กรูกันขึ้นไปทักทายเจ้าบ้านที่ชานเรือน

“ไหว้พระเถอะลูก”  พิกุลรับไหว้ภูผา

“ยายคะ”  ผ้าแพรโผข้าไปกอดคนเป็นยายพร้อมพิมพรรณเช่นเคยด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอารมณ์ดี

“สวัสดีครับของฝากครับคุณแม่” ธีรดลเตรียมรังนกชั้นดีใส่กระเช้าเพื่อมาให้พิกุลโดยเฉพาะ

“เอ่อ..ขอบคุณนะคะ” ด้วยความที่เห็นแม่ตนนั้นยังเฉยพิมพรรณจึงรีบยื่นมือไปรับของจากธีรดล

“ยังไงผมขอตัวไปที่บ้านของฟ้าเลยแล้วกันนะครับ...พ่อหาพี่เค้าก่อนนะลูก” ธีรดลหน้าเจื่อนอยู่บ้างแต่เขาก็ยังฝืนยิ้มเข้าใจพิกุลดีและเขาก็จะไม่ยอมแพ้

“มาเหนื่อยๆดื่มน้ำดื่มท่าซะก่อนสิ” ระหว่างที่ธีรดลจะกันหลังกลับพิกุลก็เหลือบไปมองหน้าหลานรักของเธอที่เจื่อนอย่างเห็นได้ชัดเมื่อคนเป็นพ่อจะไปเธอจึงรีบเอ่ยรั้งธีรดลเอาไว้ก่อน

“ขอบคุณครับคุณแม่” สิ้นเสียงของพิกุลทุกคนต่างก็อมยิ้มไปตามๆกัน

“พักกันตามสบายฉันจะไปเตรียมสำรับก่อน” ว่าจบพิกุลก็เดินลงไปที่ครัวด้านล่าง

“ฉันไปช่วยนะแม่” พิมพรรณยิ้มแก้มปริรีบเดินตามไปช่วยคนเป็นแม่อย่างรวดเร็ว

“ฉันนึกว่าแม่จะไม่ญาติดีกับคุณธีได้ซะอีก” มืออวบช่วยคนเป็นแม่จัดแจงสำรับไปด้วยมองคนเป็นแม่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปด้วยดีใจที่เห็นสัญญาณที่ดีระหว่างแม่เธอกับธีรดลแล้ว

“เห็นแม่เราเป็นคนแก่กะโหลกกะลาหรือไงแม่พิม..” พิกุลเอ่ยเสียงดังเธออายุปูนนี้แล้วโกรธใครก็อยากจะให้มันพอประมาณไม่อยากให้ใครมาเรียกเธอว่าคนแก่เอาแต่ใจได้

ช่วงเย็นของวันหลังจากที่ธีรดลกลับไปแล้วผ้าแพรก็ลงมาเล่นกับเจ้าข้าวขาวกับเจ้าข้าวทองที่ใต้ถุนบ้านเพราะหลังจากที่เจ้าลูกหมาสองตัวนี้หย่านมแล้วก็มาขุดหลุมนอนที่ใต้ถุนดังเช่นแม่ของมันในตอนที่ยังไม่ท้อง

แฮ้กๆๆ..ๆๆ

“ข้าวขาว..ข้าวทองโตขนาดนี้แล้วเหรอคิดถึงจังเลย...” เมื่อเจ้าสองข้าวเห็นผ้าแพรและภูผาเดินเข้ามาหาก็ส่งเสียงเห่าทักทายทั้งกระดิกหางดุ๊กดิ๊กจะให้คนทั้งสองเล่นด้วย

“มันออกจากกอกล้วยมาอยู่ใต้ถุนบ้านหลายวันแล้วล่ะ” พิมพรรณหันมาบอกหลานสาวในขณะที่นั่งกวนมะม่วงอยู่ตรงแคร่ไม้

“ดีแล้วที่มันย้ายมานอนนี่เดี๋ยวคนไปดูจะถูกหมามุ่ยละยุ่งอีก” พิกุลเอ่ยออกมากด้วยน้ำเสียงปนขบขัน

“คุณยายอย่าพูดสิครับ..ผมยังขยาดไม่หายเลย” ภูผาถึงกับชะงักเมื่อได้ยินคำว่าหมามุ่ยเขายังจำความรู้สึกของการที่ถูกพิษหมามุ่ยได้ดี

“อยากอยู่ที่นี่สักกี่วัน”  ตกดึกหลังจากที่ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้วสองสามีภรรยาก็เดินออกมาที่ชานบ้านเพื่อมายืนดูดาวกันเช่นเคย

“คุณภูอยู่ได้กี่วันล่ะคะ” 

“ตามใจเธอเลย” 

“งั้นเรากลับพร้อมคุณพ่อก็ได้ค่ะ”

“ได้สิ..อุ่นขึ้นหรือเปล่า” คนตัวโตเอ่ยจบก็รวบกอดหญิงสาวจากทางด้านหลังเอาไว้แน่นเพื่อที่จะให้เธอนั้นอบอุ่นในขณะที่ยืนอยู่ท่ามกลางอากาศเย็น

“ค่ะ...คุณภูคะใกล้คลอดแพรขอกลับมาอยู่ที่นี่นะคะ” ที่เธอขอภูผาเพราะคิดว่าการอยู่ที่นี่ใกล้คลอดและหลังคลอดจะสะดวกต่อการอยู่ไฟหลังคลอดมากกว่า

“ฉันไม่ขัดอยู่แล้ว” ภูผาเอ่ยเสียงอ่อนหากหญิงสาวมีความสุขมีหรือเขาจะขัด

ครู่ต่อมา

“ยืนนานแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายเอากลับห้องกันเถอะ” เมื่อยืนคุยกันได้พักใหญ่ภูผาเห็นว่ามันเริ่มดึกแล้วยุงก็ค่อนข้างที่จะกวนพวกเขามิวายจึงรวบอุ้มร่างบางด้วยท่าเจ้าสาวแล้วพาเธอเดินกลับเข้าห้องไป

“เอ่อ..แพรเดินเองได้ค่ะ” ผ้าแพรอมยิ้มอ่อนเขาเล่นทำให้เธอเขินอีกแล้ว

“แต่ฉันอยากอุ้มเธอ”  คนตัวโตไม่ยอมทำตามคำของเขายังคงเดินต่อ

“ทำไมเธอถึงทำฉันหลงได้ขนาดนี้นะเพราะสายตาใสซื่อดวงนี้ใช่หรือเปล่า” เมื่อมึงในห้องก็วาวหญิงสาวลงบนเตียงทั้งยังส่งสายตาหยาดเยิ้มมองคนในอ้อมกอดไม่วางตา

“คุณภู” จมูกโด่งกดหอมจนสาวเจ้าเอียงอายก้มหน้างุดและนี่ก็เป็นอีกคืนที่ทั้งสองมีความสุขบนเตียงด้วยกันอีกครั้ง